OORLOGSTROMMEN IN EUROPA MET DANK AAN TRUMP EN POETIN

 

Ik ben nooit getuige geweest van zo een schaamteloos machtsvertoon als dat van Trump tegenover Zelensky tijdens het intussen wereldwijd bekende gesprek in de Oval Office van het Witte Huis. Het gesprek is een schandvlek op de geschiedenis van Amerika die het land nog lang zal achtervolgen want welk land wil zo een vriend of buurman hebben?  Ik zag een opgeblazen, zelfingenomen pestkop een waardige en eerlijke man te kijk zetten die al drie jaar lang op heldhaftige wijze met zijn volk weet stand te houden tegenover het meedogenloze en wrede leger van Rusland dat zijn land is binnengevallen. Wat heeft Trump in zijn leven gedaan voor land en volk behalve zichzelf en zijn vrienden verrijken? Naar mijn idee is Trump het vlees geworden kwaad van onze tijd. 

Is de bedoeling van mister Trump om Canada daadwerkelijk tot de 51ste staat van de USA te maken of is dit een soort voorspel om Canada economisch op de knieën te krijgen zodat hij financiële en economische gunsten kan afdwingen, al heb ik geen idee wat die gunsten en voordelen zouden kunnen zijn.

Ik zie wel dat Canada zijn rug recht houdt en niet bang is om T. van repliek te dienen. Zal dat helpen, zal T. uiteindelijk inschikken? Dat is heel moeilijk te zeggen want in de wereld van T. bestaan slechts winnaars en verliezers. Een compromis is verlies voor hem, denk ik toch.

In Europa, dat merkwaardige continent met zoveel verschillende landen en culturen, is helemaal van de kaart. Het is een en al beroering omdat men niet weet hoe men de woorden, de plannen en daden van T. moet duiden. 

Het is voor het eerst in de naoorlogse geschiedenis dat wij in Europa niet weten wat de VS met ons en de wereld voorhebben. Wil T. daadwerkelijk Groenland op de een of andere manier onder de vlag brengen van de VS zoals hij ook met Canada wil? Wil hij het onder druk van de macht van de VS kopen of zint hij op een andere manier om het land goedkoper in bezit te krijgen?

Als je op de wereldkaart kijkt dan krijg je een idee wat hij in zijn hoofd kan hebben: een VS dat zich uitstrekt van de grens van Mexico tot aan Groenland. De VS worden dan van de 3 grootmachten, het grootste land met 22 miljoen km2, gevolgd door Rusland met 17 miljoen en China met 10 miljoen. Het zou me niet verbazen als dit het streven is van T. en zijn handlangers. Als vastgoedhandelaren denken zij in termen van bezit en kwantiteit en niet in samenwerking en kwaliteit.

Maar wat is dan het Witte Huis plan met Oekraïne? Dat is tot op vandaag de dag in nevelen gehuld. De manier waarop Zelensky in het Witte Huis is behandeld doet het ergste vermoeden. Oekraïne is in hun vastgoedhandel niet van belang en misschien wel heel Europa niet of vergis ik me en zijn we getuige van een subtiel en geraffineerd spel dat ons verstand te boven gaat? Ik kan me dat haast niet voorstellen.

Wordt Poetin als het ware de hemel in geprezen om hem gunstig te stemmen voor aan de onderhandelingstafel en wordt hij daarna als hij eenmaal in "de val" van de onderhandelingen zit, alsnog tot de orde geroepen? Wordt hij dan subtiel gedwongen om in te binden?

Hoe dan ook, bij gebrek aan inzicht, zijn de Europese leiders gealarmeerd en zoeken nu naarstig naar een weg waarbij Europa op zijn eigen -militaire- macht kan vertrouwen en Oekraïne als de hoeksteen van verzet tegen een agressieve Putin overeind kan houden. 

Gaat dat lukken? Niemand die het weet, maar Duitsland is nu 80 jaar na de Tweede Wereldoorlog losgebroken uit zijn ketenen van het verleden en heeft besloten om 500 miljard euro te investeren in militair materieel en infrastructuur. Europa als geheel spreekt van 800 miljard. 

Politiek probeert Engeland, daarbij gesteund door Frankrijk en naar ik aanneem ook Duitsland, een coalitie te vormen die een flinke krijgsmacht voor Oekraïne op de been wil brengen om Putin zodanig af te schrikken dat hij het zal laten om de eventueel tot stand gekomen vrede te breken.

Als dit doorgaat, wat heeft Putin er dan aan om een wapenstilstand aan te gaan? Met doorvechten houdt hij de Europeanen buiten de deur van Oekraïne, althans voorlopig, met een wapenstilstand gevolgd door relatieve vrede haalt hij Europa op het grondgebied van Oekraïne binnen. 

Dat zou wel eens een te hoge prijs kunnen zijn. Is het daarom dat Witkoff als onderhandelaar van T. zo neerbuigend praat over Europa? Om vrede te bereiken moet hij Europa klein houden en liefst helemaal buiten de deur, anders tekent Putin nooit voor vrede. We zijn een bondgenoot kwijt geraakt ook al weten we ook dat nog niet zeker en of Putin vrede wil, echte vrede voor de langere termijn weten we ook niet.

31. MEXICAANSE VERTELLINGEN. DE KLEINE HERDER

Mexico, 1975

 

Diego en Sara hebben min of meer dezelfde jeugd gehad, een gelukkige jeugd ook al waren ze arm. Niet dat ze daar toen enig idee van hadden. Op welke leeftijd begin je te beseffen dat je arm bent? Diego kreeg het pas door toen zijn vader in Mexico-stad ging werken. Tot dan was alles vanzelfsprekend, zijn ouders zorgden voor eten en drinken en fatsoenlijk kleren. Diego loopt er bij zoals de weinige andere kinderen die hij ziet. Iets anders kent hij niet. Iedereen is gelijk.

Pas als zijn vader naar de hoofdstad vertrekt om er te gaan werken, dringt het tot Diego door dat geld een probleem is. Dat is na de de geboorte van het derde kind, een meisje. Zijn vader gaat als metselaar werken, een vaardigheid die hij al doende in het dorp geleerd heeft. Een opleiding tot metselaar bestaat niet, eigenlijk bestaat nergens een opleiding voor. Iedereen wordt als landarbeider geboren en sterft als landarbeider. Vrouwen worden als moeders geboren om als grootmoeder te sterven. Het leven is eenvoudig en zonder poespas. 

Diego mist zijn vader al is het maar omdat hij nu voortaan alleen het enige paard dat ze hebben, moet verzorgen. "De Vlek" zo heet het paard, is een trouwe vriend van hem voor zover een paard een vriend van mensen kan zijn. Voor Diego is dat genoeg. Het is zijn enige vriend. Ze wonen zo afgelegen dat hij zelden met andere kinderen kan optrekken.

Na verloop van tijd komt er een veulen bij. Een lastig paardje dat voortdurende probeert te ontsnappen uit de afgepaalde wei achter het huis. Het paardje is een kopzorg maar dat neemt hij voor lief. Hij houdt van dieren ook al zijn ze soms lastig om mee om te gaan. 

Er is een jaar geweest dat hij en zijn moeder er maar ternauwernood in slagen de twee paarden in leven te houden. Het weer is grillig in de bergen en in dat jaar laat de regen het helemaal afweten. Alles wordt droog en dor. Er is voor de paarden geen vers gras meer. Er zit niks anders op dan elke dag vers gras te gaan snijden in het verderop lager gelegen stuk moeras. Tot op de dag van vandaag is Diego er trots op dat hij daardoor samen met zijn moeder de paarden gezond en wel door deze droge periode heen hebben gekregen.

Ondertussen komt zijn vader om de twee weken op zaterdag naar huis. De maandag daarop vertrekt hij dan 's morgens vroeg met de bus van 5 uur naar Mexico-stad. Diego kan nog de blijdschap voelen die hij voelt als zijn vader op zaterdag thuis komt. Dat zijn gelukkige weekeinden, waar wat extra te eten en te drinken is en hij met zijn vader bezig is met de dingen rond het huis.

Al heel vroeg, hij is dan nog maar net 8 jaar geworden, gaat hij zelf werken als herder van een paar stuks vee, eigendom van de rijkste familie van het dorp. Rijk in de betekenis dat ze het meeste land hebben van alle boeren in het dorp. Land is het belangrijkste middel van bestaan. Hoe meer land je hebt, hoe beter je af bent. 

Zijn werkdag als herder begint meteen na schooltijd, van drie uur  tot zes uur in de namiddag. Dan wordt het donker en moeten de koeien naar binnen. Op zaterdag en zondag werkt hij langer. Op die dagen wordt hij iets beter betaald. Al die jaren verandert er niets tot de dag dat hij veertien jaar wordt. Dan krijgt hij meer betaald zodat hij zijn moeder wekelijks 30 peso's kan geven als bijdrage aan het huishouden. Er blijft dan nog een klein beetje over voor hemzelf als zakgeld. 

In die tijd komt Diego op het idee om zelf dieren te gaan houden. Zijn oma helpt hem daarbij. Hij mag haar kalf hebben als hij belooft om haar de melk te bezorgen. Zo komt hij aan zijn eerste eigen stuk vee. Nadat de koe gekruist is met een oersterke Hollandse stier, heeft hij een mooie gezonde os. Dat wordt het lievelingsdier van allemaal bij hem thuis omdat het zo mooi en zo sterk is en op het land altijd hard werkt. 

DE TEMPERATUREN WILLEN MAAR NIET STIJGEN, HOEVEELHEID CO2 BLIJFT STIJGEN

Voor de laatste temperatuurmeting zie de website van Roy Spencer. 
Zie voor CO2 in de atmosfeer de website van Mauna Loa Observatory

 

De huisfilosoof van ’s lands meest degelijke krant schrijft dat de energietransitie een mislukking is. Dankzij windmolens en zonnepanelen zijn we weer aan de weergoden overgeleverd. Nog niet lang geleden hielden we angstvallig het weer in de gaten opdat de aardappelen op het veld niet zouden uitdrogen vanwege een te weinig aan regen of zouden verrotten vanwege een teveel aan regen. Te weinig aardappelen betekende honger. Te weinig wind of zon te weinig energie.

Tot overmaat van ramp voor de klimaatalarmisten wil de temperatuur ook maar niet stijgen. Nochtans blijft de hoeveelheid CO2 in de atmosfeer toenemen. Het model dat een oorzakelijk verband legt tussen CO2 uitstoot en stijging van de temperatuur (klimaatverandering), het zogenaamde broeikas effect, blijkt gezien de feiten niet te kloppen.

Sinds de satellietmetingen in 1979 van de wereldtemperatuur zijn begonnen, wil de temperatuur maar niet meer stijgen dan 0,15 graden per 10 jaar ofwel 1,5 graden per 100 jaar. Wie dat niet gelooft kijkt er de blog met metingen van dr. Roy Spencer maar op na. 

De voorspellingen dat we als gevolg van de toename van CO2 in de atmosfeer dramatische temperatuurstijgingen zouden krijgen, komen dus niet uit. De temperatuurstijging van 1,5 graden in 100 jaar past bij het herstel van ons klimaat na de kleine ijstijd die duurde van 1430 tot 1850. In die periode had Nederland veel koudere winters, zoals we kunnen zien op de beroemde wintertaferelen van Nederlandse schilders uit de 17e en 18e eeuw kennen.

Kijken we naar de hoeveelheid CO2 in de atmosfeer dan zien we dat die volgens metingen op de Mauna Loa in Hawaï blijft stijgen. Het gaat om een zeer bescheiden stijging van ongeveer 3 deeltjes CO2 in de periode februari 2024 - februari 2025. Sinds de metingen is de hoeveelheid CO2 in de atmosfeer van 300 deeltjes per miljoen gestegen naar ruim 400. Een stijging die niet gepaard is gegaan met de voorspelde dramatische temperatuurstijging.

Het spijt me voor al die mensen die denken dat we door de industrialisatie terecht zijn gekomen in een spiraal van onheil en ondergang. Niets van dat alles dus. Integendeel zelfs, de aarde wordt dankzij de toegenomen CO2 steeds groener. Dat verzin ik niet dat zeggen onderzoekers van de NASA op basis van satellietbeelden van de aardbol.

Het ziet er dus naar uit dat het klimaatalarm zal uitgaan als een nachtkaars. Wat overblijft is een grote groep mensen waaronder wetenschappers en politici, die als makke schapen achter breed aangekondigde theorieën hebben gelopen. Dat is tragisch en bewijst dat ook het kritisch vermogen van wetenschappers en onderzoekers zijn beperkingen kent. 

Ik vermoed daarom dat er al een volgend rampscenario voor mens en aardbol op de plank ligt. Wetenschappelijk en politiek doemdenken zal wel nooit verdwijnen. 

40. HOE ZIT DAT IN OSS? VAN ACTIVISME NAAR CONSTRUCTIEVE OPPOSITIE?

 

Bij nadere beschouwing blijkt dat de partij in Oss uiteen is gevallen over de vraag wat zwaarder weegt in de partij: actie voeren of besturen. Wat betekent verantwoordelijkheid nemen voor besluitvorming? Het is het aloude dilemma waar elke radicale activistische partij mee te maken krijgt.

Het gevolg van deelname aan de verkiezingen, wat in wezen betekent het accepteren van democratische spelregels als basis voor bestuurlijke besluitvorming, brengt deze tegenstelling in de partij naar boven. Wat weegt het zwaarst, het revolutionaire activisme (Maoïsme) of het meebesturen?

In de beginfase was activisme het vanzelfsprekende uitgangspunt. De zetels in de gemeenteraad dienden voornamelijk om de acties in de wijken enz. te ondersteunen. Maar door de zetelwinst werd de partij van lieverlee gedwongen om bestuurlijke verantwoordelijkheid te nemen. Zo lang je geen absolute meerderheid hebt, betekent dat overleg met andere partijen en de kunst tot het sluiten van compromissen en het vaststellen van prioriteiten. 

Die tegenstelling kwam nu na zoveel jaren oppositie voeren tussen grofweg actie voeren of constructieve oppositie kwam met de plannen tot grootschalig onderhoud en sloop in de Roofvogelwijk van Oss tot een uitbarsting. De fractie raakte verdeeld in een groep van 5 en 3. De 5 vertrokken uit de SP en vormden o.l.v. van fractievoorzitter Jan Zoll de nieuwe lokale partij Sociaal Sterk Oss (SSO).

De 3 achterblijvers van de SP, de officiële SP fractie, houdt vast aan de actiepartij. Zij geven er de voorkeur aan de kiezer te mobiliseren door actie te voeren tegen de bestuursplannen en beleid.  Het is de klassieke SP als tegenpartij, de partij die ze ook was toen ze mee ging doen aan de Tweede Kamerverkiezingen.

De aanleiding voor het conflict in de SP fractie in Oss zijn de renovatieplannen van Woningcorporatie BrabantWonen. Die heeft plannen gemaakt om in de naoorlogse roofvogelwijk 113 woningen te renoveren, aan 20 woningen onderhoud te plegen en 56 woningen te slopen. De laatste ingreep komt bij de bewoners die hun buurt niet uit willen, hard aan. Het is dan ook die groep die actie voert met hulp van de SP oude stijl.

“Bij 56 woningen in het gebied van de Sperwerstraat, Spoorlaan, Vijversingel en de Landweerstraat-Noord kiest BrabantWonen niet voor renovatie. Deze woningen zullen over enkele jaren worden gesloopt om plaats te maken voor nieuwbouw. Minko de Weerd, directeur van BrabantWonen, legt uit: “De woningnood is hoog, ook in de Schadewijk. Daarom is het belangrijk dat er meer woningen komen voor jong en oud, en voor grote en kleine gezinnen. We hebben onderzocht of we in een deel van de Roofvogelbuurt meer woningen kunnen bouwen. Hier kunnen we appartementen bouwen in verschillende prijsklassen. We begrijpen dat dit nieuws een schok kan zijn voor bewoners die hier al jaren wonen. Zij krijgen voorrang bij de nieuwe appartementen en we ondersteunen hen met een verhuisregeling en persoonlijke aandacht.” (DTV . 189 woningen Roofvogelbuurt Oss gaan op de schop)

Het gevolg van het diep gewortelde meningsverschil binnen de SP fractie  over de renovatie en sloopplannen in de Roofvogelwijk heeft geleid tot de eerder genoemde nieuwe partij SSO, Sociaal Sterk Oss. Daarmee doemt de vraag op of er nog toekomst is voor de SP in Oss? 

SALSA TRES

 

petrus nelissen, Salsa Tres, olieverf op canvas, 50x50 cm

AFSCHEID VAN EEN VRIEND

Bernard (rechts) en ik bij Fidel (midden) thuis in Mexico-Stad. Fidel was de hoofdrolspeler, de rebel in de documentaire "Een rebel in de vakbeweging". (1979)

Een tijdje geleden heb ik afscheid genomen van een goede vriend, een vriend vanaf mijn studententijd in Nijmegen, nu bijna 60 jaar geleden. Zijn dood betekent een definitief afscheid van hem en van een stuk van mijn leven dat ik met hem gehad heb. Dat is voorgoed voorbij.

Volgens zijn naaste familie is Bernard in vrede gestorven. Hij vond dat hij volop van het leven heeft kunnen genieten met zijn liefdevolle vrouw en kinderen, dat hij veel van de wereld heeft mogen zien en van alles heeft meegemaakt. Moe gestreden maar tevreden is hij van deze wereld vertrokken.

Bernard was altijd al bescheiden en vooral ook zachtaardig. Conflicten waren niks voor hem net zo min als onrecht. Dat kon hij zich soms vreselijk aantrekken. Hij ging soms letterlijk gebukt onder de ellende die mensen elkaar aandoen. Dan kwam zijn zorgelijke kant boven.

In de jaren dat we elkaar leerden kennen, waren we ontdekkingsreizigers, verkenners die wilden weten hoe mens, maatschappij en wereld in elkaar steken. Het waren de wilde jaren van de jaren zestig toen Nederland op zijn kop werd gezet door provo’s, kabouters en vooral de protesten tegen de Amerikaanse oorlog in Vietnam.

We woonden toen samen in een boerderij aan de Jacobslaan in Nijmegen. Naast onze studies namen we de tijd om het leven te vieren. We maakten in onze boerderij ruimte voor jongeren die wilden experimenteren met een nieuwe leefstijl en vooral ook nieuwe muziek. In de boerderij werd mede door Bernard de basis gelegd voor het jongeren cultuur en muziekcentrum Doornroosje dat tot op de dag van vandaag nog bestaat.

We protesteerden tegen de Amerikaanse oorlog in Vietnam. Die oorlog voelden we aan als een groot onrecht. Het machtige land Amerika tegen een opstandig volk, dat was ons beeld. De Vietnamoorlog was in onze ogen geen verlengstuk van de Koude Oorlog, het vrije westen tegenover het communisme,  maar een bevrijdingsoorlog van een voormalig gekoloniseerd volk. In dat plaatje hoorde ook de Cubaanse revolutie thuis.

We maakten een onvergetelijke reis naar Marokko in een oude Renault 4. Een gewaagde reis omdat we geen idee hadden wat we al kamperend in Frankrijk en Spanje tegen zouden komen. Nog minder wisten we wat ons in Marokko te wachten stond maar dat maakte de reis juist avontuurlijk. Uiteindelijk voldeed de reis, ondanks enkele tegenslagen, aan onze verwachtingen. Het werd een van de markeer punten in ons leven.

Na een tijd vergeefs biologie gestudeerd te hebben, ontdekte Bernard dat hij filmer wilde worden. Hij voelde zich meer verwant met de kunsten dan met de wetenschap. Zo schreef hij op zijn kamer gedichten. Bernard was een romantisch kunstenaar voor wie het leven verder reikte dan de materiële wereld.

Samen met zijn vriendin, waar hij mee getrouwd is, vertrok hij naar Amsterdam waar hij na verloop van tijd afstudeerde aan de filmacademie en zich in de wereld van de film en televisie stortte als producent van documentaires.

We verloren elkaar al die jaren niet uit het oog. In de jaren zeventig begonnen we samen aan een filmproject, een documentaire over de sociale strijd in Mexico, een land waar ik gewoond en gewerkt had. Bernard nam de productie op zich van de documentaire die “Een rebel in de vakbeweging” is gaan heten. Vlak daarna maakten we nog een tweede documentaire in Mexico met de titel “Vakbondsvrouwen”

Ondanks dat we totaal verschillende wegen bewandelden, zijn we altijd met elkaar bevriend gebleven tot het moment dat het definitieve afscheid kwam. Moge Bernard in vrede rusten en zijn vrouw, kinderen, kleinkinderen, zijn zussen en andere vrienden troost vinden in het feit dat hij het leven volop geleefd heeft en in dankbaarheid is gestorven.

 

MEXICAANSE VERTELLINGEN 30. DE REVOLUTIE IS GEEN VETPOT

Voor sommige haciënda's is na een halve eeuw nog geen goede bestemming gevonden.

 

Sara werkt als dienstmeisje bij een bekende familie. Een oudere zus heeft haar aan de betrekking geholpen. Die werkt al langer als dienstmeisje. Als oudste was zij de eerste die uit huis ging en voor zichzelf zorgen. Dat was meteen een mond minder te voeden en dat scheelt in een huishouden met zeven kinderen. Een groot gezin onderhouden met een paar stukken grond waar je niet veel meer kunt zaaien dan bonen en mais, enkele stuks vee houden en af en toe hier of daar wat bijverdienen is zwaar.

Sara is gewend aan een sober en eenvoudig leven, min of meer hetzelfde leven als dat van Diego. Hij is ook in zo'n gezin opgegroeid totdat hij bijna per abuis revolutionair werd. Die revolutie heeft hem meer veranderd dan zijn dorp als is er daar ook wat veranderd, niet veel maar het zijn veranderingen.

Het was niet meteen vooruitgang toen de eigenaar van de haciënda in zijn dorp vluchtte. Die zag de bui hangen en wilde niet het risico lopen er met geweld uitgejaagd te worden of erger. De revolutie kent geen pardon voor de grootgrondbezitters behalve dan degenen die het met ze op een akkoord gooiden. Maar uiteindelijk moest je de boel toch wel opgeven want dankzij de revolutie zijn haciënda’s een aanklacht geworden tegen armoede. Ze moesten teruggegeven worden aan de gemeenschap dat wil zeggen aan de boeren in het dorp.

In de ogen van Diego zijn de grootgrondbezitters een soort landadel die nooit genoeg grond hadden. Meer grond betekende meer profijt en landarbeiders waren er altijd genoeg voorhanden. De meeste boeren in het dorp verhuurden zich noodgedwongen als landarbeiders om hun karige inkomsten aan te vullen. Daar heeft de revolutie een einde aan gemaakt maar of dat ook een verbetering was voor de dorpelingen, is nog maar de vraag. 

De gebouwen van de haciënda staan sindsdien leeg. Soms schuilen er mensen in, vluchtelingen van elders, op drift voor de revolutie. Ze hebben hun hele hebben en houden moeten achterlaten. Ze zijn bang voor de revolutie. Er zwerven roversbenden van voormalige soldaten, deserteurs vaak ook,  die geen pardon met je hebben. Ze laten je voor dood aan de kant van de weg of in het bos liggen. 

De dorpelingen houden een oogje in het zeil. Ze jagen de vluchtelingen niet meteen weg, dat zou onmenselijk zijn maar ze waken ervoor dat er geen brand uitbreekt of de boel wordt geruïneerd. Dat laten ze aan de tijd over maar ze hopen dat zij ooit de gebruik kunnen maken van de gebouwen. 

Ze durven de gebouwen niet op te eisen. Je weet maar nooit of niet een of andere gouverneur of andere hoog geplaatste politicus er zijn oog op heeft laten vallen.Nee, als ze iets geleerd hebben van de geschiedenis, dan is het om politici voor de voeten te lopen. Dat kan je zomaar de kop kosten.

Ze hebben we toestemming om de intussen braak liggende grond van de haciënda voor het dorp te gebruiken. Dat is tenminste iets. Iedereen heeft nu een beetje meer grond. In de praktijk betekent dat  iets meer bonen en mais voor het gezin. De revolutie is geen vetpot.