HET TIJDJE VAN PENG SHUAI

 

Via Twitter werd campagne gevoerd om Peng Shuai vrij te krijgen. Nu beweert ze dat ze nooit 'een tijdje' is weg geweest.

Wie iets wil snappen van hoe geraffineerd en bruut de Chinese Communistische Partij en regering omgaat met een toptennisser als Peng Shuai, verwijs ik naar de volgende passage in het boek ‘1000 jaar vreugde en verdriet’ van de Chinese kunstenaar Ai Weiwei de ontwerper van het beroemde stadion het vogelnest en intussen verbannen uit zijn land.

Ai Weiwei verdween in 2011 voor 'een tijdje' van 81 dagen waarna de autoriteiten toegaven aan wereldwijde protesten en hem vrij lieten. Toen zijn paspoort in 2015 werd hersteld, ontvluchtte Ai China en woont sindsdien in het buitenland. Eenmaal veilig voor de Chinese autoriteiten maakte Weiwei een aantal diarama's waarin hij toont hoe hij tijdens zijn verdwijning dag en nacht werd bewaakt door twee agenten. Zelfs op de poepdoos keken twee bewakers toe.

 

“Onder de druk om zich te conformeren werd iedereen meegezogen in een ideologisch moeras van ‘kritiek’ en ‘zelfkritiek’. Mijn vader schreef herhaaldelijk dit soort zelfkritieken en toen de controle op gedachten en meningsuiting zo sterk werd dat zijn eigen leven in gevaar dreigde te komen, schreef hij net als anderen een essay waarin hij Wang Shiwei, de auteur van ‘Wilde Lelies’, aan de kaak stelde, een publieke stellingname die haaks stond op zijn innerlijke overtuiging.
Siuaties als deze deden zich voor in Yan’an in de jaren veertig, ze deden zich voor in het China van na 1949 en ze doen zich tot op de dag van vandaag nog steeds voor.”  (blz. 108 in ‘1000 jaar vreugde en verdriet’ van Ai Weiwei)

Stel je Peng Shuai eens voor. Die is na haar beschuldigingen van seksueel wangedrag van een hoge partijfunctionaris van Partij en regering een tijdje verdwenen. In dat ‘tijdje’ is haar te verstaan gegeven wat ze kan doen wil ze de affaire overleven.  

Wat er in dat ‘tijdje’ is gebeurd, laat zich raden aan de hand van de gevolgen. Na dat ‘tijdje’ verscheen ze als bij toverslag weer in het openbare leven waarna ze tegenover het Franse sportblad L’Equipe verklaarde dat ze nooit is verdwenen. “Zoveel mensen, onder wie mijn vrienden en mensen bij het Internationaal Olympisch Comité, stuurden me berichten, dat het gewoon onmogelijk was om hen allemaal te beantwoorden.”

Om het beeld van dat ‘tijdje’ compleet te maken, beweert ze in dat interview ze zelf het bericht over het seksuele wangedrag van een Chinese topfunctionaris van Twitter heeft gehaald wegen het enorme misverstand dat het had veroorzaakt.

Het Internationaal Olympisch Comité kan net als wij niet anders dan machteloos reageren op wat Peng Shuai beweert. “Het is haar leven, haar verhaal en dat is waarom zij daarover moet communiceren.”  Inderdaad, het is haar leven dat is afgenomen door de Chinese autoriteiten in het “tijdje” dat ze was verdwenen maar geen verdwijning is.