 |
| Nog altijd rijst de zonnepiramide majestueus en ongenaakbaar op boven de toeristen. |
Frida laat zich niet kennen. Zo is haar aard. Ze zet de tocht naar de top van de zonnepiramide voort. Ze roept Trotski haar te volgen. Die laat zich dat geen twee keer zeggen. Haar soepel bewegende achterwerk is voor hem een extra aanmoediging. De revolutionair met het ijzeren brilletje smelt voor haar als was.
Maar moeder natuur laat zich niet tot alles dwingen. Zijn leeftijd begint bij de beklimming een danige rol te spelen. Langzaam gaat de klim zijn krachten te boven. Het dringt tot hem door dat hij het altaar van de liefde boven op de zonnepiramide wel kan vergeten.
Frida klimt gestaag verder, niet gehinderd door pijn of vermoeidheid. Ze kijkt om en ziet dat Trotski het opgeeft. Dat geeft haar een dubbel gevoel, een gevoel van triomf en van teleurstelling.
Ze is sterker dan hij, maar de amoureuze afgang is een teleurstelling. Ze mist nu de revolutionaire liefdesdaad waarmee ze geschiedenis zou schrijven. Het zou haar faam als vrije en revolutionaire vrouw bevestigen en wie weet zou ze ook nog een kind van de revolutie gebaard hebben.
Ondertussen volgt David aan de voet van de piramide samen met Trotski’s vrouw nauwlettend de klim van Frida. Ze wordt alsmaar kleiner en kleiner totdat ze boven staat als een frêle poppetje onder de snel door de strak blauwe lucht zeilende wolken.
Hij knippert met zijn ogen. Ziet hij dat nu goed? Stijgt Frida met geheven armen op naar de wolken? Wordt ze ten hemel geheven door de oude Azteekse goden? Tegelijkertijd ziet hij rode en witte rozen van de trappen van de piramide naar beneden rollen.
Hij kan zijn ogen niet geloven en blijft maar kijken. Gebeurt dit echt of heeft hij een visioen van wat er met Frida in de toekomst zal gebeuren? Hij kijkt voor de zekerheid naar de vrouw van Trotski maar die staat er nuchter bij.
Frida begint aan de afdaling zich van geen ten hemel opneming bewust. Ze is teleurgesteld maar dat laat ze niet zien.Ze lacht en doet alsof het allemaal een grap is geweest, een brutale en vrijmoedige grap dat wel.
Trotski is er mismoedig van geworden. Alsof er niet al genoeg grappen met hem zijn uitgehaald. Het is niet niks om van een gevierd legerleider van het Rode leger een balling te worden in een vreemd land als Mexico die ook nog eens voor zijn leven moet vrezen. Verslagen begint hij aan de terugtocht.
Het dringt nu pas tot Frida door dat ze te ver is gegaan. Ze zoekt een weg om het goed te maken. Ze kijkt met grote ogen naar David. Die staat nog te bekomen van verbazing over wat hij net heeft gezien.
Zij ziet zijn verbazing en vraagt hem wat er aan de hand is. Hij knikt afwezig en speurt schielijk naar de rode en witte rozen die hij toch duidelijk van de trappen heeft zien rollen. Ze zijn er niet meer, niks te zien. Hij schudt het visoen van zich af en vraagt haar of hij iets kan doen.
Frida knikt. Ze wil het gezelschap opbeuren. Heeft hij een idee? David denkt even na en zegt haar dat het een ruim uur rijden is naar San Miguel Regla, waar Diego nog steeds met zijn lief Julia is. In het dorp is een tot hotel omgebouwde hacienda. Misschien is het iets om daar naar toe te gaan?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten