ENGELAND VAN EUROPESE SMETTEN VRIJ

 

Jacob William Rees-Mogg (born 24 May 1969) is a British politician serving as the Member of Parliament (MP) for North East Somerset since the general election of 2010. A member of the Conservative Party, his views have been characterised as socially conservative and as on the hard-right of the party. (Wikipedia:Jacob Rees-Mogg)

Een verklaring voor de Brexit heb ik tot nu toe gemist en dat is dat Engeland bestuurd wordt door een conservatieve partij diep geworteld in Engels traditionalisme en nationalisme . De Brexiteers zijn de meest extreme nationalisten in de partij. Het conservatieve parlementslid Jacob Rees-Mogg die afgelopen donderdag als eerste het leiderschap van premier May openlijk aanviel, is de vlees geworden karikatuur van dit conservatief nationalisme.
  
Maar achter die karikatuur schuilt een fanatiek nationalisme dat nogal eens onderschat wordt omdat het vaak lachwekkend, ridicuul en gedateerd overkomt bij de wat nuchter denkende mensen. Je kunt haast niet kunt geloven dat de man meent wat hij zegt.

Zijn voorganger Nigel Farage is uit hetzelfde hout gesneden.  Niemand nam hem serieus vanwege zijn clowneske optreden waardoor hij jarenlang de gelegenheid had om de Europese Unie bij het Engelse publiek gesteund door de Tabloids te ridiculiseren en daarmee tegelijkertijd de superioriteit van Engeland aantonen. Maar hij en Rees-Mogg zijn intussen wel extreme nationalisten die Engeland vrij willen houden van Europese smetten.

“Rees-Mogg is a controversial figure in British politics; he has been praised as a conviction politician whose anachronistic upper-class mannerisms and consciously traditionalist attitudes are often seen as entertaining, and has been dubbed the "Honourable Member for the 18th century".[9] On the other hand, critics view him as a reactionary figure, and some of his positions have made him the target of organised protest and criticism. “ (Wikipedia: Jacob Rees-Mogg)

Zijn hele politieke carrière heeft hij in dienst gesteld van wat de Brexit is gaan heten. Sommigen menen zelfs dat hij de opvolger kan worden van May zodra zij uiteindelijk in de Brexit crisis ten onder zal gaan. Of dat het geval zal zijn, is moeilijk te voorspellen maar de man is in de Conservatieve partij wel het topje van een conservatief nationalistische ijsberg die al jaren de politieke onderstromen in die partij beheerst. Een onderstroom die of niet gezien wordt of politiek ernstig onderschat.

Het Engelse nationalisme van Rees-Mogg is een diep geworteld traditionalisme, waar de Engelsen so-wie-so al een patent op hebben. Het gaat gepaard met een verlangen naar een terugkeer naar Good Old England met de daarbij behorende rangen en standen. Dat is het volgende onderschatte deel van de Brexit, de inzet om de standenmaatschappij die Engeland nog altijd is in stand te houden.

In de EU gaat dat conserveren van de Engelse standen en klassen maatschappij  niet lukken, buiten de EU is er meer kans tot behoud. Dan ben je in ieder geval van die “vreemde” invloeden af. Het Brexit verhaal van de Brexiteers dient ondertussen als de verpakking waarachter dit behoud van de Engelse  klassen en standenmaatschappij zich verschuilt. Brexit wordt verkocht als de manier om Engeland zelf weer te laten beslissen over zijn economische toekomst binnen het raamwerk van uitsluitend Britse wetgeving. Dat laatste is misschien nog wel het allerbelangrijkste; voorkomen dat Europese wetgeving via het Europees Hof de standen en klassen maatschappij aantast. Daarom spreken Brexiteers misschien nog wel met meer afschuw over het Europese Hof dan over de vermeend absurde Brusselse regelgeving.

De tragiek van Engeland is dat de Labour partij met partijleider Corbyn (een reactie op Blair die Engeland wel wilde moderniseren) zich net zo vastklampt aan de idee van  klassenstrijd als de conservatieven aan het behoud ervan. Zo bezien zit Engeland vast in zijn verleden. Vanuit Europa gezien is Corbijn echter bezig met een achterhoede gevecht in plaats van met een visie op nieuwe economische en sociale verhoudingen.  Zijn ideologische bagage belemmert hem en zijn kameraden net zo hard een dergelijke visie te ontwikkelen als zijn Conservatieve opponenten. Engeland zit vastgeklonken aan zijn verleden, met de Brexit kan dat mogelijk alleen nog maar langer gaan duren want eens zal het de Engelsen opbreken.

WAT BEZIELT DE ENGELSE EUROPA HATERS?

De Britse Roddelpers is weer in zijn sas. Ze kunnen weer lekker stemming maken tegen de EU. Wat bezielt deze Europa haters? 

De Engelse cultuur is niet weg te denken uit mijn leven of het nu om litteratuur, muziek, film, wetenschap, TV of humor gaat. De Engelse cultuur is niet alleen een deel van mijn cultuur maar je kunt gerust zeggen een groot deel van de Europese cultuur. In de loop der eeuwen hebben zij op al de genoemde terreinen telkens nieuwe standaarden weten te zetten. Daarom blijft de Engelse cultuur inspirerend tezamen met hun geschiedenis en hun gevoel van traditie, waar wij Nederlanders trouwens veel te weinig gevoel voor hebben. Ik ben geen anglofiel maar heb wel altijd van alles wat Engeland aan cultuur en geschiedenis heeft voortgebracht, gehouden.

Meer dan van de Franse of Duitse cultuur, voor ons Europeanen ook twee culturele grootmachten. En vergeet ook de Grieken en de Romeinen die met hun wegen al vroeg aan Europa bouwden.De Spanjaarden en Italianen hebben onze schilderkunst verrijkt en onze keukens nieuwe genoegens gegeven. Maar de Engelsen staan boven aan mijn lijstje. Zonder de Engelsen zouden we in Europa geestelijk een stuk armer zijn.

Maar waarom hebben de Engelsen dan zo'n hekel aan ons Europeanen. Komt dat omdat ze op een eiland wonen en kunnen ze daarom niet anders? Houden we niet genoeg van ze of laten we onze liefde niet genoeg blijken? Moet het soms vanuit Brussel betaalde liefde zijn? Dat zal toch zeker niet. Engeland wil toch niet de hoer van Europa worden? Maar wat is het dan wel? Kunnen ze geen afscheid nemen van hun imperiale verleden? Erger nog, leven ze nog in het verleden? Of wat ook erg is, zijn ze machtsbelust en willen ze eigenlijk dat Londen naast een financieel graaicentrum ook het machtscentrum van Europa wordt? 

 David Cameron zit klem tussen Angela Merkel, Juncker (die hij niet wilde)
 en de Euroscepticus Nigel Farage.

Maar als ze dan zo'n hekel hebben aan Europa waarom gaan ze dan massaal op vakantie naar het Europese zonnige zuiden? Dat willen ze dan weer wel! Gekker nog, ze kopen er massaal huizen. In Zuid Frankrijk heb je hele dorpen met Engelse bewoners. Sommigen wonen er het hele jaar door, anderen houden er een tweede huis op na, tevens hun vakantiehuis. Velen verhuren hun huizen aan andere Europeanen en zo verdienen ze daar dan weer geld aan.

Neem nou de Algarve, de Portugese zuidkust aan de Middellandse zee. Die is vergeven van de Engelsen. Overal staan hun woningen, overal hoor je Engels, van de 10 vluchten op Faro airport gaan er maar liefst zeven naar Engeland! Iedere Portugees die ook maar een heel klein beetje met toerisme te maken heeft, spreekt vloeiend Engels. De menu's in de restaurants zijn in het Engels, veel aanduidingen langs de wegen zijn in het Engels, je kunt Engels bier dringen en ga zo maar door. Als ze zo'n hekel hebben aan ons Europeanen en uit de EU weg willen waarom gaan ze dan niet op vakantie naar hun voormalige bezittingen zoals Jamaica, India of Pakistan?

De Engelse regering valt sinds kruideniersdochter Thatcher over iedere cent die ze aan de Europese Unie behoren te betalen, terwijl ze daarentegen massaal huizen kopen in Portugal, Spanje, Frankrijk, Italië enz. Voor hoeveel geld hebben ze wel niet gekocht? Laten we zeggen dat er verspreid over de EU een half miljoen Engelse huiseigenaren zijn. Als je uitgaat van een gemiddelde prijs van 250.000 Euro per huis dan hebben de Engelsen voor maar liefst 125 miljard Euro in EU huizen geïnvesteerd. Daar verdienen ze geld aan door verhuur en de stijging van de waarde. Ze verdienen en geld  en krijgen daarbij ook nog zon, zee, strand, lekker eten en goedkope drank.

Nigel Farage loves to go back to the times of King Arthur and the Holy Grail.

En alsof dat nog niet genoeg is, zorgt de EU in die landen via projecten voor een betere en veiligere infrastructuur. Overal in de Algarve zie je borden staan met daarop projecten waaraan ook de EU mee betaalt. Een betere infrastructuur maakt de Algarve beter bereikbaar waardoor de huizenprijzen nog meer stijgen en voor nog betere prijzen verhuurd kunnen worden. En dan toch nog zeuren over een naheffing van 2 miljard Euro? Ik snap niet waar Cameron de moed vandaan haalt. We hebben het dan trouwens over niet meer dan 32 Euro per inwoner.

Als ze niet betalen willen, moeten de Engelse huizenbezitters in de EU maar gaan betalen door extra belasting op hun huizen. Waarom zouden de Engelsen op de eerste rang mogen zitten op kosten van de rest van de Europeanen? Treedt Engeland uit de EU dan worden de woningen van alle Engelse huizenbezitters in de EU in beslag genomen. Een voordeel van het vertrek van Engeland uit de EU is dat we dan ook meteen af zijn van de flamboyante nar Nigel Farage. Kan hij in het Engelse parlement de clown gaan uithangen.

EUROFOBIE

De kans bestaat dat de voormalige premier van Luxemburg (1995-2013) en voorganger van Minister Dijsselbloem als voorzitter van de Eurogroep, de christendemocraat Jean Claude Juncker (midden) ,als Voorzitter van de Europese Commissie de strijd zal moeten aangaan met Eurofoben als Marine Le Pen (links) en Nigel Farage (rechts), beide grote winnaars van de Europese verkiezingen in hun land..

In Nederland mag dan de Eurofobie min of meer bedwongen zijn, Wilders verliest en de SP blijft gelijk, in de rest van Europa moet die blijkbaar nog op gang komen en hoe! De ontwikkelingen zijn het gevaarlijkst in de drie voormalige Europese Grootmachten Frankrijk, Engeland en Duitsland. Als het in die landen fout gaat, kan Europa wel eens voorgoed weg zinken in een stammenstrijd die in plaats van stabiliteit en welvaart, verwarring en ellende brengt. Dan zijn we weer terug bij af.

Zo ver is het gelukkig nog niet en misschien komt het ook niet zo ver. Ondertussen is het Front National (geen leuke naam) van Marine le Pen de grootste partij geworden in Frankrijk. Maar wat wil zij? Frankrijk uit Europa en terug naar de Franse Grandeur en de Franse Franc? Dat kan ze wel willen maar in de wereld van vandaag stelt Frankrijk niet veel meer voor. De voormalige koloniën komen echt niet terug en Frankrijk mag dan een kernmacht zijn, je verdient er als land geen snee brood meer mee.

Bij de Engelsen is de nostalgie naar het zogenaamde Britse eigene al net zo groot. Met dank aan de Britse UKIP partij van Nigel Farage die net als Het Franse Nationale Front de grootste partij dreigt te worden, groter dus dan de Conservatieve en de Socialistische partij. Dat is even wennen voor die twee partijen. UKIP is hypocriete nostalgie met Engelse flair. Eerst de halve wereld veroveren, dan die halve wereld na de Tweede Wereldoorlog kwijt raken en dan een halve eeuw later roepen dat je terug wil naar het eigene. De Britten zullen er aan moeten wennen dat ze het met Europa zullen moeten doen net als de Fransen.

In Duitsland valt het nog mee met de anti-Europeanen. De partij Alternatief voor Duitsland behaalde 6.5% van de stemmen en komt daarmee voor het eerst in het Europees Parlement. Geen schokkende uitslag. De christendemocraten van Angela Merkel behaalden nog altijd 36% van de stemmen. Tezamen met de Socialisten die 28% van de stemmen haalden, is Duitsland een toonbeeld van politieke stabiliteit. Dat is maar goed ook. Is er tenminste een Europese grootmacht die het hoofd koel houdt en niet in nostalgische romantiek vervalt.

Europa heeft de afgelopen jaren zware stormen doorstaan met de Financiële en Economische crisis, de Griekse crisis, de schuldencrisis van de Zuidelijke landen en de sociale crisis als gevolg van de werkloosheid. De Euro dreigde door internationaal wantrouwen weggespoeld te worden. Plotseling bleek de zo vanzelfsprekende welvaart sinds de Tweede Wereldoorlog een kwetsbare kasplant te zijn die meer verzorging en onderhoud nodig heeft dan een gemeenschappelijke Euro, een vrijhandelszone en open grenzen. Even dreigde Europa uiteen te vallen als gevolg van omvallende banken, onhoudbare nationale schulden en wankele regeringen.

Maar die crises hebben Europa uiteindelijk niet onderuit gehaald maar politiek volwassener gemaakt. Europa is gegroeid en daardoor sinds die crises onderwerp van een echt politiek debat geworden over de voors en tegens van de open grenzen, de gemeenschappelijke Euro, de uitbreiding naar het Oosten (met als centraal punt de Oekraïne crisis), het Russische Putinisme, de wereldwijde handelsverdragen, de milieu regels enz. Bij zio'n echt politiek debat behoort natuurlijk ook alles wat Europa rijk is aan politieke stromingen en folklore, zoals nationalisten, uiterst linkse en rechtse groepen en alles wat daar dan nog tussen zit.

Het is een geruststellende gedachte dat het Europese politieke debat is verbreed zonder verlies aan politieke stabiliteit. Ondanks het verlies van 60 zetels blijft de christendemocratische fractie met 214 zetels de grootste fractie in het Europees Parlement. De sociaaldemocraten zijn met 189 zetels (een verlies van slechts 7 zetels) de tweede fractie. De Liberalen met 66 zetels (17 minder dan in het vorige parlement) vormen de derde fractie. Tezamen zijn deze 3 klassieke politieke stromingen, de traditionele steunpilaren van Europa, goed voor 469 van de in totaal 751 zetels, d.w.z. goed voor 62%. Tel daar nog eens de Groenen bij met 52 zetels en dan zie je dat de Eurofoben zwaar in de minderheid zijn, voorlopig dan toch.

Voorzitter Barroso van de Europese Commissie heeft dus gelijk met zijn conclusie dat “conditions are there for a solid support for aEuropean Union that remains united and open whilst seeking to bestronger.”  Is de kans nu groot dat de Luxemburger Jean Claude Juncker als officiële leider van de Europese christendemocraten ook de opvolger van Barroso wordt? Ik denk het wel. In ieder geval wordt het moeilijk hem te omzeilen. De christendemocratische volkspartij EVP heeft met hem als kandidaat voor het Europees voorzitterschap een goede tactische zet gedaan. Als kandidaat van een klein land kan hij gemakkelijk door de regeringsleiders van andere landen geaccepteerd worden. Als leider van de christendemocraten kan hij moeilijk gepasseerd worden tenzij Angela Merkel anders beslist. Maar waarom zou ze dat als christendemocrate doen?