27. HOE ZIT DAT IN OSS? NICARAGUA EN INTERNATIONALE SOLIDARITEIT

De Sandinisten werden in die tijd door velen beschouwd als brengers van een nieuw heil. De Sandinist hierboven vocht in het leger van Commandante Cero in het zuiden van Nicaragua aan de grens met Costa Rica. De foto is een paar dagen voor de overwinning van de Sandinisten genomen. (foto:petrus)

Ik weet niet of het een rol gespeeld heeft bij het stemgedrag van de doorsnee kiezer in Oss, ik denk van niet, maar er werden door de SP veel internationale solidariteitsacties gehouden, meestal acties die aansloten bij brede landelijke acties. Een voorbeeld van zo een actie is de Nicaragua actie.

In navolging van heel wat Nederlandse organisaties en clubs besluit de SP om de Sandinistische revolutie met daden te ondersteunen door een van zijn huisartsen in Oss naar Nicaragua te sturen.

 “Daar is Paul Pollmann op dat moment een beetje uitgekeken op zijn dagelijkse werk in het Medisch Centrum van de SP. De dokter met de vervaarlijke snor wil na ruim vier jaar wel een wat anders. En avontuurlijk als hij is, ziet hij in de omwenteling in Nicaragua de kans om ideaal en avontuur te combineren.” (Blz. 344 in Het Geheim van Oss)

Zoals bij dit soort zaken gebruikelijk verzamelt de SP in Oss via acties geld in om reis en verblijf van het gezin Pollmann naar Nicaragua mogelijk te maken. Men gelooft dat de Sandinisten de lang verwachte bevrijders zijn van Nicaragua en vertrouwt erop dat huisarts Pollmann in een uithoek van het land hen kan helpen. Voor de SP snijdt het mes aan twee kanten. Het brengt hun partij onder de lokale aandacht en is meteen een uiting van algemeen menselijke solidariteit met een politiek tintje. 

Enkele jaren later is alles anders. Dan bedoel ik niet het diep treurige feit dat Nicaragua  gebukt gaat onder het repressieve en dictatoriale bewind van de voormalige Sandinistische revolutionair Daniel Ortega en zijn vrouw, maar het conflict dat Pollmann krijgt met de SP na afloop van zijn missie naar Nicaragua.

Eenmaal terug op het medisch centrum te Oss, zet hij de actie "bakkies voor Nicaragua" op, apparaten voor draadloze apparatuur in afgelegen gebieden van Nicaragua die bedreigd worden door de contrarevolutionairen.

"Ik heb daarvoor alles en iedereen proberen te mobiliseren. Dus niet alleen de SP, want aan het het einde van mijn verblijf in Nicaragua was me duidelijk geworden dat zij daar bedenkingen kregen tegen onze linkse signatuur. Het was nu eenmaal de achtertuin van de Verenigde Staten, waar alles wat communist is, vogelvrij is. Dus hoe breder de steun voor de sandinisten hoe beter de kansen voor de toekomst. Daarom probeerde ik iedereen bij die acties te betrekken, van de VARA tot het CDA." (blz.349 in "Het Geheim van Oss")

Polmann heeft in Nicaragua ontdekt dat internationale solidariteit zijn politieke kanten heeft, kanten waar de SP vanuit het politieke belang in eigen land, liever geen oog voor heeft. Zijn opvatting is tegen het zere been van de SP die niks moet hebben van samenwerking met erf-vijand CDA.  

Het verhaal krijgt nog een staartje dat iets zegt over de interne organisatie van de SP. Pollmann beschuldigt de SP ervan ingezameld geld voor Nicaragua achter te hebben gehouden. De beschuldiging blijkt moeilijk te ontzenuwen omdat de partij toen geen financiële verslaggeving had. 

Volgens de toenmalige SP voorzitter Daan Monjé gaat het niemand wat aan hoeveel geld de partij heeft want bij een inval van de belastingdienst, weten ze dan meteen alles van ons. Bestuurslid Koos van Zomeren, tot 1975 lid van het driekoppige bestuur, veronderstelt dat Monjé het geld in een oude sok bewaart. Marijnissen heeft bij zijn aantreden als partijvoorzitter in 1988 hieraan een einde gemaakt.

Het conflict leidde tot het royement van Pollmann uit de partij. "Daar is een speciale bijeenkomst voor georganiseerd van de afdeling Oss. Het was op 5 januari 1983. Ik weet nog dat de hele afdeling erbij was in de zaal aan de Linkensweg. Ik zat recht tegenover Jan Marijnissen. Ik had mijn argumenten op papier gezet, gekopieerd en rondgedeeld want ik wilde dat men wist waar de partijleiding mee bezig was. Zo zou ik voor mezelf en eervolle aftocht hebben. Maar Jan Marijnissen keek naar mijn papier en veegde het in één zwaai van tafel. En meteen deden veel anderen hetzelfde. Daar lag mijn verhaal ongelezen op de grond." (blz. 349 in 'Het Geheim van Oss')