OPEN BRIEF AAN MAXIME V. (II)

 

Midden jaren tachtig bezocht ik met de toen nog niet zo bekende oorlogsverslaggever Arnold Karskens een landbouw coöperatie van ex guerrillastrijders in El Salvador opgezet met behulp van de boerenbond. Op die manier hoopte men de guerrillastrijders een uitweg uit het geweld van de burgeroorlog te bieden. Het project was mede mogelijk door steun van Nederlandse ontwikkelingssamenwerking.

Beste Maxime,

Amice,

Ik wil het met je hebben over ontwikkelingssamenwerking. Maar voordat ik dat doe, wil ik je feliciteren met je besluit om niet mee te dingen naar het politieke leiderschap van het CDA. Elke politicus lijdt aan een zekere ijdelheid, want anders zou hij of zij geen politicus zijn geworden, maar jij hebt die tijdig weten te bedwingen. Door zo opzij te gaan staan, heb je je partij het interne gekrakeel over het politieke leiderschap bespaard en dat is niet onbelangrijk in deze tijd zo vol van crises.

Ik hoop dat je met net zoveel moed de discussie over bezuinigingen en hervormingen, die binnenkort in het gedoogkabinet begint, zult voeren. Wilders heeft met zijn eis dat eerst ontwikkelingssamenwerking moet worden weg bezuinigd voordat er elders kan worden bezuinigd, de toon voor die discussie al gezet. Hij doet dat in de veronderstelling dat de doorsnee Nederlander veel liever op ontwikkelingshulp bezuinigt dan in eigen vlees snijden. Zeg maar, zijn zoveelste knieval voor de door hemzelf opgerichte afgodenbeelden van Henk en Ingrid. 

In 2005 werd het binnenland van Bangladesh door een tropisch storm getroffen. Net zoals deze man verloren veel mensen al hun have en goed. Dank zij steun van de internationale vakbeweging konden deze mensen met wat geld op de been worden geholpen. Dergelijke steun van de internationale vakbeweging was mede mogelijk door het Vakbonds Medefinancieringsprogramma van Ontwikkelingssamenwerking.

Maar ik zeg je dat hij zich daarin behoorlijk vergist. Aan de Nederlandse keukentafel wordt daar heel anders over gedacht dan Wilders zich kan voorstellen. Ze vinden daar nog altijd dat je wat over moet hebben voor mensen die minder hebben dan zij, ook al is dat ver van hun bed. Kijk maar eens naar de opbrengsten van de grote bedelacties in ons land of naar de inkomsten van goede doelen organisaties als het Julianafonds, het Rode Kruis, het Leger des Heils enz. Mensen blijven geven, zelfs in crisistijd of misschien wel juist in crisistijd als je zelf een beetje begint te voelen wat het betekent om met minder te moeten doen. Ik durf zelfs beweren dat Nederland nog altijd in de top tien van de meest vrijgevige landen in de wereld staat.

Die vrijgevigheid is gebleven ondanks dat sommigen het slechte voorbeeld geven door zichzelf schandalig hoge salarissen te geven. Dat soort mensen moeten we zo gauw mogelijk kwijt zien te raken. Misschien iets voor je lijstje met hervormingen? Inhaligheid past niet in onze nationale cultuur en dat heeft Wilders nog steeds niet door. 

Deze vier vrouwen in Kouvé, Togo hebben na een cursus kapster gevolgd te hebben bij hun vakbond tevens de kans gekregen om op afbetaling een haardroger aan te schaffen. Op die manier hopen ze wat te verdienen in hun dorp. Het project is mogelijk gemaakt met bijdragen van enkele Europese vakbonden. In dit geval Oostenrijk en Nederland.

Nederlanders beseffen  dat armen in de Derde Wereld niet de dupe mogen worden van Hollandse inhaligheid. Ze beseffen ook heel goed dat het geld niet altijd goed terecht komt, dat er fouten worden gemaakt en dat er profiteurs zijn, maar daarmee vinden ze niet dat je dan maar niks moet doen. Men is het er aan de Nederlandse keukentafel over eens dat geld voor ontwikkelingssamenwerking nodig is.

Tot slot weet men ook heel goed dat ontwikkelingssamenwerking ook een kwestie is van wel begrepen eigenbelang. Wij Nederlanders verdienen al eeuwen ons brood met wereldhandel. We waren zelfs het eerste land in de wereld dat die handel wereldwijd winstgevend wisten te organiseren. Dat is niet altijd op een fatsoenlijk manier gebeurd, vooral achteraf bekeken. Niets menselijks is ons vreemd geweest in de geschiedenis. Des te groter het besef dat we wat terug moeten doen voor hetgeen de wereld ons gegeven heeft. Bovendien kan een uitgestoken hand naar de rest van de wereld geen kwaad. Het bevordert de onderlinge verstandhoudingen en wederzijds begrip. In een wereld vol geweld en spanningen is dat niet zonder betekenis.

Dankzij de internationale vakbeweging kunnen vakbondsleiders uit zulk uiteenlopende landen als Pakistan en Togo elkaar ontmoeten tijdens internationale bijeenkomsten. Op die manier kunnen ze ervaring uitwisselen en gemeenschappelijke standpunten vaststellen ter verbetering van het lot van hun mensen. Zulke bijeenkomsten worden voornamelijk gefinancierd door vakbonden waarbij af en toe een beroep kan worden gedaan op Nederlandse ontwikkelingssamenwerking.

Ik zou het bijzonder waarderen als je Wilders dit alles de komende tijd ongemeen duidelijk kunt  maken. Ik vertrouw er op dat je daarbij gesteund zult worden door onze eerste minister. Je maakt mij niet wijs dat hij en zijn partij niet zouden weten wat hoort bij ons land en wat goed is voor ons land. Ook bij de VVD weten ze dat aan de Nederlandse keukentafel nog altijd mededogen bestaat voor mensen die slechter af zijn dan wij.

Met vriendelijke groeten,

PS. Je moet het me maar niet kwalijk nemen maar ter illustratie stuur ik je ook wat foto’s toe van international vakbondswerk dat mede –dus beslist niet alleen – mogelijk is gemaakt met hulp van Nederlandse ontwikkelingshulp.