HET IS ALLEMAAL DE SCHULD VAN RUTTE

© petrus nelissen

Hieronder een gewaagde politieke analyse van de Provinciale Staten verkiezingen maar wat moet je als zelfs Lex Oomkes, senior politiek redacteur van Trouw er niet meer uitkomt?  Lees zijn column “Op links resteert een puinhoop” van 27 maart 2019 er maar op na. Ik zou hem willen adviseren “politiek wantrouwen” als uitgangspunt voor zijn politieke analyse te proberen. Misschien dat hij dan uitvindt wat er aan de hand is. 

De provinciale verkiezingen zijn weer een tijdje voorbij. Iedereen zit weer aan de koffie. Tijd voor een partijpolitieke analyse (analysis partium). Om maar meteen met de deur in huis te vallen. Het is de schuld van Rutte dat Baudet heeft gewonnen. Rutte’s “Wille zur Macht” heeft hem doen buigen voor (Groen) Links. Zo nam hij zijn voorschot voor het voorspelde verlies in de Eerste kamer. Rutte wilde kost wat kost premier blijven en daarbij is alles geoorloofd, dus ook opportunisme zoals toch dividenden belasten en toch CO2 belasting invoeren. Politieke voornemens, al dan niet terecht, die hij liet vallen voor de peilingen. Democratie is bij Rutte verworden tot een behendigheidsrace om de macht. Daar betaal je een prijs voor, de prijs van politiek wantrouwen.

Nieuwkomer en poseur Baudet, een jongmens dat denkt dat veel boeken lezen hetzelfde is als veel levenservaring, kon de kiezers binnenhalen die Rutte en zijn trawanten niet meer vertrouwden. Ik denk dat Rutte c.s. niet eens in de gaten hadden dat veel kiezers sowieso horendol werden van klimaat en migratie. Je werd de afgelopen maanden zowat elke dag door het NOS journaal om de oren geslagen met klimaat, CO2, energietransitie, zonnepanelen, windmolens, waterpompen, huizen zonder gas, verplicht isoleren van huizen, elektrisch autorijden enz. 

Met een klimaatbeleid waar niemand de gevolgen van kan overzien en ook nog eens een premier die zijn politieke agenda aanpast aan de peilingen maak je de kiezer wantrouwig. Ik vermoed trouwens dat Klaas Dijkhof dat in de gaten had net als Sybrand Buma maar beiden durfden niet voluit tegen de stroom in te gaan. Baudet wel. Coalitiepartners D66 en de CU bleven natuurlijk braaf binnen de bandbreedte van de klimaatagenda, die geloven er heilig in.

Baudet was de enige die scherpe kanttekeningen plaatste bij de klimaatagenda en bij het al jaren slepende migratie probleem met  kinderpardon, heibel in asielcentra, woning tekorten, uitkeringsfraude en terrorisme. Den Haag heeft op beide terreinen permanente politiek onkunde ( politica permanens ignorantia) geëtaleerd. Natuurlijk, het is allemaal ingewikkeld en moeilijk te beheersen maar dat wil niet zeggen dat je er geen visie (vision) op moet hebben.

Maar visie is al lang de zwakke kant van onze nationale politiek. Onze politiekers (civilibus) varen nog slechts op het kompas van technocraten en wetenschappers. Ze hebben hun eerste taak van de politiek, het schip van staat met visie en daadkracht te besturen, al heel lang uit handen gegeven aan technocraten, wetenschappers, peiling bureau's en belangengroepen zoals bijvoorbeeld bij de klimaattafels. Dat allemaal heeft niks te maken met het scheppen van een maatschappelijk draagvlak of het tonen van bestuurskracht maar alles met een demonstratie van politieke onkunde (politica ignorantia).