Kijk alleen maar hier in Chiapas om je heen. Hoe zouden de indigenas in de Mexicaanse revolutie passen, wat is hun plaats, rol en betekenis? Of hebben ze die niet en moeten ze simpelweg van het toneel verdwijnen om opgeslokt te worden in de revolutionaire maatschappij met zijn nieuwe mens?
Hij weet het niet, niemand weet het. Al die jaren dat hij in het leger van Pancho Villa zat, heeft hij geen woord gehoord over de indigenas in Chiapas, Oaxaca of die in het noorden van Mexico, de Tarahumara’s en de Yaqui’s, om er een paar te noemen. Wie kent hen, wie houdt rekening met hen? Voor veel revolutionairen zijn het niet veel meer dan achterlijke volkeren die dringend aangepast moeten worden aan de nieuwe tijd die vooruitgang heet.
Frida houdt vol. Ze zegt overtuigd te zijn dat een communistische revolutie hen zal bevrijden van de postkoloniale onderdrukking waardoor ook de indigenas vrijelijk volgens hun cultuur zullen kunnen leven. Ze zullen uit de schaduw van hun bestaan komen om binnen te treden in het nieuwe verlichte communistische Mexico. Door het communisme zal Mexico herboren worden.
Ze loopt alvast vooruit op de rol van de indigenas in het nieuwe Mexico door hun kleren en sieraden te dragen. Op die manier hoopt ze de traditionele culturen een nieuw elan te geven, een die gericht is op de toekomst. Dat is haar boodschap aan alle Mexicanen en de wereld. Er komt een nieuw Mexico waarin de cultuur van de bezetters en van de onderdrukten een nieuwe cultuur zullen scheppen.
Diego haalt zijn schouders op bij zoveel naïef optimisme over het communisme. Niet dat hij een andere weg weet voor zijn land, er moet iets gebeuren dat is duidelijk maar hoe, wat en wanneer> Daarover is hij minder zeker dan Frida.
Het enige dat hij zeker weet, is dat de indigenas en hun cultuur een plek moet krijgen in zijn schilderkunst. Hij heeft ze gezien en opgenomen in zijn schilderkunstige ziel. Hij zal ze nooit meer vergeten. Hij heeft zich voorgenomen om hen een plaats te geven in zijn muurschilderingen en op zijn schilderijen.
Of dat een nieuwe, communistische revolutie dichterbij zal brengen betwijfelt hij en eigenlijk vindt hij dat ook niet belangrijk. Belangrijk is dat hij zijn verantwoordelijkheid neemt voor zijn land en zijn volk. Hoe de Mexicanen daarop zullen reageren en wat de geschiedenis verder met zich mee zal brengen, kan hij niet voorspellen.
Misschien kan hij met zijn schilderkunst wat nu nog niet mogelijk is, de wereld van de indigenas, die van zijn voorvaderen, de koloniale wereld en de moderne wereld in een nieuwe wereld samenbrengen? Als het ware de breuken in de geschiedenis lijmen tot een nieuw Mexico. Misschien kan het communisme dat?
Dat kan Frida mee leven. Ze is tevreden dat haar geliefde toch ook gelooft in een mogelijke communistische toekomst voor hun land. Daarin staat ze dus niet alleen. Bovendien vindt ze het ook geruststellend voor de toekomst.