CRAZY JONHN EN BRIAN

Crazy John, zo stelde hij zichzelf voor, ontmoette ik in de buurt van False Creek in Vancouver. Ik zag hem lopen met zijn winkelkarretje en wist dat ik met een zwerver en dakloze te doen had. Ik vroeg hem of ik een foto van hem mocht maken. Een brede lach met de woorden 'why not?' was zijn antwoord.  Het ijs was gebroken. John wilde zijn verhaal over zijn ontsporing kwijt. Een triest verhaal zoals altijd. 

Hij had een goede baan in de hotelsector, een gezin, een huis en een auto tot hij op een dag vijf jaar gelden er zo maar plotseling vandoor ging. Waarom wist hij zelf niet maar hij raakte aan het zwerven totdat hij als per toeval bij een arts terecht kwam die hem hielp. Hij kreeg medicijnen waardoor hij na verloop van tijd weer een normaal mens werd. Hij besloot op te houden met medicijnen niet beseffend dat hij nog altijd ziek was. De story begon opnieuw tot hij besloot een ziekenhuis binnen te stappen en om medische hulp te vragen. Aldus geschiedde. Hij beseft nu dat hij zijn leven lang ziek zal zijn en medicijnen moet slikken. Hij krijgt een pensioentje sinds hij 60 is geworden en een uitkering. Niet genoeg om van te leven dus winkelt hij in de stad nog wat flessen en ander spul bij elkaar om zijn inkomen wat aan te vullen.

Brian kwam ik tegen in het openbare toilet in de buurt van Stanley Park aan de kant van False Creek. Terwijl ik er mijn handen waste, stond hij zijn gezicht met water op te frissen. Ik vermoedde meteen dat hij de eigenaar was van de winkelwagen die ik buiten had zien staan. Op mijn vraag om een foto te mogen maken, lachte hij instemmend.  Of hij in een onderkomen voor daklozen sliep?Hij reageerde verontwaardigd met de woorden dat "ze daar altijd alles van je stelen". Dank zij een goedwillende bewaker had hij een prima slaapplek in Granville. Hij wilde ook zijn verhaal kwijt. Hij woonde vroeger bij een ouder echtpaar. Voor 300 dollar per maand, dat hij met werken verdiende, sliep hij in hun huis en kreeg er te eten. Na 13 jaar kwam plotseling een einde aan zijn rustige bestaan. De oudjes verkochten het huis om in een bejaardentehuis te gaan leven. Plotseling stond hij op straat zonder familie of vrienden. Hij verdiende te weinig om een huis te huren. Hij mocht van de dominee niet in de kerk slapen waar hij zijn toevlucht had gezocht. Het was winter en koud. De dominee was zo vriendelijk een hotelkamer voor een nacht te betalen. Maar wat heb je aan een kamer van 120 Dollar voor een nacht? Om een lang verhaal kort te maken. Amper 50 jaar werd hij zwerver. 

De winkelwagen van Brian in volle glorie. Zoals je ziet, verzamelt hij van alles en nog wat dat geld oplevert. Een kompleet andere manier van winkelen dan wij brave burgers met een inkomen, een huis, een gezin en meestal ook nog een auto gewend zijn. Ons winkelkarretje is om er geld mee uit te geven. Hun karretje is om er geld mee te verdienen en hun hebben en houen in mee te nemen.