FOTOBLOG: DE PONT MUSEUM 2

Dit is het eerste wat ik zie van een kunstwerk van Anis Kapoor:
een dorpel met de tekst "niet betreden".
Geen toegang tot het kunstwerk, hoewel de deur wagenwijd open staat zoals je op onderstaande
foto kunt zien.
Ik zoek naar uitleg want ik heb geen idee wat ik hiermee aan moet. 

Anish Kapoor, Zonder Titel 1992
Onwetend steek ik mijn hoofd naar binnen om te kijken 
wat te zien valt in de donkere kamer.  
Maar ik zie niks.
Wat wil Kapoor met zijn donkere kamer laten zien?
Het zwarte gat van de dood,
of verwijst hij naar de Zwarte Gaten in het heelal?
PS. Pas thuis las ik op de website van het museum:

"... hier heeft Kapoor de hele ruimte met donkerblauw pigment behandeld.
Pas als de ogen gewend zijn aan het weinige licht doemt langzaam een blauwe, 
vrij zwevende bol op die, hoewel zichtbaar, toch onstoffelijk lijkt.
Het is verwonderlijk hoe Kapoor erin slaagt om de ervaring van het kijken heel intens te maken.
Materie verschijnt en verdwijnt en de grenzen tussen werkelijkheid en illusie, 
zijn en niet zijn, vervagen."

Kapoor is een illusionist maar dan museaal.

Anish Kapoor, Descent into Limbo 1992

Dit is géén zwarte cirkel of zwart gat.
Het is een illusie daarvan, zo lees ik in het museum.
Het is eigenlijk een diep blauw gat.

Anish Kapoor, Descent into Limbo 1992


Ik wil niet oneerbiedig doen  maar deze doos 
met de illusie van een zwart gat, cirkel of punt deed mij denken
aan de houten poepdoos uit mijn jeugd,
maar dan zonder deksel en papier.
De titel "Afdaling in het onbekende" krijgt daardoor een heel andere betekenis.

Anish Kapoor, Sky Mirror (for Hendrik) 2017
Dit kunstwerk van Kapoor is een recente aanwinst van De Pont,
waarmee Tilburg de eerste Nederlandse stad is met een monumentale sculptuur
van Kapoor in de openbare ruimte.
Doordat deze super glad gepolijste metalen plaat de hemel weerkaatst,
wordt het een poëtisch monument.

Mij doet het denken aan "De man die de wolken meet"
van de Belgische kunstenaar Jan Fabre.

Deze monumentale luchtspiegel van Kapoor doet me 
aan nog een andere luchtspiegel denken.
Ik bedoel "Het karretje om de hemel te vervoeren" van Roger Raveel 
in het Raveel museum in Machelen te België. 

Dit karretje en "De man die de wolken meet" 
vind ik poëtisch sterker, vooral ook omdat ze een humoristische ondertoon hebben.