Kunst Fabriek DE BLOG

woensdag 3 juni 2020

DE WERELD ZWAMT DOOR, AFLEVERING 9, BREXIT

dinsdag 2 juni 2020

WOODSTOCK 1 (LOCK DOWN)

petrus nelissen, "Woodstock (Lock Down) 1, olie op canvas (30x40 cm)

maandag 1 juni 2020

VENEZUELA: GRENZEN AAN BARMHARTIGHEID?

Vluchtelingenboot uit Venezuela legt aan bij het Nederlands Antilliaanse eiland Curacao in de Caraïbische zee.

Naar aanleiding van een CNV bericht over de honger en Corona ellende in Venezuela stel ik me de vraag of er geen grenzen zijn aan onze barmhartigheid? In een brief aan Sigrid Kaag, minister van Handel en Ontwikkelingssamenwerking, roept CNV Internationaal in navolging van internationale instellingen op tot humanitaire hulp aan dat land omdat door het wanbeleid van dictator Maduro het land getroffen wordt door honger en ziekte. Kan het erger?

Dubbel getroffen

"De COVID-19 crisis treft de Venezolanen dubbel. De economie van het land was immers al ver voor het uitbreken van de epidemie volkomen stilgevallen. Dit heeft de twee na grootste vluchtelingencrisis ter wereld veroorzaakt. Inmiddels zijn al 5 miljoen Venezolanen hun land ontvlucht. Rond de 1.8 miljoen mensen zijn naar buurland Colombia gegaan en de rest is doorgereisd naar onder meer Ecuador, Peru, Brazilië en Chili. Veel van hen maakten de reis te voet. Op Curaçao en Aruba verblijven nu al 50.000 vluchtelingen uit Venezuela.” ( fragment uit brief CNV Internationaal aan Minister Kaag)

Venezuela was in de vorige eeuw een redelijk welvarend land dankzij de olie industrie, de bauxietmijnen, de ontwikkeling van de landbouw en veeteelt. De verdeling van de welvaart was slecht maar er werd vooruitgang geboekt door Christen- en Sociaal Democraten die zo een beetje afwisselend aan de macht waren. Met de nodige corruptie dat helaas wel. Venezuela was geen uitzondering in Latijns Amerika.

De kleine dictator Chavez wist echter met zijn "socialisme van de twintigste eeuw" in korte tijd een einde te maken aan deze welvaart. Socialisten zijn goed in verdelen maar heel slecht in produceren. De olie industrie viel terug van twee miljoen vaten per dag tot nog maar 100.000 vaten per dag. Alle andere socialistische plannen naar voorbeeld van Cuba liepen eveneens in het honderd als gevolg van politieke onderdrukking, economische en ambtelijke onkunde.

Leger en politie werden door zijn opvolger Maduro ingezet voor onderdrukking, marteling en moord van iedereen die in verzet kwam tegen zijn regering. Het land zakte nog verder weg in armoede en geweld met miljoenen vluchtelingen tot gevolg.

Moet je voor zo een land nog barmhartig zijn en het humanitaire hulp geven? Stuiten we hier niet op de grens van onze barmhartigheid? De ervaring leert ons dat humanitaire hulp door het totalitaire regime meedogenloos gebruikt wordt voor de eigen mensen en in een corrupt circuit terecht komt. De ervaring leert ook dat de VN en andere instellingen dat misbruik niet kunnen voorkomen. Hier stuit barmhartigheid op een kwaadaardige, onbarmhartige en liefdeloze politieke muur. Het is moeilijk om dat te erkennen maar het is wel de realiteit.

vrijdag 29 mei 2020

MIJN SPROOKJESJAREN ZESTIG 62: NEDERLANDS INDIË

Oom Piet in Nederlands Indië tijdens de politionele acties.

Tussen België en Nederland is het nooit meer goed gekomen. Zelfs niet tussen Nederland en Vlaanderen waar wij Nederlanders toch een taal en een cultuur mee delen. Of het ooit goed komt tussen Nederland en Indonesië, het voormalige Nederlands Indië dat in de jaren veertig van de vorige eeuw zich van ons koninkrijk heeft afgescheiden, is ook de vraag. Als kind krijg ik in de jaren vijftig nog net wat mee van de oorlog tussen Nederland en Nederlands-Indië. Ik herinner me de feestelijke thuiskomst van twee ooms, een aan moeders en een aan vaders kant, die als dienstplichtigen in Nederlands-Indië hadden gevochten. De fanfare speelde in de straat voor het huis van mijn oma die met de Nederlandse vlag boven uit het raam hing. De hele straat was uitgelopen. Bij mijn andere oma stond de muziek op het erf samen met de buurt en de familie. De beide ooms hadden hun groene militaire uniform nog aan, hun baret zat stoer onder een epaulet op hun schouder.

Ze hadden souvenirs meegebracht. Een grote Javaanse pop die in de woonkamer van mijn oma kwam te hangen samen met een chocoladekleurig houten rekje waarin zes zilveren theelepeltjes hingen, ook versierd met een Javaans poppengezicht. Mijn eerste kennismaking met kunst uit Indië. Later leerde ik op school de exotische namen van de grote Indische eilanden met hun steden alsof er niks gebeurd was. Pas veel later kom ik te weten waarom mijn ooms in Nederlands-Indië ten strijde waren getrokken voor het vaderland. Thuis hoorde ik er nooit wat over. Oorlogen zijn geen zaken om onder het eten te bespreken en daar buiten evenmin.

Naar verluidt is de scheiding voor Nederland rampzalig. “Indië verloren, rampspoed geboren “ heet het. Hoezo rampspoed voor Nederland? Nederland was een grote rampspoed voor de Indiërs, zo lees ik in mijn tweedehandse “Max Havelaar” (Nederl.Bibliotheek No. XXII, negende druk, Nederl. Prijzen: fl Geb. 0,45 - Keurb. 0,85, Belg. Prijzen: frs. Geb. 1,- - Keurb. 2,- , Mij. v. Goede en Goedk. Lectuur, Utrechtsedw. straat 13, Amsterdam) geschreven door Multatuli, pseudoniem van Eduard Douwes Dekker, voormalig bestuursambtenaar in Nederlands Indië. We mogen achteraf blij zijn dat Douwes al in 1859 zo een antikoloniaal meesterwerk schreef.

“De politieke heerschappij over Nederlands-Indië was in het begin van de negentiende eeuw van de Vereenigde Oostindische Compagnie overgegaan naar de Nederlandse regering. Om de winst te vergroten was het cultuurstelsel ingevoerd, een serie maatregelen die de planters in staat stelde waardevolle landbouwproducten te verbouwen, in plaats van alleen voedingsmiddelen zoals rijst. Daarbij werd een belastingstelsel ingevoerd waarvan de ambtenaren volgens een commissiesysteem werden beloond. De inlandse vorsten kregen zogenoemde cultuurprocenten. Als hun gebied meer opbracht voor Nederland, kregen de inlandse vorsten meer uitbetaald. Dit leidde tot sterke uitbuiting van de inheemse bevolking door de inlandse vorsten. Daarboven kwamen nog de hoge landrenten en de herendiensten waarvan de inlandse vorsten, het gouvernement maar ook nog vele corrupte beambten misbruik maakten. De combinatie veroorzaakte een wijdverbreide corruptie, die resulteerde in grote armoede en hongersnood onder de inheemse bevolking. Dekker schreef Max Havelaar uit protest tegen deze koloniale maatregelen. En hoewel hij onbekend was als auteur ten tijde van publicatie, wist hij met zijn boek bij Nederlanders het bewustzijn op te roepen dat de weelde die zij genoten het resultaat was van menselijk lijden in andere delen van de wereld. “ (Wikipedia: Max Havelaar (boek)

Wat ik nog steeds niet snap is dat Nederland na vijf jaar Duitse oorlog en bezetting meteen in staat en bereid was om zelf een oorlog te beginnen en dan ook nog zo ver van huis. Een oorlog die ons onmiddellijk van slachtoffer tot dader maakte. Je zou toch denken dat we in ons zwaar vernielde land wel andere kopzorgen hadden dan oorlog voeren aan de andere kant van de wereldbol. Blijkbaar had de Nederlandse elite niet door dat de wereld na de Tweede Wereldoorlog was veranderd.

Even gek is dat die oorlog - politionele acties werden ze genoemd als om aan te geven dat het om niets anders ging dan herstel van de orde, de oude koloniale orde - politiek geleid werd door kabinetten met sociaal-democraten en katholieken. Van sociaal democraten wist ik niet veel behalve dat ze ooit een gebroken geweertje op hun jas spelden. In de Roomse parochiekerk hoorde ik missionarissen preken over armoede in de wereld en over de gelijkheid van God’s kinderen. Woorden die blijkbaar geen politiek gewicht in de schaal legden.

verschijnt elke vrijdag