Bij het lezen van het geruchtmakende essay van de Noord
Amerikaanse topvrouw Anne-Marie Slaughter waarin ze verslag doet van haar
mislukte missie om een topbaan bij het Ministerie van Buitenlandse Zaken onder
leiding van topvrouw Hillary Clinton te combineren met haar gezin, val ik van
de ene verbazing in de andere. (NRC Handelsblad, zaterdag 7 & zondag 8 juli
2012)
Hoe is het mogelijk dat een hoog opgeleide vrouw, ze is
hoogleraar rechten, schrijft boeken en geeft lezingen door het hele land, niet
beseft dat je voor een topfunctie bij een ministerie je privé leven dient op te
offeren? Wat had zij dan gedacht? Dat je aan de top van een samenleving mag
staan zonder dat offer? Van mannen wordt trouwens hetzelfde offer gevraagd.
Ik heb nooit tot de top behoord maar er genoeg van gezien en
meegemaakt om te weten dat het zo niet werkt. Nu kun je natuurlijk net als
Anne-Marie denken dat dit typisch is voor de mannen wereld. Ze denkt daarom dat
als er maar genoeg vrouwen aan de macht komen (jawel hoor, ze pleit voor de
komst van een vrouwelijke president) dit wel zal veranderen.
Ik denk van niet. Wie tot de top van een samenleving wil
behoren moet in ruil voor de privileges die daarbij horen zijn privé-leven zo
goed als opofferen. De prijs voor dergelijke hoge sociale posities is nu
eenmaal het verlies aan privé leven. Daarom moet een mens –man of vrouw –
kiezen wat hij of zij wil. Of een topvrouw of man worden met een gemankeerd
privé leven of genoegen nemen met een wat lagere sociale positie en een ruimer
privé leven. Trouwens zulke veranderingen zijn er ook niet gekomen waar vrouwen
aan de macht zijn geweest of nog zijn als president of eerste minister.
Ze was al een eind op weg maar ze had dan ook wel haar achternaam mee.
BeantwoordenVerwijderenVolgens mij heeft Hillary Clinton het toch aardig weten te combineren. Over Bill en Chelsea hoor je niet zoveel meer.
BeantwoordenVerwijderen@P: en dat geldt natuurlijk niet eens voor alleen TOP functies bij de overheid. Er is vreselijk veel werk en banen die dagelijks bijna 100% inzet vragen. Alleen is die inzet vaak abstract en lijkt het in de ‘vrije’ tijd te kunnen. De grens tussen vrije tijd en werktijd is voor veel type arbeid al volledig vervaagd. Het zogenaamde deeltijd werk gaat vaak ten koste van de (kwaliteits)tijd met de rest van het gezin. Het valt alleen niet zo op. Zelfs als het ze zouden lukken om de functie in deeltijd te mogen uitoefenen zouden ze er alsnog achter komen – zoals veel vrouwen al hebben moeten ervaren – dat het bij een ‘zware’ baan vaak toch meer dan een full time functie in (denk) werk blijkt te zijn.
BeantwoordenVerwijderenTrouwens, het opzetten en runnen van een eigen toko vergt idem dito alles van een persoon. Ik denk overigens dat betrokken personen dit op zich wel weten. Ik zie geen feministen op de barricades voor deze toch ook overduidelijke ‘onrechtvaardigheid’ jegens het vrouwelijke geslacht. De reden lijkt mij duidelijk. Het is een vrije keus om al dan niet een eigen zaak op te zetten. Idem dito met topfuncties lijkt mij.
Als man heb ik op mijn 34e besloten om een carrière met een ‘hoog maatschappelijk aanzien’ af te breken om – in die tijd één van de weinige – deeltijd (2 + 2 dagen) huisvader (3 dagen werken in een baan)te kunnen zijn. Het heeft mij de rijkste man op aarde gemaakt.
tja, hoge bomen vangen veel wind!
BeantwoordenVerwijderenEen echte topper moet dat wel kunnen combineren dacht ik zo. Maar ja vind die maar eens! ;-)
BeantwoordenVerwijderenIk was dus even op vacantie. Met het op orde brengen van mijn blogwerk en Fb kwam ik jullie commentaren tegen waarvoor dank.
BeantwoordenVerwijderenIn het Schwarzwald heb ik nog maar eens gezien hoe hard boerenvrouwen werken. Ik wist dat wel van vroeger maar ik stond er versteld van wat een boerenvfrouw nu allemaal moet kunnen en ook kan en dat van 's morgens 7 tot 's avonds laat, zeker als het hooi, oogst of zaai tijd is. Daar is veel kantoorwerk toch eigenlijk maar prutswerk bij.