DE ZES MISKLEUNEN VAN TSIPRAS

Premier Tipras als Europees Zwaargewicht Bokser.

Als je aan machtspolitiek wil doen, dan moet je wel macht hebben anders wordt het een miskleun of zelfs lachwekkend. Griekenland heeft van alles behalve een machtspositie met als gevolg toch wel enkele miskleunen. Hun redding tot nu toe is de ernst van de andere Europese landen om Griekenland daadwerkelijkheid in de Eurozone en bij de Europese Unie te houden.

Op grond van hun machtspolitieke waandenkbeelden denken Tsipras en de zijnen dat ze de economische problemen van Griekenland in een politiek onderonsje met Merkel en Hollande, de leiders van de twee machtigste landen van de EU, zouden kunnen regelen. Bij gebrek aan een echte machtspositie proberen ze zo'n onderonsje af te dwingen met politieke spelletjes waarbij alles is toegestaan omdat zou gaan om de redding van het Griekse volk.

Duitsland als machtigste land, maar vanwege zijn verleden nog altijd ook het meest kwetsbare land, werd het belangrijkste doelwit van hun politieke spel. Andere landen werden afgedaan als onbelangrijk of zelfs onderhorig aan Duitsland (Italië, Spanje en Portugal). Ze schuwden het niet om de demonen uit het verleden van Nazi Duitsland op te roepen. Duitsland zou Griekenland nog miljarden Euro's aan oorlogsschade moeten betalen, toevallig een bedrag net zo hoog als de totale Griekse schuld. Dit was de eerste miskleun van Tsipras tegenover Europa dat zich immers politiek heeft verenigd om zijn verleden aan gewelddadige conflicten en oorlogen achter zich te laten.

Door in te zetten op een politiek onderonsje met Duitsland en Frankrijk lapte Tsipras ook de Europese spelregels, procedures en instellingen aan zijn laars. Misschien zijn dat niet meteen de best mogelijke wat de Europese democratieën te bieden hebben maar voorlopig wel de enige om Europa te behoeden voor nieuwe gewelddadige conflicten. Geweld is nooit ver van huis in Europa zoals de gebeurtenissen op de Krim en in Oost Oekraïne ons het afgelopen jaar duidelijk hebben gemaakt. Dat is de tweede miskleun van Tsipras.

Om met de in hun ogen belangrijkste Europese machthebbers -Merkel en Hollande – te dwingen met hen aan tafel te gaan zitten, weigerde Tsripas om serieus met de “lagere” Europese instellingen te onderhandelen, hoe hard de Europese ministers van Financiën onder leiding van de Nederlandse minister Dijsselbloem ook hun best deden. Juncker als voorzitter van de Europese Commissie, Tusk als voorzitter van de Europese Raad en Europarlementsvoorzitter Martin Schulz werden openlijk geschoffeerd. Dat is de derde miskleun van Tsipras.

De Europese instellingen zijn volgens Tsipras inefficiënt en ontoereikend om echte belangrijke besluiten te nemen. Het IMF werd al meteen na de verkiezingsoverwinning van Tsipras afgeserveerd als ondeugdelijk en onredelijk. Politiek onverstandig als je beseft dat van het IMF ongeveer 150 landen deel uitmaken. Om het allemaal nog gekker te maken, ging Tsipras persoonlijk naar Moskou om te koketteren met Poetin en Rusland als mogelijke financiële tegenkandidaten voor Europa en het IMF. Tsipras mag dan jong zijn, zijn geest verwijlt nog in de dagen van de Koude oorlog. De vierde miskleun van Tsipras.

Met dit gedrag kleunt Tsipras ook mis omdat hij daarmee de Europese waarden en normen aan zijn laars lijkt te lappen. Dat lijkt toch wel de vijfde miskleun. 

De zwaarste is echter dat hij met dit optreden het vertrouwen in Europa, toch al zwak, verder ondermijnt. De Griekse tragedie zou daarom wel eens het begin van het einde van de opbouw van een verenigd Europa kunnen zijn. Dat zou uiteindelijk wel eens een veel grotere tragedie voor Europa kunnen zijn dat de Griekse. Europa terug bij af.