Dat internationale
politiek meer een kwestie van ordinaire koehandel is dan van idealisme, mag bekend
worden verondersteld. Zo kochten ten tijde van de Koude Oorlog de VS
en de Sovjet Unie regelmatig stemmen in de VN door gunsten te
verlenen aan regeringen van allerlei slag. De Koude Oorlog mag dan
met de val van de muur gedaan zijn, toch zal het me niet verbazen dat
dit nog steeds gebeurt en niet alleen door de grootmachten. Frankrijk
en Engeland zullen zich ook niet onbetuigd laten in dit spel, net zo
min als bijvoorbeeld opkomende grootmachten als India en China.
Daarom alleen is voorzichtigheid geboden met het ideaal om van de VN
een soort wereldregering te maken.
Maar soms sta je
versteld hoever zulke zaken kunnen gaan. Wie had gedacht dat er een
soort van driehoeks-verstandhouding bestond tussen de bloedige
Argentijnse militaire dictatuur van de onlangs overleden generaal
Videla, de Cubaanse Revolutionaire Commandant Fidel Castro en de
Sovjet dictatuur onder leiding van Breznjew? Toch blijkt dat het
geval geweest te zijn als ik de blog 'Stoffige waarheden' (19 mei
jl.) van Martin Guevara , een neef van de grote held Che Guevara, mag
geloven.
Het is begrijpelijk dat
hij als zoon van een broer van Che Guevara nog emotioneler schrijft
dan we gewend zijn van Latijns Amerikanen en in het bijzonder
Argentijnen. De blog heeft daarbij enigszins het karakter van een
bekentenis in de zin dat hij en vele van zijn linkse makkers lang
gezwegen hebben over deze misdadige koehandel van Fidel Castro en de
Sovjet Unie met de mensenrechten. Over het waarom van dit zwijgen,
schrijft hij niet veel meer dan het vermoeden van misplaatste
loyaliteit waardoor hij bijna medeplichtig werd. Wat hij bedoeld met
misplaatste loyaliteit is niet geheel duidelijk. Aan het hypocriete
Cubaanse regime dat ook nog solt met de roem van zijn oom is hij niks
verplicht, zo vindt hij. Waarschijnlijk gaat het om misplaatste
loyaliteit aan een ideologie waar hij intussen afscheid van heeft
genomen? Hoe dan ook, hieronder een vertaling van het eerste, tevens
belangrijkste deel van zijn blog.
“Tweede helft van de
jaren '70. De regering van de Argentijnse militaire junta maakt
enorme winsten door de boycot op graanverkoop aan de Sovjet Unie, die
de Verenigde Staten aan hun satellietlanden voorstelden, te
doorbreken. De Sovjet-regering onder leiding van Leonid Brezjnev gaf,
ongeacht de duizenden linkse militanten die in concentratiekampen
bruut werden gemarteld om vervolgens boven de Rio de la Plata uit
vliegtuigen gegooid te worden, de opdracht om de Lenin orde op de
borsten van de Argentijnse militaire leiders te spelden als
erkenning voor hun bijdrage aan het Vaderland van de proletariërs.
Op zijn beurt geeft de
Argentijnse militaire junta de opdracht om de orde van José San
Martin op de borsten te spelden van hoge Sovjet officieren die
daarvoor naar Argentinië reisden terwijl communistische vrouwen en
mannen vanwege hun inzet voor de communistische zaak afgeslacht
werden als varkens in de daartoe door de regering opgezette
terreurgevangenissen om een einde te maken aan de Marxistische en
Peronistische dreiging.
Vanaf 1976 tot 1982,
het jaar waarin Argentinië de Malvinas eilanden bezet, beloofde de
Cubaanse regering aan de Sovjet diplomaten bij de VN te zwijgen over
de fascistische misdaden om de verkoop van granen door de
revolutionaire en dappere regering van Jorge Rafael Videla, die
daarmee de Noord Amerikaanse blokkade doorbrak, niet in de wielen te
rijden. Meer dan eens hoorden de Argentijnse ballingen in Cuba hoe
hun belangrijkste leider Fidel Castro Ruz in zijn ellenlange
toespraken nooit de fascistische en dictatoriale praktijken noemde
begaan in het land van Che Guevara, volgens hemzelf, een van zijn
beste vrienden en een van zijn grootste strijders.
Voor een handvol
roebels.
Nooit, zelfs niet op
het Plein van de Revolutie, klaagde hij de Argentijnse militaire
junta met naam en toenaam aan behalve met het eufemistische 'Andere'.
In zijn toespraken noemde hij 'De fascistische regeringen van Chili,
Bolivia, Uruguay en … Andere'. Mijn vrienden snapten daarom niet
waarom wij in ballingschap in Cuba woonden, ze twijfelden als ik het
hun uitlegde. Ze kregen de indruk dat onze regering niet zo slecht
was om ervoor in ballingschap te gaan, beseften niet dat mijn vader
er acht en een half jaar gevangen zat en dat er 30 000 mensen
verdwenen waren, meer dan het dubbele van het aantal doden in Chili.
Ik zag de tranen in de ogen van geharde mannen, militanten van linkse
Argentijnse organisaties die in Cuba waren en de kruimels van hun
ballingschap in stilte aanvaarden, als iemand die ongewenst onderdak
kreeg. Ik zag de tranen toen ze een veroordeling verwachtten van het
tribunaal voor de mensenrechten in Genève en Fidel op straffe van de
Sovjet Unie, zweeg en de onderzoekscommissie voor de mensenrechten
commissie in Genève naar die fascistische misdaden blokkeerde
waardoor hij historisch medeplichtig werd aan deze misdaden. Toen hij
moest zwijgen, las hij de voor intimi bedoelde afscheidsbrief van
zijn vriend Che Guevara publiekelijk voor. Toen hij moest spreken uit
naam van de revolutie om eer te bewijzen aan het vaderland van zijn
vroegere vriend, zweeg hij.”
Graag verwijs ik nog
naar de blog CUBA, alle informatie uit en over Cuba,mede de bron van deze
blog.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten