 |
| foto: petrus nelissen |
Tekst: Robert Girouard
Vertaling: Martien de Wit
In de aanloop naar de Top van Rio vroegen de Verenigde Naties het IPCC om een update (‘Rio Supplement‘) in de hoop dat het meer doorslaggevend zou zijn… ten gunste van het antropogene signaal, natuurlijk. Maar hier is het antwoord van de wetenschappers:
Het klimaatsysteem kan reageren op vele forcings en het moet nog worden bewezen dat het broeikaseffect-signaal voldoende te onderscheiden is van andere signalen om te worden gedetecteerd, behalve als een grove stijging van de troposferische temperatuur die zo groot is dat andere verklaringen niet waarschijnlijk zijn.
Er bleef dus onzekerheid
Het UNFCCC werd desondanks aangenomen, gered door het inmiddels heilig verklaarde voorzorgsbeginsel. Met het oog op de potentieel zeer ernstige risico’s van klimaatverandering erkenden de ondertekenende landen, te beginnen met de westerse landen, formeel de noodzaak om de uitstoot van broeikasgassen, en CO2 in het bijzonder, te verminderen, zelfs bij gebrek aan wetenschappelijke validatie. Alea jacta est (de teerling is geworpen). In de woorden van klimaatwetenschapper Judith Curry,
“we hebben het paard van de wetenschap achter de politieke wagen gespannen”.
Precies het tegenovergestelde van wat algemeen wordt gehoord. (“Volg de wetenschap”).
Het verdrag verplicht de ondertekenende staten, d.w.z. hun vertegenwoordigers, ook tot een collectieve aanpak onder streng toezicht van UNEP en onderwerpt hen aan groepsdenken. De ‘partijen’ zijn overeengekomen om eenmaal per jaar bijeen te komen om de voortgang te evalueren en verdere stappen te bespreken. De eerste COP (Conferentie van de Partijen) werd in 1995 in Berlijn gehouden. Op de Kyoto-conferentie in 1997 deden de geïndustrialiseerde landen hun eerste concrete toezeggingen. COP 21 in Parijs ging nog een stap verder met een nieuwe, zogenaamd ‘wettelijk bindende’ overeenkomst die door 196 partijen werd ondertekend en impliciet gebaseerd was op het concept van Net Zero 2050. Et voilà !
Laten we niet vergeten dat dit Akkoord van Parijs, dat in in achterkamertjes is bekokstoofd, als belangrijkste doelstelling heeft om “de stijging van de gemiddelde temperatuur wereldwijd ruim onder de 2°C boven het pre-industriële niveau te houden” en om door te gaan met de inspanningen “om de temperatuurstijging te beperken tot 1,5°C boven het pre-industriële niveau”, allemaal zonder een duidelijk idee van wat dit in de praktijk betekent en hoe dit te bereiken. Het is aan elke staat om zijn ‘bijdragen’ te bepalen.
Het is belangrijk om te benadrukken dat het UNFCCC en de daaruit voortvloeiende overeenkomsten door staten zijn geratificeerd of geïmplementeerd zonder enig echt nationaal debat of kennis van de ins en outs. In de meeste democratische landen waren de regeringen die aan de macht waren al overtuigd van het idee en was het niet meer dan een ’tekenen-bij-het-kruisje’ operatie. In Frankrijk bleek het ‘ongekende experiment in overlegdemocratie van de Citizens’ Climate Convention‘ in de praktijk het negeren te zijn van de normale democratische processen. In de Verenigde Staten werd, als ik me niet vergis, een uitvlucht gebruikt: omdat er al een wet bestond over luchtvervuiling (Clean Air Act), was het voldoende dat het Environmental Protection Agency (EPA) een ‘Endangerment Finding‘ publiceerde waarin werd verklaard dat CO2 een vervuilende stof is om de CO2-uitstoot te kunnen reguleren. Hoe is het mogelijk dat een project dat zo radicaal en allesomvattend is als Net Zero 2050 als een brief op de post is gegaan?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten