ZONNEKLOPPERS

 

TOERISTEN POSEREN AAN DE DOURO IN PORTO

 

DE ONMOGELIJKE VREDESONDERHANDELINGEN TUSSEN TRUMP EN PUTIN

Alaska 2025

Autoritaire personen hebben de neiging zichzelf te overschatten naarmate ze menen succes te hebben. Twee eigentijdse voorbeelden hiervan zijn Putin en Trump. Trump’s zelfoverschatting is zo onbeheerst en ongeremd dat het bijna niet is om aan te zien. De zelfoverschatting van Putin presenteert zich als bedachtzaam, koel en berekenend.

Toch heeft Putin met zijn oorlog tegen Oekraïne zijn hand overspeelt. Hij meende werkelijk de middelen en de macht te hebben om Oekraïne in een paar dagen op de knieën te krijgen. Dat mislukte dramatisch. Zijn leger werd verjaagd terwijl het oorlogsmisdaden pleegde.

In plaats van over te gaan tot enige zelf reflectie zet hij de oorlog toch door met als gevolg dat hij geconfronteerd wordt met nog meer onvermogen van zijn generaals, een opstandige huurling die bijna een coup pleegt, hij om Noord Koreaanse hulptroepen moet vragen en zijn doel om heel Oekraïne te veroveren moet terugschroeven tot “slechts” de oostelijke provincies van Oekraïne.

Intussen verkijkt hij zich ook nog eens op de veerkracht van het Oekraïnse volk dat zich heeft voorgenomen om met behulp van de westerse wereld te ontdoen van hun eeuwige Russische kwelduivel. 

Vanuit zijn arrogante zelfgenoegzaamheid zag Putin niet dat Oekraïne een leider van formaat had die hem fysiek en geestelijk verre de baas is. Geen schaamteloze heerser maar een fatsoenlijke, beheerste diplomaat die bescheiden maar vastberaden zijn koers volgt, daarin gesteund door zijn volk.

De zelfoverschatting van Trump spatte van zijn gezicht af toen hij in zijn verkiezingscampagne blufte binnen 24 uur een einde te kunnen maken aan de oorlog tussen Oekraïne en Rusland. Hij kende zich daarbij een speciale band toe met Putin en dus invloed te hebben op hem. Een man van gelijke strekking als hijzelf, zo moet hij gedacht hebben.

En daar zit nu juist het probleem. Putin acht zich de gelijke aan Trump en dus zal hij nooit accepteren om onder diens leiding aan tafel te gaan zitten met de mindere Zelensky, die hij overigens ronduit minacht en als een vazal van het Westen beschouwt.

Trump zal dus moeten terugtreden willen er ooit onderhandelingen komen. Misschien dat hij op de achtergrond een rol kan spelen maar dat is het dan ook. Putin zal geen hoofdrol van Trump accepteren. Als hij dat zou doen, maakt hij zich ondergeschikt aan Trump en Amerika . Dat zal hij natuurlijk nooit doen.

De gesprekken van Putin met Trump hebben dus nooit het doel om tot werkelijke onderhandelingen te komen. De gesprekken zijn bedoeld om tweedracht te zaaien in het Westerse kamp en tot nu doe is hij daarin aardig geslaagd. 

Trump heeft door zijn blinde ijdelheid niet door dat hij met zijn vredesvoorstellen Putin beledigd en dat hij dus gedoemd zal zijn om telkens te mislukken en mislukken is voor Trump al even ondenkbaar dus zijn de twee gedoemd om langs elkaar heen te draaien. 

Daar komt pas een einde aan als en van de twee van het toneel verdwijnt. Tot dan zijn we slechts toeschouwers en kunnen we niet veel anders dan president Zelensky blijven steunen zodat hij in dit ingewikkelde politieke spel en de vreselijke oorlog overeind blijft. 

PORTO: TELEFOON TOERISTEN

 

62. MEXICAANSE VERTELLINGEN. DE ZONNEPIRAMIDE

 

Reconstructie van de stad Teotihuacan gezien vanaf het westelijke plein met aan de horizon de Zonnepiramide. (Anxo Miján Maroño)

Frida loopt peinzend naar David. Trotski wil zijn strijd voor en wereldrevolutie vanuit Mexico voortzetten en daarmee tegen Stalin ingaan. Heeft dat zin en moet de Mexicaanse communistische partij zich daarvoor lenen, zo vraagt ze zich bezorgd af? 

Krijgen ze dan ook geen problemen met Stalin. Die zal niet graag horen dat de Mexicaanse communisten onder leiding van Trotski zijn positie in Rusland als zijnde een nationalist en geen communist, zeker niet op prijs stellen. Daarmee komt de partij in een moeilijk parket te zitten.

Ze deelt haar zorgen over Trotski en de partij met David. Die is het maar haar eens. De partij kan zich geen conflict veroorloven met Stalin. Voorlopig kunnen ze diens steun voor hun revolutie, hoe gering ook, goed gebruiken. De partij is nog te zwak om op eigen benen te kunnen staan. 

Ondertussen hebben Trotski en zijn vrouw Frida en David ingehaald. Zij aan zij lopen ze verder. Trotski kletst maar door over de Azteken, de bouw van de piramides, de stad, de erediensten en de mensenoffers. Hij lijkt er door geobsedeerd. 

Het zal toch niet voor de eerste keer in zijn leven zijn dat hij wordt geconfronteerd met de oude geschiedenis? In Europa staan toch ook grootse getuigen van de Griekse en Romeinse geschiedenis. Is ook niet de Bijbel het relaas van een lange geschiedenis van joden met goden? 

In een opwelling daagt Frida hem uit om met haar de piramide te beklimmen. Ze beseft dat het haar veel pijn en moeite zal kosten maar dat hoort bij het leven. Een leven zonder pijn is geen leven. Trotski kijkt hij verrast en verbaasd aan. Om hem aan te moedigen fluistert ze in zijn oor dat zij daarboven met hem wil vrijen. Als het aan haar ligt, wekt ze daarboven nieuw leven op onder het toeziend oog van de goden.

Trotski die toch al geneigd is om op uitdagingen in te gaan, zeker als ze van een vrouw komen, loopt meteen naar de voet van de piramide. Dat zijn vrouw probeert hem aan zijn arm tegen te houden, overtuigt hem nog meer om door te zetten, met of zonder belofte van een vrijpartij met Frida.

Je ziet het niet zo meteen als je beneden aan de voet van de piramide staat maar de treden zijn behoorlijk hoog. De beklimming valt behoorlijk tegen. Het vergt meer inspanning dan hij had gedacht. De ijle lucht op deze hoogte speelt ook een rol. De piramides liggen ruim 2000 meter boven zeeniveau. Ze passen hun tempo aan en lopen als vertraagd in hun beweging naar boven.

Op het eerste plateau aangekomen hebben ze al een prachtig uitzicht over de stad met aan beide zijden van de straat de ruïnes en rechts het grote plein met de Maan piramide. Beiden raken nog meer onder de indruk van het zogenaamd primitieve volk dat dit tot stand heeft gebracht. Wat je er ook van vindt, ze moeten zich gesteund en geleid hebben gevoeld door reuzenkrachten, als het ware goddelijke krachten, anders zouden ze dit nooit hebben kunnen bouwen.

MONA KEIJZER VERSUS DE RAAD VAN STATE

Mona Keijzer (BBB) is demissionair Minister van Volkshuisvesting en Ruimtelijke Ordening,en voor Asiel en Migratie. Ze is tevens 2e visie-minister president. Ze is geboren op 9 oktober in EDma, is getrouwd en heeft 5 kinderen.

De Raad van State bestaat uit wetsdienaren of eerbiediger gezegd wetsgeleerden. Monica Keijzer is de dienaar van het volk langs de weg van het parlement. In een democratie is het parlement het hoogst beslissende orgaan. De Raad van State is slechts adviseur, weliswaar adviseur van hoge kwaliteit maar altijd slechts adviseur.

Het mandaat van de kiezer en daarmee van het volk ligt bij het parlement en daar zou de Raad van State in zijn adviezen ook rekening mee moeten houden. 

Mona Keijzer laat zich als volksvertegenwoordiger en lid van de regering leiden door haar antenne voor de samenleving en die zegt dat het tegen het rechtsgevoel van Nederlanders in gaat dat een statushouder (een voormalige vluchteling) op grond van een “ongunstige positie” voorrang dient te krijgen bij het verkrijgen van een sociale huurwoning boven “reguliere” woningzoekenden op de wachtlijst.

Maar hoe definieert de Raad van State dan de positie van een woningzoekende die al tien jaar wacht op een woning? Als gunstig of in ieder geval minder ongunstig dan die van een statushouder? 

Het zal duidelijk zijn dat de Raad van State op dit punt een antenne mist voor het rechtvaardigheidsgevoel onder Nederlandse woningzoekenden. Mona Keijzer heeft een betere antenne voor dat rechtvaardigheidsgevoel dan de Raad van State.

Het gaat hier dus om een fundamenteel rechtvaardigheidsgevoel en niet zoals een technocraat in de krant beweert om een beleid dat die voorrang voor de statushouder slechts tot de verlenging van de wachttijd van 0,3% leidt bij de reguliere woningzoekenden. Dat mag zo zijn maar dan nog wordt het rechtvaardigheidsgevoel aangetast. 

Met datzelfde argument kan het terugbrengen van de uitstoot van CO2 tot nul in Nederland afgedaan worden als onbelangrijk want de bijdrage van héél Nederland aan de CO2 wereldwijd is 0,4%. Maar het gaat natuurlijk om het beginsel dat alle landen dezelfde inspanning doen. 

Het zou trouwens goed zijn als wetsdienaren niet alleen lid worden van de Raad van State vanwege hun westkennis en ervaring maar ook over een goede antenne beschikken voor wat er leeft in de samenleving.

Zo een antenne heeft niet iedere hogere opgeleiden zo leert de ervaring. Integendeel, velen kennen de letters van de wet maar missen een antenne voor mens en samenleving. 

Tweede Kamerleden worden voor dat missen van die antenne bij verkiezingen afgestraft. Leden van de Raad van State zijn daarentegen voor het leven benoemd. Zij kunnen ongestraft die antenne missen. Daarom past het de leden van de Raad van State om terughoudend en bescheiden te zijn in hun adviezen.

 

POLITIEKE NABESCHOUWING TWEEDE KAMER VERKIEZINGEN

 

Uitdager Rob Jetten, lijsttrekker van D66 (rechts), heeft Wilders -zij het nipt - verslagen. Het is een geweldige prestatie. Jetten moest van heel ver komen in aantal zetels. Wilders moest vechten om zijn verlies te beperken.

Was het een afwisseling van de wacht? Je zou het bijna denken. Als dat zo is, dan zou sprake zijn van een generatiewisseling in de politiek. Maar zo eenvoudig is het ook weer niet. Er is meer aan de hand dan jong versus oud, al speelt dat zeker ook een rol.

Misschien is het wel een (voorlopig?) afscheid van de linkse politieke cultuur die sinds de jaren zestig van de vorige eeuw dominant aanwezig was in maatschappij, kranten, TV  en de sociale media. 

Dat afscheid wordt gesymboliseerd door het vertrek van GL/PvdA lijsttrekker Frans Timmermans. Met de fusie van Groen Links met de PvdA was de hoop geboren een linkse dam te kunnen opwerpen tegen de populistische, rechtse en conservatieve tijdgeest. Die hoop is met deze verkiezingen vervlogen. 

Timmermans zelf was tot op zekere hoogte erfgenaam van de PvdA uit de tijd van partijleider Joop den Uyl (1919-1987). Hij kreeg nooit zijn tweede kabinet. Timmermans heeft nu zelfs zijn eerste kabinet niet gekregen.

Hij werd buiten verwachting verslagen door Rob Jetten van de sociaal-liberale partij D66. De jonge Jetten groeide tijdens de campagne in zijn rol van lijsttrekker maar vooral ook uitdager van de andere lijsttrekkers en dan met name Wilders.

We kunnen nu vaststellen dat Jetten de strijd met Wilders gewonnen heeft. Het liberalisme van D66 heeft gewonnen van het populisme, nipt weliswaar maar toch afgetekend genoeg om Wilders’ partij naar de tweede plaats te verwijzen.

Met het verlies van Wilders en de winst van Jetten komt het populisme, dat met een vliegende start begon met Pim Fortuyn (1948-2002), die helaas vermoord werd, op het tweede plan. Wilders zal waarschijnlijk nooit meer de kans krijgen om premier te worden. 

Zijn partij, voor zover je over een partij kunt spreken (niet meer dan één man en een twitter account aldus VVD lijsttrekker Dilan Yesilgöz), zal hoogst waarschijnlijk in de loop van de tijd afkalven. Het is immers geen partij meer van een winnaar maar eerder van een praatjesmaker en dat maakt zijn partij een stuk minder interessant.

Een opvolger vinden zal moeilijk worden want de PVV is geen van onderaf opgebouwde partij, geen vereniging met een ledenbestand met statutaire bestuurlijke geledingen. Dat maakt het moeilijk om de partij over de schaduw van Wilders heen te tillen.

Wat nog meer is opgevallen is de veerkracht van VVD lijsttrekker Dilan Yesilgöz. Ze is een politiek sterke vrouw gebleken die overeind bleef in een politieke storm die zowel binnen als buiten haar partij tijdens de verkiezingscampagne op stak. Bovendien is er gezien de behaalde zetels, ruimte voor twee soorten liberale partijen, de meer ondernemers georiënteerde VVD en de wat meer op hoger opgeleiden stedelingen georiënteerde D66.

Ook opvallend is de terugkeer van het CDA onder leiding van lijsttrekker Henri Bontenbal. Het CDA heeft sterkere wortels in de Nederlandse samenleving dan sommigen dachten, vooral in het noordelijke deel van Nederland, met zijn protestantse erfenis.

Het zuidelijke, meer katholieke volksdeel is verdwaald tussen CDA achtige afsplitsingen NSC en BBB. Ten dele is het nu teruggekeerd. Misschien dat na deze ervaringen het CDA meer oog zal krijgen voor wat de zuidelijke meer katholieke achterban bezielt want die ene zwaluw van nu is voor de toekomst niet genoeg. De kunst voor het CDA is om het christelijke politiek erfgoed te mobiliseren en levend te houden in heel Nederland.