KLIMAAT SCEPSIS

De Volkskrant publiceert een bijzonder klimaat-kritische brief van de voormalige VVD voorman en Eurocommissaris Bolkestein waarin hij schrijft dat het klimaatbeleid toe is aan een adempauze. 

Daarmee valt Bolkestein het BBB Tweede Kamer Henk Vermeer bij die zegt dat als het rode lampje op het dashboard brandt, het tijd wordt om te stoppen voordat de motor kapot gaat.

En dan is er een verrassende publicatie in het Financieel Dagblad van het enfant terrible van de klimaat experts, de Deense milieuprofessor Bjorn Lomborg.

Lomborg stelt vast dat de paniekverhalen over het klimaat vaak niet kloppen. De alarmistische fondswervers negeren wetenschappelijke feiten die hun bangmakerij ondermijnt. Dat moet afgelopen zijn, vindt Lomborg.

Hij geeft een aantal voorbeelden. Aan het begin van deze eeuw schreef de Washington Post in navolging van het Wereld Natuur Fonds het verhaal dat de ijsbeer met uitsterven werd bedreigd. In 2010 stopte die verhalen ineens. Waarom? Omdat vast was komen te staan dat de ijsberen populatie juist was toegenomen van 12.000 tot 26.000 nu. Ondertussen zijn heel wat kinderen opgevoed met het idee dat het gedaan is met de ijsbeer als gevolg van het klimaat.

Hetzelfde gebeurde met het Australische Great Barrier Reef. Dat zou verdwijnen als gevolg van stijgende zee-temperaturen. In 2022 zou er weinig meer over zijn van het koraalrif. De Britse krant The Guardian plaatste zelfs een overlijdensbericht van het koraalrif. De laatste drie jaar blijkt dat het koraalrif groter is dan ooit gemeten.

Zijn derde voorbeeld zijn de verhalen over het “verdrinken” van eilandjes in de Stille Oceaan. Daaraan deed zelfs VN algemeen secretaris Guterres in 2019 aan mee. Het eiland Tuvalu zou ten onder gaan in de oceaan. The New York Times erkende onlangs in een artikel dat de eilandjes niet verdrinken maar juist groter worden dankzij aanslibbende erosie waardoor het landoppervlak zelfs toeneemt.

Vandaag de dag zijn de dodelijke hittegolven het verhaal van de dag om de mensen bang te maken. Een verhaal wat ook al niet deugt zo schrijft ook de wetenschapscolumnist Roozendaal in de EW. President Biden ging mee in het verhaal terwijl in Amerika 125.000 mensen sterven aan koude waarvan 12.000 als gevolg van extreme kou. Er sterven daarentegen 6000 mensen aan warmte wat aanzienlijk minder is dan de sterfte bij kou. Het staat vast dat wereldwijd meer mensen sterven aan kou dan aan hitte.

Bolkestein wil een klimaat- beleidspauze om een kosten/baten analyse te maken. Daarvoor geeft hij een aantal redenen. Zo blijken de plannen van de klimaattafels vooral de laagste inkomensgroepen hard te raken met de stijgende kosten voor energie.

“Het netto resultaat werkt dus denivellerend. Als liberaal hecht ik misschien wat minder aan inkomensnivellering dan meer links georiënteerde medeburgers. Maar gezien de omvang daarvan en het feit dat het hier om een basisbehoefte gaat, ben ik daar in dit geval op tegen! Het blijft mij verbazen dat de voormannen en -vrouwen van links dit asociale bijeffect van het klimaatbeleid hebben verzwegen.”

Een ander punt ter overdenking is dat intussen duidelijk is geworden dat we het met alleen zonne- en wind-energie niet zullen redden. 

“Ze zijn duur en vergen een (fossiele) backup ter compensatie voor als de zon niet schijnt en het niet waait. Ook biomassa valt af, vanwege de hoge CO2-uitstoot bij verbranding en hogere kosten dan kolen, om nog maar te zwijgen van het verlies aan bos. Bovendien zijn het bronnen die uitsluitend elektriciteit leveren, die slechts hooguit 20 procent van de totale energiebehoefte dekt. Andere opties, zoals geothermische energie, waterstof, enzovoort zijn nog slechts beloften, terwijl waterkracht wegens ons vlakke land niet in aanmerking komt. Wat windenergie betreft worden bovendien de aantasting van het landschap en de natuur, gezondheidsproblemen bij omwonenden vanwege laagfrequent geluid, waardedaling van nabij gelegen woonhuizen en dergelijke genegeerd. …

Hoe het ook zij, de officiële doelstelling van 49 procent CO2 uitstootreductie in 2030 is helder, maar de weg daar naartoe allerminst.

Bolkestein stelt tot slot de vraag waarvoor we dit allemaal doen terwijl wat Nederland ook doet om CO2 tot nul te brengen dit geen enkel meetbaar effect zal hebben. De Volkskrant en NRC hebben dit met eigen fachtcheck bevestigd. 

 

JEUGDIG VERDRIET

 

Parijs 2012 (foto: petrus)

Net van het gemeentehuis komend, waar twee allervriendelijkste dames mij een nieuw rijbewijs hebben bezorgd als, passeer ik al fietsend een meisje dat net voor de spoorwegovergang droevig staart naar een veldje met bloemen en kaarsen. Ik stop en vraag nieuwsgierig wat dit is. Ze kijkt me met betraande ogen en uitgelopen zwarte mascara aan en zegt snikkend dat precies vier jaar geleden haar vriend zich voor de trein heeft gegooid.

Ik probeer haar leeftijd te schatten. Ik denk achttien, misschien negentien jaar maar zeker weet ik het niet. In ieder geval nog erg jong en dan al zoveel verdriet over een vriend die ze waarschijnlijk al met haar veertiende had. Dat moet een grote liefde geweest zijn als je hem vier jaar later nog huilend herdenkt.

Ik vraag haar hoe het zo gekomen is. "Hij had samen met wat vrienden voor het eerst van zijn leven geblowd en is toen helemaal doorgedraaid waarna hij zich voor de trein heeft geworpen." Ze wordt er nog droeviger van. Ik voel medelijden en onmacht. Het leed is niet te keren. Hij is voor eeuwig dood en zij? Voor eeuwig en altijd verdrietig tot ook zij sterft? Zo jong nog.

Ik wil vragen of ze niet al nieuwe vriend heeft, maar doe het toch maar niet. Het zou harteloos over komen. Ik fiets weg, haar droevig en eenzaam achterlatend. Hoe graag zou ik haar jonge maar oh zo diepe verdriet op foto hebben willen vastleggen, maar er zijn grenzen. 

Onderweg denk ik aan de 31 jarige beroemde zanger, ik ben zijn naam vergeten, die zich van een balkon in Buenos Aires heeft gestort. Ook hier radeloos verdrietige meisjes. Ook zij maken jong kennis met de dood en zij hebben hem niet eens persoonlijk gekend. 

Ze zullen het hun hele leven meedragen, de kwetsbaarheid voor de dood, dat de dood dichterbij is dan je je in tijden van geluk kunt voorstellen.

STUDIE VOOR COMPOSITIE/STILLEVEN NO.20 (STUDIE)

Compositie/Stilleven No.20, olieverf op zwart karton, 50x5o cm

MEXICAANSE VERTELLINGEN 13. TELEURSTELLING IN DE REVOLUTIE

 

Links met verband om zijn hand generaal Pancho Villa. Naast hem met snor en zwarte hoed staat generaal Eulalio Gutiérrez die net Concepcion in de staat Zacatecas heeft veroverd. Beiden zijn hier nog goede vrienden. Die vriendschap eindigt korte tijd nadat Eulalio tot interim president is geïnstalleerd door Villa en Zapata. 

Diego is teleurgesteld in de revolutie. Wat hij tot nu toe heeft gezien en meegemaakt, heeft weinig te maken met waar hij op hoopte. Hij dacht dat de revolutie min of meer als vanzelf uit zo monden op meer vrijheid en menselijkheid. In plaats daarvan zit hij vast in een leger van vechtlustigen die het vooral om hun eigen vrijheid te doen is, de vrijheid om te drinken en op vrouwen te jagen. Dat tenminste is wat de meesten bezighoudt. 

Het leger als een opstap naar een andere samenleving, ziet Diego ook niet meer zitten. Hij heeft geen militaire talenten en al zou hij ze hebben dan zou hij er nog niks voor voelen. Het leger benauwd hem. De generaals vallen behoorlijk tegen. Onder het mom van vrijheid, gelijkheid, sociale rechtvaardigheid en democratie zijn ze vooral bezig met hun eigen macht. 

Hoe kan hij zich uit dit wespennest bevrijden? Hij vertrouwt zijn eigen generaal niet meer. Dus wat nu? Diego gaat te rade bij zijn vriend David  die ook al heeft laten doorschemeren dat ook hij de revolutie beu is.Ook hij wil uit het leger van Pancho Villa maar om andere redenen dan Diego. 

In de tijd dat hij in Parijs heeft rond gekeken bij bekende kunstschilders daar, heeft hij kennis gemaakt het het communisme. Wat hij er tijdens de soms felle nachtelijke disputen in de café’s over hoorde, beviel hem. Communisme is een goed georganiseerd plan om de macht over te nemen om daarna een arbeidersstaat te vestigen. De burgerlijke samenleving zal daarin plaats maken voor een vrije samenleving of zoals zijn kunstvrienden beweerden een kunstzinnige samenleving. Dat is pas bevrijding. Na de revolutie komt de kunst. 

Kom daar bij de Mexicaanse revolutie om! Daar bestaat niet eens het idee dat er een nieuwe samenleving moet komen, laat staan een kunstzinnige. De revolutie is verworden tot een draaideur waardoor de ene generaal de andere aflost zonder dat er wat veranderd bij de mensen. Het is een strijd om de macht van generaals tegen generaals waarin de soldaten marionetten zijn die dansen op de tonen van geweersalvo's en kanonschoten. 

Daar wil hij niet meer aan mee doen. Dan liever terug naar de kunsten dan kan de revolutie intussen uitrazen en wie weet komen er dan nieuwe kansen voor een echte communistische revolutie. Diego is geen kunstenaar maar is het wel met David eens dat ze zo snel mogelijk uit het leger moeten zien te komen.

JODENJACHT

 

Het woord Jodenjacht is gevallen. Joden werden in de nacht van 7 november door Amsterdamse jongens op scooters opgejaagd en in elkaar geslagen. Was het toeval dat er op scooters op Joden werd gejaagd? De datum 7 november valt toevallig (?) samen met de Hamas pogrom van 7 oktober vorig jaar in Israel.

De datum mag toevallig zijn, de actie was dat niet. Veel wijst erop dat de pogrom van 7 oktober een inspiratiebron is geweest voor de Amsterdamse scooter-jongeren. Die pogrom werd immers ook uitgevoerd met brommers en motoren, zo hebben we op TV beelden kunnen zien. Als ik Jood was dan zou ik de gelijkenis meteen zien.

Als dat zo is, dat het een vooropgezette pogrom is door Amsterdamse jongeren, dan hebben we te maken met een welbewuste actie, een geplande actie, bedoeld om de oorlog van Israel tegen Hamas naar Amsterdam te brengen en geen actie van losgeslagen jongeren die niet goed geïntegreerd zouden zijn. Dit gaat veel verder.

Verder ook dan veel Nederlanders zich kunnen voorstellen, gewend als ze zijn aan het idee dat deze jongeren slachtoffer zijn van hun migratie verleden, thuis te weinig begeleiding krijgen en in onderkomen wijken wonen.

Ze zijn geen slachtoffers. Ze zijn willens en wetens daders, naar het voorbeeld van hun land of geloofsgenoten in het Midden Oosten. Nederlandse wetten en regels zijn geen belemmering om tot de daad over te gaan. Dat zijn ze ook niet Libanon of voorheen in Jordanië en Egypte. Hun doel is boven elke wet verheven.

Met verbinding zoeken zoals VOLT Tweede Kamerlid Marieke Koekkoek tijdens het debat in de Tweede Kamer toe oproep, los je dit niet op. Ook niet door zoals Frans Timmermans en anderen doen door de zaak onschuldiger voor te stellen dan zij is om zodoende te voorkomen dat Nederlandse moslims zich ongemakkelijk of opzij gezet voelen.

Ze vergeten dan dat Nederlandse moslims zich net zo ongemakkelijk moeten voelen als alle andere Nederlanders die de Nederlandse normen en waarden, de Nederlandse democratie zijn toegedaan. Zij moeten net als de rest van Nederland met pijn in het hart zien dat vanwege een conflict in het Midden Oosten, Nederlandse normen en waarden bij het oud vuil worden gegooid. 

Ik vrees dat het nog wel een tijdje zal duren voordat men in Nederland beseft waar men mee te maken heeft. De pro-Palestijnse demonstraties op de universiteiten en in de straten van Amsterdam waren een voorproefje van wat er kan gebeuren. Ik hou mijn hart vast.

PRETENTIEUZE ADVIESRAAD INTERNATIONALE VRAAGSTUKKEN

Hezbollah-secretaris-generaal Hassan Nasrallah (inmiddels dood) ontving in mei Hamas nr. 2 Saleh al-Arouri en leider van de Islamitische Jihad, Ziad Nakhala, in Beiroet. (Credit: NNA)

 

De Adviesraad Internationale Vraagstukken, geleid door voormalig minister van buitenlandse zaken Bert Koenders (PvdA, Evert Vermeerstichting), vindt dat Nederland zijn beleid in het Midden Oosten moet veranderen. Er moet meer druk uitgeoefend worden op Israël om te stoppen met de oorlog.

Zo bot zegt de raad het natuurlijk niet in zijn rapport met bijbehorende brief. Daarin staat dat Nederland effectiever kan bijdragen aan de-escalatie en duurzame conflictoplossing, aan het indammen van de geweldsspiraal en radicalisering en aan het tegengaan van schendingen van het internationaal recht. Mooie maar ook grote woorden, te groot voor Nederland. 

Dat weet de Raad ook wel en dus pleit ze voor het aangaan van coalities van gelijkgestemde landen, binnen en buiten de EU. Met welke landen? Duitsland, het land waarvan we de facto een kustprovincie zonder stemrecht zijn? Voor Duitsland is Israel historisch te beladen om er zich mee te bemoeien. Frankrijk en Engeland, landen van internationaal gewicht,  hebben een zetel in de VN Veiligheidsraad en beschikken daardoor alleen al over meer hefbomen dan ons land om wat tot stand te brengen, als dat al mogelijk zou zijn.

Om de doelstellingen handen en voeten te geven heeft de Adviesraad een wensenlijst opgesteld, geschikt misschien voor Sinterklaas maar voor Nederland niet haalbaar met of zonder coalitie. Nederland heeft als Luxemburg aan de Noordzee, geen middelen of macht om ook maar een veertje weg te blazen in deze oorlog.

Als het militair en economisch machtigste land in de wereld met een Minister van Buitenlandse Zaken die al tien keer naar de regio is afgereisd om besprekingen te houden over een wapenstilstand, vrede en humanitaire hulp, weinig of geen resultaat kan boeken, wat kan Nederland dan nog doen? Diplomatie met de megafoon dat Israel moet stoppen met bombarderen of zoiets? Symboolpolitiek is mooi voor je gemoedsrust maar helpt niet, zo beseft de Minister van Buitenlandse Zaken.

Raadsvoorzitter Bert Koenders is een geschikte kerel gebleken om politiek en wetenschappelijk volgens de regelen der kunst carrière te maken maar ziet door zijn goede bedoelingen de werkelijkheid niet.

De oorlog in Gaza is uitgelokt door een terroristisch pogrom van HAMAS waarbij 1200 doden vielen. De ongeveer 150 Joodse gijzelaars zetten de zaak nog eens extra op scherp. Wat moet een land doen als zoveel onschuldige burgers waaronder baby's en kinderen op een wrede manier worden gegijzeld?

Als dan ook nog Hezbollah vanuit Libanon en de Houthi’s in Jemen, beide groepen worden door Iran bewapend, Israel beschieten en de Rode Zee bedreigen, is het helemaal gedaan met de vrede. Iran zelf laat zich ook niet onbetuigd en schiet op een nacht 180 ballistische raketten af op Israel wat op zijn beurt beantwoord is door Israel. We mogen blij zijn dat het nog geen totale regionale oorlog is. Ik denk dat we dat aan de macht van de VS te danken hebben.

Als Nederland in staat zou zijn de bedreigingen voor Israel te verminderen,  zouden we kunnen bijdragen aan een wapenstilstand en wie weet een duurzame vrede waar de Adviesraad het over heeft. Maar dat zit er niet in. Zelfs buurlanden als Egypte en Saudie Arabië kunnen geen wapenstilstand voor elkaar krijgen, met of zonder de VS.

De oorlog is natuurlijk verschrikkelijk voor de burgers in Gaza en Libanon, zij zijn het ergste slachtoffer. Als Nederland kan bijdragen aan het verzachten van het leed van de slachtoffers is dat mooi. Ik vrees dat er niet veel meer in zit.

Misschien moet de Adviesraad zich op zo een praktisch doel richten in plaats van zich te verbeelden dat Nederland een staakt het vuren voor elkaar kan krijgen met behulp van een coalitie van gelijkgestemde landen? Dat zou praktisch en geloofwaardig zijn.

25. HOE ZIT DAT IN OSS? TURKSE LES

Burgemeester Eppo van Veldhuizen ontvangt in februari 1985 op het gemeentehuis ene buitenlandse delegatie.(Foto: Paul van de Werff, collectie Stadsarchief Oss)

De gemeenteraadsverkiezingen in 1986 zijn een doorbraak voor de SP. De partij behaalt 27% van de stemmen en wordt daarmee met 7 zetels in een klap de tweede partij in Oss. Eindelijk wordt de partij royaal beloond voor al het werk dat ze in de wijken voor hun kiezers verzetten. De kiezers krijgen vertrouwen in de idealisten van de SP.

Maar het CDA ligt toch nog op kop met bijna 36% van de stemmen ofwel 10 raadszetels. Het is de concurrent op links die verliest. De PvdA behaalt 8 zetels.Voor het eerst tast de SP af of ze bestuursmacht kan krijgen in een coalitie. 

De SP wil als het ware in Oss meeregeren. Vanwaar die verandering van houding? Een anekdote verteld door burgemeester Eppo van Veldhuizen, meteen ook de eerste burgervader die minder verkrampt met de SP fractie omgaat, licht een tipje van de sluier op. 

Het verhaal speelt zich af in de raadszaal waar het sinds jaar en dag de goede gewoonte is dat de raadsleden voor het begin van de vergadering een hand geven. Dat vinden de SP’ers burgerlijke onzin en dus boycotten ze dit veelzeggende ritueel vanaf de dag dat ze in 1974 voor het eerst de raadszaal binnenstappen.

“In 1986 doet er voor het eerst een Turkse lijst mee aarde verkiezingen, want de buitenlanders mogen dan ook deelnemen aan onze lokale democratie. Het zijn de verkiezingen die de SP twee zetels winst opleveren waardoor ze zeven stoelen in de raadszaal bezetten. Maar ook Ihsan Akay stapt er binnen, want deze kleine hoogbegaafde Turk heeft ruim achthonderd stemmen gekregen en haalt daarmee op het nippertje een zetel. Het nieuwe raadslid spreekt zes talen en verdient zijn brood als gerechtstolk. Bescheiden als hij is kijkt hij tijdens de eerste raadsvergadering alles eens rustig aan. Maar de daarop volgende keer betreedt hij al wat zelfbewuster de zaal en begint geheel volgens het scenario dat hij de vorige keer heeft gadegeslagen, zijn collega-raadsleden een hand te geven.

Waarop Jan Marijnissen - snel en provocerend als altijd - luidkeels door de zaal roept: “Zo Akay, hoor jij ook al bij de handenschudders?!”
De kleine Turkse man draait zich om en zegt minzaam: “Jawel meneer Marijnissen, want ik ben al geïntegreerd.”  (Blz. 371 in 'Het Geheim van Oss')

De anekdote van de burgervader maakt duidelijk waar het de SP als actiepartij aan schort. “De partij mag dan kind aan huis zijn in de arbeiderswijken, ze is amper geïntegreerd in de rest van de Osse gemeenschap.” (Blz 371, Het Geheim van Oss). 

Het is mooi om je als actiepartij op de kaart te zetten. Dat helpt om leden te werven en aandacht van de kiezers te krijgen, in het geval van de SP vooral van arbeidersgezinnen. Maar wat doe je met de verworven zetels in de gemeenteraad na de verkiezingen? Je kunt natuurlijk blijven roepen dat alles anders moet maar uiteindelijk verwachten je kiezers, ook de bewoners van arbeiderswijken, dat je daadwerkelijk wat voor ze doet. Aan de kant blijven roepen is dan geen optie meer. 

Maar meedoen aan een coalitie is gemakkelijker gezegd dan gedaan als je jarenlang je politieke tegenspelers heb behandeld als regelrechte vijanden. Dan is het niet alleen een kwestie van argumenten maar ook van humeur. De onderhandelingen met CDA en PvdA mislukken, wat waarschijnlijk ook de bedoeling is. Vervolgens probeert de SP de PvdA over te halen om te onderzoeken of een progressief college mogelijk is maar ook dat wijst de PvdA af. (Blz. 373 in het geheim van Oss).

“Het progressieve college is dus de enige optie voor de SP. De spanningen tussen beide fracties zijn echter te hevig voor de PvdA. Ze vonden Marijnissen een dominante man met wie geen discussie te houden was. Daarom zet de partij zijn huwelijk met het CDA dus voort, en laat de SP in de oppositie achter. Dit tafereel herhaalt zich in 1990, wanneer de D66 alleen nodig is voor een meerderheid. Wederom gaan de sociaaldemocraten niet op het aanbod in.” (Zie: Hoofdstuk 2 “Het beleid van de SP in het college”, paragraaf “De grote aanloop” in “ROOD OSS, de geschiedenis van de SP in Oss )