PRINS FILIP WORDT KONING PHILIPPE

Herman de Croo is een typisch voorbeeld van een lid van de traditionele politieke elite van België: liberaal, royalist en Belgicist. Hij is al sinds 1968 ononderbroken lid van het parlement. Hij heeft tientallen onderscheidingen ontvangen wat hem er ongetwijfeld van overtuigt dat hij van onschatbare waarde was en is voor België. (een digitale fotocollage van Petrus)

De eerste PR fout van het Belgische Koningshuis is al binnen. Prins Filip wordt Koning Philippe terwijl zijn geboortenaam Filip is. Een Vlaamse naam terzijde geschoven door een Franse naam. Hoe dom kun je als koningshuis zijn, tenzij de nieuwe koning er al rekening mee houdt dat hij zal eindigen als Koning Philippe van Wallonië? Veel Vlamingen moeten nu al niks hebben van het Belgische Koningshuis. Deze naamsverandering, een subtiele stoot onder de Vlaamstalige gordel, kan het alleen maar erger maken.

Het heet dat de prins houterig en stijf is. Zeker, dat kun je op menig filmpje zien. Slim zou hij ook niet zijn. Ooit heeft een of andere professor belast met zijn opleiding publiekelijk gezegd dat hij het niet kan. Sindsdien is hij de prins die het niet kan, een imago waar hij zich na al die jaren van voorbereiding niet los van heeft kunnen maken. Zijn taalvaardigheid is traag en bij tijd en wijle kinderachtig. Het gevolg van een gebrek aan voldoende Nederlandstaligheid maar ook omdat hij vaak geen goed en snel antwoord weet te geven op vragen.

In dat opzicht is de prins het slachtoffer van de cultuur van de Belgische Hofhouding. Wist zijn vader Koning Albert II met zijn charme en snedigheid nog aan die verkrampte cultuur te ontsnappen, zijn zoon Filip lukt dat helemaal niet. Het gebrek aan zelfvertrouwen maakt het allemaal nog erger. Hij hakkelt, aarzelt en kan niet vrij uit in de cameralens kijken. Zo maakte zijn verzekering dat hij goed voorbereid aan het koningschap begint, de twijfel nog groter. Wat zeker moest klinken, klonk onzeker versterkt door een aarzelende lichaamstaal.

Waarschijnlijk speelt hem hierbij ook nog eens de opvoeding door zijn oom, voormalig Koning Boudewijn, parten. Die had het geluk dat hij koning kon zijn in de tijd dat België alsmaar welvarender werd. Er was geld genoeg om iedereen, Vlamigen en Walen, tevreden te houden. Het was de gouden tijd van de Gewesten en de Autonome Regio's waardoor zowat elke politicus van enige betekenis op een gegeven moment wel minister, onderminister of een of andere goed betaalde overheidsfunctie kon krijgen. Een loodzwaar landsbestuur zowel financieel als politiek. En hoewel Koning Boudewijn geen moderne koning was, kon hij zich dank zij de groeiende rijkdom in vooral Vlaanderen staande houden.

Maar zijn moraal ging bijna terug tot de tijd dat Spanje het nog te vertellen had in de Lage Landen. Hij zou een waardig opvolger zijn geweest van Philips II, maar dan wel met minder geweld en machtsvertoon. Mede dank zij zijn Spaanse vrouw Koningin Fabiola bleef hij vast zitten in een verkrampt Katholicisme. Hij trad ooit voor een dag af als Koning zodat hij de intussen aangenomen abortuswet niet hoefde te ondertekenen. Het feit dat het koningspaar geen kinderen kon krijgen, zou daarbij een rol hebben kunnen spelen maar het blijft natuurlijk een gênante vertoning. Beter was geweest dat hij toen helemaal was afgetreden in overleg met zijn broer. Prins Filip heeft een tik van de molen van zijn oom mee gekregen, zo is toch de indruk.

Ik weet niet of deze arme Koning Boudewijn en oom van Filip ooit heeft overwogen om af te treden rond het abortus incident. Als dat al het geval moge geweest zijn dan zou de Belgische politieke elite daar zeker een stokje voor gestoken hebben. Die elite heeft stevig de touwtjes in handen van de traditionele politieke partijen en verdedigt zich met hand en tand tegen elke aanval op haar positie met de overtuiging dat alleen zij en niemand anders België voor rampspoeden kunnen behoeden. Ze beschouwen zich als de enige echte bestuurders van het land. De zonen van deze gevestigde politieke families als De Croo, Dehaene, Tobback enz. nemen nu schaamteloos het stokje van de politieke macht van hun vaders over.

Geen van hen waagt zich kritisch, laat staan negatief over de nieuwe Koning Philippe uit te laten. Integendeel, als echte livreiers (met dank aan Toon Hermans) buigen ze zich in alle mogelijke standen om de nieuwe koning te vleien. Hier en daar zijn er enkelingen die zich voorzichtig kritisch uitlaten, maar alleen de oppositiepartijen Vlaams Belang en NV-A laten zich onverholen kritisch uit over koningschap en koning. Geen wonder, die beide partijen met Vlaams Belang voorop, willen immers dat Vlaanderen uiteindelijk een onafhankelijke republiek wordt. Voor de huidige politieke elite een schrikbeeld en een nachtmerrie, voor de nieuwe politieke elite een droom die maar niet snel genoeg kan uitkomen.