7. DUIZEND FOTO'S OSS E.O.

 

20 juni 2017

23 juni 2017

23 juni 2017

26 juni 2017

27 juni 2017

29 juni 2017

29 juni 2017

Vroegere gemeentehuis Megen, 30 juni 2017

30. HET KAN VRIEZEN, HET KAN DOOIEN. DE AARDE EEN OPEN HAARD?

 

Op 16 januari 2005 werden 378 deeltjes CO2 per miljoen deeltjes gemeten, terwijl dat "normaal" of "natuurlijk" niet meer dan 300 deeltjes behoren te zijn. Op 16 september 2021 werden bijna 417 deeltjes per miljoen gemeten ofwel bijna 117 deeltjes meer dan wat "normaal" of "natuurlijk" heet te zijn. (grafiek: NASA). De vraag is nu of in die tijd sprake is geweest van een dramatische opwarming of dat het allemaal wel meevalt of dat de opwarming"natuurlijk" is.

Aan de basis van de opwarming van de aarde staat een stralingsverschijnsel gekoppeld aan chemische kenmerken van enkele gassen. Een aantal gassen zoals koolstofdioxide of CO2, methaan of moerasgas en stikstof zijn de zogenaamde boosdoeners van de opwarming, tenminste als er teveel (meer dan "natuurlijk") van in de atmosfeer terecht komt, zo is de veronderstelling. Maar wat is teveel? Daar lopen de meningen over uiteen maar voordat ik het daarover heb wat meer over warmte als straling van de zon. 

De atmosfeer laat het zonlicht door maar door weerkaatsing op het aardoppervlak verandert het van golflengte waardoor het niet zo maar terug naar de ruimte kan ontsnappen. Een belangrijke warmtedeken zijn de wolken die ongeveer driekwart van de planeet bedekken en veel warmte vasthouden. Zonder dat deken van wolken zou de aarde een bevroren planeet zijn aldus de Ierse wetenschapper John Tyndall in 1859.

We kennen uit eigen ervaring het verschijnsel dat heldere (wolkeloze) lucht in de winter ’s nachts vrieskou betekent. Een bewolkte lucht betekent daarentegen een zachtere nachttemperatuur. In de woestijn gebeurt hetzelfde. Overdag wordt het bij gebrek aan wolken heel heet, ‘s nachts daarentegen wordt het bij gebrek aan wolken heel koud. De warmte die de woestijn overdag ontvangt, wordt bij gebrek aan een wolkendek niet vastgehouden. 

Maar niet wolken en waterdamp zouden de oorzaak zijn van de opwarming maar de sterk toegenomen CO2 in de atmosfeer. Die hoeveelheid is namelijk door menselijke activiteiten zodanig toegenomen dat volgens de klimatologen zij wel de oorzaak moet zijn voor de opwarming van de aarde. Ik schrijf nadrukkelijk zou moeten zijn omdat niemand met zekerheid kan zeggen of er geen andere oorzaken zijn. Dat kan pas gezegd worden op het moment dat zo een andere oorzaak ontdekt zou worden.

 

De grafiek laat zien dat historisch, over honderduizenden jaren gezien, het aantal CO2 deeltjes nooit boven de 300 per miljoen is geweest tot aan de industriële revolutie. Opvallend is wel dat er altijd variatie is geweest in de hoeveelheid deeltjes CO2 in de atmosfeer. Wat de oorzaken zijn van deze schommelingen zijn, is nog altijd onderwerp van wetenschappelijk speurwerk.

 

De wetenschappelijke hypothese is dus dat de opwarming van de aarde het gevolg is van de toenemende hoeveelheid broeikasgas in onze atmosfeer en dan met name CO2. Dat de hoeveelheid CO2 is toegenomen laat de bovenste grafiek van NASA zien die maandelijks rapporteert hoeveel CO2 er in de atmosfeer zit. Op 16 januari 2005 werden 378 deeltjes per miljoen gemeten. Op 16 september 2021 was dat opgelopen tot 417 deeltjes per miljoen ofwel bijna 40 deeltjes meer in 16 jaar tijds. 

Op het eerste gezicht zou je geneigd zijn te denken wat betekenen nu eenmaal 117 deeltjes CO2 op een miljoen deeltjes in de atmosfeer? Als je de 417 CO2 deeltjes als groene bolletjes tussen een miljoen minus 417 rode bollen voorstelt in een grote ballenbak dan zou je die groene bolletjes slechts met de grootste moeite kunnen vinden.

Toch menen de klimatologen dat die 117 deeltjes extra verantwoordelijk zijn voor de opwarming. Een argument daarvoor is dat zulks in de geschiedenis van de atmosfeer nog nooit is voorgekomen. Dat laat grafiek twee zien. NASA stelt vast dat  “In de afgelopen 171 jaar menselijke activiteiten de concentraties van CO2 in de atmosfeer vanaf 1850 met 48% verhoogd hebben boven het pre-industriële niveau." Daaruit zou je een verband kunnen afleiden tussen de hoeveelheid CO2 deeltjes in de atmosfeer en de opwarming. De veronderstelling wordt verstrekt door het feit dat de hoeveelheid CO2 is toegenomen door het massaal verbranden van fossiele brandstoffen. Het is alsof we van de aarde een open haard maken. 

Je kunt je afvragen of alle ellende al niet begonnen is met het vuur dat Prometeus gestolen heeft van de goden en het aan de mensen heeft gegeven? Volgens de Griekse mythe waren de goden woedend. Oppergod Zeus strafte Prometeus voor deze wandaad, die hij overigens uit liefde voor de mensen gepleegd had. Hij werd vastgeketend aan een zuil in de bergketen Kaukasus en elke dag kwam de adelaar Ethon zijn lever uitpikken en opeten. 's Nachts groeide de lever weer aan, zodat de kwelling opnieuw kon beginnen.

Nu zitten wij met de gebakken peren. We stoken met hulp van fossiele brandstoffen, die overigens een "natuurlijk" of "normaal" product zijn van de aarde en zijn klimaat, als het ware letterlijk de planeet op. Maar wat op het eerste gezicht voor de hand lijkt te liggen, hoeft niet persé ook een oorzakelijk verband te zijn. Daar is meer bewijs voor nodig, wetenschappelijk gebruikelijk door proeven te nemen. 

Maar dat is is in dit geval niet mogelijk. We kunnen de planeet met zijn atmosfeer niet aan proeven onderwerpen en moeten het dus noodgedwongen doen met indirecte bewijzen,  in dit geval de “onnatuurlijk toename” van CO2 deeltjes in de atmosfeer als oorzaak van een “onnatuurlijk” geachte opwarming.

(wordt vervolgd)

ARCHIEF COSTA RICA: LANDBOUWCOÖPERATIE COOPETULGA EN STRAATVENTERS

 

Loterijverkoopster met haar dochter, San José 1978

Straatmuzikanten, San José 1978

Blinde loterijverkopers, San José, Postkantoor 1978

Zonen van coöperatieleden CoopeTulgua, 1978

Tractorbestuurder Coope Tulga 1978

Landarbeider Coöperatielid Coope Tulga, 1978

HET VLAAMS BRABANTSE LAND

 

Langs het Leirekenspad. 2002

Opdorp 2002

Bij Lippelo bos

Bij Lippelobos 2002

Bij Opdorp 2002

 

 

 

Opdorp 2002

 

 

 

24. HET BELOOFDE LAND. COLOMBIAANSE BESOGNES

 

Op 7 juli 1970 werd het eerste congres van de ANUC gehouden wat meteen ook het oprichtinsgcongres van de ANUC was.

De Colombiaanse politiek steekt ietsjes anders in elkaar dan die van Nederland. Sinds 1948 woedde een stille burgeroorlog (de periode van ‘La Violencia') tussen de Conservatieve partij met als ruggegraat de grootgrondbezitters en de Liberale partij met zijn voornamelijk stedelijke aanhang. Het geweld eiste duizenden slachtoffers vooral op het platteland. In 1953 maakte generaal Rojas Pinilla met een staatsgreep hieraan min of meer een einde. Toen dictator Rojas daarna begon een eigen politieke partij op te richten (De Derde Macht) die een verbond moest zijn tussen leger en volk werd het de beide traditionele partijen te gortig. 

Zij sloten een vredesovereenkomst, het zogeheten pact van Sitges. De belangrijkste bepaling van het akkoord is dat tot 1972 de beide partijen een Nationaal Front zullen vormen tijdens hetwelk de Liberale en Conservatieve partij het alleenrecht hebben op deelname aan de verkiezingen. De president wordt per toerbeurt door de beide partijen geleverd. De liberalen zullen op een conservatieve kandidaat stemmen en omgekeerd. De politiek strijd wordt aldus dicht getimmerd ten behoeve van de lieve vrede en de deling van de macht tussen de twee traditionele partijen. Het pact werkt tot op de dag vanvandaag met als nevengevolgen politieke onvrede over de uitsluiting van andere partijen.Je zou Colombia een mank lopende elitaire democratie kunnen noemen.

het gevolg is linkse en rechtse opstandigheid op de flanken van de partijen als ook daarbuiten, met aan de linker kant de communistische partij met zijn gewapende tak, de FARC en een pro-Cubaanse tak ELN, die waar Camilo Torres zich bij had aangesloten. Het einde van het pact van Sitges, is percies in het jaar dat ik in Colombia ben. Een nieuwe politieke partij dient zich al een tijdje aan onder de naam van ANAPO (Alianza Nacional Popular). Het zijn de volgelingen van dictator Rojas die zich rond zijn dochter hebben geschaard, samen met dissidente Liberale en Conservatieve parlementsleden, politieke oportunisten die terug willen naar het centrum van de macht.

De Liberale president Restrepo kondigde in de jaren zestig landhervormingen aan om de armoede op het platteland te bestrijden en de macht te breken van de grootgrondbezitters, nog altijd de basis van de Conservatieve partij. Om de landhervormingen politiek veilig te stellen werd onder auspiciën van de regering de boerenorganisatie ANUC opgericht (1970) . Zijn Consrevatieve opvolger president Pastrana begon in 1971 onmiddellijk de klok van landhervormingen terug te draaien. 

De ANUC reageert verdeeld. Een behoudend deel schikt zich naar de regering Pastrana (de stroming Armenia) De radicale strekking (stroming Sincalejo), de meerderheid gaat over tot landbezettingen die gewelddadig onderdrukt worden wat vanwege de doden die daarbij vallen internationale aandacht krijgt. In Nederland ontstaat de solidariteit organisatie Aktie Colombia die de ANUC steunt. De ANUC wordt gezien als een mogelijk revolutionaire beweging die in staat wordt geacht het vastgeroeste en dichtgetimmerde politiek systeem omver te werpen. 

De ANAPO zou daarbij ook een rol kunnen spelen bij de toekomstige verkiezingen die immers voor het eerst sinds de val van dictator Rojas open staan voor andere partijen. Er begint een revolutionaire wind te waaien die nieuwe hoop brengt aan degenen die wel radicale veranderingen wilden maar op vreedzame wijze, d.w.z. door verkiezingen. Maar of de ANAPO wel zo veranderingsgezind is, is maar de vraag. Per slot van rekening is de erfenis van dictator Rojas niet democratisch en weinigzeggend voor de kleine boeren.

Probeer in deze politieke omstandigheden als sociaal bewogen student maar eens je weg te vinden. Hoe je het ook keert of wendt, het is altijd een keuze tussen twee kwaden, een overtuigende middenweg is er niet.

(wordt vervolgd)

 

6. DUIZEND FOTO'S VAN OSS E.O.

 

Lithoyen, 18 juni 2017

Sluis van Lith, 18 juni 2017

Bezoeker kerkhof Lithoyen, 18 juni 2017

Zwemmers aan het Burg. Deelen kanaal, 18 juni 2017

Lithoyense Dijk, 18 juni 2017

Maasveer, 18 juni 2017

Achterkant Grote Kerk van Oss, 19 juni 2017

Maashorst Vennen, 17 juni 2017

29. HET KAN VRIEZEN, HET KAN DOOIEN. DE DANS OM DE HONDERD MILJARD

 

Met dank aan de Simpsons.

Het gaat niet goed met de Klimaathulp aldus de Algemene Rekenkamer in een bericht van 2019.

“In internationaal verband heeft Nederland met 17 andere landen op de klimaattop in Parijs toegezegd om ontwikkelingslanden te steunen bij het nemen van maatregelen tegen de gevolgen van klimaatverandering. Met dat doel wordt vanaf 2020 een fonds gevormd van $ 100 miljard. Een deel van dat geld zal van private partijen komen.Voor de minister voor Buitenlandse Handel en Ontwikkelingssamenwerking (BHOS) is dit één van de hoofdpunten van beleid. In 2018 heeft de minister voor BHOS € 578 miljoen besteed aan internationale klimaatfinanciering, goed voor 16% van alle uitgaven van de minister voor BHOS. De minister geeft echter beperkt inzicht in de beleidsdoelen waaraan het geld is besteed. Ook rapporteert de minister niet veel en niet actueel over de resultaten van dit klimaatbeleid aan de Kamer. Wel komt er volgens de minister online een vernieuwde resultatenrapportage beschikbaar in mei 2019.
Omdat de minister summier informatie aanreikt, kan de Tweede Kamer maar weinig sturen op internationale klimaatuitgaven en ook haar budgetrecht maar beperkt uitoefenen. Om meer inzicht te krijgen in de besteding van de gelden, heeft de Algemene Rekenkamer in het verantwoordingsonderzoek de uitgaven op een rij gezet.” (Zie bericht Algemene Rekenkamer mei 2019)

Het voornoemde bedrag van bijna 600 miljoen dat Nederland aan klimaat heeft uitgegeven komt aardig overeen met  het aandeel van 0, 4 % van Nederland in de totale wereldwijde uitstoot van CO2. Dat aandeel van Nederland aan de wereldwijde CO2 uitstoot zou een zinnige richtlijn (fair share) kunnen zijn voor de Nederlandse bijdrage aan het wereldwijde fonds van 100 miljard.

Merkwaardig genoeg gaat de Algemene Rekenkamer uit van een veel hoger  ‘fair share’ voor Nederland van 1, 25 miljard. Volgens de Algemene Rekenkamer bedroeg in 2019 “de totale klimaat-financiering ruim € 1,4 miljard wat dus nog hoger is dan genoemde ‘fair share'. Nederland betaalt dus meer dan wat als 'fair share' wordt beschouwd.

Nederland is daarmee een royale donateur aan de Derde Wereld ter ondersteuning van hun energietransitie. Helaas gaat Nederland, inzonderheid het BHOS, nog steeds niet zorgvuldig genoeg om met deze gelden aldus de Rekenkamer.

“Sinds 2016 constateren wij een onvolkomenheid bij de uitvoering van de interne beheers-maatregelen van de overdrachtsuitgaven (subsidies, bijdragen, leningen en garanties). De onvolkomenheid bestaat uit 3 onderdelen: reviewbeleid, staatssteun en risicoanalyse. De eerste 2 onderdelen waren in 2018 al op orde en dat blijft in 2019 ongewijzigd. De risicoparagraaf was in 2018 in opzet goed, maar de risicoanalyse was van onvoldoende kwaliteit. In 2019 zien we dat nog geen significante verbetering van de vastlegging van de risicoanalyse en de maatregelen om deze risico’s te beperken heeft plaatsgevonden.  Wij handhaven daarom de onvolkomenheid.”

Er mogen dan “onvolkomenheden” zijn bij de besteding van Klimaathulp, Nederland geeft met zijn vrijgevigheid een goed voorbeeld aan de wereld. Het heet dat goed voorbeeld doet volgen. Helaas is dat tot nu toe niet het geval. Het 100 miljard fonds is naar het schijnt voor driekwart toegezegd in Glasgow. Hoe definitief dat is, is nog niet duidelijk.

Naar het zich laat aanzien gaat het met Klimaathulp dezelfde kant op als Ontwikkelingshulp waar ook regelmatig op internationale conferenties beloften werden gedaan en de VN zelfs een vaste norm had vastgesteld om 1,5 % van het BNP voor Ontwikkelingssamenwerking te reserveren. Nederland was een van de weinige landen dat zich daaraan hield. Intussen is ook die norm verwaterd of vervuild met wat genoemd wordt “oneigenlijke uitgaven”.

De andere kant van het verhaal is dat men in de armste Ontwikkelingslanden een beperkte capaciteit heeft om hulpgelden op verantwoorde en efficiënte wijze te besteden. Het zou mij niet verbazen dat zulks ook geldt voor Klimaathulp. Achter het bureau van goedwillende idealisten lijkt het eenvoudig maar in de dagelijkse werkelijkheid is het vaak vele malen moeilijker om goede ontwikkelingsprojecten op gang te brengen. Arme landen zijn bovendien politiek instabiel, hebben geen betrouwbaar en goed opgeleid ambtenarencorps en er is veel corruptie, een manier om op individueel niveau je armoede te bestrijden.

Een land is arm omdat het vanwege vele factoren, waarvan klimaat er maar een is, niet is staat is de interne omstandigheden te verbeteren. Waar dit wel het geval is zoals in China en India zien we spectaculaire economische ontwikkelingen waardoor miljoenen mensen uit extreme armoede geraken.

(wordt vervolgd)