54. HET BELOOFDE LAND. DE BUS

 

Cielo wordt bij de intocht in San Augustin begeleid door Roberto.

In het dorp nemen we het intussen gebruikelijk ontbijt van rijst, bonen en gebakken banaan. Er is niets anders te krijgen in dit eenvoudige dorpsrestaurant dat de naam restaurant nauwelijks mag hebben. Het is een eetplek, meer kun je het huisje met wat eenvoudige houten stoelen en tafels, niet noemen. Een menukaart is er niet. Je kunt bonen met of zonder gebakken ei krijgen, begeleid door een kopje oploskoffie van het wereldberoemde merk Nescafé of een flesje van het al even beroemde wereldmerk Coca Cola. Je kunt van deze twee multinationals  zeggen wat je wil maar ze voeden arme en rijk all over the world. Voor ons geen probleem. We zijn toe aan een stevige, eenvoudige en voedzame maaltijd.

De bus staat klaar. Er zitten zelfs al passagiers in. Onze bagage wordt door de busconducteur tevens manusje van alles, in de laadruimte onderin de bus gestouwd. Er zit al heel wat bagage in. De bus verzorgt ook een soort post en pakjesdienst. Bovendien slepen dorpelingen van alles mee. Op het dak van de bus liggen manden vol kippen, hele trossen bananen en ach arme een varkentje vastgebonden aan zijn vier pootjes. Het dorpsleven is niet alleen hard voor mensen maar ook voor dieren.

De bus slingert zoals gewoonlijk flink heen en weer. Ze rijdt of dwars door een kuil of er omheen. Hoe dan ook, we reizen als in een cake walk. Ik probeer ontspannen te zitten, net als mijn medereizigers die de reis gelaten en zwijgend ondergaan. Ik voel aan Dora naast mij dat zij zich probeert te ontspannen op het krappe bankje. Voor Nederlandse begrippen zijn we niet groot, meer de busbankjes in Colombia zijn net te klein.

Op het busstation in Neiva lopen we zowaar op tegen de onderzoekers uit Zweden en Oostenrijk. Ze keuren ons geen blik waardig, wij hun ook niet. Rare lui zijn het die komen vertellen hoe het in Colombia zou moeten gaan. Een gesprek voeren over het hoe en waarom, zou beter zijn. Ik verbaas me altijd weer hoe arrogant sommige wetenschappers kunnen zijn. Hoogopgeleide betweters zou een betere titel voor ze zijn.Wij nemen de bus naar de finca van Oscar’s neef, richting Hobo en Campo Alegre. 

De reis over de asfaltweg is een stuk comfortabeler en sneller. Ik laat de warme loomte in mijn lijf kruipen terwijl een bries door de half openstaande raam mijn gezicht koelt. Eindelijk kan mijn lichaam zich herstellen van de inspanningen vanaf vanmorgen vier uur. Ook Dora wordt slaperig. Ik val in een droomloze lichte slaap waaruit ik wakker wordt als Oscar ons waarschuwt dat we zo meteen gaan uitstappen.

Het is twee uur ’s middags, op het heetst van de dag als de bus langs de weg stopt. Misschien heb ik het al eerder geschreven maar bussen stoppen op wens van de passagiers en niet bij aangegeven haltes. Die zijn er niet eens. Een passagier houdt langs de weg de bus aan door zijn hand op te steken of meldt de conducteur waar hij uit wil stappen. Efficiënter kun je het openbaar vervoer voor passagiers niet inrichten in een land waar afstanden enorm zijn en 90% van de mensen niet beschikt over eigen vervoer in welke vorm dan ook.

Daar staan we dan midden in niemandsland op een van god en alleman verlaten weg. We zijn omringd door de hitte afkomstig van de genadeloos schijnende zon boven ons. Ik vraag me nu toch af of Oscar niet overdrijft met zijn avontuurlijke reis. Maar zo te zien deert hem de hitte niet net zo min als Cielo en de anderen. Wij passen ons aan en stappen mee met de groep alsof we nooit anders gedaan hebben.

(wordt vervolgd)
 

OORLOGSBULLETIN 22

President Daniel Ortegaski van Nicaraga ontvangt president Vladimir Putinski op het vliegval van Managua in 2014. Toen al stond Ortegaski achter de Russische bezetting van De Krim.

 

Dat in Latijns Amerika anders wordt gedacht over de Russische oorlog in Oekraïne heb ik eerder gesignaleerd in een van mijn oorlogsbulletins. Een verklaring is dat de vijand van mijn vijand mijn vriend is. Aangezien Rusland, zij het indirect de vijand is van Amerika, maakt dat van Rusland voor veel Latino's een vriend. In de ogen van vooral linkse Latijns Amerikanen is Noord Amerika de grote boosdoener en zelfs de oorzaak van veel ellende in Latijns Amerika.

Historisch is Cuba het beste voorbeeld van linkse vijandschap tegenover de VS die overigens wederzijds is dankzij de aanmoedigingen door de honderduizenden Cubaanse vluchtelingen die een wijkplaats gevonden hebben in de VS. De ironie is dat deze zelfde vluchtelingen het Cubaanse regime op de been houden met geld en goederen dat ze naar achtergebleven familieleden op Cuba sturen.

Een nieuw al hoewel niet verrassend voorbeeld van vriendschap met Rusland en vijandschap met de VS is het Midden Amerikaanse land Nicaragua waar de voormalige links revolutionaire Sandinist Daniel Ortega met zijn vrouw de dictatoriale scepter zwaait. Deze linkse avonturier die verknocht is aan de macht probeert in de voetsporen te treden van zijn voormalige leermeester, de inmiddels overleden Cubaanse dictator Fidel Castro.

Deze leermeester nodigde na de door de Amerikaanse CIA gesteunde mislukte Varkensbaai invasie op Cuba (1961), de Russen uit om kernraketten op Cuba te stationeren. Toen de Amerikanen lucht kregen van deze provocatie, de Koude Oorlog was nog in volle gang, zette toenmalig president Kennedy de zaak op scherp door Russische schepen met raketten op weg naar Cuba in de Caraïbische zee aan te houden (1962). De wereld hield even de adem in totdat de Russische president en partijleider Chroejstsjov besloot in te binden. 


Ortega gaat niet zover maar het is en blijft een provocatie van de VS en in het kielzog de Europese Unie om Rusland uit te nodigen om troepen te stationeren in Nicaragua. Decreet 10-2022 machtigt de toegang van het Russische leger om "patrouille"-werkzaamheden uit te voeren aan de Caribische en Pacifische kusten van Nicaragua. Goedkeuring wordt gegeven aan de aanwezigheid van 80 Russische soldaten die, samen met het Special Operations Command van het Nicaraguaanse leger, zullen deelnemen "aan de uitwisseling van ervaringen en trainingsoefeningen in humanitaire hulpoperaties", terwijl nog eens 50 Russische soldaten zullen meewerken met leden van de Naval Force, Air Force en het Broadcasting Corps, in wat Managua een "uitwisseling van ervaringen en operationele communicatie met schepen en vliegtuigen van het Nicaraguaanse leger noemt in de strijd tegen drugshandel en misdaad. Hieraan is de toestemming toegevoegd voor Russische schepen en vliegtuigen om Nicaraguaans grondgebied te betreden.

Sergio Ramirez, schrijver en voormalige vice-president onder dezelfde Ortega, zegt dat Rusland "geen effectieve bondgenoot is voor Ortega", aangezien het "een papieren tijger" is die "speelt de grote supermacht te zijn omdat het kernkoppen heeft" . Wat kan hij (bedoeld wordt Putinski) Ortega meer bieden dan bussen die het volgende jaar kapot gaan?", spotte de schrijver. 

Dus wat heeft Nicaragua baat bij zijn relatie met Poetin? "Vrijwel niets", zegt analist Cajina. “De commerciële uitwisseling tussen Nicaragua en Rusland is onbeduidend. Wat de eerste geeft aan de tweede, in diplomatieke termen, is van weinig waarde in de mondiale context. En ook de kritiek van Moskou op de sancties van de Verenigde Staten tegen Nicaragua weegt niet door, zegt hij. Ortega blijft echter brandstof toevoegen aan het vuur van de spanning met Washington. aldus Carlos Salinas Maldonando in El Pais Internacional van 11 juni 2022.

58. HET KAN VRIEZEN, HET KAN DOOIEN. OORLOG OF KLIMAAT?

De website 'petities.nl' is zelfs een campagne gestart om het Gronings Gas weer volop te gaan winnen.

 

Langzaam maar zeker wordt duidelijk dat we keuzes moeten maken die veel verder gaan dan we voor 24 februari konden bedenken. Op die datum begon Rusland een aanvalsoorlog tegen Oekraïne, een land in het hart van Europa, groter dan Frankrijk en bijna twee keer zo groot als Polen en Duitsland. Dat land heeft gekozen voor aansluiting bij Europa en dat zint de Russische leider Putinski niet. Hij vindt dat Oekraïne van Rusland is of ze dat nu willen of niet.

De oorlog legt pardoes zwakheden van het Europese economisch groeimodel bloot, die is gebaseerd op goedkope energie, goedkope voedselproductie en consumptiegoederen. Met de goedkope energie is het gedaan en er is nog lang niet genoeg alternatieve energie beschikbaar die overigens ook niet goedkoop is. Kerncentrales zijn een optie maar de bouw kost veel tijd en geld. De aanpassing van het elektriciteitsnet aan de elektrificatie van Nederland gaat tientallen miljarden kosten.

De voedselproductie wordt bedreigd door de oorlog en door maatregelen vanwege stikstof. Net als met het klimaat zijn we hier in een maatschappelijk conflict beland met de inzet van wetenschappelijke verklaarde verschijnselen en vastgelegde  uitgangspunten. Hoe moet je wetenschappelijke resultaten bezien in verhouding tot de werkelijkheid? Geen nieuw vraagstuk maar nu actueler dan ooit. Mens en maatschappij puur vorm geven volgens wetenschappelijke uitkomsten is niet alleen onmogelijk maar ook onmenselijk.  

Het ziet er naar uit dat het gedaan is met China als goedkope werkplaats voor van alles en nog wat het Westen nodig heeft. De Russische inval heeft duidelijk gemaakt dat teveel afhankelijkheid van een land politiek levensgevaarlijk is. Het Westen zal meer zelf moeten gaan maken en dat zal altijd duurder zijn dan wat uit de werkplaatsen met goedkope arbeidskrachten uit China komt.

Europa heeft zich met zijn voortvarende klimaat wetgeving klem gezet wat betreft goedkope energievoorziening. De transitie kan nog vele jaren gaan duren en er zijn geen “klimaatvriendelijke” noodmaatregelen mogelijk om die te versnellen. Wat nu? Toch maar kolencentrales laten draaien en gas uit de grond halen? Ik ben benieuwd hoe lang Nederland het volhoudt om zijn gasvoorraden niet aan te spreken nu Putinski langzaam maar zeker de gaskraan dichtdraait voor Duitsland, Italië en Nederland. 

Hoe je het ook keert of wendt het is gedaan met ons economisch groeimodel gebaseerd op goedkope energie. Dat betekent dat we in de komende jaren armer zullen worden. Ik heb het CDA staatssecretaris van Gennip al horen zeggen. Hoe arm is moeilijk te voorspellen maar er vloeien nu al miljarden ons land uit vanwege de hoge gas en olieprijzen.

Naschrift: Minister Jetten heeft eergisteren besloten dat de kolencentrales weer voor 100% mogen draaien. Gas-staatssecretrais Vijlbrief blijft het voorbeeld van de koppige bestuurder die net als een gummi poppetje pas begint te piepen als je er héél erg had op drukt.
 

DE NOODZAAK VAN MASSAPRODUCTIE IN LANDBOUW EN VEETEELT

 

Zonder industrialisering van de bananenproductie zouden wij hier in Europa zelden bananen kunnen kopen. De industrialisering van de bananenproductie in aan het begin van deze eeuw in veel Latijns Amerikaanse landen op gang gebracht door van oorsprong Noord Amerikaanse bedrijven. deze foto is gemaakt in Costa Rica op een plantage van Chiquita waar toen een staking plaatsvond. Het lage lonen beleid van bedrijven als Chiquita leidde tot algemene onvrede onder de werknemers en de plaatselijke bevolking. Over het algemeen zijn multinationale ondernemingen het symbool geworden van wereldwijde massaproductie maar ook uitbuiting.

Er wordt in Nederland nogal eens opgeroepen om anders te gaan landbouwen. We zijn te grootschalig bezig dus is kleinschaligheid het motto. We hokken de dieren teveel op en dus moet ze een vrijere uitloop krijgen. Er zijn radicale oproepen zoals minder of zelfs helemaal geen vlees meer te eten want veeteelt legt sowieso teveel beslag op land, produceert teveel stikstof en heeft een hoge CO2 afdruk.

In mijn ogen zijn dit allemaal wanhopig pogingen om de industrialisatie van de landbouw af te blazen want dat is “het systeem” waarin we verzeild zijn geraakt en niet alleen in de landbouw maar in elke vorm van productie waar massa bij komt kijken en waar is dat niet het geval? Zonder massaproductie geen democratisering van de consumptie. Wie een einde wil maken aan de massa productie kiest inderdaad voor een ander systeem, een systeem van weinig of geen productie en dat betekent productie voor de happy few.

Massaproductie maakt dat een product per eenheid goedkoper wordt en dus bereikbaar voor veel mensen. Totdat Ford de lopende band productie van zijn T-Ford uitvond was de auto een product voor de happy few. Hetzelfde geldt voor Kodak. Toen hij de idee kreeg om kant en klaar camera’s aan te bieden werd massa productie mogelijk en dat maakte de camera goedkoop zodat veel meer mensen zelf foto’s konden gaan maken.

Massaproductie is de oplossing voor democratisering van de consumptie of het nu om auto’s gaat, gebraden kippen, mobiele telefoons of computers en die trend zet zich nog steeds door. De democratisering van het onderwijs is alleen mogelijk door het voor massa consumptie geschikt te maken. Onderwijs voor enkelingen is veel te duur. Bovendien hebben we ook veel artsen, chirurgen enz. nodig want ook in de gezondheidszorg is de massaconsumptie doorgedrongen.

De oplossing voor de stijgende kosten in de zorg net wordt net als in de autoproductie gezocht in nieuwe vormen van massaproductie door automatisering en robotisering. De democratisering van het onderwijs, lees het toegankelijk maken voor de massa, begon met schaalvergroting, scholen werden leerfabrieken. Daar overheen komt nu de digitalisering.

Neem de massaproductie weg en de producten worden duur, te duur voor de massa. In Derde Wereld landen heerst geen armoede omdat mensen er te lui zouden zijn om te werken maar omdat men nog niet in staat is om massaproductie te leveren. Het platteland is er nog te weinig geïndustrialiseerd zodat veel voedingswaren te duur zijn.

Socialistische experimenten gaan altijd mis omdat men geen oog heeft voor massaproductie en waar men dit wel heeft, blijkt dat veel moeilijker te zijn dan men denkt. Niet voor niks is een land als de VS een van machtigste landen. Het was het eerste land in de wereld dat massaproductie organiseerde, van autofabriek tot supermarkt. De VS hebben op dit punt nog steeds een grote voorsprong in de wereld.

Als Nederland de massaproductie in landbouw en veeteelt aan banden gaat leggen, zullen straks veel producten voor de gewone man te duur worden. Ik neem aan dat niemand naar zo een situatie terug wil.

OORLOGSBULLETIN 21

 

Alexei Anatolievich Navalny geboren op 4 juni 1976) is een Russische oppositieleider, advocaat en anti-corruptie-activist. Hij heeft anti-regeringsdemonstraties georganiseerd en zich kandidaat gesteld om hervormingen tegen de corruptie in Rusland te bepleiten, en tegen president Vladimir Poetin en zijn regering, die vermijdt om rechtstreeks naar Navalny bij naam te verwijzen. Navalny was lid van de Coördinatieraad van de Russische Oppositie. Hij is de leider van de partij Rusland van de Toekomst en oprichter van de Anti-Corruption Foundation (FBK). (Wikipdia)

De oorlogsbulletins volgen elkaar op. Geen wonder, want zolang die blijft doorgaan gaat veel aandacht uit naar alles wat er gebeurt of het nu direct of indirect met de oorlog te maken heeft. Neem nou de documentaire Navalny waarin stap voor stap en op een verrassende manier de poging tot moord op deze populaire oppositiepoliticus wordt bloot gelegd.

Voor degenen die het verhaal niet kent. Op zijn terugvlucht van Siberië waar hij zijn volgelingen heeft ontmoet, naar Moskou wordt hij ernstig ziek zodat het vliegtuig een noodlanding maakt. Navalny komt in een ziekenhuis terecht maar van begin af aan vertrouwen zijn vrouw en medewerkers de gang van zaken niet. Uiteindelijk krijgen ze gedaan dat hij naar een Duits ziekenhuis mag vertrekken. Daar wordt ontdekt dat hij zoals ze al vermoedden vergiftigd is met het militaire zenuwgas Novichok, een al eerder gebruikt moordwapen door de Russische geheime dienst.

Eenmaal genezen gaat hij met hulp van de bekende onderzoeksgroep Bellincat (zogenaamde datanerds die ook nuttig onderzoek hebben gedaan naar de aanslag op de MH 17)) naar de toedracht van de moord. Het gelukt Bellingcat het moordteam in kaart te brengen. De veronderstelde domheid van medewerkers van de geheime dienst, brengt hun op de gedachte om leden van dat moordteam rechtstreeks te bellen en te vragen naar de toedracht. Een van de vijf, meer een chemicus dan een moordenaar, trapt in de val waardoor de toedracht bekend wordt. De man zelf is sindsdien verdwenen.

Naïef is de gedachte dat je met you tube filmpjes onder een dictatuur als die van Putinski en eigenlijk elke dictatuur die steunt op leger, politie en geheime dienst politieke macht kunt mobiliseren. Dat kan allen als de volgelingen worden georganiseerd en bereid zijn de confrontatie fysiek aan te gaan. Dat is onder meer gebleken in Oekraïne tijdens de Maidan revolutie. Geloof maar niet dat Putinski zoiets zal toelaten in zijn Rusland.

Aan het einde van de documentaire, waarbij Navalny bij terugkeer naar Moskou wordt gearresteerd en tot elf en een half jaar celstraf wordt veroordeeld, besef je pas goed hoever Putinski bereid is te gaan. Veel verder dan normale mensen  kunnen vermoeden. Daarom valt ook niet te verwachten dat er spoedig een einde komt aan de oorlog. Putinski gaat door tot het bittere einde. Hij beschouwt dat als zijn missie in de voetsporen van Tsaar Peter de Grote zo weten we intussen.

Tsaar Peter de Grote, een boom van en vent en geen klein opdondertje zoals Putinski, is de stichter van het Groot Russische rijk met oorlogen tegen Zweden en het Turkse -Ottomaanse Rijk. Zijn nalatenschap was verwoestend voor de bevolking. Als gevolg van oorlog, onderdrukking, vervolging,  uitbuiting en vertrek van vluchtelingen was de bevolking met 20% gedaald, aldus Wikipedia. Als Putinski zo doorgaat zou het resultaat van zijn oorlog in Oekraïne wel eens hetzelfde kunnen zijn. 

Naschrift

De Russische oppositieleider Aleksej Navalni is onverwachts overgeplaatst naar een extra beveiligd strafkamp in Melechovo, ongeveer 250 kilometer ten oosten van Moskou. Dat heeft de lokale waarnemer Sergej Jazjan gezegd. Hij houdt in de regio de rechten van veroordeelden in de gaten in samenwerking met de gevangenisautoriteiten. Volgens hem gaat het om kolonie IK-6.

Hij zat tot dusver in de correctionele inrichting nr. 2 in Pokrov, bijna 120 kilometer van Moskou. Toen zijn advocaat daar dinsdag arriveerde, kreeg hij volgens Navalni's stafchef Leonid Volkov van de directie te horen: "Die gedetineerde is hier niet".

 

53. HET BELOOFDE LAND. DE WEG TERUG

 

Zo komen we San Augustin binnen. Voorop het beladen lastpaard met zijn indiaanse begeleiders. Dora volgt op een kleiner paard.

Het is drie uur in de nacht en dus nog donker als we het kamp opbreken. We hebben ongeveer zes uur geslapen. Dat we zo vroeg opstaan is omdat we hebben afgesproken met de indiaanse om rond vier uur de paarden te komen halen. We vertrekken zo vroeg om er zeker van te zijn dat we de bus van half negen in San Augustin halen zodat we op tijd aankomen bij de finca (boerderij) van de neef van Oscar. 

Met de zaklamp van Oscar voorop gaan we op weg. Om stipt vier uur staan we bij de hut en het is nog steeds pikkedonker. Je staat er niet bij stil als je net uit de stilte van de wouden en de bergen komt maar het eerste teken van leven dat we horen is een transistor radio die schreeuwerige reclameboodschappen over het armoedige bestaan van de indigenas uitstort. Er brandt een kaarsje in de deuropening van de hut. Waarschijnlijk bedoeld als signaal voor ons. Dan doemt voor ons een zwaaiende zaklamp op. We zijn opgemerkt.

Ik krijg het gevoel een onbekende, duistere, absurde en ouderwetse zwart-wit film te zijn binnengestapt begeleid door vreemde filmmuziek. Of liever, het is alsof ik in een tijdmachine terecht ben gekomen zonder te weten in welke tijd ik ben beland. Het zou honderd jaar terug geweest kunnen zijn als de transistor radio en zaklamp er niet waren geweest. Het zou ook honderd jaar verder kunnen zijn en dat wat ik hier voor me zie het enige is wat is overgebleven van onze beschaving. 

De zaklampen en het kaarsje in de deuropening van de hut scheppen een sfeer van geheimzinnigheid. We zien een man met een zaklamp en een paard uit de bergen naar beneden lopen. Om de film compleet te maken doemt achter ons uit de duisternis een flakkerende fakkel op gedragen door een van de zoons van de oude indiaanse. Samen met zijn broer komt hij de twee paarden brengen. Ondertussen wordt er geen woord gesproken.

We hebben nu drie paarden. Het grootste paard wordt beladen met al onze bagage zodat we dadelijk lichtvoetiger kunnen lopen dan bij de aankomst. De twee kleinere paarden zijn de rijpaarden voor Cielo en Dora. Ze worden aan de leidsels gehouden door de twee broers. De oude vrouw geeft aan een van de jongens voor onderweg een grote kan zwarte koffie mee. Het lastpaard wordt geleid door de tienjarige zoon van de dochter. 

We lopen nog steeds in het donker de berg terug op naar het zandpad richting San Augustin. De twee broers lopen op hun blote voeten. De andere jongen loopt op afgetrapte schoenen. Hij heeft als enige van de drie een dunne poncho om tegen de koude van de nacht. Die kou blijft hangen tot de zon boven de bergkam komt. Dan verdwijnt de kou nog sneller uit de lucht dan sneeuw voor de zon.

Eenmaal boven op de zandweg gaan onze indigena jongens als vanzelf sneller lopen. Oscar en ik hebben zoveel moeite om ze bij te houden dat we zwijgend doorlopen. De drie jongens daarentegen lopen als kieviten. Alsof ze aan een plezierreisje bezig zijn. Ze kletsen honderd uit en vertellen grappige verhalen. Tenminste dat maak ik op uit hun gelach want ik versta geen woord van wat ze zeggen. Ik denk dat deze trip een buitenkansje voor ze is om wat van de bewoonde wereld te zien.

Humberto die lange tijd manhaftig voorop heeft gelopen, wordt het teveel. Hij zeigt in ademnood neer op een steen langs de weg. Roberto die eerst trouw naast Cielo heeft gelopen, blijft bij hem. Wij lopen met z'n alle stug door. Straks als we zijn aangekomen, kunnen we genoeg uitrusten. Om half zeven, het is ondertussen licht geworden, komen we aan in San Augustin. We hebben er precies twee uur over gedaan. Dat krijg je als je paarden huurt, dan valt zo een tocht best mee.

(wordt vervolgd)
 

MIJN ZONNIGE BUURVROUW

 

Petrus , 'Mijn Zonnige Buurvrouw', beeld collage - mixed media. Hoogte 200 cm