GOD KAN ZICH NIET VERGISSEN

 

Je kunt een mening hebben over Trump. Met wat je ziet en hoort op de Nederlandse TV is dat niet moeilijk. Daar krijg je voortdurend gratis meningen met bijbehorende gevoelens voorgeschoteld. Je hebt het voor het kiezen op het Nederlandse net maar uiteindelijk komt het allemaal op hetzelfde neer.

Een verademing in dit TV circus is het EO TV programma ‘God, Jesus, Trump’ van Tijs van den Brink. Hij reist door Trump’s own country Texas met de vraag waarom mensen op Trump stemmen waarbij zijn aandacht in het bijzonder uitgaat naar Christenen. Hij komt in de merkwaardigste, soms bijzonder vrolijke kerken terecht met zingende mensen voor wie Jezus een vertrouwde vriend en buurman is.

Al met al krijg je een genuanceerder beeld van Trump stemmers dan je zou verwachten op grond van wat je in Nederland over hem hoort en ziet. Amerikaanse kiezers kijken scherper naar wat Trump doet dan wat hij zegt. Woorden zijn maar woorden, dat geldt voor elke politicus, maar wat doet hij of zij, dat is pas belangrijk.

Met enige verbazing luister ik naar zijn gesprek met een ouder homostel dat vindt  dat Trump meer doet voor hen dan Biden. Het beleid van Biden om zo nadrukkelijk op te komen voor LBTQ+’ers  jaagt de mensen onnodig op de kast. 

Zo komt Tijs van lieverlee in de woke discussie terecht, een beweging in Amerika die bijna dwingend nieuwe normen wil opleggen aan de samenleving over de verhouding man, vrouw, de plaats van de homo’s, de queers en de transgenders in de samenleving. 

Vooral dat laatste blijkt onder gelovigen heel veel verdriet en ellende op te leveren als een van hun kinderen bekent transgender te willen zijn. Tijs heeft in zijn auto een vertrouwelijk en indringend gesprek met een moeder die na zes jaar nog in tranen uitbarst over haar dochter die transgender is.

Die is nog voor haar achttiende het huis uit gevlucht. Na omzwervingen en een operatie na haar achttiende kwam ze bij gebrek aan inkomen en een woning toch weer naar huis. De dochter eiste wel dat haar moeder haar voortaan met haar nieuwe mannelijke voornaam zou noemen en gender neutrale voornaamwoorden zou gebruiken.

Dat kon ze niet over haar hart verkrijgen, niettemin kwam de voormalige dochter thuis wonen bij gebrek aan iets anders. Zij, de moeder snapt nog steeds niet dat ze geopereerd is. Volgens haar is het geen fysieke maar een geestelijk kwestie. Ze had behandeld moeten worden door een psycholoog of therapeut.  

Tijs blijft er rustig onder en vraagt door, waarop de moeder verzucht dat het wel zoiets als een geestesziekte moet zijn “want God kan zich niet vergissen”. Een God waar haar voormalige dochter uiteraard en tot haar grote verdriet niet meer geloofd.

Het is heel tragisch te moeten zien hoe deze vrouw over God en Jezus spreekt alsof het haar buurman is.  Voor haar is God een schepper van de Bestaande Orde. Maar als God zich niet vergist waarom is er dan een atoombom, haat en nijd tot aan oorlog, armoede, lijden en noem al die andere nadelen die verbonden zijn aan het mens zijn maar op?

Misschien heeft God ons op de wereld gezet met de opdracht om het zelf maar uit te zoeken en onze eigen verantwoordelijkheid te nemen. Dat hij zich daarbij druk maakt over homo’s, transgenders en wat dies meer zij lijkt me onwaarschijnlijk. Ik vrees dat we aan onszelf zijn overgelaten, dat we het alleen moeten uitzoeken.

Wat dat betreft heb ik een vriendin gehad, ze is helaas overleden, die met hulp en steun van haar vader het zal heeft uitgezocht. Ze heeft zich op latere leeftijd tot vrouw laten veranderen. Ze was ooit als man getrouwd geweest. Na zijn geslachtsverandering woonde ze tot aan haar dood samen met een vriendin.

STOMPZINNIG STEDELIJK MUSEUM AMSTERDAM

 

Links Cultuurpaus Touriani Meliani, wethouder van cultuur van Amsterdam (Groen Links). Rechts de  verwarde Rein Wolfs, directeur van het Stedelijk Museum Amsterdam.

Zelden zo een verzameling wanhopige medewerkers aan het werk gezien als de stafvergadering of wat daarvoor moet doorgaan van het Stedelijk Museum Amsterdam, te zien in de VPRO documentaire “White balls on the walls”.

De ellende begint met de in een kek leren jasje gestoken pas begonnen Amsterdamse wethouder van cultuur Touriani Meliani (Groen Linsk). Deze madame wil diversiteit, inclusiviteit, gender en de hele mikmak van de woke agenda tot voorschrift maken van het beleid van het Stedelijk Museum. Bij niet voldoen aan deze normen zal er gekort worden op het budget.

Misschien dat ze maar meteen moet ingaan op de suggestie van Renzo Martens in de klimaat kwaliteitskrant NRC om het volledige aankoopbudget van het Stedelijk te besteden aan de uitgebuite Surinaamse plantage gemeenschappen. Dan slaat ze drie vliegen in een klap. Herstelbetalingen aan de plantage gemeenschappen die door hun uitbuiting de winsten hebben opgebracht voor de bouw van het Stedelijk. De uitvoering van de woke agenda en de witte mannen en vrouwen worden weer een stukje teruggedreven. De Surinaamse wraak wordt steeds zoeter.

Het gevolg van het nieuwe Groen Linkse woke beleid is dat witte vrouwen en twee mannen onder leiding van de pas aangestelde witte directeur Rein Wolfs volstrekt nietszeggend zitten te wauwelen over wat nu eigenlijk gekleurd is, wat gender betekent en inclusiviteit.

Het woord kunst komt in die gesprekken niet voor tenzij het ongemak dat de meerderheid van de verzameling uit witte (mannen)kunst bestaat en dat sommige titels van schilderijen niet passen in het modieuze taaltje van de woke generatie. Kortom, ze zitten verlegen met een kunsttempel die geen kunsttempel meer mag zijn want het is een tempel van witte kunst.

De mafkezen, een ander woord heb ik er niet voor, komen met al hun opleidingen niet eens op het idee dat kunst universeel menselijk is. Dat kunst van en voor alle mensen is. Dat kunst die het woord kunst verdient, raakt aan het diepste mens zijn van alle mensen of ze niet wit of zwart zijn, man of vrouw, katholiek of protestant, dik of dun of groot en lang.

Bij het zien van deze documentaire past maar een conclusie. Het Stedelijk is verloren voor normale mensen, voor echte kunstenaars en kunstliefhebbers. Ik hoop dat Amsterdam binnenkort een zelfstandige republiek wordt. dan zijn wij er in de binnenlanden voor goed vanaf.

 

Zie voor meer informatie over deze documentaire:

Angstcultuur in het Stedelijk van Sanne Kloosterboer in FD
 

De Kunstwereld is bang, laf en oninteressant van Geerten Waling in EW.

WOKE

De politieke partij Bij1 met als onbetwist leider het Tweede Kamerlid Sylvana Simons is het icoon van de Nederlandse woke-beweging. De invloed van haar partij reikt dankzij de woke-beweging verder dan de ene zetel die de partij in de Tweede Kamer heeft sinds de verkiezingen in 2021. In de peilingen komt de partij tot nu toe niet verder dan 1 zetel. De woke beweging is een stedelijke beweging en kan sociologisch gezien worden als een emancipatiebeweging van een gekleurde minderheid in Nederland die vooral bestaat uit migranten uit voormalige Nederlandse koloniën als Suriname en de Nederlandse Antillen. Zij zijn een erfenis van de Nederlandse koloniale tijd in de West.

 

Woke is een beweging tot taal en cultuurzuivering met het doel de wereld van de witte mensen te zuiveren van racisme, discriminatie, kolonialisme en onderdrukking. Die taalzuivering moet leiden tot gedragsverandering zodat racisme, discriminatie en kolonialisme niet meer kunnen voorkomen. Daarom moet bijvoorbeeld het Sinterklaasfeest gezuiverd worden van Zwarte Piet.

Maar niet alleen het heden moet gezuiverd worden, ook het verleden moet ontdaan worden van alles wat verwijst naar racisme, discriminatie en kolonialisme. Dat is een stuk moeilijker. Tegen het heden kun je demonstreren en actie voeren, het verleden laat zich daarentegen niet zomaar weg zuiveren.

Wat dan overblijft is om alle uitingen die verwijzen naar kolonialisme, in het bijzonder slavernij, discriminatie en racisme te verwijderen uit de geschiedenis dan wel schuldig te verklaren waardoor er geschiedenisschaamte ontstaat onder de witte Nederlandse bevolking.

Effectieve schuldigverklaring en geschiedenisschaamte moeten er toe leiden dat de Nederlandse geschiedenis herschreven gaat worden. De identiteit van Nederland moet op de schop. Er is geen plaats meer voor trots op de ontstaansgeschiedenis van Nederland, op zijn vrijheidsstrijd tegen Spanje, op de VOC en de handel overzee, op zijn zeehelden en zeeslagen enz.

Na verloop van tijd zal dit woke radicalisme, dat door een nieuwe jonge intellectuele voorhoede heftig en manhaftig wordt gepredikt (elke generatie predikt een of andere vorm van radicaal idealisme), stuk lopen op het simpele feit dat je van witte mensen geen zwarte mensen kunt maken, dat je de geschiedenis van een land niet volgens de laatste mode en trends kunt inrichten en dat de identiteit van een land en een volk nu eenmaal zijn goede en slechte kanten heeft.

Dat laatste besef is veel belangrijker dan het zuiveren van taal en cultuur van witte mensen. Bovendien laten taal en cultuur zich niet dwingen, tenminste niet in Nederland dat nog altijd een vrij land is, voor zwart én wit.