 |
Timothy Ash is associate fellow in het Russia and Eurasia-programma bij Chatham House en senior sovereign strategist bij RBC Bluebay Asset Management in Londen. Hij werkt al meer dan 30 jaar als professioneel econoom, waarvan 20 jaar in de banksector, waar hij werkte voor instellingen als RBS, Bear Stearns, Nomura en ICBC Standard Bank. Timothy is gespecialiseerd in opkomende Europese economie, gerelateerd aan vastrentende beleggingen. Hij schrijft en blogt uitgebreid over economische uitdagingen. Zijn artikelen worden gepubliceerd in de Kyiv Post, Atlantic Council, de Financial Times en de United Business Journal. Hij heeft verschillende regeringen geadviseerd over het beleid ten aanzien van Oekraïne en Rusland en met name over de impact van sancties. |
Onderstaand artikel van Timothy Ash is overgenomen van The Kiyv Independent. Ik heb het vertaald en lichtjes bewerkt.
Het bereiken van een duurzaam vredesakkoord tussen Oekraïne en Rusland is misschien niet zo eenvoudig als Trump heeft gesuggereerd, een besef dat tot hem lijkt te zijn doorgedrongen. Zijn aanvankelijke belofte van vrede binnen enkele dagen is nu verlengd tot zes maanden. Generaal Keith Kellogg, Trumps aangewezen gezant voor Oekraïne, heeft de verwachtingen ook getemperd door te hopen op een doorbraak binnen de eerste 100 dagen van de Trump-regering, een tijdsbestek dat waarschijnlijk nog verder zal uitlopen.
Heeft Trump daadwerkelijk een vredesplan voor Oekraïne? Dat is twijfelachtig. De verschuivende deadlines voor vooruitgang weerspiegelen deze onzekerheid. Trump en Kellogg lijken geen diepgaand begrip te hebben van Oekraïne, Poetin of de Europese veiligheid. Het lot van Oekraïne lijkt niet hoog op de prioriteitenlijst van Trump te staan, die zich in plaats daarvan richt op "Making America Great Again".
De campagnebeloften om de financiële steun voor Oekraïne in te trekken, vonden weerklank bij kiezers toen ze werden gepresenteerd als het herverdelen van middelen naar verwaarloosde Amerikaanse gemeenschappen. Maar zelfs als de Amerikaanse steun voor Oekraïne wordt gekort, is het onwaarschijnlijk dat die fondsen hun weg zullen vinden naar achtergestelde Rust Belt-gemeenschappen.
Voor Trump is Oekraïne een probleem voor Europa. Zijn recente opmerkingen over de territoriale ambities van de VS — met betrekking tot Canada, Groenland en Panama — suggereren zijn intentie om een quid pro quo te verkrijgen van de Russische president Vladimir Poetin voor het goedkeuren van Russische territoriale winsten in Oekraïne. Trump geeft mogelijk aan dat als hij de voorwaarden van Rusland accepteert, hij iets terug verwacht, zoals een oogje dichtknijpen voor een Amerikaanse claim op Groenland. Deze mentaliteit onderstreept Trumps transactionele benadering, waarbij Oekraïne het risico loopt om in het proces te worden verkocht.
Terwijl Kellogg en Mike Waltz, Trumps keuze voor nationale veiligheidsadviseur, misschien proberen een coherente strategie te formuleren, is het onduidelijk of Trump zich bij hun inspanningen aansluit. Trump heeft aanzienlijke invloed op Poetin, met name met betrekking tot Oekraïne. Rusland heeft meer behoefte aan een deal dan de VS. Een langdurige oorlog riskeert een economische ineenstorting door sancties, mogelijke militaire muiterijen in de stijl van Jevgeni Prigozjin en toenemende sociale onrust.
Hoewel Oekraïne ook voor uitdagingen staat — tekorten aan arbeidskrachten en donormoeheid — zijn deze beheersbaar vergeleken met de risico's voor Poetin.Voor de VS zijn de kosten van de ondersteuning van Oekraïne, ongeveer $ 100 miljard over drie jaar (waarvan 40% van de VS), een fractie van het defensiebudget. Een groot deel van deze uitgaven komt de VS rechtstreeks ten goede via betalingen voor Amerikaanse wapens, waarbij vaak oudere apparatuur wordt vervangen door moderne upgrades.
Bovendien heeft de oorlog NAVO-bondgenoten en Oekraïne ertoe aangezet om de Amerikaanse wapenaankopen op te voeren, terwijl Europa naar verwachting jaarlijks meer dan $ 250 miljard aan defensie-uitgaven zal verhogen. Hoe langer de oorlog duurt, hoe meer de VS economisch profiteert terwijl de capaciteiten van Rusland uitgeput raken — en dat alles zonder Amerikaanse troepen in gevaar te brengen.
Een effectievere onderhandelingsstrategie voor Trump zou zijn om druk uit te oefenen op Poetin door te dreigen met meer steun voor Oekraïne of strengere sancties op te leggen aan de Russische economie — stappen die de VS minimaal zouden kosten. Trump zou steun kunnen betuigen aan het NAVO-lidmaatschap van Oekraïne of het gebruik van langeafstandsraketten goedkeuren die diep in Rusland kunnen inslaan. Hij heeft alle macht in handen.
Maar in plaats van deze macht te gebruiken, lijkt de regering van Trump deze aan Poetin te geven. Trump heeft geen NAVO-lidmaatschap voor Oekraïne, geen langeafstandsraketten, een stop op financiële hulp voor Oekraïne en mogelijke sancties tegen Rusland aangekondigd. Ondertussen hebben figuren als Kellogg en Waltz voorstellen gedaan om frontlinies te bevriezen, waardoor Rusland effectief het gebied kan behouden dat het momenteel bezet.
Ondanks dat hij alle troeven in handen heeft, lijkt Trump het spel aan Poetin te hebben overgedragen. Voor Oekraïne is veiligheid van het grootste belang in elke vredesovereenkomst. Het land kan overleven als het de gebieden verliest die momenteel door Rusland worden bezet, maar de economische vooruitzichten zijn afhankelijk van veiligheidsgaranties.
Deze kunnen worden verkregen via NAVO-lidmaatschap, bilaterale veiligheidsgaranties of robuuste westerse militaire en financiële steun die vergelijkbaar is met de relatie tussen de VS en Israël. De concessies van Trump — het afwijzen van het NAVO-lidmaatschap en het verwerpen van bilaterale garanties — hebben het debat echter verlegd naar het beperken van de defensieve capaciteiten van Oekraïne.
Poetin zal dit uitbuiten om Oekraïne kwetsbaar te houden voor toekomstige invasies, investeringen te ontmoedigen en wederopbouw te vertragen. De resulterende onzekerheid zou miljoenen Oekraïense vluchtelingen ervan weerhouden om naar huis terug te keren, wat het risico op verdere emigratie en binnenlandse instabiliteit met zich meebrengt.
Europa krijgt te maken met ernstige gevolgen als Oekraïne instort: golven van Oekraïense vluchtelingen, het aanwakkeren van extreemrechts populisme en een versterkt Russisch militair-industrieel complex. Een herlevend Rusland, aangemoedigd door de overwinning in Oekraïne, zou als volgende de Baltische staten of Moldavië kunnen aanvallen.
De veiligheid van Europa hangt af van het vermogen van Oekraïne om zichzelf te verdedigen als frontlinie tegen Russische agressie. Trump begrijpt misschien niet wat er voor Europa op het spel staat, maar Europese leiders moeten dat wel doen. Nu de VS een stap terug doet, moet Europa wakker worden voor de existentiële dreiging van Rusland en verantwoordelijkheid nemen voor de verdediging van Oekraïne.
Een jaarlijks prijskaartje van $ 150 miljard om Oekraïne te ondersteunen is te overzien voor de Europese economie van $ 25 biljoen — vooral vergeleken met de jaarlijkse toename van $ 250-$ 500 miljard aan defensie-uitgaven die waarschijnlijk nodig is als Oekraïne valt.
Het vrijmaken van de $ 330 miljard aan geïmmobiliseerde Russische centrale bankactiva zou Oekraïne aanzienlijke financiering kunnen bieden. Bovendien zou Europa een beroep moeten doen op Trumps economische prioriteiten door steun voor Oekraïne te framen als een zegen voor Amerikaanse banen, en het te brandmerken als het "Trump Plan voor de verdediging van Europa" of een modern Marshall Plan.
Helaas blijven Europese leiders in ontkenning, negeren ze de risico's van een Trump-presidentschap en slagen ze er niet in de verbanden te leggen tussen de veiligheid van Oekraïne en hun eigen veiligheid. Het waarborgen van de stabiliteit van Oekraïne gaat niet alleen over het beschermen van één land — het gaat over het veiligstellen van de toekomst van Europa als geheel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten