Putjinski kijkt heel anders naar de werkelijkheid dan wij hier in het Westen. Het begint allemaal met de opstand op het Maidanplein in het centrum van de hoofdstad Kiev in 2013. De toenmalige gekozen pro-Russische president Janoekovytsj weigerde op het laatste moment onder druk van Putjinski het associatieverdrag met de EU te ondertekenen terwijl het parlement met overweldigende meerderheid had ingestemd met het verdrag.
De demonstraties op het Maidanplein tegen het niet ondertekenen van het associatieverdrag liepen uit de hand.
“Aan een periode van relatieve rust tijdens de voortdurende pro-westerse protesten kwam abrupt een einde op 18 februari 2014, toen confrontaties tussen de betogers en de Oekraïense oproerpolitie, de Berkoet, escaleerden in de Revolutie van de Waardigheid. Er vielen minstens 116 doden, onder wie 13 politieagenten en meer dan 1.100 gewonden. De Euromaidan-protesten en de daaropvolgende revolutie leidden uiteindelijk tot het afzetten van president Janoekovytsj, het ontslag van premier Azarov en de ondertekening van de associatieovereenkomst tussen de Europese Unie en Oekraïne. “ (Wikipedia: Euromaidan)
De opstandelingen werden openlijk gesteund door parlementsleden van de Europese Unie, wat voor Putjinski het bewijs was dat de opstand een mede door het Westen georganiseerde staatsgreep is. De opstand zette een streep door de politieke berekeningen van Putjinski. Hij dacht met Janoekovytsj Oekraïne in de Russische invloedssfeer te kunnen houden.
Voor hem is het vooruitzicht dat protestdemonstraties kunnen leiden tot de val van een president een gruwel. Maidan zou wel eens een slecht voorbeeld kunnen zijn voor de oppositie in Moskou. Sinds 2013 heeft hij daarom stelselmatig met veel machtsvertoon en geweld de oppositie van straat gejaagd.
Met het verlies van Janoekovytsj schakelde Putjinski over naar een meer gewelddadige ingreep in Oekraïne om het land te dwingen alsnog een pro Russische koers te varen. Met hulp van een vijfde kolonne bezette hij de twee Russisch gezinde oostelijke provincies Donetsk en Luhansk. De Krim wist hij met groene mannetjes bij verrassing in te nemen.
Kiev zag zich nu geconfronteerd met een gewapende opstand en het verlies van de Krim aan Rusland. Volgens de logica van Putjinski moest Kiev nu wel onderhandelen over haar geopolitieke, lees niet-Westerse positie.
Toen met de verkiezing van president Zelensky (een acteur en clown) bleek dat Oekraïne niet wilde buigen voor Putjinski werden de kaarten opnieuw geschud. In de ogen van Putjisnki waren Zelensky en de zijnen niks anders dan Nazi’s en landverraders die Oekraïne met hulp van het Westen definitief uit de Russische invloedssfeer wilden halen.
Voor Putjiski is het ondenkbaar dat Oekraïne een vrij en onafhankelijk land is met vrije burgers die langs democratische weg over hun eigen lot beslissen. In zijn ogen is Oekraïne geen soevereine staat.
Voor Putjinski zat er dan ook niks anders op dan het land met geweld - een speciale militaire operatie - alsnog te dwingen tot Rusland te behoren. (In de verte hoor je hier het woord 'politionele acties', bedoeld om de orde te herstellen in voormalig Nederlands Indië terwijl het ging om een onafhankelijkheidsoorlog)
Nu de oorlog niet verloopt zoals gedacht, de politieke en militaire top van Rusland hebben zich danig verkeken op leger en volk van Oekraïne, staat Rusland er slechter voor dan voor de oorlog. Het Russische leger is helemaal niet zo machtig, het Westen is meer verenigd dan ooit, Zweden en Finland komen de NAVO versterken en Oekraïne is door de oorlog meer dan ooit aaneen gesmeed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten