68. MEXICAANSE VERTELLINGEN. TORTILLAS

Aan de muur hangt nog een foto. Waarschijnlijk de moeder van doña Maria of van don Ramon, de vader van Diego.

 

Frida kijkt haar ogen uit. Ze heeft veel over het platteland gehoord, armoede, onwetendheid, domheid en natuurlijk dronkenschap. Dat laatste, dronken boeren, zie je nogal eens inde stad. Ze zijn uit armoede uit hun dorp naar de stad gevlucht waar ze werk hopen te vinden. Dat is er vaak niet en dus gaan ze bedelen met alle gevolgen van dien.

Ze is dan ook verwonderd dat het huis er zo netjes en verzorgd uitziet. Het mag dan armoedig zijn vergeleken met de burgerwoning waarin zij is opgegroeid, het ziet er allemaal best netjes uit. Dat begint al met de planten in het midden van de patio; gele en rode Cana’s die in bloei staan. De balustrade van de veranda staat helemaal vol met bloempotten met daarin allerlei planten. Frida heeft geen idee wat voor planten het zijn.

Diego loopt over de patio naar wat de keuken blijkt te zijn. Binnen treffen ze doña Maria aan, de moeder van Diego. Ze staat op blote voeten en met een donkerblauwe schort om tortilla’s te bakken op een metalen plaat boven een vuur. Dat vuur brandt in een grote vierkante blauw geverfde stenen oven. Voorin zit een flink vierkant gat voor het hout om het vuur brandend te houden. 

Terwijl ze met haar hand een bol van maïsmeel maakt om het daarna tussen twee plankjes te pletten tot een tortilla, begroet ze Diego. Hij stelt Frida aan haar voor als zijn vriendin en van Diego. Frida kijkt ondertussen nog steeds nieuwsgierig rond. Ze beseft dat ze nu voor het eerst met eigen ogen ziet hoe miljoenen Mexicaanse gezinnen op het platteland wonen en werken.

De keuken is met zijn vloer van zand net zo sober ingericht als is het een klooster. Links staat een grof gebouwde,  robuuste houten tafel groot genoeg voor een flink gezin. De ongeverfde stoelen zijn al net zo robuust. Aan de muur hangt een ingelijste foto met een man en vrouw, waarschijnlijk een trouwfoto van de ouders van Diego. De foto is zodanig bijgewerkt dat het een beetje weg heeft van een schilderij.

Aan de andere kant van de keuken is een grote nis met drie planken waarop allerlei aardewerken potjes en potten staan. Ze denkt dat er pepers en andere kruiden in bewaard worden voor pikante sauzen. Misschien zijn er ook kruiden bij die als medicijn dienen tegen een of andere aandoening.

Er hangt nog versleten foto aan de wit gekalkte muur. Frida denkt dat het een foto is van de moeder van doña Maria of van don Ramon, de vader van Diego. Frida draait zich om en vraagt terloops waar Diego en Julia zijn.

Die zijn vanmorgen al vroeg te paard naar de markt in Huesca gegaan om inkopen te doen, aldus doña Maria. Wanneer ze terugkomen, kan ze niet zeggen. Het gebeurt nogal eens dat Diego oude vrienden treft. Ze gaan dan samen ergens wat eten en drinken. Meestal ook op de markt bij een van de vele eettentjes.

Haar man is ook niet thuis. Hij is op het land aan het werk. Dat is ongeveer een half uur lopen. Ze is voor hem tortilla’s aan het bakken die ze straks rond het middaguur gaat brengen. Dat bespaart een wandeling heen en terug. Bovendien is het heerlijk om te picknicken in de buitenlucht. 

VROLIJK KERSTFEEST EN EEN GELUKKIG NIEUWJAAR

 

Naar Michiel van Musscher, "De Kunsetnaar en zijn Familie', 1689.

HET CHAGRIJN VAN JESSE KLAVER EN SHEILA SITALSING

 

Volkskrant Columniste Sheila Sitalsing: bescheidenheid siert de mens. 

Het chagrijn van PvdA/Gl leider Jesse Klaver kan ik goed begrijpen. Hij dacht met de fusie GL/PvdA tezamen met voorman Frans Timmermans, een electorale slag te slaan. 

Het verkiezingsresultaat van 20 zetels was evenwel een koude douche. De hoop op een linkse minister-president verdween als sneeuw voor de zon. Timmermans trok zijn conclusie en vertrok. Jesse Klaver mag de klus verder klaren.

Het premierschap mag dan verloren zijn er zit nog een kans op meeregeren in. Het heet dat zijn partij nodig is voor een stabiel kabinet en dat kan blijkbaar niet zonder zijn partij. 

Daarop volgt de tweede schok. Het motorblok van het zogeheten "stabiele midden" - D66 en CDA - kozen voor de VVD en niet voor zijn partij. Daarna volgt de derde schok. VVD leidster Yesilgöz houdt vast aan haar verkiezingsbelofte niet met GL/PvdA in een regering te gaan zitten, tenminste tot nu toe.

Dat is opnieuw slikken voor Klaver die waarschijnlijk hoopt in zijn politieke carrière nog mee te maken dat hij met zijn partij regeringsverantwoordelijkheid draagt of wie weet minister of vice-premier wordt.

Alsof dat allemaal nog niet genoeg is, geeft CDA leider Bontenbal aan eventueel met JA21 te willen regeren. Nu is de ramp voor links compleet. Het chagrijn van Klaver kan niet groter worden.

Klaver chagrijnig, zijn achterban boos en woedend. Yesilgöz die toch al de gebeten hond is op links vanwege het mogelijk maken van het kabinet Schoof met daarin de PVV, krijgt er nu nog steviger van langs. Rotte vis is nog een van de minste scheldwoorden die op X over Yesilgöz rondgaan.

Het bontst maakt mevrouw Sheila Sitalsing het in haar Volkskrant column “Yesilgöz zou het hoofd moeten buigen maar doet alsof ze de koningin van Seba is”.Yesilgöz wordt gemaand tot bescheidenheid en gezegd moet worden dat bescheidenheid de mens siert maar geldt dan ook voor Sitalsing en links?.

“Nog geen anderhalve maand geleden gaf niemand een cent voor haar politieke toekomst, want schril, zichtbare leugens, jij-bakken (meestal in die gekozen), weinig ideologisch interessante gedachten of überhaupt interessante gedachten, veel bluf en Douwe Bob – en kijk haar hier nu triomfantelijk eisen stellen.” (6 december 2025)

Dat is geen toon waarmee je Yesilgöz alsnog te verleiden om links in het kabinet op te nemen. Integendeel, dit soortt emotionele uitbarstingen maken het voor Jetten en Bontenbal nog moeilijker zich straks alsnog te wenden tot GL/PVdA als mogelijke coalitiepartner.

Maar misschien vindt Sitalsing dat haar persoonlijke emoties veel belangrijker dan een nuchtere analyse van waarom GL/PvdA niet is uitgenodigd om deel te nemen aan een coalitie.

GOED DAT DE PVV IN DE REGERING HEEFT GEZETEN

 

Dat Wilders meedeed met belangrijke verkiezingsdebatten bewijst dat hij een democraat is die langs democratische weg politieke macht probeert op te bouwen. 

Als ik al politicoloog ben, dan heb ik dat vooral te danken aan Arend Lijphart. Zijn studie “Verzuiling, participatie en kentering in de Nederlandse politiek” is een combinatie van waarneming van (historische) feiten, voorstellingsvermogen en theorievorming. Ik ben die combinatie daarna nooit mee in zo een sterke vorm tegengekomen.

Tot mijn verbazing las ik onlangs een interview met hem in de NRC. Ik moet bekennen dat ik hem niet meer tot het land van de levenden rekende omdat ik zijn studie al meer dan een halve eeuw geleden gelezen heb, tijdens mijn opleiding politicologie. Het boek heeft daarna op de achtergrond altijd meegespeeld bij mijn politieke analyses. 

Het interview “Politicoloog Arend Lijphart: de VS waren nooit echt democratisch.” kun je hier nalezen. De uitspraak van hem “dat het duidelijk goed is geweest de PVV in de regering op te nemen. Het was net als met de Lijst Pim Fortuyn, ze maken er een potje van”, toont aan dat ik altijd een goede leerling van hem ben geweest. 

Ik heb dat namelijk ook altijd gevonden overigens zonder bijval. Integendeel, de meesten van mijn vrienden en kennissen vinden dat de PVV nooit in de regering had mogen komen. Zij waren voor een cordon sanitaire, een Franse uitdrukking afkomstig uit België. Daar ligt al sinds jaar en dag een cordon sanitaire rond het Vlaams Belang, het voormalige Vlaams Blok, de andere partijen hebben afgesproken nooit een regeringscoalitie te vormen met Vlaams Belang.

Lijphart ziet als politicoloog dat door de PVV  uit te sluiten van politieke deelname, hun kiezers ook nooit de kans krijgen gehoord te worden. en vooral mee te maken wat hun partij daadwerkelijk tot stand kan brengen.  Die uitsluitingspolitiek kan een democratie op den duur opbreken. 

Door uitsluiting worden spanningen opgebouwd die niet weg kunnen en dus op een gegeven moment tot uitbarsting kunnen komen. Daarom is het goed dat de PVV heeft meegedaan. Hun kiezers zijn gehoord en hun leider heeft er een in de woorden van Lijphart een potje van gemaakt.

Voor de PVV geldt overigens dat het geen fascisten zijn zoals onder Hitler of Mussolini het geval was. De PVV heeft geen knokploegen en ook geen strategie om de democratie om zeep te helpen of oorlogen te beginnen.

Ze zijn wel tegen de bestaande orde en de politieke partijen en elites die dat in stand houden. Pacificatie door middel van het sluiten van compromissen wijzen ze af. Ze zijn voor polarisatie., wat in een democratie moet kunnen.

Toch stuit de heersende politieke partijen en aanhang dat zozeer tegen de borst dat ze aan taalvervuiling gaan doen en PVV'ers fascisten of bruinhemden noemen. 

GEOMETRISCHE COMPOSITIE II

 

petrus, "Geometrische Compositie II, acryl en olieverf, potlood op mdf paneel (90 x90 cm)
Te Koop

67. MEXICAANSE VERTELLINGEN. OP WEG

Onkruid ploegen tussen de maïsaanplant. Omgeving San Miguel Regla 1976.
(foto:petrus) 

Bekomen van hun liefdesavontuur, gaat David naar de receptie om  de Trotski’s te bellen. Tot zijn grote verbazing krijgt hij te horen dat ze een paar uur geleden, nog net voor het donker, met een taxi vertrokken zijn. Volgens de receptioniste zijn ze op weg naar Mexico-stad.

Dat moet Frida weten. Zachtjes klopt hij op de deur van haar kamer. Na enige tijd doet ze open. Hij vertelt haar dat het echtpaar Trotski vertrokken is naar Mexico-stad. Ze haalt haar schouders op en zucht even. Dat was dan Trotski. Ze is niet verrast dat er zo een einde komt aan hun romance of hoe je het noemen wilt. Ze is hem dankbaar voor hun korte avontuur. Nu weet ze dat het bed delen met een Rus, een communist en een revolutionair ook niet alles is. 

Ze kijkt David met liefdevolle ogen aan. Een hele opluchting voor hem. Hij dacht toch echt even dat ook hij weer was afgeschreven. Bij Frida kan de liefde van korte duur zijn. Niet dus. Ze wil nu eerst tot rust komen en slapen. Het is een lange en vermoeiende dag geweest, ook al heeft de vrijpartij hun geestelijk en lichamelijk goed gedaan. In eten heeft ze nu geen trek. 

Voor ze met een innige kus afscheid neemt van David vraagt ze hem om morgen met haar naar Diego te gaan. Ze wil hem graag spreken. Ze zegt er niet bij dat ze wil weten of ze nog verliefd is op Diego en hoe het zit met Julia, is ze een blijver of een sentimentele bevlieging?

De volgende ochtend rijden ze meteen na het ontbijt te paard naar het ouderlijk huis van Diego. Het is niet ver van het hotel maar net te ver om te lopen. Ze rijden het dorp uit naar de hoofdweg die gaat naar  dorp Huasca. Een brede, slecht onderhouden weg. Na een minuut of tien slaan ze rechtsaf een pad in dat naar de velden loopt met in de verte de blauw gekleurde bergtoppen. Na en tijdje buigt het pad naar links, vlak langs een muur van een boerderij. Je hoort het snuiven van de beesten. 

De velden strekken zich voor hun uit. Ze rijden langs een veld vol verdorde maïs. Verderop kruist hun pad een ander pad. Ze slaan links af nog verder de verlaten velden in. Ze volgen het kronkelende pad tot ze aan een smalle, diep liggende beek komen. Net daarvoor slaan ze linksaf en dan zien ze in de verte het huis van de ouders van Diego liggen, een eenvoudig huis met veel aanbouwsels. 

Ze moeten langs twee zwart witte koeien die aan een lang touw vastzitten, vastgebonden aan een houten paal. Ze kijken niet op of om als ze voorbij gaan. Dan komt een hond op hen af. Die blijft op afstand kijken waar ze heen gaan. Even verderop staan langs een haag twee schapen te grazen, ook die gaan verder met waar ze mee bezig zijn. Frida krijgt het gevoel een decor binnen te stappen met als titel "Het leven op het platteland". 

Ze kijkt haar ogen uit. Als stadse vrouw heeft ze nog nooit een boerenhuis van zo dichtbij gezien. Eenmaal achter het huis aangekomen, stappen ze af en binden de leidsels vast aan een van de palen van de omheining. David loopt voorop. Frida volgt aarzelend. Ze heeft moeite met het hoge gras en heeft geen idee wat haar te wachten staat.

 

VOOR DE LAATSTE KEER: ZWARTE PIET

 

De actiegroep Kick Out Zwarte Piet stopt ermee aldus aanvoerder Jeffry Afriyie. In de linkse pers krijgt hij alle ruimte om zijn acties te bejubelen. Zijn doelstellingen zijn bereikt. Er zijn geen Zwarte Pieten meer. De roetveeg Piet is de norm geworden al moet men in De Groene erkennen dat de groep die vindt dat Zwarte Piet moet blijven weer groter is geworden.

De acties van Jeffry Afriyie c.s. hebben “Nederland niet alleen geleerd  hoe alledaags en geworteld racisme kan zijn, maar ook dat activisme verschil kan maken” aldus De Groene in het artikel “Kick Out Zwarte Piet” van Rasit Eisbol. Wie nu nog vasthoudt aan een zwarte Zwarte Piet is bewust racistisch, aldus de Groene.

Een pracht van een cirkelredenering. Ik zeg dat Zwarte Piet racistisch is en dus is het racistisch. Wat jij er van vindt, doet er niet toe. Zo kun je vaststellen dat witte mensen per definitie racistisch zijn. Witte mensen zelf hebben daar niks over te zeggen.

Maar hoe komt het dan dat ik als kind en ook nu nog nog steeds niet als racistisch ervaar? Dat komt omdat een kind nog met een voet in een sprookjeswereld staat. Zwarte Piet is een sprookjesfiguur die een keer per jaar tot leven komt. Zwarte Piet staat los van de echte wereld, net als Sinterklaas trouwens. 

Die wordt ook wel de goed heilig man genoemd maar hij is natuurlijk helemaal niet heilig en hij is ook geen bisschop zoals soms gezegd wordt. Hij is het allemaal wel en tegelijk niet. Dat is het mooie van de sprookjeswereld.

Sinterklaas is dus net zo een fantasiefiguur als Zwarte Piet.  Katholieken zouden kunnen zeggen dat met Sinterklaas de spot gedreven wordt met bisschoppen en heiligen, maar er is geen katholiek die dat doet. 

Mensen van Kick Out Zwarte Piet menen daarentegen dat Zwarte Piet racistisch is omdat het een verwijzing zou zijn naar de echte wereld. Dat is het dus niet. Sinterklaas en Zwarte Piet zijn beide fantasiefiguren waarmee gespeeld wordt met de werkelijkheid net zoals dat in sprookjes gebeurt. 

Om Zwarte Piet nog verdachter te maken wordt in De Groene vastgesteld dat de witte aanhangers van Zwarte Piet vinden dat mensen die niet in Nederland zijn geboren of afstammen van ouders die niet hier geboren zijn, hier niks te vertellen hebben.

Nu zullen er vast wel mensen zijn die andere mensen op grond van hun huidskleur uitsluiten maar geldt dat voor alle witte mensen in Nederland?  Nee, natuurlijk niet. De meeste Nederlanders zijn gene racisten en degenen die dat wel zijn, zijn dat niet vanwege Zwarte Piet. Kortom, de hele actie is nep en ik verwacht dan ook dat na deze hype Zwarte Piet weer terugkomt in de sprookjes wereld van Sint en Piet.