Vandaag is het drie maanden en 16 dagen geleden dat het Russisch leger van Putinski Oekraïne binnenviel. De VS voorspelde de inval, de rest van de wereld keek ongelovig toe, ook West Europa. Putinski maakte met zijn inval een einde aan een een lange periode van vrede en welvaart in Europa, zo lang dat jongere generaties niet eens meer wilden weten van een mogelijke oorlog op Europees grondgebied.
Nu is het dan zover en hoe! Miljoenen vluchtelingen zijn op drift geraakt in Europa, vluchtelingen waar we onze handen vol aan hebben. Intussen maakt het Russische leger steden en dorpen met de grond gelijk met als gevolg miljarden aan economische schade om over de geestelijke schade maar niet te spreken. Miljoenen mensen zijn getraumatiseerd, gezinnen verwoest en de toekomst van een hele generatie letterlijk kapot gemaakt.
De collaterale schade is al even groot. Voor het eerst sinds de Tweede Wereldoorlog staat de zorgvuldig opgebouwde welvaart op het spel als gevolg van de dramatisch gestegen energieprijzen. De daarop volgende oorlogsinflatie dreigt van de Europese economie een gelatinepuddinkje te maken dat gevaarlijk heen en weer wiebelt om uiteindelijk in te kakken.
Dat laatste dringt maar moeilijk door tot onze politieke leiders. Ze zijn niet klaar voor een dergelijke uitdaging. Dat kan ook moeilijk. Het zijn stuk voor stuk mooi weer politici gewend als ze zijn aan voorspoed en vrede. Ze hebben niet geleerd om te gaan met een oorlog, het volk te leiden, om te gaan met moeilijke keuzes en een einde aan luxe sprookjes. Ze wachten liever af. Het kabinet Rutte VI is daar een mooi voorbeeld van. Hun daadkracht is nul of het nu om gas, elektriciteit, koopkracht, wapenleveranties of wat dan ook gaat. Ze staan nog afgestemd op de oude golflengtes van energietransitie, maakbaar klimaat, stikstof, smsjes van de premier enz.
De meesten weten ook niet hoe ze om moeten gaan met een dictator als Putinski. Macron vertrouwt op zijn oude Franse instincten en denkt dat hij namens Europa en de wereld vredestichter kan zijn. Hij is met zijn rol in de wereld bezig, een kleine Napoleon te spelen. Bondskanselier Scholz kan maar met moeite afscheid nemen van de naoorlogse Duitse vredespolitiek. Hij staat voor het dilemma om in Putisnki al dan niet een Russische uitgave van Hitler te zien, die immers net als Putisnki een agressor van formaat was ten koste van zijn eigen volk.
Onder de Europese bevolking daarentegen is de solidariteit met de Oekraïners groot zelfs in een voormalig neutraal land als Oostenrijk tref je op de metrostations in Wenen oproepen aan tot tot hulp aan de Oekraïnse vluchtelingen. De bevolking lijkt daarmee meer reserves te hebben om de nieuwe situatie het hoofd te bieden dan de politici.
De enige uitzondering is gek genoeg de Oekraïnse president Zelenski. De oorlog heeft in een handomdraai van hem een weifelende president tot een politiek leider van formaat gemaakt. Als een Mozes neemt hij zijn volk aan de hand en loodst ze door de zwaarste tegenslagen heen, links en rechts bemoedigend, Europese mooi weer politici wakker schuddend, zijn leger steunend door om wapens te bedelen, de Europese Unie onder druk te zetten en dictator Putinski tactisch en strategisch het hoofd te bieden. Zelenski is oorlogsproof gebleken dat is meer dan je van andere Europese politici kunt zeggen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten