Naar schatting kost het afkoppelen van 8 miljoen huishoudens 450 miljard Euro. Intussen is bekend geworden dat de EU overweegt het aardgas als groen te erkennen. De vijanden van het aardgas zijn daar fel op tegen. Het zijn de groepen die van klimaat hun verdienmodel hebben gemaakt zoals Greenpeace, Wereldnatuurfonds, Milieudefensie en de Triodosbank.
De strijd om ruimte in Nederland wordt steeds heftiger met dank aan de energie transitie en de ecologische waandenkbeelden over Nederland. De strijd tussen windmolen, natuurschoon en mens is in volle gang. Groen Links, met in zijn voetspoor Greenpeace en Milieudefensie worden ontmaskerd als hypocrieten nu de windmolenplannen in Amsterdam steeds concreter worden. Aan de ene kant tonen zij zich als scherp slijpende natuurbeschermers aan de andere kant maken ze natuur en landschap kapot door het landschap te industrialiseren met torenhoge windmolens, hun krachtige windturbines en maaiende molenwieken.
Het is ook een krankzinnig idee om in een klein land waar toch al te weinig levensruimte is om het alle bewoners naar de zin te maken met genoeg woningen, werk, onderwijs, voedsel en landbouw, recreatie en natuurbehoud, de energievoorziening over te laten aan windmolens en zonnevelden zodat het land straks volgebouwd is met windparken en zonnevelden. Dat kan Nederland qua bevolkingsdichtheid en beschikbare ruimte zich niet permitteren tenzij je het land definitief wil verpesten.
De gevolgen van dit idee van gedecentraliseerde, zogenaamde goedkope energie (wat niet waar is, want het windmolen en zonnepanelen systeem vereist altijd de back-up van stand-by gascentrales om de dalen in de energievoorziening op te vangen met als gevolg dubbele kosten) beginnen zich te wreken nu de inwoners ontdekken dat ze een windmolenpark naast of zelfs voor hun deur krijgen.
“De leefbaarheid, gezondheid en kwetsbare natuur staan op het spel,” zegt Verberne. Daarbij denkt hij aan de Schellingwouderscheg, maar ook aan de Noorder IJplas en de volkstuinparken langs de ring. Vrees is ook dat de hoogbouw zoals in de Molenwijk en de Waterlandpleinbuurt veel geluidshinder te verwerken krijgt over de snelweg heen. “De bewoners van Noord doen blijkbaar voor spek en bonen mee, want de gemeente Amsterdam luistert niet.” (Parool, 11 maart 2021)
Het is de spijker op zijn kop. Groen is bezig met energietransitie ten koste van het weinige natuurschoon dat het nog heeft en dan hebben we het nog niet over de windmolens als de slagers van het vogelbestand zowel op land als op zee. Daarover hoor je de Groenen nooit of te nimmer, terwijl toch iedereen met enig gezond verstand inziet dat je in het dichtbevolkte Nederland niet nog eens grootschalig kunt verindustrialiseren met windmolenparken.
De strijd om de windmolens is een ding, de strijd om het stikstof tot conservering van de natuur is een ander ding. Ook hier doet zich de vraag voor waar we mee bezig zijn? Je kunt in Nederland wel natuurgebieden willen conserveren zoals ze ooit geweest zijn, maar het gaat gewoon niet tenzij ten koste van de voedsel en landbouwproductie, de woningbouw en de infrastructuur aan wegen.
Het is ook een krankzinnig idee om in een klein land waar toch al te weinig levensruimte is om het alle bewoners naar de zin te maken met genoeg woningen, werk, onderwijs, voedsel en landbouw, recreatie en natuurbehoud, de energievoorziening over te laten aan windmolens en zonnevelden zodat het land straks volgebouwd is met windparken en zonnevelden. Dat kan Nederland qua bevolkingsdichtheid en beschikbare ruimte zich niet permitteren tenzij je het land definitief wil verpesten.
De gevolgen van dit idee van gedecentraliseerde, zogenaamde goedkope energie (wat niet waar is, want het windmolen en zonnepanelen systeem vereist altijd de back-up van stand-by gascentrales om de dalen in de energievoorziening op te vangen met als gevolg dubbele kosten) beginnen zich te wreken nu de inwoners ontdekken dat ze een windmolenpark naast of zelfs voor hun deur krijgen.
“De leefbaarheid, gezondheid en kwetsbare natuur staan op het spel,” zegt Verberne. Daarbij denkt hij aan de Schellingwouderscheg, maar ook aan de Noorder IJplas en de volkstuinparken langs de ring. Vrees is ook dat de hoogbouw zoals in de Molenwijk en de Waterlandpleinbuurt veel geluidshinder te verwerken krijgt over de snelweg heen. “De bewoners van Noord doen blijkbaar voor spek en bonen mee, want de gemeente Amsterdam luistert niet.” (Parool, 11 maart 2021)
Het is de spijker op zijn kop. Groen is bezig met energietransitie ten koste van het weinige natuurschoon dat het nog heeft en dan hebben we het nog niet over de windmolens als de slagers van het vogelbestand zowel op land als op zee. Daarover hoor je de Groenen nooit of te nimmer, terwijl toch iedereen met enig gezond verstand inziet dat je in het dichtbevolkte Nederland niet nog eens grootschalig kunt verindustrialiseren met windmolenparken.
De strijd om de windmolens is een ding, de strijd om het stikstof tot conservering van de natuur is een ander ding. Ook hier doet zich de vraag voor waar we mee bezig zijn? Je kunt in Nederland wel natuurgebieden willen conserveren zoals ze ooit geweest zijn, maar het gaat gewoon niet tenzij ten koste van de voedsel en landbouwproductie, de woningbouw en de infrastructuur aan wegen.
Maar waarom zouden we de natuur willen behouden of terugbrengen zoals zij ooit is geweest? Natuur past zich aan, dat leert de natuurgeschiedenis ons, net als de mens aan het klimaat. De hele evolutietheorie van Darwin is er notabene op gebaseerd. Of geldt die theorie alleen maar voor het verleden en niet voor het heden? Ecologen zouden eens moeten nadenken over hun ideeën in verhouding met bde evolutietheorie in plaats van natuurdogma's op mens en maatschappij los te laten. Natuurnostalgie van ecologen is in een dichtbevolkt land als Nederland onmogelijk. Laten we ons concentreren op de natuurschoon dat we hebben als zijnde parken die voor natuur en recreatie dienen. De Hoge Veluwe is wat mij betreft daarvan een mooi voorbeeld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten