BELASTINGAFTREK HYPOTHEEKRENTE EN HET VERRAAD AAN DE GEWONE MAN

Het wordt weer als vroeger met de hypotheken, hoor ik op het NOSjournaal. Hoe is dat nu toch mogelijk? Was vroeger toch alles beter? Even samenvatten. Vroeger, tot in de jaren zeventig van de vorige eeuw kreeg je nooit een hogere hypotheek dan 5 keer je inkomen. Het inkomen van een eenverdiener, want tweeverdieners bestonden niet. Je moest ook eigen geld inbrengen en jaarlijks aflossen over een periode van 30 jaar. Annuïteitenhypotheek heette dat. Als dat allemaal voor elkaar was, kreeg je hypotheekaftrek van de belastingdienst waardoor de rentelasten lager werden. Een verkapte vorm van subsidie op geld lenen. Je kon die subsidie toen dus ook niet blijvend hoog houden door bijvoorbeeld nooit af te lossen. Zo'n aflossingsvrije hypotheek bestond niet.

Waarom was dit mooie systeem bedacht? Om de gewone man te ondersteunen bij zijn bezitsvorming. In de jaren 50 van de vorige eeuw was gebleken dat het eigen woningbezit in Nederland, vergeleken met omliggende landen, laag was. Met name de Christen Democraten waren gebrand op bevordering van bezitsvorming bij de gewone man want dat zou van hem een verantwoordelijke burger maken betrokken bij democratie, politiek en overheid (en meteen van de klassenstrijd afhouden). Die gewone man liep overigens niet meteen hard mee in die nieuwe race om bezitsvorming. Het was al moeilijk genoeg om je gezin te onderhouden en uiteraard schrok men terug om zulke grote schulden voor je leven lang aan te gaan. De gewone man was niet gewend met veel geld om te gaan. De bezitsvorming onder de gewone man begon dus heel schuchter.

Waarom liep dit zo mooie plan voor de gewone man zo uit de hand zodat we nu waarschijnlijk nog jaren lang op de blaren moeten zitten? Het ging fout in de jaren tachtig (vorige eeuw) toen de betere verdieners ontdekten dat ook zij de rente van hypotheken voor hun huizen en villa's konden aftrekken. Aldus begon de belastingdienst de royale inkomensgezinnen te subsidiëren. Toen ook nog eens bleek dat ze belastingaftrek konden krijgen op de hypotheek voor hun tweede huis in de Ardesch of Toscane, kon het feest niet meer op.

Je zou zeggen dat toen de politiek ontdekte dat vooral de beter betaalden door de belastingdienst gesubsideerd werden er maatregelen genomen zouden worden om de bezitsvorming van de gewone man weer tot centrum van belastingbeleid te maken. Dat zulks niet gebeurde, kwam omdat de politieke partijen van de gewone man (Christen en Sociaal Democraten) overgenomen waren door doctorandussen en die hadden als nieuwe middenklasse veel baat bij deze belastingaftrek. Met hulp van de belastingdienst konden ze zich zo opwerken tot de hogere middenklasse. Je zou dit het eerste verraad aan de gewone man kunnen noemen.

Daar kwam nog een tweede factor bij. De verdwijning van het een-verdienergezin en de komst van het tweeverdieners gezin als gevolg van de vrouwenemancipatie. Toen besloten werd dat beide inkomens voortaan meetelden voor een hypotheekaanvraag ontstond er na verloop van tijd opwaartse druk op de huizenprijzen waarvan er zoals we weten er te weinig waren als gevolg van de naoorlogse centralistische planning. Een semi-communistisch stelsel waar de Nederlandse sociaal-democraten erg op gesteld zijn. Dit was het tweede verraad aan de gewone man.

De bank en de bouwwereld zagen plotseling een goudmijn van allerlei soorten hypotheken samengaan met prachtige bouwplannen. Nederland dat al sinds de zestiende eeuw een economisch-financieel wonderland is, denk aan de tulpen-bubble en de uitvinding van aandelenhandel op beurzen, maakte zich eensgezind op voor de huizenbubbel.

Iedereen die ook maar een beetje gezond verstand had, zag die aankomen. Daar hoefde je geen econoom, financieel specialist of belastingdeskundige voor te zijn. De buitenwereld begon Nederland zelfs te waarschuwen voor de huizenbubbel. Buitenlandse tijdschriften publiceerden artikelen van buitenlandse journalisten dat het eens fout zou lopen. Maar wie niet horen wil, die hoort niet. De bouwwereld onder leiding van oud CDA'er Brinkman zorgde dat de politiek doof bleef voor de waarschuwingen. De politiek bleef op haar beurt graag doof want daar was de gewone man verdwenen en belastingaftrek levert immers stemmen op. 

Zo kon het dat nog in 2010 CDA voorman Balkenende de verkiezingen in ging met de belofte dat er niet getornd zou worden aan de belastingaftrek voor hypotheekrente. Balkenende kon dat beloven omdat zijn partij net als de sociaal democraten al lang niet voor de gewone man stond maar voor de doorsnee doctorandus waar er intussen dank zij de democratisering van het onderwijs ook heel veel van zijn. Het verraad aan de gewone man is nu dank zij de crisis pas goed aan de oppervlakte gekomen.

ILLEGALE HUISVROUWEN

Huisvrouw Jet Bussemaker. (Een digitale fotocompositie van Petrus met dank aan Helmut Newton en Stephanie Seymour.

Ik geef het meteen toe. Het is populistisch maar ik wil het toch maar gezegd hebben. Terwijl PvdA leider Samsom zich de blaren op zijn tong praat om zijn achterban te overtuigen dat illegalen heus wel humaan behandeld zullen worden bij strafbaarstelling van illegaliteit, praat PvdA minister Jet Bussemaker de niet genoeg buitenshuis werkende vrouwen een nieuw schuldgevoel aan. Of liever vindt dat hun schuldgevoel over de zorg van hun gezin plaats moet maken voor schuldgevoel over de kosten van de investering die de staat in hen heeft gedaan. Dat is pas humaan.

Waarom wil Busssemaker al die vrouwen aan het werk hebben in plaats van thuis in deeltijd te werken? Uit naastenliefde zodat die vrouwen zich kunnen ontplooien? Ik hoorde haar zoiets zeggen tenminste. Je zult lager opgeleid zijn en helemaal niet vinden dat je je als schoonmaakster of schoenverkoopster buitenshuis kunt ontplooien. Wat dan?

Ik verdenk Bussemaker ervan dat zij vrouwen maant te gaan werken om meer belastinginkomsten te krijgen en op die manier de welvaartsstaat te stutten. Anders wordt die misschien wel onbetaalbaar met al zijn toeslagen, uitkeringen en andere leuke dingen voor de mensen en dat wil Bussemaker natuurlijk niet. Maar willen we dat met zijn allen niet? Gaan we mee in de gekte dat we straks vrouwen uit de Derde Wereld hierheen laten komen om voor een laag loon op onze kinderen te passen en het huishouden te doen? Illegale huisvrouwen liefst, die zijn namelijk nog voordeliger.

Waarom worden vrouwen gemaand te gaan werken als de werkloosheid groeit? Is dat om vrouwen te frustreren want een baan vinden zal moeilijk worden. Of is het de bedoeling om het aanbod van arbeid te vergroten waardoor de prijs, het loon dus lager wordt? Zo wordt Nederland weer lekker concurrerend. Ik zei het al eerder we worden geregeerd door kruideniers of ze nu van links of van rechts komen.

DIENSTMEISJES

Uit het fotoboek van mijn oma. Een ons onbekende dienstmeid, vermoedelijk een vriendin van haar.

Dat ik dit nog moet meemaken! Een pleidooi van Antoinette Vlieger in mijn lijfblad NRC Handelsblad ( 'Fulltime werken kan: met hulp in huis', 24/25 januari) voor het toelaten van meer buitenlandse hulp in Nederlandse huishoudens. De cirkel is rond. De Nederlandse vrouw moet voltijds kunnen werken en daarvoor is dus hulp in de huishouding uit het buitenland nodig. In mijn jeugd heette zo'n hulp dienstmeisje of recht toe recht aan werkster of in Vlaanderen poetsvrouw. Mijn oma aan vaders kant was voor dat ze trouwde dienstmeid geweest bij goeie families.

Ja, vrouwen moesten vroeger ook al werken. Niks nieuws onder de zon. Bitter noodzaak was dat. Teveel kinderen thuis, te weinig inkomen dus de dochters het huis uit als dienstmeisje scheelde al meteen een slok op een borrel. Als ze dan ook nog wat overhielden van hun kost en inwoning was dat mooi meegnomen voor de rest van het gezin. Want wat je verdiende was gezinseigendom en niet een zakcentje om leuke kleren voor te kopen of uit te gaan. Dat was voor dat soort mensen niet weg gelegd. Uitgaan deed je een keer in de week. Naar de zondagse mis.

Uit de discussie in NRC over parttime werkende vrouwen begrijp ik dat de Nederlandse vrouw van vandaag full time moet werken om straks niet in de armoedeval van het gebrekkige pensioen te vallen. Vertrouw niet op je partner of je kinderen maar alleen op jezelf als vrije en onafhankelijke vrouw is het devies. Wat je maar vrij en onafhankelijk noemt. Je hele leven loonslaaf om straks van je pensioen te genieten als je voor die tijd al niet onder de zoden ligt, dementeert of in een vervallen verzorgingstehuis bent ondergebracht door je ondankbare kinderen terwijl je ex zich ook nog vermaakt met een jong ding. Lach niet. Ik ken mannen die hun leven hebben vergald en hun dromen verknalt vanwege hun pensioen. Een andere baan zou hun pensioen in gevaar brengen. Dat komt ervan als je vrij wilt zijn en van het leven genieten met volledige garantie voor de toekomst.

Uit het fotoboek van mijn oma. Een onbekende vriendin vermoedelijk ook dienstmeid.

Mijn oma had geen mooie herinneringen aan haar tijd als dienstmeisje. De gang schrobben met koud water en zeep op je blote knieën, zo vertelde ze . De was doen in de winter was iets verschrikkelijks Je handen werden paars en rood. Poetsen, stoffen, vegen, bedden afhalen en opmaken, WC's schoonmaken enz. De vrouw des huizes was je baas en die waren volgens mijn oma nooit gemakkelijk. De moeder van mijn vrouw, de oma van mijn kinderen onderging voor, tijdens en na de oorlog hetzelfde lot. Maar haar bazen waren iets gemakkelijker: een kruideniersvrouw en een bakkersvrouw. Die hadden wel andere zorgen aan hun kop dan de mooie madam uithangen. Die hadden begrip voor hun dienstmeid.

Trouwen was voor hen een bevrijding van dit vernederende werk. Zo lang als het duurde, want het kan natuurlijk altijd misgaan in een huwelijk. Maar dat was nog altijd beter dan je leven lang de dienstmeid zijn bij een ander in huis. Je sliep onder het dak van een ander in een kamertje ergens achteraf, je at in de keuken van een ander, je moest de rommel en de rotzooi van een ander opruimen en altijd netjes gehoorzamen. Het chagrijn, geruzie, pesterijen van kinderen, de onhebbelijkheden van de vrouw en/of de heer des huizes moest je er allemaal bijnemen. Wat waren mijn oma en mijn schoonmoeder blij dat ze daar na hun trouw vanaf waren.

Wordt vervolgd