vrijdag 8 november 2024

MEXICAANSE VERTELLINGEN 12. LIEFDE IN REVOLUTIONAIRE TIJDEN


 

Diego gaat te rade bij David. Die gelooft ook niet meer in de revolutie. Ze is ontaard in een geesteloze strijd om de macht tussen een stelletje narcistische, machtsbeluste generaals met hun aanhang. Hier of daar lopen er nog idealisten rond maar die kunnen hun goede bedoelingen nog maar net boven het bloedige geweld uithouden.


Naar het zich laat aanzien, is generaal Emiliano Zapata zo iemand. Geen echte revolutionair met grootse ideeën over een nieuwe maatschappij met een nieuwe mens maar eerder een retro-revolutionair die de kleine boeren wil teruggeven wat de grote, rijke boeren - de haciendado’s - hen ontnomen hebben. Hij wil de dorpsgemeenschap terug door de haciënda’s te onteigenen en de dorpen opnieuw het collectieve eigendom op het omringende land te geven. Zij banier is de Maagd van Guadeloupe, de moeder van Mexico en de kerk. Kan het traditioneler dan dat?


David vraagt aan Diego of hij nog vertrouwen heeft in hun generaal? Diego denkt lang na, uiteindelijk nog wel als militair maar niet als politiek leider. Als man van en uit het volk zou hij aan de goede kant moeten staan maar door zijn overwinningen is hij net als al die andere generaals bevangen door de roes van de macht. 


David stelt voor hun teleurstelling in de revolutie met drank en vrouwen te verdrijven. David heeft dat al vaker gedaan, voor Diego is het nieuw. Tot nu toe was hij een gedisciplineerd soldaat die er voor zorgde dat zijn gevechtskledij, uniform kun je het nauwelijks noemen, schoon  en in orde is, net als zijn wapens en zijn paard. 


Na het gesprek met David voelt hij zich minder soldaat. Hij neemt zich voor de generaal niet langer meer te volgen als het weer op een veldslag aankomt. Het is mooi geweest. Hij wil wat anders. Wat weet hij nog niet. Misschien dat David hem kan helpen? Voorlopig delen ze lief en leed in de kroeg. Op zo een moment is het leven van een revolutionair zo slecht nog niet.


Als echte stadsjongen weet David hoe hij vrouwen moet versieren. Voor hem is liefde oorlog voeren. Hij bedelt niet om de gunsten van een vrouw maar verovert haar met zijn fysieke charmes en zijn gevatheid. Zijn uniform en geld zijn daarbij behulpzaam. 


Vrouwen beseffen dat maar al te goed, desalniettemin laten zij zich dat welgevallen. Dat is het deel wat Diego niet snapt. Vanwaar die toegeeflijkheid van die vrouwen? Is het geld, lust of nog iets anders wat hij niet kent? 


In zijn dorp zijn de meisjes terughoudend en bedeesd. Ze laten zich niet zomaar door enige branie of praatjes verleiden. Ze kijken wel uit. Voordat je het weet ben je je reputatie kwijt en misschien wel voor je het goed en wel weet zwanger. Daarom moet je wel weten waar je aan toe bent voordat je je waagt te geven aan een man want het blijft een waagstuk.


Diego zelf is al net zo bedeesd als de meisjes in zijn dorp. Hij is doordrongen van het besef dat je verplichtingen hebt zodra je een meisje verleidt met je te slapen. Hij weet niet of hij die verplichtingen wel aankan en dus kijkt hij wel uit om een vrouw aan zich te binden.


Meisjes en vrouwen in het algemeen staan bij Diego altijd op een voetstuk. Het zijn aardse engelen, wezens die het geheim van het voortbestaan van de mensen en het universum in zich dragen, een geheim dat hij als man nooit zal kennen laat staan doorgronden. Dat maakt dat hij als van nature eerbied  heeft voor elke vrouw, jong of oud.  


Wat hem wel eens verontrust zijn de ontwakende lustgevoelens in zijn lichaam die het verlangen naar een vrouw zo sterk maakt dat hij geneigd is om ze van hun voetstuk te halen en mee te nemen naar zijn bed of wat dan ook, om in ene roes van lust de liefde te bedrijven. Tot nu toe heeft hij die grens niet overschreden en hij hoopt dat ook nooit te doen, tenzij het wederzijds is en dat nu weet je nooit. Daar is meer voor nodig dan wat glazen tequila en sentimentele mariachi's.


Diego daarentegen wordt in zijn omgang met vrouwen nergens door geremd. Die neemt ze zoals ze zijn. Als ze niet met hem willen drinken, zingen en mee naar bed gaan, ook goed. Vrouwen genoeg is zijn adagio. En daar heeft hij gelijk in. Er zijn er genoeg. Ze komen als motten af op het licht in de kroegen op zoek naar vertier, vergetelheid en als het even kan ook nog wat geld. Een vrouw moet tenslotte ook nog leven en dat kun je niet van de wind en zelfs niet van de liefde. 


Diego beseft dat voor hem liefde tevens een schuilplaats is waar hij zich veilig en geborgen voelt, beschermd zoals thuis in zijn dorp. Hij mag dan zijn dorp verlaten hebben, dat gevoel is tot nu toe altijd en overal met hem meegereisd. Hij weet diep in zijn hart dat hij dat nooit kwijt zal raken. 


Soms doet een vrouw pogingen om hem mee te krijgen. Dat raakt hem en maakt hem wantrouwig. Wat zoekt ze bij hem? Gedreven door nieuwsgierigheid naar het geheim van vrouwen beweegt hij mee in de hoop dat hij dichter bij het geheim komt. Maar hij waakt ervoor niet de laatste stap te zetten bang dat hij is in een leegte te vallen in plaats van het geheim te ontdekken, het geheim van de liefde. 


donderdag 7 november 2024

PRINSES IRENE

Prinses Irene, een zus van de voormalige koningin Beatrix, trouwde in 1964 met Prins Carlos Hugo de Bourbon de Parma, een troonpretendent om dictator Franco op te volgen. Dat huwelijk werd een tragedie. Carlos Hugo ambieerde een koning van het volk te worden, maar met zijn progressieve ideeën vervreemde hij de traditionele achterban van zich. Die stoorden zich ook aan de glamour van prinses Irene, die zich door verschillende media uitgebreid in een bikini liet fotograferen. Een prinses met een blote buik kon echt niet in een land waar preutsheid regeerde. De traditionele, extreemrechtse vleugel van de Carlisten schoof de jongere broer Sixtus als kroonpretendent naar voren. De richtingenstrijd bereikte zijn climax in 1976, toen op de Montejurra tijdens een confrontatie vijf doden vielen. Het betekende meteen de ondergang van de beweging. Bij de eerste vrije verkiezingen na de dood van Franco in Spanje behaalde Carlos Hugo geen enkele zetel. Irene had maar één verklaring. Volgens haar memoires waren ze hun tijd ver vooruit geweest. ‘Ons werk liep daarop stuk. Ons huwelijk ook.’ In 1980 ging het stel uit elkaar. (Biografieportaal)



Niet dat ik speciaal geïnteresseerd ben in prinsessen of het Oranjehuis. Dat is politiek gemarginaliseerd en dus niet meer zo belangrijk behalve dan voor mode influencers, sentimentele nationalisten en uiteraard de roddelpers. 


Maar voor prinses Irene heb ik een boontje. Dat was vroeger al zo. Ik heb ze altijd de knapste van het stel gevonden en ook nog eigenzinnig. Katholiek worden, trouwen met een telg uit een voormalig Spaans koningshuis en vanwege je grote liefde bedanken voor het lidmaatschap van het Oranjehuis. Wie durft dat?


Ik dacht altijd dat ze tot het katholicisme bekeerd was omdat ze trouwde met een katholieke troonpretendent. Niks is minder waar zegt ze in een gesprek met Thijs van den Brink in het EO programma "Adieu God?", en programma waar ik verder nooit naar kijk. 


Ze is naar eigen zeggen katholiek geworden omdat het een lichter geloof is dan het protestantisme waar ze mee opgevoed is en dat ze in haar Zwitserse schoolleven nog bijgespijkerd heeft. Toen heeft ze haar belijdenis gedaan in een soort algemeen protestantisme. Ze wilde niet in een of ander protestants hokje zitten. Ze verzekerde Thijs dat haar belijdenis een zeer heuglijke dag was, dat ze zich heel blij voelde. Ik denk dat het net zoiets is als bij katholieken die de eerste en de plechtige communie doen. Dat zijn feestdagen die je niet vergeet.


Uiteindelijk werd ze dus katholiek omdat het een lichter geloof is. Als van huis uit katholiek snap ik dat. Ik heb gemerkt dat protestanten een strenger geloof hebben dat vooral gericht is op het (Bijbelse) woord alsof dat een Goddelijk wetboek van strafrecht is. Bij Katholieken is dat veel minder, als die de Bijbel al lezen. In de ogen van katholieken is God geen alleenheerser die je alsmaar moet dienen. Katholieken zijn doordrongen van hun onvolmaaktheid. 


Het was me bekend dat ze zich na haar scheiding bekeerd heeft tot een soort natuurgeloof, uiterst persoonlijk opgevat en absoluut niet geïnstitutionaliseerd. Ze is wat dat betreft zeer eigentijds. 


Die natuurliefde, het je éen voelen met de natuur of het universum is een mooie gedachte. Het brengt je tot de mooie, lieve of zelfs romantische gedachten. God in de natuur, God is de natuur. Helaas heeft de natuur net als de mens ook zijn kwade kanten en niet alleen omdat wij mensen er ons mee bemoeien en dat is dan weer niet zo goddelijk. 


Laat de natuur zijn gang gaan en de kindersterfte neemt schrikbarend toe, net als enge ziektes en pandemieën, vroege dood, honger en armoede vanwege mislukte oogsten en klimaatrampen. Zo eenvoudig is het dus niet.


Ik zie de huidige overtrokken natuurliefde meer als een intuïtieve reactie van stedelingen op hun doorgeslagen gemoderniseerde, onpersoonlijke, eenzame stadscultuur waar de zingeving aan het leven uit is verdwenen. Het is een noodverband om nog ergens zin te vinden. 


Het is een houvast en Irene is er gelukkig mee. Haar natuurervaring helpt haar door het leven heen. Ze vindt er troost in en het helpt haar bij het maken van de juiste keuzes. Het helpt om het kwaad buiten de deur te houden. Dat is al heel wat, meer dan menig aardmens aan kan. Daarenboven is ze ook niet bang voor de dood. Dat is altijd prettig als je natuurlijke houdbaarheidsdatum nadert. Kortom, ik zag een tevreden mens.


Wat ik jammer vond, is dat haar hele Spaanse ervaring niet ter sprake is gekomen. Spanje is nog altijd een door en door katholiek land. Zelfs de ongelovigen en de actieve atheïsten zijn er nog katholiek. Het is een land met een ongelooflijke rijke katholieke cultuur die alle aspecten van ons bestaan bestrijkt, van goed tot kwaad, van liefde tot haat, van zwaar tot licht en vrolijk tot somber.


Heeft Irene er niks van meegekregen of was het alleen maar een negatieve ervaring omdat ze na haar scheiding van haar katholieke geloof is gevallen? Was haar scheiding ook oorzaak van de breuk met het katholicisme? Daar had Thijs even naar moeten vragen. 

dinsdag 5 november 2024

24. HOE ZIT DAT IN OSS? DISCRIMINATIE OF INTEGRATIE?

 

Deze Turkse gastarbeider is volledig geïntegreerd tijdens de staking bij blikemballagefabriek Thomassen & Drijver in Oss, februari 1977 (foto: petrus nelissen)

Maar de SP brochure over gastarbeid is amper verschenen of links Nederland stort zich er vol afschuw op, zo schrijft Kees Slager in zijn boek ‘Het Geheim van Oss’. Het heet dat de SP de buitenlanders met een oprotpremie het land wil uitzetten. Ook de gedwongen integratie wordt afgewezen. “De CPN-krant De Waarheid commentarieert onder de veelzeggende kop ‘Een socialistische partij op jacht naar Janmaat-stemmen.” (Blz 361 van genoemd boek) De Volkskrant schaart zich met zijn columnisten Piet Vroon en Theodor Holman in de rij van boe-roepers. 

Hans Janmaat zat in de Tweede Kamer voor de Centrumpartij, de eerste naoorlogse nationalistische partij die zowel gevreesd als gehaat werd, vooral door links waar nationalisme wordt gelijk gesteld aan racisme en discriminatie. Veel rechters volgden daarin toen de aanklagers.


"Volgens Meindert Fennema werden in totaal zo'n 300 processen tegen Janmaat aangespannen. Dit leidde tot meerdere veroordelingen. Het gerechtshof in Den Haag veroordeelde hem op 28 maart 1995 tot een boete van 2000 gulden (ruim € 900), waarvan de helft voorwaardelijk of 35 dagen gevangenisstraf, waarvan vijftien dagen voorwaardelijk. Op 23 december 1996 veroordeelde het gerechtshof in Amsterdam Janmaat tot 3000 gulden (ruim € 1300) boete of veertig dagen hechtenis. De laatste veroordeling sprak het gerechtshof in Arnhem op 29 december 1997 uit: twee weken voorwaardelijke celstraf en een boete van 7500 gulden (ruim € 3400). Een decennium later werden soortgelijke uitlatingen ook door anderen wel gedaan, en werden ze niet door iedereen meer als kwetsend ervaren. Het is tegenwoordig erg onwaarschijnlijk dat iemand voor dit soort leuzen nog veroordeeld wordt." (Wikipedia: Hans Janmaat)


De door de SP opgedane ervaringen in de wijken worden of niet herkend door de andere linkse partijen of ze sluiten er liever hun ogen voor. Het is niet onwaarschijnlijk dat in deze partijen sprake is van een gastarbeiders- paternalisme zoals men dat ook vaak heeft tegenover mensen in de Derde Wereld. Zij moeten zoveel mogelijk ontzien worden in plaats als volwaardig en even kritisch als andere arbeiders benaderd te worden.


De SP gaat het juist wel om de (vol)waardigheid van de gastarbeiders. Jan Marijnissen verwijt links Nederland de gastarbeiders dood te knuffelen in plaats ze als gelijken te behandelen. “Wij zagen toen al dat als die mensen hier iets wilden bereiken en ook hun waardigheid als mens behouden, dat ze dan onze taal moesten leren. Wij wisten uit eigen ervaring hoe weinig kans ze zonder onze taal hadden.” (blz. 362)


“Er werd wel gezegd dat de Nederlanders het smerige werk niet meer wilden doen en daar de gastarbeiders voor gebruikten. `Maar dát was het punt niet, het punt was dat de automatisering steeds hogere eisen stelde aan werknemers, eisen waar de meeste Turken niet aan konden voldoen, gewoon doordat ze de taal niet beheersten. Ik heb er meegemaakt die hun éigen taal niet eens konden lezen of schrijven, laat staan dat ze een cursus konden volgen om inde fabriek op een hoger niveau te komen.” (Blz.363)


In Oss wordt mede dankzij de SP het 10% woningbeleid gevoerd dat erop gericht is de spanningen tussen de autochtone bewoners en de gastarbeiders zo laag mogelijk te houden en tegelijk gettovorming te voorkomen.


Het 10% beleid houdt in dat in een wijk niet meer dan 10% van de bewoners mag  bestaan uit gastarbeidersgezinnen. De woningbouwvereniging Sint Willibrordus volgt dit in een minderheden nota uitgewerkte beleid. 


Maar ook hierover breekt de pleuris uit bij links en de media. De aanleiding is een brief van de stichting Welzijn Buitenlandse Werknemers die stelt dat niet elke woningzoekende gelijk wordt behandeld. 


De directeur van de woningbouw vereniging antwoordt in het Brabants Dagblad dat dit beleid volgens de letter van de wet discriminerend is maar dat het beleid in de praktijk de integratie bevordert. “De buitenlandse arbeiders zijn aardig geïntegreerd in de Osse samenleving. We hebben hier nauwelijks problemen tussen beide groepen. Ik werk meer naar de geest van de wet. En de geest is belangrijker dan de letter.” (blz 366 in genoemd boek)


Voor de linkse partijen en andere partijen gaat gelijkheid boven alles, blijkbaar ook als dit schade toebrengt aan het sociale weefsel in een wijk. Behalve de SP is er geen partij, ook niet een klassieke arbeiderspartij als PvdA, die een afweging kan of durft te maken te maken tussen deze twee prioriteiten; absolute gelijke behandeling volgens de letter van de wet of behoudt van het sociale weefsel in een wijk met voortschrijdende integratie van de gastarbeidersgezinnen. Het gevolg is dat linkse partijen met voorop de PvdA, langzaam maar zeker hun traditionele achterban in de arbeiderswijken beginnen te verliezen.


maandag 4 november 2024

ARBEIT MACHT FREI

 

petrus nelissen. Arbeit macht Frei, olieverf op papier, 56x76 cm

vrijdag 1 november 2024

MEXICAANSE VERTELLINGEN 11. DE INTOCHT IN MEXICO-STAD

 

In het midden van de stoet zie je de man met de grote hoed. Dat is Emiliano Zapata de grote boerenleider uit het zuiden van Mexico. Rechts van hem zit de Noordelijke generaal en opstandeling van boerenafkomst Pancho Villa. Ze trekken de stad binnen om hun president te installeren.

De revolutionaire familie is uiteen gevallen vanwege het wantrouwen tussen enerzijds de voormalige gouverneur, politicus, generaal en intussen president Carranza en anderzijds de twee selfmade generaals uit de provincie Pancho Villa en Emiliano Zapata.


Carranza eist het presidentschap op. De twee volksgeneraals hebben liever dat er eerst een tussenpaus komt zodat ze greep op de situatie houden. Met Carranza als president  kan het voor hen wel eens uit de hand lopen. 


Carranza trekt zich niks aan van hun idee om Eulalio Gutièrrez als voorlopige president te installeren en laat zich door het Congres tot president uitroepen. De rapen zijn gaar. Villa en Zapata besluiten om hardhandig in te grijpen. Ze trekken met hun legers op naar Mexico-stad om Carranza af te zetten en hun eigen interim president te installeren.


Diego weet nu dankzij zijn vriend David pas goed waar hij verzeild in is geraakt. Het is allemaal vele malen erger dan hij zich had kunnen voorstellen. Zoveel machtswellust ten koste van zoveel mensenlevens. Waar zijn we mee bezig zo vraagt hij aan David. Die bezweert hem de komenden gebeurtenissen af te wachten waarna ze altijd nog kunnen bekijken wat ze gaan doen. . Daarna kunnen ze nog altijd zien wat ze doen.


Carranza ziet de bui hangen en vertrekt naar Veracruz vanwaar uit hij hoopt de tegenaanval te kunnen organiseren. De intocht van hun beider legers wordt een triomftocht. De hele stad loopt uit om de beide helden van de revolutie te verwelkomen onder het roepen van ‘Viva Zapata” en “Viva Pancho Villa” en “Viva la Revolucion”.


De helden krijgen tezamen met de aanstaande president Eulalio Gutierrez een groots banket aangeboden met belangrijke politici van de stad. Ze nemen het gejuich van het publiek in ontvangst op het balkons en brengen een eerbetoon aan de vermoorde Francisco Madero, die ze de eerste revolutionaire president noemen.


Tot zover loopt alles volgens plan. De troepen vermaken zich intussen op de hun eigen bekende en vertrouwde wijze met drank en vrouwen. Van beide is meer te vinden in de stad dan in de dorpen en provinciestadjes die ze op hun marsroute gepasseerd zijn.


Menig feestjes loopt uit hand en eindigt niet altijd zonder geweld en soms zelfs met enkele doden. De mannen zijn net als hun bazen gewend meningsverschillen, ook over vrouwen en drank, te beslechten met geweld. Een revolver is gauw getrokken.Geen wonder dat na verloop van tijd de nieuwe president er op aandringt dat de herriemakers meer respect tonen en zich gedragen


Dat valt helemaal verkeerd bij de Villistas. Eulalio maakt geen schijn van kans en verplaats zijn regering buiten Mexico-stad. Daar verklaart hij dat Carranza, Villa en Zapata verraders van de revolutionaire geest zijn. Villa pikt dat niet en maakt kort en metten met zijn president. Die raakt gewond bij een van de schermutselingen en vlucht naar Noord-Amerika.


Diego zag de revolutionaire gang van zaken met bezwaard gemoed aan. Meer nog dan de generaals vallen zijn strijdmakkers hem tegen. Hij had meer menselijkheid van ze verwacht in plaats van elke dag de beest uit te hangen. 


De revolutie is hun levensstijl geworden. Ze kunnen elke dag sterven en dus leven ze er op los. De meesten dan toch. Sommigen geloven in de revolutie en hopen het te overleven, anderen laten zich leiden door pure overlevingsdrang en willen er vanaf.


Maar hoe? Deserteren is moeilijk. Eenmaal gevonden wordt je zonder pardon geëxecuteerd notabene door je eigen krijgsmakkers. Of je komt bij de tegenstander terecht en die zet voor de keus meevechten of executie.



donderdag 31 oktober 2024

MADRID, ZATERDAG 5 OKTOBER 2024

 

Madrileense daklozen poseren geduldig en zelfverzekerd. 

Spaanse gitaarmuziek terwijl we wachten in de lange rij bezoekers voor het El Prado.





Een verboden foto. Het is strikt verboden om te fotograferen in El Prado. Een van de beroemdste schilderijen van Goya, niet zijn beste, is 'De Naakte Maya".


Diny en mijn drie dochters in de straten van Madrid.


Almuerzo of Lunch time op straat.


De metro op zeg naar een Flamenco uitvoering.


Flamenco in het Centro Cultural Flamenco Madrid