STOMPZINNIG STEDELIJK MUSEUM AMSTERDAM

 

Links Cultuurpaus Touriani Meliani, wethouder van cultuur van Amsterdam (Groen Links). Rechts de  verwarde Rein Wolfs, directeur van het Stedelijk Museum Amsterdam.

Zelden zo een verzameling wanhopige medewerkers aan het werk gezien als de stafvergadering of wat daarvoor moet doorgaan van het Stedelijk Museum Amsterdam, te zien in de VPRO documentaire “White balls on the walls”.

De ellende begint met de in een kek leren jasje gestoken pas begonnen Amsterdamse wethouder van cultuur Touriani Meliani (Groen Linsk). Deze madame wil diversiteit, inclusiviteit, gender en de hele mikmak van de woke agenda tot voorschrift maken van het beleid van het Stedelijk Museum. Bij niet voldoen aan deze normen zal er gekort worden op het budget.

Misschien dat ze maar meteen moet ingaan op de suggestie van Renzo Martens in de klimaat kwaliteitskrant NRC om het volledige aankoopbudget van het Stedelijk te besteden aan de uitgebuite Surinaamse plantage gemeenschappen. Dan slaat ze drie vliegen in een klap. Herstelbetalingen aan de plantage gemeenschappen die door hun uitbuiting de winsten hebben opgebracht voor de bouw van het Stedelijk. De uitvoering van de woke agenda en de witte mannen en vrouwen worden weer een stukje teruggedreven. De Surinaamse wraak wordt steeds zoeter.

Het gevolg van het nieuwe Groen Linkse woke beleid is dat witte vrouwen en twee mannen onder leiding van de pas aangestelde witte directeur Rein Wolfs volstrekt nietszeggend zitten te wauwelen over wat nu eigenlijk gekleurd is, wat gender betekent en inclusiviteit.

Het woord kunst komt in die gesprekken niet voor tenzij het ongemak dat de meerderheid van de verzameling uit witte (mannen)kunst bestaat en dat sommige titels van schilderijen niet passen in het modieuze taaltje van de woke generatie. Kortom, ze zitten verlegen met een kunsttempel die geen kunsttempel meer mag zijn want het is een tempel van witte kunst.

De mafkezen, een ander woord heb ik er niet voor, komen met al hun opleidingen niet eens op het idee dat kunst universeel menselijk is. Dat kunst van en voor alle mensen is. Dat kunst die het woord kunst verdient, raakt aan het diepste mens zijn van alle mensen of ze niet wit of zwart zijn, man of vrouw, katholiek of protestant, dik of dun of groot en lang.

Bij het zien van deze documentaire past maar een conclusie. Het Stedelijk is verloren voor normale mensen, voor echte kunstenaars en kunstliefhebbers. Ik hoop dat Amsterdam binnenkort een zelfstandige republiek wordt. dan zijn wij er in de binnenlanden voor goed vanaf.

 

Zie voor meer informatie over deze documentaire:

Angstcultuur in het Stedelijk van Sanne Kloosterboer in FD
 

De Kunstwereld is bang, laf en oninteressant van Geerten Waling in EW.