IS JOOST KLEIN SLACHTOFFER VAN RUSSISCH COMPLOT?

Een fotocollage van petrus.

 

De uitschakeling van Joost Klein met zijn liedje Europapa is geen toeval. Alles wijst op de hand van Putjinski. De Zweedse cameravrouw heeft gehandeld in opdracht van een mantelorganisatie van de Russische geheime dienst.

Het is een fantastisch succes geworden. Het songfestival dat Europa zogezegd moet verbinden, wat natuurlijk klinklare onzin is maar alles mag en kan bij de media, is uitgelopen op een fikse ruzie met kater. 

Het begon met de aanvallen op de Israëlische deelneemster. De veiligheid van haar en de andere deelneemster kwam daardoor zwaar in het geding. Mensen met een langer geheugen dan dat van de demonstranten in Malmö zullen zich de Olympische Spelen van 1972 in Berlijn herinneren waarbij door gijzelneming van een Palestijns Commando  11 Israëlische deelnemers aan de Spelen werden vermoord.

Om dergelijke toestanden te vermijden werden draconische veiligheidsmaatregelen genomen met zwaar bewapende politie en militairen. Het zangfeestje kon doorgaan maar niet zonder een nare smaak in de mond te krijgen. 

Een journalist vroeg de Israëlische deelneemster of zij met haar aanwezigheid de andere deelneemsters niet in gevaar bracht. Prachtig toch, niet de bedreigers krijgen de schuld maar de bedreigde. Het zijn altijd de joden, wie anders?

Waarom Klein zich met die kwestie openlijk bemoeide is niet duidelijk. Vond hij dat de kwalijke journalist gelijk had of juist niet? 

 

Zijn optreden op de persconferentie moet Putjinski op het geniale idee gebracht hebben om met Klein een incident te scheppen, liefst met een vrouw. Het bleek een fluitje van een cent om een Zweedse met wie weet een Russische achtergrond, voor het ideetje te winnen.

Hup daar ging Onze Joost de boot in en met hem het halve festijn. Nederland geeft nog wel punten maar niet voor de camera tot grote teleurstelling van de burgemeester van Leeuwarden. Het feestje was definitief naar de maan. 

Het Europafeest had niet betere kunnen mislukken. Opnieuw is Europa verdeeld. Ik ben benieuwd wat ze in Rusland nog in petto hebben voor de Europese verkiezingen.

OORLOGSBULLETIN 78. DE RIJKSDAGBRAND IN BERLIJN EN DE CONCERTAANSLAG IN MOSKOU

Links de Rijksdagbrand. Die vond plaats op 27 februari 1933. Rechts het Crocus centrum waar de concertaanslag plaatsvond op 22 maart j.l.

De manier waarop Putjinski omgaat met de concert aanslag in Moskou doet denken aan hoe Hitler omging met de Rijksdagbrand. 

De Rijksdagbrand was een brand op 27 februari 1933, waarbij het Duitse Rijksdaggebouw (parlementsgebouw) in Berlijn grotendeels uitbrandde. De Nederlandse communist Marinus van der Lubbe werd als dader opgepakt, vervolgd en geëxecuteerd, maar er is onder historici nog steeds discussie of hij de brand wel daadwerkelijk heeft gesticht, en als dit zo was, of hij alleen handelde of hierbij is geholpen.”

De brand in de Rijksdag werd door Hitler, die net aan de macht was gekomen, aangegrepen om af te rekenen met de oppositie in het parlement. 

“Hitler vaardigde naar aanleiding van de brand noodwetgeving uit die hem uitgebreide bevoegdheden gaf "om de orde te herstellen". Door de Reichstagsbrandverordnung en het Ermächtigungsgesetz werden de bevoegdheden van de Rijksdag drastisch teruggebracht. Dit was de eerste stap naar persoonlijke dictatuur. Door zijn uitgebreide bevoegdheden kon Hitler de communisten de schuld van de brand in de schoenen schuiven en kopstukken gevangen laten zetten of anderszins laten intimideren. De KPD kon hierdoor geen effectieve campagne meer voeren. Veel Duitsers slikten bovendien de theorie dat de brand een communistische actie was voor zoete koek en stemden op de nazi’s.”

Putjisnki probeert de aanslag in de schoenen van Oekraïne te schuiven. Met deze misleiding probeert hij niet alleen Oekraïne als een misdadig nazi-land of zoiets af te schilderen maar tevens ook de zwijgende oppositie uit te schakelen zoals die te zien was bij de begrafenis van oppositieleider Navalny en bij het verzamelen van handtekeningen door de enig anti-oorlog presidentskandidaat Boris Nadezjdin.

Wie zich nu nog tegen de oorlog keert, steunt de Moskouse aanslag, is nu de boodschap van Putjinski. Waar of niet waar, is niet ter zake. Het is een door Putjinski, de FSB, het ministerie van Buitenlandse Zaken, Voorzitter van de Veiligheidsraad Medvedev enz. geschapen politieke waarheid. Die politieke waarheid valt niet te betwisten, tenzij je de gevangenis in wil of erger. 

Stel je voor dat dadelijk de zo gevreesde algehele mobilisatie gaat plaatsvinden om het Russische leger te verversen en verder uit te bouwen. Wie durft zich nog verzetten? De kans is groot dat je dan beschuldigd wordt van steun aan de terroristen van de aanslag in Moskou.

Opnieuw maakt Putjinski van een pertinente leugen een onontkoombare politieke waarheid. De Russen zelf daar zelf een einde aan moeten maken, willen ze niet voor altijd en eeuwig onderworpen zijn aan de grillen van een dictator. 

DE EENZAAMHEID VAN DE ONGELOVIGE 12

Berlijn, februari 1968. De Nijmeegse Politeia delegatie na de Europese anti-Vietnam betoging
onder leiding van de toen voor de een beroemde en de ander beruchte Rudi Dutschke,
bijgenaamd Rote Rudi (1940-1879).
Van links naar rechts: mijn aanstaande vrouw Diny,  bioloog Bernard N.
Politeia voorzitter en socioloog Marcel van Herpen en een onbekende deelnemer.

Je leert geen taal spreken of lezen door woorden en grammatica regels van buiten te leren opzeggen. Sommige leraren en hun leerboeken snappen dat niet. Ze verpesten je belangstelling en gevoel voor taal met regels en rijtjes. Een taal moet als vanzelfsprekend lezend of pratend je hoofd binnen komen en zich daar nestelen om er nooit meer weg te gaan. Taal is net als het leven zelf, dat kun je ook niet leren uit een boekje aan de hand van regels en voorschriften.

Taal is de oerkunst van het leven. Leven en taal zijn onverbrekelijk met elkaar verbonden. De katholieke kerk leert ons toch niet voor niets het Evangelie van de Heilige Johannes die schrijft dat “Het Woord Vlees is geworden”? “In den beginne was het Woord en het Woord was bij God en het Woord was God…  Alle dingen zijn door het Woord geworden en zonder dit is geen ding geworden, dat geworden is. In het woord was leven en het leven was het licht der mensen; en het licht schijnt in de duisternis en de duisternis heeft het niet gegrepen.”

Het mysterie van God, Leven en Taal in enkele prachtige poëtische regels gevat en dan zijn er leraren op een katholiek Lyceum die taal herleiden tot regels en voorschriften. Kent mijn leraar Nederlands op een katholiek Lyceum deze poëtische regels van de Heilige Johannes niet of begrijpt hij ze niet? Hoe anders moet ik verklaren dat hij ons als een kampcommandant verplichtte om in elk schrift voor Nederlands de beginregel te schrijven: “Doe precies wat er gezegd wordt, niets meer en niets minder.”?  Met zo een leraar Nederlands is het een wonder dat ik mijn liefde voor taal niet heb verloren. Opvoeding heeft gelukkig ook zijn beperkingen. 

Soms vraagt klasgenoot Jos de B. me tijdens onze verplichte huiswerkklas om hulp. We wisselen briefjes uit of we fluisteren. Leren in de vorm van een dialoog maar dat snappen de meeste leraren ook niet. Officieel is het voorzeggen. Meestal ben ik op tijd klaar zodat Jos en ik nog wat ontspannen grappen kunnen maken. We zijn behendig in het ontwijken van de toezicht houdende leraren en paters. Zodra ze zich omkeren en met hun rug van ons af lopen, kunnen wij onze gang gaan. Bevrijd van huiswerk ga ik voldaan mijn vrije avond tegemoet, wetend dat ik het pad van succes ben ingeslagen. 

Na dat ene jaar in de aula en de klas zie ik Jos niet meer en vergeet hem. Ongeveer tien jaar later zie ik hem tot mijn verbazing en verrassing achterin in de bus zitten. Niets veranderd zo te zeggen. We zijn op weg naar Berlijn voor een demonstratie tegen de Vietnamoorlog. Ik ben met mijn vriendin, een vriend en de voorzitter van de degelijk linkse studentenvereniging Politeia. Hij is met een groep van de opstandig radicale Socialistische Jeugd. Hij is al net zo verrast mij te zien. We vullen het gat van ons verleden maar de klik tussen ons is weg. Ik mis de oude zorgeloze Jos. Misschien zijn we beiden te ernstig geworden door de last van de wereld die zo brutaal ons leven is binnen gedrongen? Ik weet het niet. De bus stopt, we zijn in Berlijn aangekomen en gaan opnieuw elk onze weg.

(verschijnt elke dinsdag)

MARX IN BERLIJN

In Berlijn is niet veel meer over van het socialisme. Hier of daar nog een monument of een wandmozaïk maar veel stelt het niet voor. De Westerse modernisering walst met veel bouwgeweld en nieuwe kunst over het oude of is het verouderde socialisme heen. Alleen straatnamen herinneren nog aan de oude tijd zoals Karl Liebknecht Strasse of natuurlijk de Karl Marx Allee. Maar dit zijn net als bijvoorbeeld ook Rosa Luxemburg belangrijke figuren uit de geschiedenis van Duitsland en dus passen hun namen ook zonder Oost Duitsland in het stratenplan van de Duitse hoofdstad.

Ik heb een foto gemaakt van bovenstaand plakkaat in brons omdat me weer eens opviel dat geweld en vrede in de socialistische slogan en beeldcultuur zo vaak gemakkelijk samengaan. “Es lebe die soziale Revolution, es lebe der Frieden der Völker” zo lezen we naast de indrukwekkende kop van Marx. We zien daar onder mannen gekleed als negentiende eeuwse arbeiders vervaarlijk met geweren en vlaggen zwaaien en uiteraard met opgeheven vuist of liever knuist. Er is er altijd wel een die naar de verte verwijst. Naar de toekomst neem ik aan, die natuurlijk nog niet in zicht is. Er moet eerst nog veel gestreden worden. Over de rol van de vrouw kunnen we kort zijn. De stevige arbeidersvrouw klemt een kind tegen zich aan terwijl ze angstig en bevreesd de gevolgen afwacht van de strijd.

De kop van Marx steekt manhaftig boven het hele tafereel uit alsof hij zijn goedkeuring geeft aan het tafereel. Een treurig lot lijkt me voor een filosoof die de wereld wilde veranderen maar nu als een soort heilige zijn zegen geeft aan de revolutionaire strijd. Maar veel revolutionairs was er niet aan de door de Sovjet Unie gepromote staatsgrepen in de bezette gebieden. Ook al meende Marx dat hij de wetten van de geschiedenis ontdekt had, toch heeft hij zich waarschijnlijk nooit kunnen voorstellen dat zijn communisme nog eens zou dienen als een imperiale ideologie voor notabene een industrieel onderontwikkeld land als Rusland.

Door te denken dat de arbeiders als slachtoffers van het kapitalisme als vanzelf een betere wereld zouden brengen, was Marx een sentimentele romantische idealist. Wat dat betrfet hoort hij thuis bij de Duitse romantiek. Dat zie je terug in de kunstwerken die uit zijn naam gemaakt zijn: cliché arbeiders, cliché sentimenten samengevoegd in een vreemde mengeling van geweld en vrede. Zo ken ik de arbeiderswereld niet.

BERLIJN: DIE NEUE WACHE

Die Neue Wache, Berlijn, 23 september 2013

In Berlijn kun je niet rondlopen zonder te stuiten op littekens van de Tweede Oorlog. Een van die littekens is Die Neue Wache, een classisitisch gebouw aan de beroemde Berlijnse straat Unter den Linden. Het is in 1816 gebouwd als wachthuis voor de troepen van de kroonprins van Pruisen (zie Wikipedia).

Na de hereniging van Duitsland in 1991 is het in 1993 omgebouwd tot een 'Centrale gedenkplaats van de Bondsrepubliek Duitsland voor de slachtoffers van oorlog en tirannie'. Op initiatief van bondskanselier Helmut Kohl werd er een vergrote kopie van een beeld van de Duitse kunstenares Käthe Kollwitz geplaatst, Moeder met haar dode zoon, ook wel bekend als Piëta, dat Kollwitz maakte naar aanleiding van het sneuvelen van haar zoon Peter tijdens de Eerste Wereldoorlog.