BART DE WEVER

Een fotocollage uit 2010 toen Bart de Wever de parlementsverkiezingen won met meer dan 28% van de stemmen voor de Kamer en bijna 32% voor de Senaat. De Waalse socialistische PS met partijleider Elio di Rupo behaalde toen nog maar liefst bijna 38% van de stemmen in Wallonië. De NV-A werd ondanks de enorme verkiezingsoverwinning buiten de federale regering gehouden door een regeringscoalitie van socialisten, christendemocraten en liberalen uit de beide gewesten. Een negatieve manier van politiek bedrijven wat het land niet ten goede is gekomen. Nu is de Wvere dan toch premier geworden.  Op deze foto wandelt Bart de Wever met de toenmalige Koning Albert, bepaald geen vriend van de Wever.

Nu Bart de Wever als leider van de nationalistische NV-A, een afsplitsing van de voormalige Vlaamse Volkspartij, zijn politieke carrière bekroond met het premierschap van heel België, is enige bewondering op zijn plaats. Ik bewonder politici nooit, je kunt maar beter op je hoede zijn, maar zijn scherpte, zijn ontspannen humor met enige zelfspot, zijn helder besef waar hij voor staat, ontsteeg toch het niveau van de doorsnee Belgische en ook Nederlandse politici.

Zijn strategisch inzicht in de Belgische politiek is ongeëvenaard evenals zijn geduld. Hij is een machtspoliticus zonder zich nadrukkelijk als zodanig te manifesteren. Zijn zelfdiscipline is groot ook tegenover journalisten. Welke populaire politicus durft het aan om met een vermageringskuur een einde te maken aan zijn populaire imago van de bolle Vlaming? Zijn volkse imago leed er niet onder.

Apart is ook dat hij in een tijd van een progressieve tijdgeest, nationaal conservatief durfde te zijn overigens zonder de toekomst te negeren. Hij heeft als geschiedkundige veel respect voor het verleden van Vlaanderen maar laat zich niet leiden door nostalgische gevoelen. Hij is en blijft praktisch.

Wat ik sympathiek aan hem vind, is dat hij oog en gevoel heeft wat Vlaanderen gemeen heeft met Nederland en dan vooral de zuidelijke Nederlanden. Dat gevoel ken ik ook maar dan in omgekeerde richting toen ik in Vlaanderen woonde, tussen Brussel en Antwerpen, de twee belangrijkste steden van Vlaanderen en België.

Hij wist door zijn leiderschap het politieke gewicht van een gematigd Vlaams Nationalisme, dus niet het extreme “eigen volk eerst” van het Vlaams Belang en ook niet het arrogante nationalisme van Trump, politiek onvermijdelijk te maken in hele België, dus ook in Wallonië en Brussel. Een prestatie van formaat.

Het doel van de Vlaamse nationalisten was en is nog altijd de ontvoogding van Vlaanderen, de emancipatie van de Vlamingen tegenover de Franstaligen die het als minderheid lang te zeggen hebben gehad in België. 

De ontvoogding van Vlaanderen heeft een lange weg afgelegd. Ze is begonnen met de taalstrijd die geleid en gevoerd werd door o.a. de Volkspartij. Toen de taalstrijd leidde tot een wettelijk vastgelegde taalgrens (1962) begon de Vlaamse culturele en politieke ontvoogding pas goed. 

Na het succes van de taalgrens barstte in de Volksunie een richtingenstrijd uit tussen een rechts conservatieve vleugel, een liberale vleugel en een linkse vleugel. Uit de afsplitsing Vlaams-Nationaal van de Volksunie wordt de Nieuwe Vlaamse Alliantie NV-A geboren die na verloop van tijd de Volksunie naar de kroon steek. Onder leiding van Geert Bourgeois gaat de partij in 2003 voor de eerste maal naar de verkiezingen, maar enkel in West-Vlaanderen slaagt de nieuwe partij erin de kiesdrempel van 5% te halen.

Zeven jaar later weet Bart de Wever de NV-A tot de grootste partij van Vlaanderen te maken. “De uitslag van de verkiezingen bevestigde opnieuw dat de taalgrens meer is dan een grens tussen 2 (taal)culturen. Het is een politieke scheidslijn tussen twee gemeenschappen, een scheidslijn die steeds moeilijker toe overbruggen is. Hoe kan een (federale) regering gevormd worden met aan Waalse zijde een dominante socialistische partij die een verenigd België onder centraal bestuur wil en aan Vlaamse zijde een centrum-rechtse nationalistische partij die streeft naar een gedecentraliseerde Belgische confederatie? (Blz. 98 in “De eenzaamheid van Vlaanderen” door petrus nelissen)

Met de komst van de regering de Wever komt voor het eerst in de geschiedenis van België het Vlaams nationalisme in het centrum van de macht. De Wever is er in geslaagd om na zeer moeizame onderhandelingen die 8 maanden duurden een federale regering te vormen. 

Daarin zitten aan Vlaamse kant de Christen Democraten CD&V en de socialisten van de partij Vooruit. Aan Waalse kant neemt de centrum rechts liberale hervormingsbeweging MR deel en Les Engagés, een christelijk humanistische centrumpartij. De Waalse socialisten hebben hun vaste greep op de Waalse politiek verloren aan de rechtse liberalen. Dat maakte de weg vrij voor de vorming van een regering de Wever.

Wordt België nu met de NV-A in het centrum van de macht, een confederatie? Nee, zo ver is het nog niet. Voor een dergelijke communautaire hervorming is het nog te vroeg maar dat die er moet komen bewijst de verkiezingsuitslag aan Vlaamse kant. 

De NVA heeft de verkiezingen gewonnen met net geen 24% van de Vlaamse stemmen. De radicaal nationalistische partij Vlaams Belang (Vlaanderen onafhankelijk) zit met 22,7% van de stemmen de NV-A op de hielen. Als deze partij zou hebben gewonnen was niet alleen het cordon sanitair zo goed als onmogelijk geworden maar zou het ook heel moeilijk zijn geworden om een federale regering te vormen. Voor de Walen is Bart de Wever met zijn NV-A een betere optie tot het behoud van België dan het Vlaams Belang.