GEOMETRISCHE COMPOSITIE II

 

petrus, "Geometrische Compositie II, acryl en olieverf, potlood op mdf paneel (90 x90 cm)
Te Koop

67. MEXICAANSE VERTELLINGEN. OP BEZOEK

Onkruid ploegen tussen de maïsaanplant. Omgeving San Miguel Regla 1976.
(foto:petrus) 

Bekomen van hun liefdesavontuur, gaat David naar de receptie om  de Trotski’s te bellen. Tot zijn grote verbazing krijgt hij te horen dat ze een paar uur geleden, nog net voor het donker, met een taxi vertrokken zijn. Volgens de receptioniste zijn ze op weg naar Mexico-stad.

Dat moet Frida weten. Zachtjes klopt hij op de deur van haar kamer. Na enige tijd doet ze open. Hij vertelt haar dat het echtpaar Trotski vertrokken is naar Mexico-stad. Ze haalt haar schouders op en zucht even. Dat was dan Trotski. Ze is niet verrast dat er zo een einde komt aan hun romance of hoe je het noemen wilt. Ze is hem dankbaar voor hun korte avontuur. Nu weet ze dat het bed delen met een Rus, een communist en een revolutionair ook niet alles is. 

Ze kijkt David met liefdevolle ogen aan. Een hele opluchting voor hem. Hij dacht toch echt even dat ook hij weer was afgeschreven. Bij Frida kan de liefde van korte duur zijn. Niet dus. Ze wil nu eerst tot rust komen en slapen. Het is een lange en vermoeiende dag geweest, ook al heeft de vrijpartij hun geestelijk en lichamelijk goed gedaan. In eten heeft ze nu geen trek. 

Voor ze met een innige kus afscheid neemt van David vraagt ze hem om morgen met haar naar Diego te gaan. Ze wil hem graag spreken. Ze zegt er niet bij dat ze wil weten of ze nog verliefd is op Diego en hoe het zit met Julia, is ze een blijver of een sentimentele bevlieging?

De volgende ochtend rijden ze meteen na het ontbijt te paard naar het ouderlijk huis van Diego. Het is niet ver van het hotel maar net te ver om te lopen. Ze rijden het dorp uit naar de hoofdweg die gaat naar  dorp Huesca. Een brede, slecht onderhouden weg. Na een minuut of tien slaan ze rechtsaf een pad in dat naar de velden loopt met in de verte de blauw gekleurde bergtoppen. Na en tijdje buigt het pad naar links, vlak langs een muur van een boerderij. Je hoort het snuiven van de beesten. 

De velden strekken zich voor hun uit. Ze rijden langs een veld vol verdorde maïs. Verderop kruist hun pad een ander pad. Ze slaan links af nog verder de verlaten velden in. Ze volgen het kronkelende pad tot ze aan een smalle, diep liggende beek komen. Net daarvoor slaan ze linksaf en dan zien ze in de verte het huis van de ouders van Diego liggen, een eenvoudig huis met veel aanbouwsels. 

Ze moeten langs twee zwart witte koeien die aan een lang touw vastzitten vast gebonden aan een houten paal. Ze kijken niet op of om als ze voorbij gaan. Dan komt een hond op hen af. Die blijft op afstand kijken waar ze heen gaan. Even verderop staan langs een haag twee schapen te grazen, ook die gaan verder met waar ze mee bezig zijn. Frida krijgt het gevoel een decor binnen te stappen met als titel "Het leven op het platteland". 

Ze kijkt haar ogen uit. Als stadse vrouw heeft ze nog nooit een boerenhuis van zo dichtbij gezien. Eenmaal achter het huis aangekomen, stappen ze af en binden de leidsels vast aan een van de palen van de omheining. David loopt voorop. Frida volgt aarzelend. Ze heeft moeite met het hoge gras en heeft geen idee wat haar te wachten staat.

 

VOOR DE LAATSTE KEER: ZWARTE PIET

 

De actiegroep Kick Out Zwarte Piet stopt ermee aldus aanvoerder Jeffry Afriyie. In de linkse pers krijgt hij alle ruimte om zijn acties te bejubelen. Zijn doelstellingen zijn bereikt. Er zijn geen Zwarte Pieten meer. De roetveeg Piet is de norm geworden al moet men in De Groene erkennen dat de groep die vindt dat Zwarte Piet moet blijven weer groter is geworden.

De acties van Jeffry Afriyie c.s. hebben “Nederland niet alleen geleerd  hoe alledaags en geworteld racisme kan zijn, maar ook dat activisme verschil kan maken” aldus De Groene in het artikel “Kick Out Zwarte Piet” van Rasit Eisbol. Wie nu nog vasthoudt aan een zwarte Zwarte Piet is bewust racistisch, aldus de Groene.

Een pracht van een cirkelredenering. Ik zeg dat Zwarte Piet racistisch is en dus is het racistisch. Wat jij er van vindt, doet er niet toe. Zo kun je vaststellen dat witte mensen per definitie racistisch zijn. Witte mensen zelf hebben daar niks over te zeggen.

Maar hoe komt het dan dat ik als kind en ook nu nog nog steeds niet als racistisch ervaar? Dat komt omdat een kind nog met een voet in een sprookjeswereld staat. Zwarte Piet is een sprookjesfiguur die een keer per jaar tot leven komt. Zwarte Piet staat los van de echte wereld, net als Sinterklaas trouwens. 

Die wordt ook wel de goed heilig man genoemd maar hij is natuurlijk helemaal niet heilig en hij is ook geen bisschop zoals soms gezegd wordt. Hij is het allemaal wel en tegelijk niet. Dat is het mooie van de sprookjeswereld.

Sinterklaas is dus net zo een fantasiefiguur als Zwarte Piet.  Katholieken zouden kunnen zeggen dat met Sinterklaas de spot gedreven wordt met bisschoppen en heiligen, maar er is geen katholiek die dat doet. 

Mensen van Kick Out Zwarte Piet menen daarentegen dat Zwarte Piet racistisch is omdat het een verwijzing zou zijn naar de echte wereld. Dat is het dus niet. Sinterklaas en Zwarte Piet zijn beide fantasiefiguren waarmee gespeeld wordt met de werkelijkheid net zoals dat in sprookjes gebeurt. 

Om Zwarte Piet nog verdachter te maken wordt in De Groene vastgesteld dat de witte aanhangers van Zwarte Piet vinden dat mensen die niet in Nederland zijn geboren of afstammen van ouders die niet hier geboren zijn, hier niks te vertellen hebben.

Nu zullen er vast wel mensen zijn die andere mensen op grond van hun huidskleur uitsluiten maar geldt dat voor alle witte mensen in Nederland?  Nee, natuurlijk niet. De meeste Nederlanders zijn gene racisten en degenen die dat wel zijn, zijn dat niet vanwege Zwarte Piet. Kortom, de hele actie is nep en ik verwacht dan ook dat na deze hype Zwarte Piet weer terugkomt in de sprookjes wereld van Sint en Piet.

FOTOGRAAF MARTIN PARR

Links een strandfoto van Martin Parr, rechts een uitsnede uit de film "Alleman" van Bert Haanstra (1963)

 

De onlangs op 79 jarige leeftijd overleden Engelse fotograaf Martin Parr houdt ons met zijn foto’s een genadeloze spiegel voor. Een spiegel waarin we de kwade eigenschappen en soms ook de goed eigenschappen van mensen zien. Hij doet dat op milde wijze en met humor.

Dat is de kracht van zijn foto’s. Hij is geen activist die met een oordeel over mens en wereld, goed en kwaad klaar staat, geen wereldverbeteraar. Hij beseft maar al te goed dat mensen er over het algemeen het beste van maken maar dat het hun soms moeilijk valt. 

Diane Arbus, New York 1968

Parr is een humanist die met zijn foto’s in het spoor treedt van de Amerikaanse fotograaf Diane Arbus, hoewel zij meer overhelt naar het absurde. Parr blijft een gezinsfotograaf, een mens onder de mensen. Arbus staat er geestelijk gesproken meer alleen voor. Zij fotografeerde een vreemde, absurde wereld waarin je je niet altijd thuis voelt. Zij was een fotograaf van de eenzaamheid van mensen.

Toen ik nog eens naar de foto’s van Parr keek waarmee hij bekend is geworden, moest ik ineens denken aan de film Alleman van Bert Haanstra en Simon Carmiggelt, een zwartwit film uit 1963, dus gemaakt vlak voor de opstand van de jongeren, de babyboom generatie van na de Tweede Wereldoorlog.

De film is gedateerd en toch weer niet omdat de culturele onderstroom van het Nederlandse volk (tegenwoordig weggezet in linkse media als “witte mensen”), nog steeds hetzelfde is. We kunnen er onszelf nog steeds in herkennen ook al zijn we van een andere generatie.

Ondanks de ontkerkelijking is Nederland in wezen nog altijd een calvinistisch land, houden van regels en zuinigheid, erotiek en naakt is niet ons ding, we zijn nuchter en praktisch (doe maar gewoon dan doe je gek genoeg), verdraagzaam maar wel met voor iedereen een eigen voordeur.

Wonderlijk is te zien dat Haanstra soms op dezelfde beelden uitkomt als Parr. Vooral de opnames op het strand getuigen van dezelfde blik van de twee beeldende kunstenaars als het om gewone mensen gaat, een blik met humor, warmte en gevoel voor het absurde. De teksten van de schrijver Simon Carmiggelt ondersteunen de beelden met zijn bekende humoristische mensenliefde.

Je zou Parr ook een antropoloog met ene camera kunnen noemen zo goed legde hij met zijn foto’s de volkscultuur in Engeland en later zelfs in het buitenland vast. Dat is de documentaire kant van zijn werk. Dat maakt dat zijn werk blijvend en herkenbaar zal blijven. Uiteindelijk blijven we mensen, wat we ook doen.

TRUMP EN HET EINDE VAN DE PAX AMERICANA

 

Omdat de Amerikaanse president Roosevelt bij zijn kiezers niet de indruk wilde wekken met oorlogsvoering in Europa bezig te zijn, stuurde hij "Wisselwachter" Harry Hopkins als zijn oren en ogen naar Wintston Churchill (links) en Joseph Stalin.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog legde de Amerikaanse president Roosevelt de basis voor wat de Pax Americana is gaan heten, een internationale orde gebaseerd op democratische waarden en wederzijdse belangen. Daarvoor moest Roosevelt het isolationisme dat de Amerikaanse politiek vanaf zijn onafhankelijkheid domineerde, overwinnen.

Dat was niet gemakkelijk, zo kun je lezen in het boek ‘De Wisselwachter’ van Geert Mak. Hoewel Roosevelt en zijn hondstrouwe manusje van alles Harry Hopkins (De Wisselwachter) van meet af aan beseffen dat Hitler een groot gevaar is voor Amerika en voor het voortbestaan van de Westerse democratieën, moeten zij op kousenvoeten te werk gaan om het zwaar onder Hitler’s vuur liggende Engeland van Winston Churchill te steunen.

Amerika zit dan nog volop in zijn isolationistische traditie, een traditie die ze sinds de onafhankelijkheid koesteren. De meerderheid van de Amerikanen menen zich beschermd te weten tegen oorlog door de twee oceanen die hun scheiden van het Europese continent en van het krijgshaftige Japan.

Niettemin wil de meerderheid van de Amerikanen graag afrekenen met Hitler en de bloedige strijd van Engeland zoveel mogelijk steunen, tenminste zo lang Amerika niet daadwerkelijk bij de oorlog betrokken wordt. Roosevelt voelt dat aan en weigert Hitler de oorlog te verklaren ook al loopt hij half West Europa onder de voet.

Roosevelt beseft terdege dat als de Engelse zeemacht valt, wat in 1940 en 1941 niet ondenkbaar is, dat dan de Atlantische oceaan open ligt voor de gevreesde Duitse U-boten. In die jaren worden door deze duikboten honderden koopvaardijschepen tot zinken gebracht, zodanig veel dat de voedselvoorziening van Engeland in gevaar komt.

Toen Hitler Rusland binnenviel werd de dreiging van Duitse overheersing groter maar weigerde Roosevelt de oorlog te verklaren aan Duitsland. Sam met Churchill beseft hij wel dat steun moet worden geboden aan Stalin. Hitler verslaan was prioriteit nummer een.

Pas door de Japanse aanval op Pearl Harbor waagde Roosevelt het om Hitler de oorlog te verklaren. Nu moest ook de Amerikaanse kiezer het isolationisme loslaten. Amerikanen beseffen dat hun land niet meer veilig tussen twee oceanen ligt. Na de oorlog werkt Roosevelt aan een nieuwe wereldorde gebaseerd op democratische waarden. 

Nu 80 jaar later maakt Amerika met president Trump de omgekeerde beweging. Trump keert de wereld en de democratische waarden de rug toe. Hij is nog slechts geïnteresseerd in macht als basis om voordelen te behalen voor Amerika.

Voor Trump is Rusland vooral een toekomstige handelspartner en Oekraïne een oorlog waaraan verdiend kan worden. De tijd van de Amerikaanse atoomparaplu lijkt voorbij. Het ziet er naar uit dat Europa klem zit tussen een machtige en cynische vastgoedhandelaar en een al even cynische machtswellusteling.

GEOMETRISCHE COMPOSITIE II

 

petrus, "Geometrische Compositie II", acryl en olieverf, potlood op paneel (90x90 cm)
Te Koop

MEXICAANSE VERTELLINGEN 66. FRIDA GEEFT ZICH OVER AAN DAVID

Ter herinnering aan het verblijf van Trotski in het Hotel Hacienda San Miguel Regla is zijn portret op de muur van een huis tegenover de ingang van het hotel geschilderd. 

 

Tijdens de wandeling drukt Frida zich tegen David aan alsof ze de warmte van zijn lijf zoekt nu de zon onder begint te gaan en het begint af te koelen. David voelt haar warmte en trekt haar nog wat dichter tegen zich aan. Heeft hij het goed? Zoekt Frida toenadering tot hem, de afgewezen minnaar?

Alsof het zo moet zijn, gaan ze samen op het gras zitten om naar de ondergaande zon te kijken. Ze hebben het gevoel dat de tijd tussen hen in stil staat. Ze zijn het middelpunt van de wereld of nog verder, van het universum. Een vreemde gewaarwording alsof je ineens boven jezelf uitstijgt en een wordt met dat universum.

Frida ontspant haar lichaam terwijl ze in de armen van David gaat liggen. Ze geeft zich aan hem over, ze vertrouwt hem haar ziel en lichaam toe. Een geheel nieuwe ervaring. Tot nu toe had ze altijd de controle over zichzelf gehouden. Ze liet zich alleen maar leiden door haar lustgevoelens. Dit ging veel verder.

David voelt aan haar lichaam dat ze zich in het volste vertrouwen aan hem overgeeft. Ook voor hem is dat nieuw. Hij begint te trillen van spanning. Zoveel had hij niet verwacht. Hij kust haar op haar gitzwarte haren en zoekt zachtjes met zijn lippen haar gesloten ogen. Ook zij wacht in spanning af waar haar minnaar haar heen zal voeren.

Het zachte kussen van David gaat over tot vurige kussen, kussen die Frida al even vurig beantwoord. Ze drukken hun lichamen tegen elkaar. Frida legt zich neer in het gras om zich helemaal over te geven aan David. Ze schort haar lange rok op om het binnendringen bij haar gemakkelijk te maken.

Kort maar intens geven ze zich over aan de lust die hun liefde bezegelt. Frida voelt zijn sperma in haar binnendringen. Het voelt als een bevrijding. Ze weet het haast zeker, uit deze diepe liefde vol overgave zal zij een kind baren. Ze zal eindelijk moeder worden, niet zo maar moeder, maar moeder van een kind dat ze met liefde en vol overgave heeft ontvangen.

De zon is al een tijdje onder als ze opstaan. Ze fatsoeneren hun kleren en lopen zwijgend terug naar het hoofdgebouw. Frida voelt zich voor het eerst een vrouw die weet wat ze wil. Natuurlijk, ze zal blijven schilderen maar is een kind krijgen niet iets  veel groters en mooiers dan welk schilderij ook? 

David probeert zijn gedachten bij elkaar te rapen. Het is allemaal wel veel ineens. Nooit heeft hij echt toegang gehad tot Frida. Natuurlijk, ze zijn wel eens tussen de bedrijven door met elkaar naar bed geweest maar dat ging niet verder dan de bevrediging van hun wederzijdse behoeften. Dit gaat veel verder. Eigenlijk kan David zich geen vrijpartij herinneren waarin een vrouw zich zo overgaf aan hem als vandaag Frida.

Heeft Frida nu besloten om zijn vrouw te worden of lijkt dat maar zo? Hij kijkt opzij naar haar en ziet dat haar gezicht straalt van geluk of is het liefde? Hij pakt opnieuw haar hand en jawel ze laat hem toe. 

Nu weet hij het haast zeker. Frida heeft besloten om hem als haar man en minnaar te nemen. David kan zijn geluk niet op al beseft hij meteen dat samenleven met Frida geen gemakkelijke opgave zal worden. Daarvoor is ze te eigenzinnig en te onafhankelijk, maar dat kan hem voorlopig niks schelen. Hij leeft in het hier en nu en dat is meer dan genoeg.