AMERICA LATINA. NAWOORD

 

Een doorsnee Mexicaanse familie in de jaren zeventig van de vorige eeuw poseert voor een foto aan een van de stranden van Acapulco, een badplaats geliefd bij Hollywoodsterren en rijke Mexicanen maar ook de gewone Mexicanen willen zich laten zien in Acapulco al is het maar een keer in hun leven,voor een dag.

Wat komt er terecht van mijn werk bij het  Verenigde Naties  Programma voor Ontwikkeling UNDP in Mexico? Dat vertel ik in een nieuwe serie blogs: Mexicaanse Vertellingen. 

Intussen wil ik wel een tipje van de sluier oplichten. De UNDP is tegelijk een ontwikkelingsbank en een diplomatenpost die werkt met donorgeld van rijke landen dat besteed wordt aan allerlei soorten projecten. Als wereldwijde organisatie kan het niet anders of er heerst een zekere mate van bureaucratie. De procedures en de regels moeten gevolgd worden. Er is geen of weinig ruimte voor improvisatie en spontaniteit. 

Projecten komen tot stand in onderling overleg tussen de UNDP met zijn VN doelstelling - bestrijding van armoede - en beleid van de nationale overheid. De projecten worden uitgevoerd met een nationale partner en deskundigen van de VN. Het overleg over het vijf jaren programma wordt gevoerd op het hoogste regeringsniveau. Ik heb daardoor een inkijkje gekregen in de werking van een regering in een land als Mexico. 

Bureaucratie leidt tot een zekere inertie en dus lag verveling zoals Frans Rosier schreef, om de hoek. Gelukkig heb ik het druk met mijn gezin. Een maand na aankomst wordt onze tweede dochter geboren in een Mexicaans ziekenhuis. Ik bewonder tot op de dag van vandaag dat Dora dit zonder aarzeling heeft aangedurfd.

Ik ontdekt mijn talenten voor straatfotografie. Ik leg gemakkelijk contact met vreemde mensen in een vreemd land en weet ze voor de camera gerust te stellen. Daardoor ontstaan gebalanceerde portretten van gewone mensen op straat. Het is een vorm van sociale documentatie. Dat werk is zo aanstekelijk dat ik op een gegeven moment bijna elke vrije zaterdag met mijn camera door Mexico-stad zwerf. Vanzelfsprekend leer ik op die manier de mensen en de stad kennen. 

Thuis heb ik een eenvoudige doka waardoor ik kennis en ervaring opdoe met het vergroten van negatieven. Ik heb mijn eigen fotografie school in huis met de serie Time Life boeken over fotografie. Daarnaast ben ik een trouwe lezer van de betere Amerikaanse fototijdschriften. 

Een andere remedie tegen de verveling is de volledige Russische bibliotheek van uitgever van Oorschot. Dankzij duizenden pagina’s dundruk van grote Russische schrijvers heb ik mijn kennis over Rusland danig kunnen uitbreiden. Daar tussendoor lees ik voornamelijk filosofische werken over mens en maatschappij, een vorm van zelfstudie in de filosofie. 

En dan zijn er nog de vrienden die we in Mexico opdoen. Dat begint met enkele collega’s tevens leeftijdgenoten. Uiteindelijk raken we bevriend met de chauffeur van de UNDP en zijn gezin. Dankzij hen leren we het Mexico van de gewone dorpelingen kennen, het platteland van Mexico of misschien wel het echte Mexico.

Mexico is een groot land, zo groot dat het nooit helemaal te bevatten is, ook niet voor de Mexicanen. Mexico is onstuimig leven en avontuurlijk, inspireert tot fotografie en litteratuur, het is gewelddadig maar ook romantisch, katholiek tot en met maar ook ongelovig, arm en opstandig, indiaans, blank en zwart met alles wat daar tussen zit.  De voorspelling van Frans is niet uitgekomen. Ik heb me er nooit verveeld, veel geleerd en ben van het land gaan houden.