Wat moet ik als vermaledijde babyboomer eigenlijk vinden van
de Occupy beweging? Ervaring met bezetten en demonstreren heb ik genoeg. In
mijn eigen studiestad Nijmegen demonstreerden we in de jaren zestig elke maand
met vertrek vanaf het Jan van Hoofmonument bij de brug over de Waal tegen de
oorlog in Vietnam. Daarna volgden Berlijn, Brussel en Parijs.
Maar in tegenstelling tot de demonstraties en acties van
toen, die de konkrete doelstelling hadden om de publieke opinie te doen keren
tegen de oorlog in Vietnam, mis ik nu heldere doelstellingen. Ik weet niet waar
de Occupy beweging heen wil. Ik zie op de borden en de leuzen veel onvrede met
de bestaande wereld en oproepen tot een menslievende wereld. Beide vind ik
logisch maar hoe doe je dat?
Indertijd stelde ik vast dat mijn jaren zestig en zeventig
generatie uiteindelijk is vastgelopen in twee stromingen die ik nu terugzie
in de Occupybeweging. De ene stroming van lief zijn voor elkaar is de erfgenaam
van de hippiebeweging waar overigens cultureel veel boeiends is uit
voortgekomen. De andere stroming is met zijn meer politiek geformuleerde
doelstellingen, hoe vaag ook, meer de erfgenaam van het jaren zestig links dat
vooral was georiënteerd op het socialisme als alternatief voor het
kapitalisme.
De beide stromingen eindigden toen als gevolg van
radicalisering in een cultureel en politiek isolement. Daarvoor waren al veel
aanhangers afgehaakt. Zij hadden besloten om met hun verworven bagage
aan nieuwe ideeën en opvattingen aan een lange mars door de bestaande politieke
en culturele instellingen te beginnen. Sommigen, zoals bijvoorbeeld de Duits
Franse studentenleider Cohn Bendit en kabouterman Roel van Duijn, deden dat met
enig succes maar de meesten bekommerden zich uiteindelijk om huisje, boompje en
kinderen.
Dat gaat al eeuwenlang zo want bestaande ideeën,
opvattingen, normen en waarden en de daarbij behorende structuren zijn veel
taaier dan men in zijn jeugdige enthousiasme denkt. Wat dat betreft heb ik dus
mijn les wel geleerd. Ik geloof niet meer in radicale veranderingen en radicale
minderheden. Ik geloof daarentegen wel aan trouw aan je idealen en je blijven
inzetten voor je medemens en de samenleving zonder dat je ooit de zekerheid
hebt dat het daardoor allemaal ook beter zal worden. Want dat is ook een les
die het leven je ook geeft. Mensen zijn nogal eens onverbeterlijk.
De kunst is om dit te accepteren en dan toch te blijven
geloven in medemenselijkheid. In een tentje te gaan zitten op en of ander plein
alsof het een vriendenpagina op Facebook is daarvoor niet genoeg. Dat is te
vrijblijvend en te mooi om waar te wezen. Het kan wél een begin zijn van het
besef bij een nieuwe generatie dat actie nodig is. Als dat zo is, wens ik hen
veel succes met hun lange mars door maatschappij en samenleving.
