MIJN FOTO ALBUM JAREN ZEVENTIG: PORTRETTEN VAN OSSENAREN

Portret van een Ossenaar 3, 1977, © petrus nelissen

portret van een Ossenaar 4, 1977, © petrus nelissen

portret van een Ossenaar 5, 1977, © petrus nelissen,

DE EENZAAMHEID VAN DE ONGELOVIGE 73

 

© petrus nelissen, 'Moeder met Kind', acryl op paneel. (Geïnspireerd op het schilderij 'De Madonna met de Lange Nek' van de Italiaanse schilder  Parmegianino 1503-1540)

Ik kan met Krulkop niet naar mijn kloosterkamertje. Dat heeft mijn immer zorgzame hospita van begin af aan verboden. Verdere uitleg is niet nodig. Ik weet het zo wel. Net als iedereen is zij bang voor seks in huis. Je moet geen gelegenheid geven, de kat niet op het spek binden zo luidt de volkswijsheid. Protesteren is zinloos. Het zou leiden tot onbegrip en wantrouwen. Dat zou een blamage zijn voor mijn vader en ik zou een ander kosthuis moeten gaan zoeken. Het is zo al moeilijk genoeg. Om dat te voorkomen, vooral met de patriarch van het gezin, hou ik mijn mond.

Mijn hospita staat niet alleen in haar angst voor seks. Het is een volkomen normaal verschijnsel en het zit diep, heel diep want van seks kunnen kinderen komen en daar waar kinderen komen, moet getrouwd worden. Een simpele waarheid die naar ik vermoed al eeuwenlang geldt. Als er getrouwd moet worden vanwege een voorhuwelijkse zwangerschap heet dat in de volksmond een ‘moetje’. 

De schande van zo een moetje ken ik van thuis. Toevallig zag ik in het trouwboekje dat het eerste kind van mijn ouders ruim binnen de periode van de negen maanden durende zwangerschap is geboren. Mijn moeder vertelde dat ze daarvoor door de kerk werd gestraft. Ze mocht niet in het wit trouwen zodat iedereen wist wat er aan de hand was. Een kaars branden voor het Maria altaar was er ook niet bij. Kort daarna volgde een nog veel groter drama. Het pasgeboren meisje stierf een paar maanden na de geboorte bij gebrek aan medicijnen in oorlogstijd.

Het afscheid van haar eerstgeborene moet zwaar zijn geweest, heel zwaar. Onzegbaar zwaar want ze sprak er nooit over anders dan kort en terloops. Ik weet niet of ze in haar verdriet veel steun heeft gehad van mijn vader of misschien ook wel van haar moeder. Ik neem aan van wel. Daarentegen voelde zij zich door de kerk in de steek gelaten.

Alleen de Heilige Maagd Maria is ze trouw gebleven. Zij had immers net als zijzelf haar kind, de Zoon van God de Vader nog tijdens haar leven verloren. Daarom is Moeder Maria voor mijn moeder een troost en toevlucht. Het is daarom maar goed dat de Roomse kerk zoveel plaats heeft ingeruimd voor Maria en haar steevast vereert als de Moeder van God’s Zoon.
(verschijnt elke dinsdag)

KLIMAATTAFELS

digitaal bewerkte pentekening © petrus nelissen

Klimaattafels waar kopstukken uit politiek en samenleving samen gaan zitten om al pratend een klimaatplan te verzinnen, kan alleen maar in Nederland. In de rest van de wereld voeren ze voornamelijk politieke strijd in plaats van overleg, desnoods tot de dood en voor zover er planmatigheid bestaat is die voor de vorm. In politiek instabiele landen en die zijn er veel meer dan je denkt, is er niets van dat alles. Daar geldt ieder voor zich ofwel de wet van de jungle.

We hadden de klimaattafels beter poldertafels kunnen noemen want ze zijn bedoeld om Nederland-polderland te redden van klimatologische rampen als gevolg van de opwarming van de aarde veroorzaakt door het broeikasgas CO2. Maar de resultaten van het gepolder liggen nog maar koud op tafel of de twijfels over verdeling van de kosten, wie betaalt wat en niet te vergeten de haalbaarheid van de gestelde doelen, doemen links en rechts op als ware klopgeesten.

De optimisten houden vol en herhalen dat het allemaal haalbaar en betaalbaar is. Waarom zouden wij de financiële en technische reusachtige inspanning niet kunnen leveren om het klimaat te maken? Per slot van rekening hebben we Nederland ook zelf gemaakt en houden we de zee buiten de deur dankzij ingenieuze waterwerken. Voor ons Nederlanders is alles maakbaar geworden; van mens tot maatschappij, van land tot klimaat. 

We schaffen het gas af in woonhuizen, we gaan elektrisch auto rijden, plaatsen zonnepanelen en windmolens over het ganse land, voeren nieuwe verwarming- en productie-technieken in enz. We hebben een heilig vertrouwen in wetenschap en techniek. Dat kost handen vol geld maar ook dat is geregeld. De vervuiler betaalt. helaas, de vervuiler zijn we allemaal en dus zullen we er uiteindelijk allemaal aan moeten geloven, is het niet links om dan is het rechts om. 

Of zal het allemaal zo een vaart niet lopen? Als het aan de klimaatfanaten ligt natuurlijk wel, voor hen staat immers niet minder op het spel dan het voortbestaan van mens en aarde. Of daar wat op af te dingen valt? Ik denk het wel maar voorlopig hebben de doemdenkers de overhand en die bepalen het beleid. Zij bezorgen ons en passant een geheel nieuw soort zondigheid: vlees eten, plastic gebruiken, met fossiele brandstoffen je huis verwarmen, auto rijden en vliegen kortom allerlei zaken die ooit werden gezien als het bewijs van de altijd durende vooruitgang van de mensheid. 

Het kan verkeren. In ieder geval blijven we zo lekker bezig en lopen wij Nederlanders niet wederom voorop in de strijd voor een beter klimaat? Een beter klimaat?  Dat is het klimaat waar je op vakantie naar toe gaat.

FOTOBLOG KEN JE LAND: LEIDEN 3

Ibishotel, 5 okt.2018

De Nachtwacht is onze grootste toeristische troef, Ibishotel, 5 okt.2018

Leidse cycloop, 5 oktober 2018

De binnenstad van Leiden heeft wat weg van een speelgoedstad, 5 okt.2018

Leidse Jugendstil 1917. 5 okt.2018

Hartebrugkerk 'Dit Huis is de Poort naar de Hemel' staat op de gevel geschreven, 5 okt.2018

Standbeeld van een Bloemenkoopman, 5 okt.2018

Rondvaartboot, 5 oktober 2018

DE EENZAAMHEID VAN VLAANDEREN 72

 

Antwerpen 1994

Vier jaren na de installatie van de regering Michel en met nog een half jaar te gaan voor de federale verkiezingen (mei 2019) valt de Zweedse coalitie o.l.v. premier Michel over het VN-Migratiepact. Volgens de N-VA en ook andere Europese tegenstanders is het pact een knieval voor migranten rechten, volgens voorstanders een pact vol goede bedoelingen zonder verplichtingen om het migranten probleem internationaal aan te pakken.

Het conflict tussen de N-VA en de overige 3 coalitiepartners loopt door een samenloop van omstandigheden zo hoog op dat de regering valt en premier Michel niet anders meer kan dan op 18 december naar de koning stappen om zijn ontslag in te dienen.
 
1. Premier Michel had in een VN vergadering voorafgaand aan het kabinetsbesluit met enige trots aangekondigd dat België het pact zou tekenen. De toezegging herroepen, betekende voor Michel persoonlijk internationaal gezichtsverlies.

2. Afzien van het pact zou bij de Franstalige publieke opinie de al bestaande indruk versterken dat Michel aan de leiband van de N-VA loopt, terwijl hij ook al wordt gezien als een verrader van de Waalse zaak.
 
3. De N-VA voelt sinds de gemeenteraadsverkiezingen in november 2018 de hete adem van het Vlaams Belang in zijn nek, die meer stemmen kreeg dan verwacht. Dat kan het best geïllustreerd worden met de uitslag in de stad Ninove. Daar won Vlaams Belang met 40% de verkiezingen. Vlaams Belang is daarmee terug van weggeweest o.a. vanwege het thema migratie. Verzet tegen het VN migratie pact kan tactisch de rechtse Vlaams nationalistische vleugel van het N-VA beter afdekken voor Vlaams Belang.
4. De N-VA voelde zich gesterkt in zijn afwijzing van het migratie pact door de afwijzing van andere Europese landen waaronder ook Nederland zij het in mildere mate door er een extra niet bindend verklaring aan vast te nieten.
 
Het gevolg van de val van de regering Michel is dat de verkiezingsstrijd al in een vroeg stadium is begonnen. In die strijd heeft de N-VA bij monde van partijleider Bart de Wever en Vlaams premier Geert Bourgeois opnieuw de vraag tot confederalisering van België op tafel gelegd. 
 
(verschijnt elke vrijdag)

FOTOBLOG KEN JE LAND: LEIDEN 2

Voetbrug

Ophaalbrug

De Engelenbak

Drogisterij Boerhaave

Gemeentewerkers

Nieuwe Beestenmarkt

Turfmarkt

Galgewater

DE EENZAAMHEID VAN DE ONGELOVIGE 72

De kerk is een stille getuige van een voorbij geestelijk aan het worden.

Gelukkig komt Krulkop af en toe naar Eindhoven, meestal op woensdagavond, de mooiste dag om de werkweek te breken. Naast de gebruikelijke wetenswaardigheden praten we over onze toekomst. Er zit voorlopig niets anders op dan dat we maar wat aan improviseren tussen Eindhoven en Oss. In het weekeinde hebben we elkaar, doordeweeks wordt er gewerkt, ik bij Philips, zij thuis. Een strak schema waar voorlopig weinig aan te doen valt.

Ik haal haar rond zes uur op van het nieuwe in beton gebouwde station vanwaar we naar het langzaam uitdovende centrum wandelen. Eindhoven mag dan een grote stad zijn vergeleken met mijn geboortestad, na sluitingstijd van winkels en fabrieken is het in Eindhoven net als in de rest van Nederland onverbiddelijk etenstijd. Iedereen aan tafel en daarna op de bank met koffie voor de TV, met dank aan Philips. 

Grootstad of niet, veel is hetzelfde als in mijn geboortestad, dezelfde rommelige  verzameling aan winkelpanden en tot winkels omgebouwde huizen. Het stadscentrum is bezig het hart van onze consumptiemaatschappij te worden en daarvoor moet af en toe ook wat gesloopt worden. De Roomse kerken herinneren aan het verleden van de stad als dorp, toen de kerk nog in het midden van het leven stond. Ze staan er in neogotische stijl verloren bij. De overdaad aan volkse beelden van heiligen wordt in de hoofden van de gelovigen verdrongen door TV beelden van nieuwe helden.

Het verhaal van de geboorte en dood van Christus, de uiteindelijk stichter van de Roomse kerk, hangt nog trouw aan de muur maar voor hoe lang nog? Door glas in lood ramen met de bekende taferelen uit het leven van Christus en de latere heiligen, valt in de lege kerk een zacht gedempt licht waardoor het geheel een sprookjesachtige sfeer krijgt. De kerk is een museum van een voorbij geestelijk leven.

Tijdens onze wandeling kijken we uit naar een betaalbaar restaurant. Collega oud-commando Z. heeft ons de Chinees Pom Lai in de grote winkelstraat aanbevolen, niet duur en toch goed. Hij kan het weten. Zijn van oorsprong Indische vrouw kent de Chinees-Indische keuken van haver tot gort. Voor ons is alles nieuw, zowel buitenshuis eten als chinezen. Het voelt aan als een luxe juist omdat we zuinig moeten zijn met ons zakgeld.

We brengen er de tijd door tot Krulkop de trein moet halen. Na het afscheid op het station loop ik terug naar huis, mijn nieuwe doordeweekse thuis. Het besef dat ik haar vrijdagavond weer zal zien, maakt het leven op de terugweg naar mijn nieuwe thuis lichter. Terug op mijn kloosterkamer overvalt me alsnog een lichte melancholie, een verlangen naar ik weet niet wat. Naar ergens anders ver weg, waar misschien een ander leven mogelijk is.

(verschijnt elke dinsdag)