MEXICAANSE VERTELLINGEN 56. GEVALLEN VROUW

Leven in het dorp San Miguel Regla, 1976. (ingekleurde foto: petrus)

 

Wat kan hij praktisch doen? Hij besluit om Sara vanavond te vragen of zij zich niet kunnen ontfermen over Adam, de zoon van zijn zus. Dat zou hun bevrijden van de zorg over hun kleinkind en wie weet krijgt Adam een kans om een fatsoenlijk bestaan op te bouwen in de stad. Dat is tenminste iets waarmee hij zijn ouders kan helpen.

Sara vindt het prima. Ze wil wel voor Adam zorgen. Als voormalig dorpsmeisje voelt ze aan wat Adam in de stad moet doormaken. Ze denkt dat ze hem daarbij kan helpen. Wie weet kan hij ook nog een of andere opleiding volgen. 

Helaas wijst niets erop dat hij enige aanleg heeft voor het beroep van kunstschilder, al weet je natuurlijk nooit. Tot nu toe heeft hij het leven van een boerenjongen geleid, het leven dat ook Diego heeft gekend en Sara. Diego had ook nooit gedacht van zichzelf dat hij als boerenjongen revolutionair zou worden en daarna ook nog eens kunstschilder.

Hoe dan ook, het is beter om zijn ouders te ontlasten van de zorg voor Adam. Wie weet helpt het in de toekomst om beter contact te krijgen met zijn verloren zus. Het doet hem pijn aan het hart haar te zien rondzwerven door het dorp zonder dat hij er iets aan kan doen.

Voor zijn ouders moet het nog pijnlijker zijn om zo hun dochter te verliezen. Ze zijn honderden keren naar de kerk geweest om voor haar te bidden, dat Jezus Christus of Zijn Moeder de Heilige Maagd Maria zich over haar zouden ontfermen. Maar er gebeurde niets.

Hun gebeden worden alsmaar niet verhoord. Integendeel, dorpelingen en trouwe kerkgangers spotten regelmatig met Rosa en schilderen haar af als een slet en een hoer, die krijgt wat ze verdient.

Er is weinig mededogen met een in hun ogen gevallen vrouw. Maar Rosa is geen gevallen vrouw. Ze heeft de pech gehad te jong op de verkeerde jongen verliefd te worden. Daarvoor krijgt ze nu een levenslange straf. Een boete die wreed en onmenselijk is.

Per slot van rekening is ze alleen maar naïef geweest. Ze heeft teveel in de liefde geloofd en te weinig oog gehad voor het kwaad. Wie overkomt dat niet in zijn leven? Hoeveel mensen, mannen en vrouwen, vergissen zich niet in de liefde? De wereld zit er vol van.

Jezus en Maria zouden daar toch begrip voor moeten hebben. Heeft Jezus niet zelf in zijn jonge leven de demonen van Maria Magdalena helpen uitbannen? Waarom doet hij dat dan niet bij Rosa?

Het lot van Rosa heeft bij zijn ouders een geloofscrisis veroorzaakt. Ze hebben hun geloof in de Roomse Jezus en Maria verloren. Tegenwoordig gaan ze liever naar bijeenkomsten van getuigen van Jehova. Die hebben begrip voor hun leed en bidden met hen voor Rosa. 

Diego ziet het met lede ogen aan. De Getuigen van Jehova zullen net zo min als de Roomse kerk zijn ouders kunnen bevrijden uit hun lijden om Rosa, hoewel mededogen en meeleven kan wel een steun voor hen zijn maar een goddelijk geneesmiddel voor Rosa bestaat niet omdat God niet bestaat, zo denkt Diego. 

DE SPROOKJESJAREN 60 (VOORHEEN:MAKE LOVE, NOT WAR) 36: GELOOFSCRISIS

 

Foto van een Noord Amerikaanse legerpriester leest de mis op een slagveld in Vietnam. Foto van Keystone in het Penguin boek "Vietnam! Vietnam!" geschreven door Felix Greene, 1966

De Vietnamoorlog legt ongenadig een politiek morele crisis in het Westen bloot. Tot hoever kun je als land en volk gaan om je politieke en morele gelijk te halen in een oorlog tegen het communisme? Is elke oorlog in welke vorm dan ook tegen het communisme gerechtvaardigd? Meer nog, gaat het wel om communisme? Wat blijft in zo een oorlog over van onze veelgeprezen medemenselijkheid en rechtvaardigheid?

Voor de vorige generatie is het een uitgemaakte zaak dat de Amerikanen en Europa aan de goede kant staan. Dat was zo in de Tweede Wereldoorlog, dat was in de Koreaanse oorlog zo en dus nu ook in Vietnam. Toen was het tegen het nazisme, nu is het tegen het wereldwijde communisme. De jongere generatie daarentegen weet dat niet meer zo zeker. Die ziet ellende, leed en moorddadigheid die niet zo gemakkelijk te rechtvaardigen is. Die vraagt zich af of communisme zo een slechte zaak is en trouwens gaat het wel om communisme? De Vietnamoorlog is van de oude generatie en de oude politiek.

Wij jongeren zien voornamelijk een oppermachtig Noord Amerika als de reus Goliath die het opneemt tegen het kleine maar dappere Noord Vietnam. Maar Noord Vietnam laat zich net zo min als David klein krijgen en vecht terug. Het kijkt zijn vijanden onbevreesd in de ogen. Noord Vietnam maakt zich tot held van al die landen die net als Noord Vietnam oorlog voeren of hebben gevoerd tegen een koloniale overheerser. De Vietnamoorlog wordt een symbool van dekolonisering in plaats van strijd om democratie en vrijheid.

Vanaf het links revolutionaire eiland Cuba met de onoverwinnelijke helden Fidel Castro en zijn strijdmakker Che Guevara wordt opgeroepen niet een maar twee, drie Vietnams te scheppen om de macht van Noord Amerika te breken. Cuba zelf geeft het voorbeeld door soldaten en militair materieel te sturen naar de bevrijdingslegers in de Portugese koloniën Angola en Mozambique. Che Guevara geeft zijn baan op als minister en trekt in het diepste geheim naar Bolivia om daar een met een groepje revolutionairen een nieuwe revolutie naar het voorbeeld van de Cubaanse revolutie te beginnen.

De morele crisis van de Vietnamoorlog raakt aan de wortels van mijn katholieke geloof, een geloof dat nog niet zo heel lang geleden net zo vanzelfsprekend voor me was als de lucht die ik inademde. Twijfels over de geloofswaarheden ondermijnden die vanzelfsprekendheid. Roomse Blijheid veranderde in Rooms Ongemak over vrijheid, eigen verantwoordelijkheid, seksualiteit en daar komt nu ook de Vietnamoorlog bij. Ik snap de bedoelingen van de Roomse God en Zijn Zoon, gestorven aan het kruis voor de zonden van alle mensen, niet meer.

De veenbrand van mijn geloofscrisis wordt door de Vietnamoorlog een uitslaande brand. Ik zoek naar een God met een menselijke maat, een Lieve Heer die het beste met ons voor heeft maar kan Hem niet meer vinden. Niet alleen de Vader en zijn Zoon zwijgen maar ook de Roomse Kerk. Toch ga ik nog altijd met mijn Verloofde des zondags naar de heilige mis. Tot op een zondag ik weer niks hoor over de oorlog tijdens de preek. Ik besluit dat het genoeg is geweest. Samen met mijn Verloofde loop ik onder de preek de kerk uit naar buiten. Ik snuif de frisse herfstlucht in. Een nieuwe tijd is begonnen.

(verschijnt elke vrijdag)