VLAAMS NATIONALISME

Is Bart de Wever de nieuwe prins Willem van Oranje? (een digitale collage van PETRUS)

Als de uitslag van de gemeenteraadsverkiezingen in Vlaanderen iets duidelijk maakt dan is het wel dat Bart de Wever met zijn partij de Nieuwe Vlaamse Alliantie N-VA het Vlaams nationalisme definitief salonfähig heeft gemaakt. Daar waar zijn voorgangers bleven steken in de spoken van het verleden, Vlaamse nostalgie, provincialisme en politieke rancune, slaagde de Wever erin de grondslagen te leggen voor een modern Vlaams nationalisme. Voor veel Vlamingen een opluchting, zo blijkt uit de verkiezingsuitslag.

De traditionele politieke partijen staan er bij en kijken er naar zo zie ik tijdens de TV debatten van de partijvoorzitters. Vooral de liberale Open VLD en de sociaal-democratische Socialistische Partij Anders SP.A schieten in een kramp. Geen wonder, de voorzitters van die 2 partijen zijn politieke erfgenamen van hun vaders. De liberale partijvoorzitter Alexander de Croo is de zoon van Herman de Croo, voormalig parlementslid, 14 jaar minister, parlementsvoorzitter, minister van staat en Belgicist, d.w.z. Belgische eenheid voor alles. De socialistische partijvoorzitter Bruno Tobback is de zoon van de roemruchte Louis Tobback, ook ooit socialistisch partijvoorzitter, minister, parlementslid en nu burgermeester van Leuven. Socialisten gaan over emancipatie van de arbeidersklasse . Ze hebben niks met emancipatie van bevolkingsgroepen die een taal en een cultuur delen.

De Christen Democratische CD & V is niet happig op splitsing van België maar het is wel een brede volkspartij. Tijdens deze verkiezingen is gebleken dat ze nog altijd diep geworteld is in de Vlaamse samenleving ondanks de ontkerkelijking en de vele schandalen over seksueel misbruik in Katholieke instellingen. In zekere zin heeft de CD&V ten tijde van voorman Leterme de N-VA op het paard gezet door indertijd een lijstakkoord te sluiten. Bart de Wever kreeg als het ware de zegen van de CD&V.

Hoe nu verder? De klassieke partijen houden krampachig vast aan hun uitgezette koers. Ze wijzen erop dat het geen federale verkiezingen waren, dat de zesde staatshervorming er aan komt en dat ze de crisis gaan oplossen. Het is de tactiek van tijd winnen samen met de Franstalige minister president Elio di Rupo in de hoop of de waan dat het allemaal wel zal overwaaien. Zo is het immers tot nu toe altijd gegaan dus waarom ook nu niet?