DE KUNSTENAAR MOET IETS TE VERTELLEN HEBBEN OMDAT NIET DE BEHEERSING VAN DE VORM ZIJN TAAK IS MAAR HET AANPASSEN VAN DE VORM AAN DE INHOUD (WASSILY KANDINSKY)
Trump stelt zich tijdens het TV debat met Hillary Clinton, de presidentskandidaat van de Democratische partij, als een loerende oude wolf achter haar op. De boodschap aan het publiek is duidelijk. Hij zal haar met huid en haar verslinden.
Wat voor de een voor de hand ligt, is voor de ander een raadsel. Zo kun je je afvragen hoe het kan dat zoveel mensen in Trump geloven en bijgevolg op hem stemmen en, excuus voor de vergelijking, iets wat ik me ook vaak heb afgevraagd bij Hitler.
Diens toespraken, die gepaard gaan met geschreeuw, gezwaai, dreigende gebaren en intimidatie zijn voor mij genoeg om nooit of te nimmer op zo iemand te stemmen. Dit soort mensen zijn per definitie onbetrouwbaar omdat ze hun emoties onvoldoende onder controle hebben en bovendien de toehoorders emotioneel opzwepen. Zij maken van hun gehoor een massa of scherper een horde.
Ik zal ook nooit de scene vergeten waarin hij tijdens een verkiezingsdebat achter Hillary Clinton ging staan, wat op zich al beledigend en intimiderend is, met gekromde rug en een blik als van een roofdier. Tragisch genoeg verloor Hillary Clinton op dat moment van Trump. Ze kon hem niet aan net en dat zag zijn stam.
Meer dan 80% van de Republikeinse kiezers zei dat ze meer vertrouwen hebben in Trump dan enig andere bron, waaronder niet alleen conservatieve mediafiguren en religieuze leiders, maar zelfs hun eigen ‘vrienden en familie’. Trump heeft onder Republikeinse kiezers de status van een heilige of een god die onaantastbaar boven iedereen uitsteekt. Hij is hun stamleider geworden.
Dit vertrouwen in Trump wordt gevoed door het wantrouwen dat Republikeinse leiders al decennia lang zaaien om kiezers te werven. De Republikeinse boodschap is dat het niet goed gaat met Amerika omdat de Federale Regering ofwel Washington eigenlijk niet deugt. Dat wantrouwen valt in vruchtbare grond bij kiezers die zich bedreigd en/of slachtoffer voelen van “Washington”. Zij voelen zich als ze een bedreigde blanke of religieuze minderheid terwijl ze dat niet zijn.
Merkwaardig genoeg verdwijnt dat gevoel niet als hun man in Washington president wordt. Integendeel, Trump als president bleef wantrouwen zaaien naar iedereen en alleman die niet tot zijn regering behoorde of daartoe behoort had en zich tegen hem had gekeerd. Het is altijd de ander die het doet. Hij zelf is boven alles en iedereen verheven. Trump is de onaantastbare leider van een horde. De Spaanse filosoof Ortega y Gasset waarschuwde al voor de opstand der horden. Wij zitten ermee.
Pim Fortuyn komt gezellig binnen terwijl Ad Melkert er als een verveeld muurbloempje bijstaat. (Foto ANP)
Er zijn van die momenten in een verkiezingscampagne die vooral achteraf aangeduid kunnen worden als beslissend te zijn geweest voor de uitslag van de verkiezingen. Zo een moment was de ontmoeting tussen Pim Fortuyn en Ad Melkert. Op 6 maart 2002 was er na de gemeenteraad verkiezingen een debat tussen lijsttrekkers met o.a. PvdA voorman Ad Melkert en Pim Fortuyn van de oppositiepartij Lijst Pim Fortuyn. Dat debat was het beslissend moment voor de ondergang van Ad Melkert tijdens de daaropvolgende verkiezingen.
Op TV zag je een chagrijnige Melkert die geen zin had om met Fortuyn in debat te gaan tegenover een voortdurend glimlachende Fortuyn die hem uitdaagde. Fortuyn had alle reden om te lachen. Zijn partij had in zijn Rotterdam overtuigend de verkiezingen gewonnen. TV is vooral een gevoelsmedium en registreert derhalve feilloos dat soort confrontaties. Kijkers zijn er overigens dol op vandaar dat de TV overspoeld wordt met programma’s en series over (onderbuik)gevoelens maar dat terzijde.
Bijschrift toevoegen
Chagrijn wordt door de kijker afgestraft, optimisme en positieve uitstraling beloond. De bovenstaande foto vat de situatie beeldend samen. Hillary Clinton die vast en zeker is opgevoed met dit TV beginsel van positieve uitstraling met glimlach doet het beter dan chagrijn, bleef dan ook stug glimlachen voor de camera toen Trump zich achter haar opstelde met een boosaardige uitdrukking. Trump gedroeg zich als een soort kwaadaardige King Kong. Clinton als het slimme maar ook kwetsbare en onder alle omstandigheden.
Dat was niet slim van Clinton want mensen stemmen niet op verliezers en zij gedroeg zich als een verliezer net als Melkert. Die gedroeg zich als en lichte verliezer, Clinton als een naïeve verliezer. Trump dreef haar door zijn gedrag als een King Kong nog verder in de hoek van de verliezer (Lock her up). Clinton wordt de zwakke vrouw die niet tegen Trump opgewassen is.
Stel nu dat ze zich abrupt had omgedraaid voor de camera’s en Trump op zijn plaats gezet door hem te wijzen dat zijn plaats naast haar en niet achter haar is in het debat. Dan was ze de winnaar geweest en was Trump de verliezer geworden. Helaas, waande ze zich al overwinnaar en was ze niet opgewassen tegen de lichaamstaal en behendigheid van Trump. Trump wist beter dan Clinton wat zijn kiezers verwachtten. Jammer voor de VS.
Dat Hillary Clinton zich later bewust is geworden van haar vergissing blijkt uit een commentaar dat ze later op dat debat gaf. "She says she chose to respond by gripping her microphone tightly, but she sometimes wonders if she should have told him to back off. "It certainly would have been better TV," she says.
“I kept my cool, aided by a lifetime of dealing with difficult men trying to throw me off [...] Maybe I have overlearned the lesson of staying calm, biting my tongue, digging my fingernails into a clenched fist, smiling all the while, determined to present a composed face to the world."
Portret van Donald Trump door hemzelf bestelt bij de schilder Ralph Rowe Gohan. Die weigerde in eerste instantie voor het door Trump bedongen bedrag het schilderij af te maken. Pas jaren later schilderde hij de linkerhand van Trump af voor een bedrag van $ 5000,-
Trump is een zakenman, geen politicus. Zakenmannen zijn op zoek naar deals. Ik heb Trump een paar keer dat woord horen gebruiken in de debatten en tijdens interviews. Trump verweet Hillary Clinton geen deals te kunnen sluiten. Hijzelf denkt dat hij dat wel kan en beter dan Clinton. Zijn rijkdom als vastgoed en project ontwikkelaar is het bewijs.
Om zakelijke deals te kunnen sluiten moet je stevig positie kiezen. Aan een houding van misschien een beetje dit of dat, zus of zo of wat denk je daarvan? heeft een zakenman niks. Je zegt wat je wilt en vandaar uit kijk je wat je er uit kunt slepen. Wat ze ondertussen van je denken, is niet interessant. Het gaat om de deal, de rest is flauwekul.
Met zo’n instelling bedrijft Trump politiek. Geen onnodige beleefdheid en vooral ook geen gesoebat. De kiezers informeert hij welke deals hij wil gaan sluiten: weg met Obamacare, geen abortus, een conservatieve rechter, bescherming van wapenbezit, economische groei door bouwen aan een nieuwe infrastructuur, Hillary opsluiten, samenwerking met Poetin tegen ISIS, een muur op de grens met Mexico met zijn drugscriminelen en illegale immigranten, betalen voor je lidmaatschap van de NAVO enz.
Van politiek een vorm van zaken doen maken, was voor een een door de wol geverfde politica als Hillary Clinton onbegrijpelijk, net als voor zijn eigen Republikeinse politieke tegenstanders. Die moesten ook stuk voor stuk het onderspit delven. Ervaren politici gaan omzichtig te werk door rekening te houden met politieke gevoeligheden en machtsfactoren in hun land en in de wereld. Ze doen aan politiek, ze doen geen zaken.
Voor veel kiezers is zo’n zakenmentaliteit daarentegen prima. Je weet wat hij wil. Dat het straks allemaal niet gaat zoals hij vertelt heeft, is (nog) niet aan de orde. Eerst de prijs vaststellen en dan pas zien wat we er uitslepen, is de gedachte. In de campagne gaat het net als bij het zaken doen om het openingsbod. Trump wist zijn openingsbod geloofwaardig over te brengen.
Het openingsbod van Clinton was daarentegen voor veel kiezers niet goed genoeg of nog erger, oude koek. Te politiek ook, oude politiek en die ruikt naar corruptie en vriendjespolitiek, naar oude elite en dat - zo vonden veel kiezers - heeft te weinig opgeleverd. Daarom gaan ze voor Trump en nemen er de onzekerheid bij. Die hoort er zelfs bij. Daarom ook is het moeilijk om Trump aanhangers van het tegendeel te overtuigen. Ze weten heus wel dat niet alles wat hij zegt ook kan, maar het is het proberen waard.
Onzekerheid is niet goed voor de continuïteit, dat beseft een zakenman als Trump natuurlijk ook wel. Als alles onzeker wordt, stort de beurs, de economie en het zaken doen. Dat kan geld kosten. Dus is het goed mogelijk dat Trump na zijn overwinning op zoek gaat naar de balans tussen continuïteit en onzekerheid. De eerste tekenen zijn er al. Dat is natuurlijk wel even wennen voor politici in binnen en buitenland die rekenden op meer van hetzelfde. Men wordt zenuwachtig, maar daar zal Trump als doorgewinterde zakenman niet mee zitten.
Ik ben benieuwd wat voor soort deals Trump gaat sluiten in de zorg, in de economie, op de beurzen, bij de NAVO, met Poetin, China en de rest van de wereld. Of we angstig moeten zijn? Dat denk ik niet maar je weet natuurlijk nooit met een onervaren politicus als Trump.
Waarom Donald Trump vindt dat Hillary Clinton een duivelin is.
Ik heb vanmorgen het debat tussen Trump en Clinton bekeken. Wegens braakneigingen ben ik zo ongeveer op de helft afgehaakt. Ik had genoeg van het cafégesprek. Trump praat als een verontwaardigde blanke huisman op leeftijd met een glas bier in de hand tussen soortgenoten die het allemaal beter weten. Wat weten? Niks natuurlijk, behalve stoere café praat. Keer op keer valt hij door de mand als hem een fatsoenlijke vraag gesteld wordt. Een ding is zeker, zij daarginds in Washington deugen niet en Hillary al helemaal niet.
Hoewel Clinton haar best deed het gesprek fatsoenlijk te houden door over politiek, feiten en visie te praten, liet ze zich nog te vaak verleiden tot het niveau Trump. Misschien iets in de Amerikaanse cultuur die zegt dat je de ander ook moet aanvallen als je zelf aangevallen wordt? De Wild West cultuur van het revolver duel, een dominante macho cultuur, wie zal het zeggen? Ik zou ernstiger en verontruster hebben gekeken en niet lachend zoals Hillary. Ik zou wel meer afstand bewaard hebben, meer gebruik gemaakt hebben van humor en wat laconieker zijn geweest. Maar eerlijk gezegd, je kunt nooit winnen van een praatjesmaker, die blijft doorkletsen naar hij verstand heeft en dat is weinig.
Is er een sociologische verklaring voor het fenomeen Trump? Natuurlijk is die er en zoals altijd, voor de hand liggend en vanzelfsprekend. Ik citeer de krant van vandaag: “Uit een uitgebreid profiel van de partijen dat onderzoeksbureau Pew in september uitbracht blijkt dat nu 86 procent van de Amerikanen die zich Republikein noemen blank is, en 58 procent boven de vijftig. Hoewel het percentage Amerikanen met een hogeschooldiploma stijgt, geldt dat niet onder Republikeinen. En 61 procent van de blanke Republikeinse kiezers is man.”
Trump is wat zijn publiek is. Om te beginnen een blanke man en nog wel een die nog steeds niet verwerkt heeft dat zijn land nu al bijna acht jaar geleid wordt door een zwarte man. Hij is boven de vijftig waardoor zijn marktwaarde op de arbeids- en seks-markt elke dag minder wordt, totdat hij niet meer meetelt. Daar sta je dan met je grote glas bier en je grote mond. Niemand die nog naar je luistert.
Het ergste van al zijn die altijd maar weer steeds jonger wordende meiden die hun plaats niet meer kennen. Dat zijn duivelinnen en Hillary Clinton is de ergste van allemaal. Het wordt tijd dat wij blanke mannen, die weten hoe de wereld in elkaar zit, deze duivelinnen terug jagen hun hok in. Ze moeten onze seksspeeltjes zijn en voor de rest hun kop houden, zo ongeveer moet Trump over vrouwen denken als je zijn geschiedenis aan uitspraken over vrouwen volgt.
Trump is net als zijn Republikeinse blanke achterban van over de vijftig ook laag geschoold. Je ziet dat hij sommige vragen gewoonweg niet snapt. Te ingewikkeld en dus niet terzake. Daarom doet hij er wat anders mee. Hij gebruikt ze als opstap om zijn gram te halen tegen de rest van de wereld en die duivelin daar aan de andere kant van de bar. Wat zij niet weet, weet hij wel: het echte leven komt uit je onderbuik en niet van je verstand. Dat is er alleen maar om geld mee te verdienen.
Wat moet je als vrouw en ervaren politica met zo een man? Clinton bleef lachen. Haar manier van netjes en fatsoenlijk blijven en vooral om te laten zien dat ze niet klein te krijgen is. Maar dat helpt niet bij Trump en zijn achterban. Ze had beter met korte rokken aan kunnen komen op hoge hakken. Daar hebben hij en zijn achterban pas respect voor. Met zo een vrouw kun je wat, maar wat moet je met die duivelse Clinton en haar ingewikkelde uitleg over verzekeringssystemen, diplomatie en vreemde landen waar wij Amerikanen niet moeten willen zijn? Als echte man en Amerikaan kun je daar niks mee. Dan Trump, die weet tenminste waar hij het over heeft.
Zou je verbaasd zijn als je ’s morgens zou horen dat er een aanslag is gepleegd op Hillary Clinton? Ik niet. Niet dat ik concrete aanwijzingen heb, hoe zou ik daar aan moeten komen, maar voortekenen zijn er genoeg. Hillary is naar Amerikaanse begrippen progressief, ze is een zogenaamde negervriend want minister geweest bij president Obama en ook nog vrouw. Dat samen zou wel eens een explosieve combinatie in de Amerikaanse politiek kunnen zijn.
Zo past Hillary in het rijtje van de vermoorde presidenten Abraham Lincoln (1865) en John Kennedy (1963). Volgens Noord Amerikaanse politieke opvattingen waren beiden progressief en drukten vanwege hun charisma hun stempel op de Amerikaanse politiek en samenleving. Lincoln schafte de slavernij af en moderniseerde de economie. Honderd jaar later begon onder Kennedy het verzet tegen de rassenscheiding die toen nog steeds bestond in de Zuidelijke Staten waar tegen Lincoln oorlog heeft gevoerd.
De leider van de burgerrechtenbeweging, de verzetsbeweging tegen het geïnstitutionaliseerde racisme, was de zwarte Dominee Martin Luther King. Hij werd in 1968 dood geschoten. Dankzij hem kwam de wet tegen racisme onder president Johnson, de opvolger van de vermoorde John Kennedy, tot stand. Met een wet is racisme nog niet uitgebannen uit de hoofden en de harten van veel mensen. Dat woekert als gevolg van de kloof tussen arm en rijk, tussen laag en hoger geschoolden, tussen overwegend blanke en zwarte wijken nog steeds door.
In hetzelfde jaar dat King werd vermoord, werd ook Robert Kennedy, de broer van John, na een campagne bijeenkomst voor het presidentschap dood geschoten. Hoewel de moord werd bekend door de Palestijns-Christelijke Sirhan Sirhan, zijn er veel complot theorieën over in omloop net zoals trouwens rond de moord op zijn broer. Feit is dat Robert Kennedy zich als Minister van Justitie tijdens het presidentschap van zijn broer veel vijanden had gemaakt bij de maffia en nauw betrokken was bij het beleid van zijn broer tijdens de Varkensbaai invasie op Cuba en de Cubaans-Russische rakettencrisis.
Het ongeloof onder veel conservatieve blanken dat president Obama daadwerkelijk hun eerste zwarte president is, tekent nog steeds het ongemak van veel Noord Amerikaanse burgers met de zwarte bevolking. Onthutsend is dat de Republikeinse presidentskandidaat Donald Trump dit ongeloof, dat het karakter heeft van een complot theorie, openlijk heeft gesteund. Het is een vorm van negerhaat of racisme. Velen zullen de goede banden tussen president Obama en Hillary Clinton als een veeg teken zien voor het mogelijke presidentschap van Hillary Clinton.
Het presidentschap van Hillary zou ook als de bekroning kunnen worden gezien van de strijd van vrouwen voor vrijheid, emancipatie en onafhankelijkheid. Niet dat met haar presidentschap die strijd gestreden zou zijn, dat zal wel nooit het geval zijn, maar het zal voor veel vrouwen een duw in de rug kunnen zijn om door te gaan. Veel conservatieve blanke mannen in vooral de Zuidelijke Staten zullen haar om die reden juist verachten. Een vrouw aan de macht is altijd een blamage voor welke macho cultuur dan ook.
Hillary en Bill zijn in oktober 1975 getrouwd.
Conservatieve vrouwen zullen om nog een andere reden niet gelukkig zijn met het presidentschap van Hillary Clinton. In die kringen zal het haar kwalijk genomen worden dat ze uiteindelijk haar overspelige man Bill Clinton niet heeft laten vallen. Bill en Hilly (getrouwd in 1975) zijn als stel vertegenwoordigers van de nieuwe naoorlogse generatie. Wat voordien vanzelfsprekend was, was dat voor hen niet meer. Dat is voor veel conservatieven, man of vrouw, onverteerbaar.
Een heel ander thema maar niet minder explosief in de Noord Amerikaanse politiek is het recht op vrij wapenbezit dat gegarandeerd zou worden door het tweede amendement van de Noord Amerikaanse Grondwet. Het amendement dateert nog uit de tijd van de pas verworven onafhankelijkheid van de Engelse kolonisator en zou in de 21ste eeuw dus wel eens heel anders geïnterpreteerd kunnen worden. Zo niet door de voorstanders van vrij wapenbezit.
Hillary is net als president Obama voorstander van inperking van dat vrije wapenbezit, naar onze maatstaven nog altijd te weinig maar voor veel Amerikanen te veel. Haar Republikeinse tegenstander Donald Trump staat aan de kant van de wapenbezitters. Dat liet hij onlangs in zijn presidentscampagne duidelijk merken. Tijdens een bijeenkomst in Wilmington in Noord Carolina (10 augustus 2016), beschuldigde hij Hillary Clinton ervan het Tweede Amendement te willen afschaffen.
Hij hield zijn gehoor voor dat als zij eenmaal president is, je weinig meer kunt doen om haar te stoppen of “ misschien toch wel, ik weet het niet” aldus Trump.
Menig politiek commentator in de VS was het ermee eens dat dit een verhulde oproep van Trump was om Hillary Clinton desnoods met geweld te stoppen. Gezien de Noord Amerikaanse geschiedenis en het heersende wapengeweld is dit een levensgevaarlijke oproep, hoe verhuld ook. Als straks een moordaanslag zou worden gepleegd op Hillary Clinton dan zal Trump de rest van zijn leven achtervolgd worden door deze uitspraak. Ik hoop voor haar en hem dat ze voldoende beschermd wordt door veiligheidsmensen.
Van links naar rechts: Theresa May, sinds vandaag premier van het Verenigd Koninkrijk, Angela Merkel, de informele premier van Europa en de Chef van Duitsland en Hillary Clinton, de mogelijk aanstaande President van de VS.
Vandaag hebben we uitzicht op 3 vrouwen aan de macht in 3 machtige landen. Van die 3 gaat de Duitse regeringsleider Angela Merkel al een tijdje mee. Waarschijnlijk krijgt zij vanaf vandaag al te maken met de nieuwe Engelse premier Theresa May. Als alles normaal verloopt bij de verkiezingen in de VS, met Trump weet je het immers maar nooit, zal het machtige Europese vrouwenduo in januari volgend jaar te maken krijgen met Hillary Clinton als de president van het machtigste land in de wereld tot nu toe.
Deze vrouwen bewijzen dat ze in de harde wereld van de politiek, veel harder dan menigeen beseft, hun mannetje staan. Sorry voor de beeldspraak. Ze zijn overeind gebleven in een wereld van politieke spelletjes, intriges, verkeerde keuzes, verdachtmakingen, intimiderende mannen én vrouwen, vrouwvijandige politiekers en zo kun je nog wel een tijdje doorgaan.
Hoe zijn ze overeind kunnen blijven? Dank zij of ondanks hun meisjes opvoeding? Misschien hebben deze 3 meiden in hun kinderjaren een roze slaapkamer gehad en roze kinderkleren met strikjes en balletschoenen? Misschien speelden ze het liefst met poppen? Ik bedoel maar, we weten het niet maar ze zouden wel eens met het verkeerde rolpatroon opgegroeid kunnen zijn, verkeerd volgens veel feministen.
Wat ook opvalt is dat alle 3 de vrouwen normaal getrouwd zijn. Merkel is de enige gescheiden vrouw onder de drie vrouwen maar heeft merkwaardig genoeg de achternaam gehouden van haar eerste man. Waarom zou ze dat gedaan hebben? Een romantisch eerbetoon aan haar eerste grote liefde? Het stel had geen kinderen. Haar tweede man heeft twee volwassen kinderen.
Theresa May is getrouwd maar heeft geen kinderen. Ze kan om medische redenen geen kinderen krijgen, zo lees ik in Wikipedia. Ze zou wel graag kinderen hebben gehad. “You look at families all the time and you see there is something there that you don’t have.”
We hoeven Wikipedia niet te raadplegen om iets te weten van het gezinsleven van Hillary Clinton. Daar heeft haar man Bill Clinton als voormalig president van de VS wel voor gezorgd tezamen met een preutse meute die smulde van diens affaire met Monica. Een affaire die tot op het bot is uitgebeend door politieke tegenstanders van de Republikeinse partij in de hoop Bill Clinton ten val te brengen.
Hillary en Bill hebben een dochter. Hillary moet over een enorme geestelijke veerkracht beschikken dat ze niet alleen haar gezinsleven op orde heeft weten te houden maar ook nog eens politiek staande is gebleven op het hoogste niveau. Bij mijn weten heeft ze de zwakheden van haar man nooit gebruikt voor haar politieke carrière en dat maakt haar ijzersterk.
Wat gaan we van deze drie vrouwen in de nabije toekomst merken? Ik heb geen idee, zoals ik dat van mannen ook niet zou hebben. Ik vind het wel leuk dat ze in vrouwvijandige landen steeds meer te maken krijgen met vrouwen en dan denk ik niet alleen aan de Arabische wereld maar ook aan China en Rusland. Met 3 zulke machtige vrouwen wordt de wereldpolitiek waarschijnlijk interessanter maar ik vrees dat ook met vrouwen aan het roer de wereld er niet direct stabieler of vreedzamer op wordt. Daarvoor is de wereldpolitiek te gecompliceerd.
De kans is dus groot dat in november de flinke tante Hillary wordt gekozen tot President van de VS, nog altijd het machtigste land in de wereld. Natuurlijk, er mankeert van alles aan de VS maar toch stelt het “land of the free” weer een mooi voorbeeld. Een vrouw in de persoon van Hilly wordt de machtigste vrouw in de wereld. Nederland heeft nog geen vrouw als Premier gehad. We lopen weer eens achter. Een troost is dat we niet het enige land zijn. België heeft ook nog nooit een vrouwelijke Premier gehad. Duitsland dan weer wel. Ik zie de twee machtige vrouwen, Angela Merkel en Hillary Clinton, al voor een foto poseren. De geschiedenis houdt dan toch even zijn adem in.
Ik vraag mij af hoe de Saoedische machthebbers hier straks op gaan reageren tijdens een ontmoeting of bezoek? Ze hebben natuurlijk al kunnen oefenen in hun niks- aan-de-hand houding toen Hillary Minister van Buitenlandse Zaken was. Maar een hand geven aan een vrouwelijke President is toch weer wat anders en dat terwijl in hun land vrouwen niet eens mogen autorijden? En hoe gaan de religieuze machthebbers in Iran hun vrouwen uitleggen dat in de VS een vrouw aan de macht kan komen en in Iran niet? Allemaal het werk van de duivel? Dat moet haast wel. Eerst een zwarte president en nu een vrouw. Het is God geklaagd, straks ook nog een homo of een lesbische president.
Ik weet het, je mag niet lyrisch zijn over de VS, maar ik vind de verkiezingsstrijd die de VS deze dagen aan de wereld toont, ook prachtig. Een vrouw strijdt openlijk met een 74 jarige senator om de eerste plaats in de partij. Die 74 jarige weet daarbij ook nog eens vooral jongeren te begeesteren. Daar kunnen de Castro’s op Cuba nog wat van leren. Bij hun lopen de jongeren weg! Natuurlijk, die strijd heeft ook zijn schaduwkanten. De Republikeinse kandidaat Trump is er een van, overigens ook weer niet voor iedereen. Het zou me niet verbazen als ze in Saoedië Arabië en Iran hopen dat Trump het gaat winnen van Hillary. Gelukkig toch een man die de baas is!
En wat denkt Putinski? Die vindt die hele verkiezingsstrijd sowieso niks. De Russen zouden eens op het idee kunnen komen dat zo een verkiezingsstrijd ook in hun land mogelijk moet zijn. Geen denken aan. Putinski hoopt natuurlijk dat de reactionaire Trump president wordt, kan hij mooi een wit voetje halen bij Europese progressievelingen en zakenlieden. Met Hillary als president zal dat veel moeilijker gaan. Het zou me niet verbazen als hij er onzeker van wordt als hij straks op het hoogste niveau moet onderhandelen met een vrouw. Met een zwarte president ging het nog, dat was per slot van rekening nog altijd een man, maar een vrouw is toch weer wat anders. Dat vereist een heel nieuw rollenspel.
Erdogan in Turkije zal ook veel moeite hebben met Hillary als president. Horen vrouwen volgens hem niet kinderen te krijgen en voor hen en hun man te zorgen? De Chinese communistische machthebbers zullen er wel stoïcijns onder blijven maar ze beseffen ondertussen wel dat een zo openlijke verkiezingsstrijd met ook nog als resultaat een vrouw als president, door miljoenen Chinezen gezien en gewaardeerd wordt. De VS zetten daarmee de toon voor de toekomst. Zij zijn dan meer van het verleden.
Donald Trump (een digitaal bewerkte foto van Petrus)
Het regent beschouwingen over Trump. Moet er daar dan nog een bij? Ik waag een poging als buitenstaander maar toch ook al wel een levenslange Amerika-watcher. Om te beginnen sluit ik me aan bij de veel gehoorde opinie gebaseerd op het beginsel “eigen schuld, dikke bult”.
De Republikeinse partij krijgt met Trump een koekje van eigen deeg. Jarenlang hebben ze op de meest destructieve manier oppositie gevoerd tegen Obama. Ze hebben elk compromis afgewezen en gedaan alsof het land weer van hun zal zijn zodra ze Obama zouden hebben buiten gegooid. Politieke arrogantie en gebrek aan compromisbereidheid, hét kenmerk van democratie, tekende hun opstelling naar Obama en zijn Democratische partij in het Congress. Trump is nu als het ware de vlees geworden arrogantie, zelfingenomenheid en gebrek aan compromisbereidheid van de Republikeinse Partij. Trump is het monster dat de Republikeinse partij zelf geschapen heeft.
De morele en democratische neergang van de Republikeinse Partij is al begonnen onder de Democratische President Clinton (1993-2001), de man van huidige kandidate Hillary Clinton. De Republikeinen hebben zich toen eindeloos vastgebeten in de seksaffaire van Clinton met Monica Lewinsky. Zonder enig mededogen werd alles uit de kast gehaald om de frustratie van het verlies van de macht in het Witte Huis alsnog goed te maken. Clinton moest en zou de eerste Democraat worden die vanwege een seksschandaal uit de macht gezet zou worden. Clinton moest de zoete wraak worden voor de afzetting van de Republikeinse President Nixon (1969-1974), de eerste en tot nu toe enige door het Congress afgezette President als gevolg van het Watergate schandaal.
Wat een frustraties dat het met Clinton niet lukte. Hij was hen met al hun juridische scherpslijpers te slim af. Hij diende zijn presidentschap uit en als klap op de vuurpeil is nu zijn vrouw Hillary, die het hele door de Republikeinen opgefokte seksschandaal heeft moeten uitzitten, nu ook nog een van de kandidaten voor het Presidentschap bij de Democraten, met ook nog een heel goeie kans dat ze straks tot President wordt gekozen. Met Trump als tegenkandidaat heeft ze vermoedelijk bij voorbaat al gewonnen, aannemend dat de gemiddelde Amerikaanse kiezer nog enig zelfrespect heeft en gevoel voor waardigheid. Geen wonder dat de paniek toeslaat in de Republikeinse Partij.
Maar er is meer. Trump is ook de wraak op de Zwarte President in het Witte Huis. Voor de gemiddelde progressieveling in Europa en ook zelfs in een enkel geval in de VS, is Obama een doetje die er niks van gebakken heeft. Een man die zijn beloftes niet heeft waar gemaakt. Hun zoveelste teleurstelling in hun messianistisch ideeën over de vooruitgang in de wereld.
Ze onderschatten, zoals altijd trouwens, de symboliek van Obama en de zijnen in het Witte Huis. Voor veel blanke Zuidelijke Amerikanen, is het of met de komst van het gezin Obama in het Witte Huis, de voormalige slaven de macht hebben overgenomen van de blanken. Voor de zwarte minderheid in de VS was dat ook zo. Met Obama kwam daarmee onvermijdelijk de Amerikaanse burgeroorlog tussen de Noordelijken en de Zuidelijken, die onder andere ging over de afschaffing van de slavernij, terug in de politiek. Mensen leven nu eenmaal lang met hun geschiedenis, langer dan ze zelf beseffen.
Niet voor niets werden niet aflatende pogingen door Republikeinen ondernomen om te bewijzen dat Obama eigenlijk geen echte Amerikaan is en geen echte Christen zou zijn maar een heimelijke moslim. De Republikeinse Partij heeft deze rancuneuze onlustgevoelens over het presidentschap van Obama ook nog eens gevoed met een Zuidelijk georiënteerd politiek programma tegen de Federale overheid, minder belastingen, de zogenaamde morele verderfelijkheid van de politieke elite in Washington, het recht van elke burger om wapens te dragen, steun aan Christelijk fundamentalisme enz.
Voor de rancuneuze blanke kiezer is Trump met zijn grove bek, zijn brutaliteit, zijn openlijke seksisme en broeiend racisme de ideale man om de zwarten op hun plaats te zetten. Met Trump herleeft de burgeroorlog. Laten we hopen dat deze verkiezingskoorts niet te lang gaat duren.
Net als Hillary Clinton vergeleek de Duitse minister van Financiën
Schäuble onlangs de annexatie van het Sudetenland door
nazi-Duitsland met dat van de Krim door Rusland. Achteraf was die Duitse annexatie de voorbode van de Tweede Wereldoorlog. “De na de Eerste
Wereldoorlog ontstane Eerste Tsjechoslowaakse Republiek had een grote
Duitse minderheid van ca. 3 miljoen zogenaamde Sudeten-Duitsers. Het
groeiend nationalisme onder de Sudetenduitsers uitte zich in de
beweging van Konrad Henlein, die aangemoedigd door Adolf Hitler
steeds radicalere eisen van Duits zelfbestuur stelde. Hierdoor
gesteund, eiste Hitler in 1938 de annexatie van het Sudetenland.”
(Wikipedia, Annexatie) Engeland, Frankrijk en Italië stemden in 1939 met deze annexatie
in. De Engelse Premier Chamberlain meende zelfs dat met hiermee de
vrede in Europa gered was. Het bleek een grove onderschatting te zijn van de
uiteindelijke aspiraties van Hitler en de zijnen. De annexatie van
het Sudetenland was voor de Nazi's het begin van de verovering van Europa
en niet het einde. Chamberlain wordt daarom achteraf beschouwd als
een naïeve diplomaat die geen antenne had voor brute machtspolitiek.
Maakt de annexatie van de Krim door Rusland met steun van
nationalistische Russen de Russische President Putin inderdaad tot
een voorbode van gewapende conflicten in Europa? Dat nog niet maar
het is wel een voorbode van veel onzekerheid over de bedoelingen van
Putin en dat maakt de Europese landen onzeker, net zo
onzeker als in de jaren dertig van de vorige eeuw. Politieke
onzekerheid over de bedoelingen van je buurland is nooit goed voor
vrede en stabiliteit. Als je bovendien decennia lang bent overheerst
door dat buurland zoals de Baltische staten, Polen en andere Midden
Europese staten in het Sovjet tijdperk door Rusland, dan wordt de onrust alleen
maar groter. In feite weten de Europese landen nu niet meer waar ze aan toe
zijn. Rusland heeft om te beginnen zijn belofte geschonden om de
integriteit van de grenzen van Oekraïne te respecteren. Een belofte
die ze gedaan heeft samen met de VS ruil
voor het kernwapenvrij houden van Oekraïne. Die ruil is dus
onvoordelig gebleken. Kernmachten zullen nu tot de conclusie komen
dat politieke beloftes geen enkele garantie bieden, zelfs niet van
een supermacht als de VS. Het optreden van Rusland in de Krim zou daarom
wel eens een aanmoediging kunnen betekenen voor landen om alsnog
kernwapens te ontwikkelen. Op de tweede plaats heeft annexatie van de Krim duidelijk
gemaakt dat Rusland nog altijd denkt in termen van machtspolitiek als het gaat om zijn geopolitieke
invloedssferen . Rusland vertrouwt Europa voor geen cent. Dat bleek
al een hele tijd uit het beleid van Putin maar de signalen drongen
nog niet genoeg door tot Europa en de VS. Men zag wel dat Putin bezig
was binnenlands het ouderwetse autoritaire Tsaristisch-Communistische
bewind te herstellen maar men dacht dat dit geen gevolgen zou hebben
voor zijn buitenland beleid. Echter het gebrek aan democratische gezindheid bij Putin en zijn
makkers maakte dat hij in Wit Rusland de positie van de Wit Russische
dictator Loekasjenko decennia onaangetast liet. Loekasjenko past
immers in zijn geopolitieke opvatting van de trouwe vazalstaat. De
Oekraïne behoort daar volgens Putin ook toe. Door de omstandigheden
gedwongen speelde hij in dat land het spel mee totdat alsnog zijn
trouwe vazal president Janoekovitsj er aan de macht komt. Toen de
democratie van de straat in Kiev Janoekovitsj alsnog uit de macht
verdreef en het nieuwe bewind voor Europa koos, was voor Putin
de maat vol. Rusland wil op zijn eigen invloedssfeer kunnen
vertrouwen. De EU kan hij nooit vertrouwen omdat die op andere
politieke waarden is gebaseerd dan die van hem. Wat verder weg van Europa, in de Russische deelrepubliek
Tsjetsjenië mocht Putin van het Westen zijn gang gaan onder het mom
van vernietiging van Moslim terroristen. Putin deed geen enkele
poging om de oppositie in dat land ook maar enige democratische
autonomie te geven wat wellicht geholpen zou hebben om de spanningen
bij de moslims weg te nemen. Nu het in zijn kraam te pas komt, eist
hij in naam van de Russische minderheden in Oost en Zuid Oost
Oekraïne meer autonomie op voor die regionale staten. Het gevaar
bestaat dat als Putin daarin zijn zin niet krijgt, hij alsnog zijn
toevlucht zal nemen tot terroristische acties waarna hij straks onder
het mom van terrorisme bestrijding alsnog militair kan ingrijpen.
Het ziet er dus niet goed uit voor Europa en zonder NAVO zou het
er nog slechter uitzien. Alleen dit politiek militaire
bondgenootschap onder leiding van de VS kan voor voldoende
afschrikking zorgen dat Putin zich niet waagt aan verdere militaire
avonturen. Op zijn beurt kan de Europese Unie ervoor zorgen dat
Europa economisch stabiel blijft en zijn inwoners een redelijk
levenspeil hebben. Dat kan veel geld kosten maar Europese vrede is
die prijs waard, zeker als men beseft dat gewapende conflicten nog
meer kosten aan mensenlevens én geld. Ondertussen moeten NAVO en EU
proberen alsnog Rusland over te halen meer te vertrouwen op de
idealen van de democratie de mensenrechten, de eigen economische
kracht en internationale handel op basis van gemeenschappelijke
akkoorden en uitgangspunten.
Bij het lezen van het geruchtmakende essay van de Noord
Amerikaanse topvrouw Anne-Marie Slaughter waarin ze verslag doet van haar
mislukte missie om een topbaan bij het Ministerie van Buitenlandse Zaken onder
leiding van topvrouw Hillary Clinton te combineren met haar gezin, val ik van
de ene verbazing in de andere. (NRC Handelsblad, zaterdag 7 & zondag 8 juli
2012)
Hoe is het mogelijk dat een hoog opgeleide vrouw, ze is
hoogleraar rechten, schrijft boeken en geeft lezingen door het hele land, niet
beseft dat je voor een topfunctie bij een ministerie je privé leven dient op te
offeren? Wat had zij dan gedacht? Dat je aan de top van een samenleving mag
staan zonder dat offer? Van mannen wordt trouwens hetzelfde offer gevraagd.
Ik heb nooit tot de top behoord maar er genoeg van gezien en
meegemaakt om te weten dat het zo niet werkt. Nu kun je natuurlijk net als
Anne-Marie denken dat dit typisch is voor de mannen wereld. Ze denkt daarom dat
als er maar genoeg vrouwen aan de macht komen (jawel hoor, ze pleit voor de
komst van een vrouwelijke president) dit wel zal veranderen.
Ik denk van niet. Wie tot de top van een samenleving wil
behoren moet in ruil voor de privileges die daarbij horen zijn privé-leven zo
goed als opofferen. De prijs voor dergelijke hoge sociale posities is nu
eenmaal het verlies aan privé leven. Daarom moet een mens –man of vrouw –
kiezen wat hij of zij wil. Of een topvrouw of man worden met een gemankeerd
privé leven of genoegen nemen met een wat lagere sociale positie en een ruimer
privé leven. Trouwens zulke veranderingen zijn er ook niet gekomen waar vrouwen
aan de macht zijn geweest of nog zijn als president of eerste minister.
