MADRID DONDERDAG 4 OKTOBER 2024

Tijdens de aankoop van een sjaal ter ondersteuning van mijn linkerarm ontmoette ik deze goedlachse immigrante in een  souvenirwinkel in het centrum van de stad. 

 

Het viel me op hoe gezellig de Spanjaarden op een terras met elkaar kletsen bij een goed glas bier of wijn.

HOLA! Zijn er nog kranten en tijdschrift kiosken net als deze van Antonio  in Nederland? Deze is in ieder geval een sieraad voor de straat.

Het centrum van de stad is rijk versierd met kleurige winkels die de starten levendig maken.

Deze jonge Senagalees trof ik aan in een winkel met Afrikaanse wax stoffen. Met veel geluk is hij erin geslaagd in Madrid te geraken. Eerst is hij volkomen legaal naar Marokko gevlogen. Senegalezen hebben geen visum nodig voor Marokko. Zijn doel was om via de Spaanse enclave Ceuta in Spanje terecht te komen. Hij had geluk. De koning van Marokko had ruzie met Spanje en besloot de Afrikanen die illegaal de grens met Ceutu over wilden niets in de weg te leggen. Toen was het gauw gepiept. Hij stuurt geld naar zijn in Senegal achtergebleven familie. Dat is de ware ontwikkelingshulp.  Hij vond Nederland een goed land net als zijn baas, ook een Senegalees, die ik buiten ontmoette. Ik verzekerde hem dat hij een goeie winkelbediende had aan zijn landgenoot. Helaas kon er niet over de prijs van de aankoop onderhandeld worden zoals in Senegal gebruikelijk is. De kassa wilde niet meewerken was zijn gevatte antwoord. 

WAAR WONEN IN MIDDEN OOSTEN?

President Yitzak Rabin van Israel (links) schudt de hand van de Palestijnse PLO leider Arafat (rechts) onder toeziend oog van de Amerikaanse president Bill Clinton (1993) na het ondertekenen van de Oslo akkoorden. De Oslo-akkoorden zijn een reeks overeenkomsten tussen de PLO en Israël die tot doel hebben de eerste aanzet te zijn om het conflict tussen Israël en de Palestijnen op te lossen door de oprichting van Palestijns zelfbestuur onder een Palestijnse Autoriteit op de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook. In die akkoorden is (nog) geen sprake van een onafhankelijke Palestijnse staat waarover nu veel wordt gesproken.

Ik zou als niet-jood in Israel kunnen wonen ook al ligt het in een inherent instabiele regio met voortdurende oorlogsdreiging of zoals nu een openlijke oorlog op vele fronten. Ik zou er kunnen wonen omdat Israel een democratische staat is met een representatieve democratie, een parlementair stelsel, evenredige vertegenwoordiging en algemeen kiesrecht. Er is vrijheid van meningsuiting, de verkiezingen zijn geheim en vrij, er is vrijheid van vereniging en onafhankelijke rechtspraak.

Men kan vrijelijk kritiek hebben op regering en zijn beleid zoals bijvoorbeeld de kolonisering van de bezette Westelijke Jordaanoever en Oost Jeruzalem of de manier waarop premier Netanyahu nu oorlog voert. Er loopt zelfs een strafzaak i.v.m. corruptie tegen Netanyahu.  

Een zwaar kritiekpunt is de kolonisering van de bezette Westelijke Jordaanoever d.m.v. het bouwen van Joodse nederzettingen. De nederzettingen zijn een sta-in-de-weg voor toekomstige onderhandelingen voor een onafhankelijke Palestijnse staat zoals voorzien in de Oslo-akkoorden (1993-1995).

De annexatie van Jeruzalem door Israel gaat eveneens in tegen de Oslo-akkoorden. De annexatie wordt internationaal dan ook niet erkend behalve door de VS. De oorspronkelijke bedoeling was om Jeruzalem een internationale status te geven. Daar komt op dit moment niks van terecht. De stad blijft een twistappel tussen Jordanië, die Oost Jeruzalem in 1948 heeft bezet, de Palestijnen die het als hun hoofdstad zien en Israel dat Jeruzalem eveneens als zijn hoofdstad ziet. 

De Gazastrook is conform de Oslo akkoorden ontruimd (2005) en overhandigd aan de Palestijnse Autoriteit. Israel behield vanwege interne veiligheidsoverwegingen de militaire controle over het gebied, in het bijzonder het luchtruim. Dat heeft de Hamas pogrom op 7 oktober vorig jaar waarbij ongeveer 1200 weerloze mensen werden vermoord en 250 meegenomen als gijzelaars, niet kunnen voorkomen.De controle over de grensovergang aan de Egyptische kant is overgedragen aan Egypte.

Als ik in de Gazastrook zou wonen dan zou ik proberen zo snel mogelijk weg te komen uit dat gebied vanwege de absolute heerschappij die Hamas heeft waardoor het volledig is omgebouwd tot een groot oorlogsgebied, een groot fort met uitgestrekte ondergrondse tunnels met commandocentra, wapen- en munitie- opslagplaatsen. Al het geld wordt gestoken in oorlogvoering.

Gaza is onder de absolute heerschappij van Hamas een land zonder toekomst vanwege de permanente staat van oorlog tegen Israel zonder ook maar enige kans te hebben zo een confrontatie te kunnen winnen. Er is geen vrijheid van meningsuiting, geen vrijheid van vereniging en organisatie, geen onafhankelijke rechtspraak enz. 

Wat voor Hamas geldt, geldt ook voor Hezbollah. De partij is geschoeid op de politieke beginselen van de huidige Iraanse regering. Iran steunt de beweging politiek en militair, net als Hamas. 

Hezbollah is een Sjiitische politieke partij tevens beweging met religieus- sektarische opvattingen waarin net als in Iran zelf geen plaats is voor een democratische rechtsstaat met vrijheid van meningsuiting en vereniging, een onafhankelijke rechtspraak enz. We hebben enige tijd geleden gezien wat veel burgers en vooral vrouwen van de ayatollah dictatuur in Iran vinden.

Hezbollah beweert een vrijheidsbeweging te zijn die met oorlog en terreur haar doelstellingen wil bereiken: een Islamitische staat te vestigen in Libanon en Jeruzalem te bevrijden van de Israëlische bezetters. 

Hezbollah is met haar politiek-militaire aanwezigheid gesteund door Iran een destabiliserende factor in het toch al politiek complexe Libanon. Zo lang Hezbollah bestaat zal het moeilijk zijn een stabiel, democratisch en welvarend Libanon op te bouwen. Je kunt daarom maar beter niet in Libanon wonen. 

21. HOE ZIT DAT IN OSS? STAKING 1977

Marleentje leidt de stoet demonstranten ter ondersteuning van de staking (foto: petrus).

De economische crisis in 1977 leidt ook tot sociale onrust in Oss. Op 17 februari van dat jaar begint een staking bij blikfabriek Thomassen en Drijver. De staking maakt deel uit van een serie stakingen georganiseerd door de industriebonden NVV en NKV. Doel van de staking is het behoud van de automatische prijscompensatie, een loonsverhoging, winsten investeren in werk en het recht van werknemers mee te beslissen over investeringen.

Door de economische crisis, de ontslagrondes, reorganisaties en fusies dreigde de automatische prijscompensatie, een door de vakbonden gebouwde beschermingswal tegen de geldontwaarding (inflatie) te sneuvelen. De bonden besluiten de gebeurtenissen niet af te wachten. Ze gaan het gevecht om de automatische prijscompensatie aan met een landelijke staking.

Industriebond NVV voorzitter Arie Groenevelt spreekt de stakers toe voor de poort van Thomassen & Drijver. (foto: petrus)

In overeenstemming met de tijdgeest is de Industriebond NVV onder leiding van voorzitter Arie Groenevelt zelfbewuster, activistische en linkser geworden. Met de afkondiging van de landelijke staking in de metaal sector tonen de Industriebonden NVV en NKV  leiderschap. Ze zetten de toon voor de hele vakbeweging waaronder ook de voedingsbonden, bonden die in Oss belangrijk zijn vanwege de exportslachterijen waar werkloosheid dreigt als gevolg van reorganisaties en fusies.

De voedingsbonden willen meestaken uit solidariteit. De rechter steekt daar in een kort geding, aangespannen door de werkgevers, een stokje voor. Die kondigt een afkoelingsperiode af waardoor de voedingsbonden door een mogelijke boete, gedwongen zijn om voorlopig van stakingen af te zien.

Tijdens een vergadering van de in de voedingsbond NKV georganiseerde werknemers in de exportslachterijen wordt besloten om de vakbondsleden op te roepen mee te doen met de solidariteitsdemonstratie op de zaterdag in het centrum van Oss. Op deze manier willen ze alsnog aansluiten bij de staking.

Aan de kop van de demonstratie lopen de plaatselijke vakbondsleiders. Op de achtergrond een spandoek van de aan de SP gelieerde Arbeidersmacht.

De vakbondstak Arbeidersmacht van de SP staat bij de organisatie van de staking en de demonstratie buiten spel. Dat verhindert de SP niet om aan te sluiten bij de stoet demonstranten en op die manier haar solidariteit met de staking te uiten. Hoewel de bonden niet staan te juichen bij deze partijpolitieke solidariteit leggen ze de SP demonstranten niets in de weg. Ze sluiten met hun borden en spandoeken achteraan bij de stoet.

De staking eindigt op 22 februari nadat de werkgevers in de metaal besluiten om weer in gesprek te gaan met de vakbonden over een nieuwe CAO. De bonden houden de druk op de ketel door indien nodig opnieuw te gaan staken.

STILLEVEN NO.18

 

petrus nelissen, Stilleven No.18, olieverf op papier (56x76 cm)

MEXICAANSE VERTELLINGEN 8. DE OVERWINNINGSMARS NAAR MEXICO-STAD

De revolutionairen met hun leider Pancho Villa in het midden.

 

Zo wordt Diego van de ene dag op de andere revolutionair. Niet vanwege een politieke overtuiging, politiek bestaat in zijn dorp niet, maar omdat hij een ander leven wil. Hij wil geen landarbeider worden zoals zijn vader en al zijn voorvaderen tot aan de Spaanse Conquista toe en wie weet ook nog daarvoor. Per slot van rekening heeft hij indianenbloed in zijn aderen. 

De revolutie geeft hem de kans uit de geschiedenis van zijn voorvaderen te stappen en een begin te maken met zijn eigen geschiedenis. Zo een daad van eigen lotsbestemming is niks voor bange mensen. Maar zoals we weten was Diego als kind al niet bang en was hij vrijheidslievend en daar horen risico's bij, risico's die veel mensen liever niet nemen. 

Ondertussen heeft hij nog geen idee waar de revolutie over gaat. Het wordt tijd om eens te informeren bij zijn strijdmakkers tevens kameraden. Ze zijn op veldtocht naar Mexico-stad zijn om een nieuwe president te installeren. De vorige president, ooit een vriend van hun generaal Pancho Villa, deugt niet. 

Intussen is hen is ter ore gekomen dat Carranza, dat is de naam van de ondeugdelijke president, hun intocht in Mexico-stad niet afwacht. Hij is naar Veracruz, een oude havenstad aan de Golf van Mexico, gevlucht. Tot een veldslag met zijn troepen zal het dus niet meer komen. Hun mars is zonder slag of stoot een overwinningsmars geworden.

Onderweg krijgt Diego van zijn kameraden te horen wie de nieuwe president is. Om te beginnen is hij een goede vriend van de generaal. Ook hij stamt af van een armoedige dorpsfamilie. In zijn jeugd was hij herder en mijnwerker. Ondanks die eenvoudige achtergrond raakt Eulalio, zo heet hij, al vroeg geïnteresseerd in politiek.

Hij sluit zich aan bij de liberale revolutionairen - de democraten wordt wel gezegd - tegen dictator Porfirio Díaz. Hij vecht in de troepen van generaal Obregon en Madero. Als een goede, loyale en revolutionaire strijder wordt hij door Madero, wanneer die eenmaal president is geworden, beloond met het burgemeesterschap van het noordelijke stadje Concepcion, dat als voornaamste bron van inkomsten een bescheiden goudmijn heeft. 

Eenmaal aan de macht houdt hij op revolutionaire wijze huis in het stadje. Zijn eerste daad is de aankoop van een guillotine. Daarmee maakt hij met onmiddellijke ingang de notabelen van zijn stadje een kopje kleiner. Als de koppen gevallen zijn in de guillotine mand, is er nog maar een de baas in het stadje en dat is burgemeester Eulalio. Zoals gezegd, de revolutie is niet voor bangeriken.

KENNISECONOMIE EN TAALVAARDIGHEID

 

Het heet dat Nederland ten onder gaat omdat we niet genoeg innoveren. Daarom  moeten we meer in kennis investeren. Voor de kenniseconomie hebben we buitenlandse studenten nodig, aldus de universiteiten. 

Tegelijkertijd lees ik dat het helemaal niet goed gaat met de lees- en schrijfvaardigheden op school. Volgens de onderwijsinspectie haalt ruim een kwart van de leerlingen het minimale schrijf- en leesniveau niet. Een flink deel van de leerlingen in de onderbouw van het middelbaar onderwijs heeft niet de reken- en wiskundevaardigheden die nodig zijn om de opleiding te vervolgen. Dat lijkt me funest voor onze kenniseconomie.

Is het dan niet voor de hand liggend om eerst en vooral een begin te maken met het op peil brengen van deze vaardigheden? Is dat niet de hoogste prioriteit voor de opbouw van een kenniseconomie?  Als de vijver van kennis groter en voller wordt dan zijn waarschijnlijk minder buitenlandse studenten nodig om onze kenniseconomie op de been te houden of zie ik dat verkeerd?

Ik hoor de Nederlandse universiteiten daarover niets zeggen. Wel dat ze graag en liefst meer buitenlandse studenten hebben. Niet uit eigen belang zeggen ze maar om onze kenniseconomie op de been te houden. 40 Procent eerstejaars aan de universiteit is internationale student! Alsof het niks kost.

Als ze het mensen met de kenniseconomie zouden ze bezorgder moeten zijn over het gebrek aan kennis-vaardigheden onder Nederlandse studenten dan over de royale ontvangst van internationale studenten. 

Ik vrees daarom met grote vreze dat buitenlandse studenten hun verdienmodel zijn. Aan het verhogen van de lees-, schrijf en rekenvaardigheden onder leerlingen verdienen ze te weinig.

Ik hoor ze trouwens ook nooit over het belang van goed Nederlands als basis voor het onderhoud en vernieuwing van onze Nederlandse cultuur. Integendeel, ze zijn drukker bezig met het verengelsen van de universiteiten wat natuurlijk weer mooi van pas komt als je meer buitenlandse studenten wil aantrekken.  

Zo werken onze universiteiten de handhaving van onze cultuur tegen en bouwen ze niet mee aan de verbreding van onze kenniseconomie onder de eigen bevolking. Ze houden liever hun verdienmodel in stand. Het zijn net grote ondernemingen. Het draait om geld. 

Nu is kennis van de Engelse taal en andere talen belangrijk voor een klein land als Nederland dat het moet hebben van internationale handel en wandel. We hebben nu eenmaal veel buitenland. Maar daarvoor is het niet nodig om Nederland in naam van de wereldhandel op te heffen. 

Anderstalige leerboeken op de universiteit moet natuurlijk kunnen en colleges in het Engels bij gebrek aan een Nederlandstalige docent ook. Maar dan moeten de studenten wel hun moedertaal beheersen en daarna ook het Engels en niet andersom. 

Trouwens wie zijn moedertaal niet beheerst zal nooit goed een andere taal kunnen beheersen. De moedertaal is de basis voor kennis van andere talen. 

OVERDENKING BIJ HET SCHILDEREN VAN EEN STOEL

 

Schilderen is een manier van mediteren met kleur en vorm. Het verven van een oude stoel heeft net als het schilderen van een schilderij of het tekenen van een tekening iets magisch. In het geval van de stoel schenkt de nieuwe verflaag nieuw leven aan de oude stoel.

De stoel is er blij mee. Hij weet nu dat hij betekenis voor mij heeft. Hij staat er niet langer alleen voor. Ik ben er voor hem. Ik doe iets voor hem, hij iets voor mij. Ik mag er straks weer naar kijken en op zitten. 

Door de stoel te beschilderen, sta ik stil bij hem. Dat gebeurt niet vaak bij stoelen en andere gebruiksdingen. Het is een gebruiksvoorwerp en die gebruik je. Daar zijn ze voor en als ze niet meer bruikbaar zijn dan weg ermee.

Dat is altijd zo geweest. Dingen moeten wel bruikbaar zijn, wel liefst zo lang mogelijk. Daarom zijn we er zuinig op. We zijn voorzichtig met onze theepot, onze kopjes, onze glazen, schoenen, kleding enz. We gooien de dingen niet zo maar weg of toch wel?

In onze maatschappij van massaproductie voor consumptie is dat veranderd. We gebruiken de dingen meer dan ooit zonder er bij stil te staan. Ze zijn onze bedienden zo lang ze ons bevallen. Doen ze dat niet meer, dan weg ermee, naar de vuilstort of tegenwoordig het milieupark.

Dat is het spreekwoordelijke graf van de dingen. Ze verdwijnen om terug te keren naar de natuur waar ze ooit uit zijn gehaald, gestolen eigenlijk. De cyclus van leven en dood geldt net zo goed voor de dingen als voor onszelf. Daarin zijn we allemaal gelijk. In de dood is iedereen gelijk.

De natuur geeft en neemt, het is een eindeloos spel waar we niets aan kunnen veranderen. Het enige wat we kunnen doen is de tijd dat we leven, de dingen te waarderen zodat ze met een gerust hart kunnen sterven. Ze hebben geleefd en zijn gewaardeerd.