 |
| De fotografie voorziet in de behoefte van portretten onder de stadsmensen. Van meet af aan wordt het studioportret gebruikt om onder familie, vrienden en geliefden verspreid te worden. Brieven begeleid van een foto worden er persoonlijker door. Een liefdevolle herinnering aan mijn geliefde vriendin Catalina J. Mexico, 31 december 1897, Carlos M.J. |
David begroet hem met blijdschap. Diego is nog altijd een van zijn beste vrienden. Dat krijg je als je samen soldaat bent geweest, dan leer je elkaar goed kennen en lief en leed te delen. Daarom worden in het leger vaak vriendschappen gesloten voor het leven.
Diego ziet dat David ondertussen succes heeft met zijn schilderkunst. Zijn haveloze soldatenhemd en broek is vervangen door quasi nonchalante maar modieuze kleren. Hij loopt er bij zoals een schilder er bij hoort te lopen: type bohemien maar niet overdreven.
De gegoede burgers en vooral de dames, zijn mogelijke klanten, moeten niet aan het schrikken worden gemaakt. Integendeel, ze moeten gecharmeerd zijn van de buitenissigheid van de kunstenaar. Dat brengt brood op de plank.
Kunstschilders als David zijn nog steeds in trek bij de gegoede burgerij. Zij hebben liever een kunstig geschilderd statig portret van zichzelf of hun gezin aan de muur hangen dan een foto, hoe mooi en zorgvuldig ook gemaakt.
David zijn atelier straalt tegelijk kunstzinnigheid en intimiteit uit. Zijn klanten moet zich er op hun gemak voelen. Sommige klanten willen liever thuis geschilderd worden in hun salon zodat het schilderij getuigt van hun welstand. Voor David is dat allemaal prima. Het betaalt immers goed.
Opdrachten van regeringsinstellingen zijn intussen ook een belangrijke bron van inkomsten geworden. Het blijkt dat zijn revolutionaire verleden hem nu goed van pas komt. Zijn tijd bij de troepen van Pancho Villa is een paspoort voor de nieuwe machthebbers, het bewijs dat hij bij hun hoort. Hij is te vertrouwen ook al was zijn generaal dat niet, maar die is dan ook vakkundig uit de weg geruimd met een mitrailleursalvo.
David en ook Diego kunnen niet wennen aan het cynisme van de nieuwe leiders die zich erfgenamen van de revolutie noemen. Dat blijft hun achtervolgen maar voorlopig zijn beiden blij met de opdrachten die ze krijgen uit regeringskringen. Dat is dan weer een staaltje van zuiver opportunisme maar wat moet je als kunstschilder? Op een houtje blijven bijten?
De opdrachten kan David niet meer alleen aan en dus werken ze nu samen. Diego is daar blij mee. De muurschilderkunst beheerst hij nog niet goed genoeg en nu kan hij als assistent van zijn vriend de kunst van het muurschilderen leren en tegelijk zijn brood verdienen.
Dat de muurschilderingen bedoeld zijn als propaganda voor de salon revolutionairen, de tegenwoordige machthebbers, nemen ze er bij, al is het met moeite. Ze proberen in de muurschilderingen toch nog iets te leggen van hun politieke geloof in wat zij de echte revolutie noemen, die van de omwenteling naar een klasseloze maatschappij waarin alle mensen gelijk zijn.
De opdrachten maken hun tot op zekere hoogte populair onder de politici en de burgers. Hun schilderwerk helpt het revolutionaire geweten sussen net als de extravagante feesten waarop ze worden uitgenodigd.Als jonge mannen in de bloei van hun leven, worden ze door aanbiddelijke vrouwen, van jong tot minder jong, gastvrij onthaald zo gastvrij soms dat duidelijk is dat ze ook welkom zijn in de slaapkamer.
David maakt er dankbaar gebruik van. Hij heeft een zo wisselend en uitgebreid liefdesleven dat Diego zich afvraagt hoe hij de vrouwen uit elkaar weet te houden en nog niet een of andere blunder heeft begaan. Rond de vrije liefde hangt immers altijd de sfeer van jaloezie en die kan bij een kleine vergissing grote gevolgen hebben.
David weet zich echter handig tussen de perikelen door te manoeuvreren. Hij beschikt over de benodigde fysieke en geestelijke behendigheid om als een vrije vogel van vrouw tot vrouw te fladderen. Diego heeft daarvoor bewondering en afkeer. Diego ziet zichzelf dat niet na doen.
