HUIDKANKER

Het is verstandig om in zonnige landen ervoor te zorgen dat de zon zo weinig mogelijk rechtstreeks op je huid schijnt. Met teveel zon verhoog je de kans op het krijgen van huidkanker op latere leeftijd.

Het is of de duivel er mee speelt. Ik zat te denken of ik nog een vervolg moest schrijven op mijn blog “Het melanoom” toen ik net las dat vandaag een bewustwordingscampagne start van de stichting Melanoom. Als huidkanker patiënt kan ik met mijn ervaring misschien ook wel een steentje bijdragen aan de campagne. De stichting wil namelijk vooral jongeren waarschuwen voor een te lange blootstelling aan de zon, zoals bekend een van de hoofdoorzaken van huidkanker. De vele zonvakanties die de jeugd tegenwoordig neemt, zouden de kans op huidkanker wel eens extra kunnen verhogen.

Dat zou kunnen. Ik weet het niet. Ik ben in ieder geval niet opgegroeid met veel zonvakanties. Pas na mijn twintigste heb ik mijn eerste reis naar de zon gemaakt. Ik herinner me nog dat bij thuiskomst familieleden verbaasd reageerden dat ik niet zo bruin was geworden, toen nog een statussymbool voor ver reizen. Mijn bruin was inderdaad eerder rood dank zij de Catalaanse zon. Zoals mijn huisdokter onlangs nog vertelde worden mensen met een witte huid, blond haar en licht blauwe ogen niet bruin maar rood. Zij hebben een overgevoelige huid.

Daar kan ik over meepraten. In mijn jeugd was ik zwemgek en lag ik zowat elke dag aan het zwembad. Ik ben toen een keer op mijn buik in het zand van het namaakstrandje aan het natuurbad in slaap gevallen. De gevolgen waren vreselijk. Een rood verbrande rug die de volgende dagen heel pijnlijk was en waar na verloop van tijd de vellen aanhingen. Mijn moeder was er net als ik van van geschrokken maar niemand had het toen over huidkanker. In die tijd smeerde je jezelf niet eens in met een beschermend crème. Volgens mijn huisarts helpen die trouwens ook niet veel. Na die verbranding ben ik wel beter op gaan letten. Het voordeel was dat ik niks heb met stranden behalve lekker zwemmen. Lang in de zon liggen bakken, verveelt me. Strandvermaak is me te druk en te lawaaierig. Als ik al aan het strand een boek las dan was het onder een parasol, met kleding aan of handdoeken over schouder en benen.

Ik ben nog een keer heel erg verbrand op mijn rug. Dat was aan een strand in de provincie Guanacaste in het tropische Costa Rica. Het was die dag warm maar zwaar bewolkt. Geen zon te zien. Het water was glashelder. Langs de rotsen zwemmend kon je zonder duikbril of snorkel tropische vissen zien zwemmen. De kinderen genoten volop van de zee en het strand. Ik met hen en omdat er geen zon te zien was, dacht ik in zembroek rond te kunnen lopen. 's Avonds bleek hoezeer ik me vergist had. Mijn rug was net zo erg of misschien nog wel erger verbrand dan toen die keer in mijn jeugd. Ik heb dagen caladryl gesmeerd om de pijn te verzachten. Nachten kon ik niet op mijn rug slapen. Het is de laatste keer geweest dat ik me zonder T-shirt op een strand of aan een zwembad heb gewaagd.

Is mijn huidkanker 30 jaar later het gevolg van deze overdaad aan zon? Wie zal het zeggen? Statistisch gezien is de kans daarop wel groot. Ondertussen heb ik van mijn huidarts begrepen dat het eerste melanoom op mijn rug, dat overigens in een vroeg stadium vakkundig is weg gehaald, iets groter was dan 1 mm. Dat is pech want de kans op uitzaaiïng is dan groter dan als het kleiner was geweest dan 1 mm. Vandaar dat ik voortaan 2 maal per jaar gecontroleerd werd. Een keer per jaar uitvoerig in het ziekenhuis en eenmaal halverwege het jaar door de huidspecialist in zijn praktijk.

Ondertussen zijn begin dit jaar – 4 jaar later – al mijn klieren in mijn linkeroksel weggehaald toen bij de jaarlijkse controle bleek dat zich daar een melanoom had genesteld. De operatie zelf valt wel mee. Het is een hele ingreep maar geen ramp. Het drukt je wel op de ernst van de zaak en de kwetsbaarheid van je leven. Op mijn leeftijd is ook dat niet nieuw maar het komt wel in een klap op de voorgrond te staan. En nu? Niemand die het weet. Aan statistieken heb je niks want elk geval staat apart. Dus er zit niks anders op dan het er beste van te maken. Ook niks nieuws want volgens mij moet je dat je leven lang of je nu jong of oud bent. Ondertussen voortaan elke 3 maanden op controle. Voorlopig dan toch.