TOT NU TOE ZITTEN WE ONDER DE 1,5°C

The linear warming trend since January, 1979 still stands at +0.14 C/decade (+0.12 C/decade over the global-averaged oceans, and +0.19 C/decade over global-averaged land).

 

Klimaat, je leest er nooit genoeg over. Er zijn twee zaken die ik nauwlettend in het oog houd. Dat is de stijging van de temperatuur en de toename van uitstoot van CO2. Er wordt immers verondersteld dat er tussen die twee een oorzakelijk verband bestaat. Sluitend bewijs is er niet maar wel veel indirecte aanwijzingen.

Hoe staan we er nu voor na de hete maar ook natte augustus en warme september? Dat de aarde opwarmt is wel zeker. We komen immers uit een kleine ijstijd en er is wat opgestookt sinds het begin van het industriële tijdperk. De vraag is alleen hoeveel warmt ie op? Blijven we onder de 1,5°C of worden het wel 2°C of wie weet nog meer?

Het meten van de temperaturen over de hele aardbol is een precaire kwestie. Ik begrijp dat er niet een enkele betrouwbare temperatuur meter is waarmee tot ver achter de komma kan worden vastgesteld hoeveel de aarde aan het opwarmen is.

De satellietmetingen van de lagere atmosfeer sinds 1979 door hoogleraar en voormalig NASA medewerker Roy Spencer PhD behoren tot de betrouwbaarste metingen. Op zijn blog publiceert hij maandelijks de gemeten resultaten.

Voor september meldt hij een record hoge afwijking naar boven van +0,90° C ten opzichte van het gemiddelde van het vorige decennium (1991-2020) en sinds de metingen in 1979. De afwijking in de maand augustus zat er met 0,70°C net onder. (zie grafiek hierboven).


De lineaire opwarming trend is sinds januari 1979 nog altijd +0,14°C/decennium (+0,12°C/per decennium boven het gemiddelde boven oceanen en +0,19°C per decennium boven land). Wel beschouwd zitten we dus nog steeds onder de 1,5°C per 100 jaar.

Is dit een reden om optimistisch te zijn? Zal de opwarming niet boven de 1,5° C uitkomen?

Als we kijken naar de hoeveelheid CO2 in de atmosfeer die gemeten wordt op de berg Mauna Loa (Hawaï) dan moeten we vrezen dat we boven de 1,5°C gaan uitkomen tenminste als er een direct verband is tussen de hoeveelheid CO2 in de atmosfeer en de opwarming want de hoeveelheid CO2 in de atmosfeer stijgt nog steeds.

Tussen augustus 2022 en augustus 2023 is de hoeveelheid CO2 gestegen met 2,5 ppm (particles per miljoen). De stand is nu 419,68 ppm. Een minuscule hoeveelheid op het totaal maar naar men aanneemt genoeg om de temperatuur op onze planeet te verhogen als gevolg van het zogeheten broeikasgas effect. 

Merkwaardig is dat zelfs tijdens de Covid jaren de uitstoot van CO2 niet minder is geworden. Ook niet door de genomen maatregelen in Europa, laat staan door die in Nederland. 

Naar het schijnt stoot China in vier dagen net zoveel CO2 uit als Nederland in een heel jaar. Wij zijn met 18 miljoen, zij met 1,2 miljard. Zo bezien is Nederland een bescheiden last voor Moeder Aarde of valt het wel mee? Moeder Aarde is geen watje.

 

87. HET KAN VRIEZEN. HET KAN DOOIEN. FAALT DE KLIMAAT THERMOSTAAT?

 

Misschien zit ik er helemaal naast maar ik heb het idee dat de Klimaatknop komend jaar om zal gaan. Volgens vele berichten zal het doel om de opwarming van de aarde tot 1,5°C niet gehaald worden.

Niet zo erg, als opwarming al erg zou zijn, want nog altijd blijft volgens satelliet metingen de opwarming binnen de 1,5° C ondanks de toename van de hoeveelheid CO2. (zie onderstaande grafiek). Dat is overigens merkwaardig. De opwarming versnelt niet ondaks CO2 toename.

The average anomaly for the year was +0.174 deg. C, making 2022 the 7th warmest year of the 44+ year global satellite record, which started in late 1978. Continuing La Nina conditions in the Pacific Ocean have helped to reduce global-average temperatures for the last two years.  Zie Website Roy Spencer, klimatoloog, NASA wetenschapper. 

Min of meer tegelijk zal de knop omgaan van de energietransitie. De veel te ambitieus gestelde doelen worden volgens voorzichtige schattingen niet gehaald. De kosten voor het opwekken van alternatieve energie zijn net zo hoog of hoger dan die van fossiele energie, ook daar zal naar gekeken moeten worden.

Zie bijvoorbeeld het geruzie over de bruinkoolmijnen in Duitsland en het jarenlange geworstel in België over het openhouden van kerncentrales. Het hoogspanningsnetwerk in Nederland dreigt overbelast te worden en versterking daarvan kost miljarden en vele jaren van uitvoering.

De door Brussel bepaalde beprijzing van CO2  zal mogelijk leiden tot welvaartsverlies. Daar is politiek nog niet het laatste woord over gesproken.  

NEO-EGOÏSME OF INTERNATIONALE SOLIDARITEIT?

 Nog in de tweede helft van de jaren tachtig ondersteunde Jan Tinbergen (links) de actie 1,5% van CNV Aktie Kom Over (nu CNV Internationaal) op het Binnenhof. Naast hem staat toenmalig Tweede Kamervoorzitter Dick Dolman (PvdA).

Ontwikkelingssamenwerking is zo vorige eeuws dat je het maar beter meteen van de Nederlandse begroting kunt schrappen. Het past niet meer in deze liberale tijd van eigen verantwoordelijkheid, ondernemerschap, vrije markt en neo-egoïsme. Als het aan de PVV ligt wordt ontwikkelingssamenwerking als een van de linkse hobby’s samen met bijvoorbeeld Europa weg bezuinigt om aldus Henk en Ingrid te sparen voor nieuwe bezuinigingen. Een legitieme politieke zet van Wilders maar wel met verkeerde argumenten. Zo is Europa geen linkse hobby, dat weet Wilders best. Het is ook een ondernemershobby (vrije markt, deregulering, enz.), fervent mee opgebouwd door zijn eigen voormalige VVD.

Ontwikkelingssamenwerking is voornamelijk een linkse hobby geweest. Die is indertijd zo populair geworden mede dank zij de Rotterdamse macro econoom professor Tinbergen, een zeer respectabel geleerde al was het maar omdat hij de eerste was die de Nobelprijs voor economie won (1969). Tinbergen was mede aanjager van de VN doelstelling om 0,7% van de nationale begroting te reserveren voor ontwikkelingssamenwerking (1970).  Jan Pronk, in zekere zin de tovenaarsleerling van Tinbergen, heeft als PvdA minister voor Ontwikkelingssamenwerking die populariteit alleen maar vergroot. Maar vergeet de rol van het CDA niet. Die hebben met hun diepe wortels in missie en zending ervoor gezorgd dat ontwikkelingssamenwerking een heel breed maatschappelijk draagvlak kreeg. De basis was solidariteit, hetzelfde fundament waarop de sociale voorzieningen en de gezondheidszorg in Nederland is opgebouwd.

 Hier zien we tijdens dezelfde 1,5% actie het toenmalig Tweede Kamerlid Cor Kleisterlee (rechts), tevens voorzitter van de Katholieke NGO Cebemo (tegenwoordig Cordaid), op het Binnenhof spreken. Links met het blad papier in de hand CNV secertaris Arie Hordijk. CNV Aktie Kom Over secretaris Gerrit Pruim bedient de megafoon.

De VVD heeft er trouwens altijd voor gevochten dat de Ontwikkelingspot ook ten dienste stond voor het Nederlandse ondernemerschap. Uiteraard viel dat heel slecht bij radicaal links Nederland. In die tijd werden ondernemers en vooral multinationals gezien als uitbuiters in plaats van werkverschaffers. Hoewel daar vaak ook wel wat voor te zeggen was, was dat beeld toch te eenzijdig. Ontwikkelingssamenwerking werd toen door links omarmd, kort door de bocht gezegd, als een instrument om het socialisme te bevorderen (naats de Novib ook binnen kerkelijke organisaties als Cebemo nu Cordaid, Icco en Solidaridad) met zijn accent op herverdeling van inkomen in plaats van vergroting van inkomen door middel van productiviteit. Noem het de bekende blinde vlek van links voor de economische realiteit maar een die je kunt vergeven omdat hij voortkomt uit een goed hart.

Nu in deze nieuwe eeuw met al zijn nieuwigheden wordt pas goed ingezien dat herverdeling van inkomen alleen niet genoeg is om in ontwikkelingslanden een humane maatschappij dichterbij te brengen.

Werk, werk en nog eens werk is net zo belangrijk of misschien wel belangrijker voor de ontwikkeling van een samenleving. Door te werken maakt een mens deel uit van de gemeenschap, kan hij of zij de verantwoordelijkheid voor zijn leven, zijn gezin of familie nemen, kan hij zich zelf ontplooien enz. Een lofzang op investeringen, vrij markt en vrije handel ter bevordering van de werkgelegenheid is dus op zijn plaats. Dat moeten de linkse hobbyisten toegeven maar dat is niet alles. Een vrije markt moet gecorrigeerd worden, wil het spel niet ontaarden in het recht van de sterksten en de rijksten. Daar zijn vakbonden voor nodig en een  eerlijke, rechtvaardige overheid die democratisch tot stand komt. Dat zullen de rechtse hobbyisten moeten erkennen.

Er is dus voor links en rechts nog werk zat aan de winkel voor Ontwikkelingssamenwerking. Wilders zou onderwijl moeten beseffen dat door toe te geven aan het neo-egoïsme hij ook de fundamenten van de binnenlandse solidariteit ondermijnt.