 |
| Het huis van Antonio |
Eenmaal terug in zijn dorp, hoort hij dat zijn dorp de naam San Miguel heeft gekregen, de naam van de haciënda waar het zilver wordt gewassen. Het is de naam van de strijdbaarste van alle aartsengelen. De aartsengel die het durft opnemen tegen de legers van de gevallen engelen, de duivels.
Het lot van het dorp is nu ook in naam verbonden aan dat van de haciënda. Hij weet niet of dat goed of slecht is. Een aartsengel als beschermheer kan geen kwaad in boze tijden maar of de haciënda veel goeds zal brengen aan het dorp is niet zeker. Voorlopig nog wel. Sommigen uit het dorp werken op de haciënda en dat is goed voor het dorp.
Na zijn korte avontuur in de oude stad besluit Antonio voortaan in het dorp te blijven wonen. Hij heeft ervaren dat het dorp hoe dan ook zijn thuis is, dat hij er thuis hoort. Daar berust hij in. Geen verre avonturen meer voor hem.
Hij besluit een vrouw te zoeken, liefst een van van het dorp, en met haar een gezin te stichten. Na verloop van tijd vindt hij zo een vrouw. Ze bouwen samen een huis op het stukje grond dat Antonio van zijn vader heeft gekregen.
Hij neemt zich voor om net als zijn vader, diens vader en alle voorvaderen daarvoor, het land te bewerken dat hem als inwoner van het dorp toekomt. Ze zijn klaar om hun huis te vullen met kinderpraat en gelach. Maar de goden beslissen anders.
Er komen geen kinderen. Hoe hard ze ook bidden tot de goden, de schoot van de vrouw blijft zonder vrucht. Ze lijdt daar zwaar onder. Ze verliest haar levensvreugde en zondert zich af. Antonio ziet haar tot zijn grote verdriet langzaam maar zeker weg kwijnen. Wat hij ook doet om haar op te vrolijken, het helpt niet. Hij voelt zich machteloos.
Om de machteloosheid te ontvluchten, werkt hij veel op het land en als dat niet nodig is, helpt hij zijn buren. Maar wat hij ook doet, de machteloosheid blijft hem bij. Daardoor voelt hij zich eenzamer dan ooit, eenzamer zelfs dan in de oude stad.
Hij besluit om iets heel anders te proberen. Misschien helpt het als hij geld heeft om mooie dingen voor haar te kopen; mooie kleren, opsmuk, sieraden en dingen voor in huis. Wie weet helpt haar dat om weer zin in het leven te krijgen.
Hij gaat in de zilvermijnen onder aan de berg werken. Zes dagen in de week graaft hij in de donkere mijngangen om licht terug te brengen in het leven van zijn vrouw. Zondag's gaat hij naar huis om de dag met zijn vrouw door te brengen. Telkens brengt hij iets voor haar mee. Na verloop van tijd gaan ze samen in de stad beneden aan de berg nieuwe kleren kopen, schoenen en allerlei andere dingen die ze zich dank zij de verdiensten in de mijn kunnen veroorloven.
Op een zondag vertelt zijn vrouw hem dat ze de hele week pijn heeft gehad. Eerst dacht ze dat het wel voorbij zou gaan maar het werd alsmaar erger. Ze had de halve week op bed gelegen.
Ze gaan naar de arts in het dorp. Die denkt dat ze aan een of andere vorm van kanker lijdt, maar zekerheid kan hij niet geven. Hij raadt hun aan om naar de arts in de stad beneden aan de voet van de bergen te gaan. Antonio gaat die week niet naar de mijn maar met zijn vrouw naar de dokter in de stad.
Die stelt borstkanker vast met veel uitzaaiingen in haar lichaam. Volgens hem is daar niets meer aan te doen. Ze zit in de wachtkamer van de dood, zei de huisarts die er in zijn praktijk geen doekjes om windt als het over ziekte en dood gaat.
Antonio wil zich niet bij haar aanstaande dood neerleggen. Hij besluit andere artsen te raadplegen, wonderdokters, gebedsgenezers, handopleggers het maakt niet uit wat als het maar helpt. Hij wil alles proberen om haar te redden van de dood.
Al zijn in de mijn verdiende geld verdwijnt in de zakken van de wonderdokters. Hoe je het ook bekijkt, zij verdienen aan het leed van mensen en dan vooral hun angst voor de dood.
Natuurlijk wordt er ook veel gebeden, al is Antonio sceptisch over de goden. Toen ze vroegen om kinderen, vonden ze bij de goden geen gehoor. Waarom zouden ze dat nu wel vinden? Antonio denkt dat de goden zich niks aantrekken van het lot van de mensen. Waarom zouden ze? Mensen moeten hun eigen zaken regelen en de dood hoort nu eenmaal bij het leven. Na zijn queeste naar genezing voor zijn vrouw beseft Antonio dat er niks aan te doen is. Hij berust in de aanstaande dood van zijn vrouw.
Zo geschiedt het. De vrouw van Antonio sterft na een kort ziekbed. Voor Antonio zelf heeft zijn leven niet meer zoveel zin. Hij geeft het leven op, hij laat het als het ware langzaam wegvloeien uit zijn lijf tot hij sterft aan levensverdriet, liefdesverdriet, eenzaamheid? Wie zal het zeggen.
Het enige wat nog herinnert aan hun beider liefde is het armoedige maar knusse huisje dat ze samen hadden gebouwd in de hoop op een lang leven met kinderen en kinderen van hun kinderen. Het lot heeft anders beslist.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten