Dat de media de grootste moeite hebben zich aan te passen aan de nieuwe - rechtse- werkelijkheid van het kabinet Schoof is begrijpelijk. Zelfs een achtenswaardige krant als FD ontsnapt niet aan het dilemma tussen vroeger en nu, de politieke werkelijkheid ten tijde van Rutte en de nieuwe werkelijkheid met de PVV als grootste partij.
In een voorbeschouwing over Prinsjesdag wordt terloops vermeld dat het kabinet Schoof niet uit liefde is geboren alsof dat ooit in de geschiedenis wel het geval is geweest. Verderop heet het dat “de coalitie geen vriendenclub is”. Dat zijn ze nooit en zullen ze ook nooit worden zelfs niet tussen partijen van min of meer gelijke strekking. D66 partijleidster Kaag stak Rutte tijdens een kamerdebat een mes in de rug in de vorm van een motie van wantrouwen om daarna toch weer in zijn kabinet te gaan zitten.
Jeroen Wollaars van Nieuwsuur heeft ook grote moeite met de nieuwe politieke werkelijkheid. In plaats dat hij de kijker helpt om een beter inzicht te krijgen in de politiek werkelijkheid houdt hij zich onledig met een kruisverhoor. De drie vrouwen en een heer, tezamen de vier vice-ministers van het kabinet Schoof, laten zich echter niet het kaas van het brood eten.
Hij meent Fleur Agema voor de zoveelste keer op haar plaats te moeten zetten voor haar misplaatste tweet. Die geeft geen krimp. Maar ja, hij moet de vraag stellen om te laten zien aan de goegemeente en zijn lager opgeleide collega's dat hij wel degelijk kritisch is.
Mona krijgt hij niet op de kast. Die laat zich niet eens onderbreken. Over het algemeen zijn kritische journalisten een slecht voorbeeld geworden voor gedrag. Ik heb nog geleerd van mijn moeder dat je mensen moet laten uitpraten.
NOS journalist Xander van der Wulp voor Haagse zaken weet gelukkig wel ontspannen en zelfs met een glimlach om te gaan met de nieuwe politieke werkelijkheid. Overzichtelijk, kernachtig en op een verteerbare toon geeft hij de belangrijkste punten van de Troonrede aan de kijker door.
Wie dan weer meer moeite heeft met de nieuwe politieke werkelijkheid is Arjen Noorlander, de politieke duider van Nieuwsuur. Hij heeft altijd al de gewoonte om opgewonden te raken van zijn eigen politieke kijk, maar na de troonrede is het nog erger.
Om de een of andere reden vindt Noorlander dat je de Nederlandse politiek als een sensationele happening moet benaderen, wat het natuurlijk helemaal niet is. We hebben het grote geluk in een land te wonen waar de politiek voornamelijk saai en voorspelbaar is. Laten we dat zo houden. Dan blijft er tijd over voor leuke dingen.
 |
| De wolf van het NPO TV programma Café Kockelmann |
De journalist die kritisch zijn verward met onbeleefdheid tot op het onbeschofte af, is de in Hilversum wereldberoemde Sven Kockelmann. Hij spot met alle fatsoenswetten die ik thuis geleerd heb. Hij gedraagt zich als een wolf voor wie de ondervraagde een prooi is die in stukken gereten voor de hyena's gegooid moet worden.
De goedlachse Nicolien van Vroonhoven, die net bezig is fractievoorzitter Piet Omtzigt te vervangen, wordt door hem als een roodkapje in het bos meedogenloos gevolgd als een prooi voor zijn sensationele scoop. Waarom worden zulke journalisten geduld in Hilversum. Moeten ze daar eens niet aan het werk met fatsoenlijke journalisten die de kijker vooruit willen helpen in plaats van zichzelf?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten