ENGELAND VAN EUROPESE SMETTEN VRIJ

 

Jacob William Rees-Mogg (born 24 May 1969) is a British politician serving as the Member of Parliament (MP) for North East Somerset since the general election of 2010. A member of the Conservative Party, his views have been characterised as socially conservative and as on the hard-right of the party. (Wikipedia:Jacob Rees-Mogg)

Een verklaring voor de Brexit heb ik tot nu toe gemist en dat is dat Engeland bestuurd wordt door een conservatieve partij diep geworteld in Engels traditionalisme en nationalisme . De Brexiteers zijn de meest extreme nationalisten in de partij. Het conservatieve parlementslid Jacob Rees-Mogg die afgelopen donderdag als eerste het leiderschap van premier May openlijk aanviel, is de vlees geworden karikatuur van dit conservatief nationalisme.
  
Maar achter die karikatuur schuilt een fanatiek nationalisme dat nogal eens onderschat wordt omdat het vaak lachwekkend, ridicuul en gedateerd overkomt bij de wat nuchter denkende mensen. Je kunt haast niet kunt geloven dat de man meent wat hij zegt.

Zijn voorganger Nigel Farage is uit hetzelfde hout gesneden.  Niemand nam hem serieus vanwege zijn clowneske optreden waardoor hij jarenlang de gelegenheid had om de Europese Unie bij het Engelse publiek gesteund door de Tabloids te ridiculiseren en daarmee tegelijkertijd de superioriteit van Engeland aantonen. Maar hij en Rees-Mogg zijn intussen wel extreme nationalisten die Engeland vrij willen houden van Europese smetten.

“Rees-Mogg is a controversial figure in British politics; he has been praised as a conviction politician whose anachronistic upper-class mannerisms and consciously traditionalist attitudes are often seen as entertaining, and has been dubbed the "Honourable Member for the 18th century".[9] On the other hand, critics view him as a reactionary figure, and some of his positions have made him the target of organised protest and criticism. “ (Wikipedia: Jacob Rees-Mogg)

Zijn hele politieke carrière heeft hij in dienst gesteld van wat de Brexit is gaan heten. Sommigen menen zelfs dat hij de opvolger kan worden van May zodra zij uiteindelijk in de Brexit crisis ten onder zal gaan. Of dat het geval zal zijn, is moeilijk te voorspellen maar de man is in de Conservatieve partij wel het topje van een conservatief nationalistische ijsberg die al jaren de politieke onderstromen in die partij beheerst. Een onderstroom die of niet gezien wordt of politiek ernstig onderschat.

Het Engelse nationalisme van Rees-Mogg is een diep geworteld traditionalisme, waar de Engelsen so-wie-so al een patent op hebben. Het gaat gepaard met een verlangen naar een terugkeer naar Good Old England met de daarbij behorende rangen en standen. Dat is het volgende onderschatte deel van de Brexit, de inzet om de standenmaatschappij die Engeland nog altijd is in stand te houden.

In de EU gaat dat conserveren van de Engelse standen en klassen maatschappij  niet lukken, buiten de EU is er meer kans tot behoud. Dan ben je in ieder geval van die “vreemde” invloeden af. Het Brexit verhaal van de Brexiteers dient ondertussen als de verpakking waarachter dit behoud van de Engelse  klassen en standenmaatschappij zich verschuilt. Brexit wordt verkocht als de manier om Engeland zelf weer te laten beslissen over zijn economische toekomst binnen het raamwerk van uitsluitend Britse wetgeving. Dat laatste is misschien nog wel het allerbelangrijkste; voorkomen dat Europese wetgeving via het Europees Hof de standen en klassen maatschappij aantast. Daarom spreken Brexiteers misschien nog wel met meer afschuw over het Europese Hof dan over de vermeend absurde Brusselse regelgeving.

De tragiek van Engeland is dat de Labour partij met partijleider Corbyn (een reactie op Blair die Engeland wel wilde moderniseren) zich net zo vastklampt aan de idee van  klassenstrijd als de conservatieven aan het behoud ervan. Zo bezien zit Engeland vast in zijn verleden. Vanuit Europa gezien is Corbijn echter bezig met een achterhoede gevecht in plaats van met een visie op nieuwe economische en sociale verhoudingen.  Zijn ideologische bagage belemmert hem en zijn kameraden net zo hard een dergelijke visie te ontwikkelen als zijn Conservatieve opponenten. Engeland zit vastgeklonken aan zijn verleden, met de Brexit kan dat mogelijk alleen nog maar langer gaan duren want eens zal het de Engelsen opbreken.