VLAAMSE MODDER

Krijgt Tom Lanoye wel genoeg aandacht?

Als Nederlander ben ik een buitenstaander in de Vlaamse Zaak. Toch houdt die me bezig want in de verte klinkt de echo door van de emancipatiestrijd van de Noord-Brabantse katholieken. Als lid van de naoorlogse generatie heb ik daar het staartje van meegemaakt dat eindigde met het verdwijnen van de Katholieke Volks Partij KVP, de Katholieke vakbond NKV, de Katholieke Volkskrant, enz. Hun einde betekende meteen de voltooiing van de emancipatie van de Katholieke Brabanders. In Vlaanderen is het zo ver nog niet.

Vanwege de herkenning vanuit mijn eigen verleden, heb ik sinds ik in Vlaanderen woon de Vlaamse Zaak op de voet gevolgd. Dat is niet gemakkelijk want vele andere zaken spelen een rol, de Tweede Wereldoorlog, het Belgische koningshuis, de Vlaamse taalachterstand, Franstalige superioriteitsgevoelens, de Katholieke kerk en niet te vergeten de Vlaamse bourgeoisie die Franstalig was. Aan hun schoenen geen Vlaamse modder.

Misschien dat daarom de Vlaamse Zaak vooral een volkse zaak is. Voor elke elite altijd en overal een bedreiging. Zo ook in Vlaanderen. Je zou kunnen zeggen dat het die elite gemakkelijk werd gemaakt zolang de Vlaamse Zaak politiek vooral behartigt werd door extreem rechts. Een politiek cordon sanitair rond het Vlaams Belang (voorheen Vlaams Blok) was voldoende om de politieke dreiging te bezweren. Totdat een aantal jaren geleden de Nieuw- Vlaamse Alliantie met partijleider Bart de Wever opdaagde en zich met hulp van de Christendemocraten legitimeerde als een democratische partij toegewijd aan de Vlaamse Zaak. Dat maakte de tot dan in het cordon sanitair opgesloten politieke krachten vrij, krachten die zorgden voor een politieke omwenteling in Vlaanderen. Onder leiding van Bart de Wever werd de N-VA de grootste politieke partij in Vlaanderen.

De Christendemocraten maar vooral de socialisten en de liberalen schoten in een politieke kramp. Wat volgde was het bekende schouwspel van de politieke bespuging, de verdachtmakingen, de pogingen tot politieke uitsluiting en het ridiculiseren van de de partij. De schok voor de Waalse en Brusselse politiek met in hun kielzog het koningshuis was zo mogelijk nog groter. Nu pas begon het door te dringen wat er aan de hand was en is.

Ondanks zijn politieke winst bij de laatste federale verkiezingen (2010)slaagde N-VA leider Bart de Wever er na een jaar onderhandelen niet in een Federale regering te vormen. Hoe precies dat spel gespeeld is, moet de geschiedenis uitwijzen. Wel verdacht is dat er nu met een Waalse socialist aan de leiding, de huidige premier di Rupo, er na jaren van getraineer door de Waalse politiek plotseling een akkoord over de kieskring Brussel Halle Vilvoorde BHV mogelijk was.

Na een periode van bezinning ging de Wever voor het burgermeesterschap van Antwerpen, de informele hoofdstad van Vlaanderen. Voor de Nederlandse lezertjes moet gezegd worden dat in België, met dank aan de Franse revolutie, het burgermeesterschap een politiek en niet zoals in Nederland een hoofdzakelijk ceremonieel burgermeesterschap is. De Wever kwam, zag en overwon met bijna 38% van de stemmen tot groot verdriet van de zittende linkse burgmeester Patrick Janssens van de breed samengestelde stadslijst (socialisten en christendemocraten). Janssens bleek slecht tegen zijn politieke verlies te kunnen.

Dat geldt ook voor linkse kunstenaars. De Antwerpse schrijver en voormalige Antwerpse stadsdichter Tom Lanoye kwam onlangs met het pesterige voorstel om het Antwerpse Hendrik Conscience plein om te dopen in Herman de Coninck plein wetende dat van de Vlaamse schrijver Consciense gezegd wordt dat hij zijn volk leerde lezen. De Vlaamse schrijver Hugo Claus verfilmde zijn beroemdste boek ' De leeuw van Vlaanderen'. Conscience wordt beschouwd als de eerste inspirator van de Vlaamse Zaak.

Waarom doet Lanoye dat? Omdat hij niet tegen zijn verlies kan? Omdat hij niet kan aanvaarden dat het N-VA kan wat het Vlaams Belang niet lukte? Of doet hij dat uit naam van het socialisme? Als dat zo is, dan is het maar de vraag of hij de SP er een dienst mee bewijst. Overigens staat Lanoye niet alleen in zijn afkeer van de N-VA en Bart de Wever. De wereldberoemde Antwerpse schilder Luc Tuymans kan ook niet nalaten om te sjagrijnen op de Wever. De surrealistische tekenaar en schilder Kamagurka heeft ook moeite om de N-VA als en serieuze volkspartij te nemen. Zij zien het Vlaamse nationalisme als een bedreiging terwijl nationalisme, mits uiteraard democratisch en open, een normale zaak is.