HET WILHELMUS EN DE DOOD

Sybrand stelt Mark voor het Wilhelmus te zingen. (foto cartoon van petrus)

Het leek wel afgesproken werk. AfgelopenVrijdag. In kranten en op NOS TV allemaal dezelfde opmerkingen. Er zit geen spanning in de verkiezingscampagne. De peilingen kabbelen maar voort. Er is geen sprake van tweestrijd tussen Rutte en Wilders en ga zo maar door. Sensatie ho maar. Niks dan verveling. De journalisten moeten moeite doen om wakker te blijven. 

Gelukkig kwam het Grote Carrière debat er aan met de belofte van politiek vuurwerk. Welke lijsttrekker zal de genadeklap uitdelen? Wie wordt de grootste in de peilingen? Wiens woorden zullen geschiedenis worden? Welk moment in het debat zal gedenkwaardig worden? Tot vervelens toe? 

Toch niet de degelijke socialist Roemer? Of zal het knappe Klaver zijn, het groene groentje? Of zal Asscher eindelijk toeslaan? Waagt Rutte opnieuw de kiezers met een spectaculaire belofte te paaien? Zal Buma staande het Wilhelmus zingen? Wederom verwarring bij de bejaardenpartij van Krol? Zal Thieme nu eindelijk een konijn uit haar hoed toveren? En wat met Pechtold? Nog meer voltooide levens?

Ik heb het niet volgehouden om te kijken. Het zal wel komen omdat ik als Nederlander in het buitenland al gestemd heb. Ik hoef niet meer zo nodig. Het debat als controle achteraf of ik niet bekocht ben, hoef ik ook niet. Gezeur dat niks oplevert. Na de kranten gelezen te hebben was ik blij niet gekeken te hebben. Positieve energie met dank aan de kranten. 

Maar was het wel zo saai? Ik was bijvoorbeeld verrast door het optreden van Martin Kock in Nieuwsuur met Pechtold. Kock is levensmoe en wil een einde aan zijn leven maken zo zei hij op TV. Met zijn optreden zocht hij kennelijk politieke goedkeuring voor zijn doodswens. Hij is uit op een door de overheid goed gekeurde en/of gesteunde zelfdoding of zelfmoord. De dood als een door de overheid gereguleerd consumptieartikel. 

Ik vind het nogal wat dat iemand zo maar op TV zijn zelfmoordneiging kenbaar maakt. Terwijl veel Nederlanders bang zijn voor privacy schendingen door de overheid, maakt Kock van zijn doodswens een publieke aangelegenheid. Nou daar zit je dan als kiezer. Pechtold was gelukkig ook verrast maar vond wel dat het in de toekomst moet kunnen. 

Inderdaad 1984 van Orwell wordt vanzelf werkelijkheid. Niet opgelegd door een dictatuur zoals in Orwell’s boek maar vanuit redelijke liberale welwillendheid. De cultuur van de dood als gevolg van redelijkheid. Dat had Pechtold natuurlijk ook nooit kunnen denken. Maar ja, dat de mens meer is dan redelijkheid alleen is in D66 geen onderwerp van gesprek.

In de Nederlandse pers ook maar nauwelijks. We hebben heel wat andere politieke zorgen aan onze kop, zoals bijvoorbeeld de financiering van de zorg. Maar daar is ook wel een redelijke oplossing voor. Wie meer zorg nodig heeft dan redelijk is, krijgt van de overheid het stempel ‘voltooid leven’ en klaar is kees. Weer een zorg minder.