DE ONDEMOCRATISCHE DEMOCRATIE LA BELGIQUE

 De regering di Rupo heeft naast de Franstalige minister president 6 Franstalige en 6 Vlaamse ministers. Ter compensatie van het Franstalige premierschap zijn er 4 Vlaamse  en 2 Franstalige staatssecretarissen. Daarnaast is de Kamervoorzitter Franstalig en de Senaatsvoorzitter Vlaams. Voor een berekening van de politieke machtsverdeling tussen Franstaligen en Vlamingen zie DEZE blog. 

Met verbazing en bewondering heb ik de regeringsvorming in het federale België gevolgd. Verbazing over de Vlamingen en bewondering voor de Franstaligen. Hoe doen ze dat toch? Terwijl indertijd de Christen Democratische politicus Leterme (tot voor kort de langst zittende ‘ontslagnemende Eerste Minister’ ooit) die de meeste voorkeursstemmen ooit kreeg van zijn Vlaamse kiezers, tot in den treure geridiculiseerd werd in de Franstalige media omdat hij in der haast voor de camera in plaats van het Belgische volkslied de Franse Marseilleise zingt, aanvaarden de Vlamingen een Franstalige Eerste Minister die het Nederlands spreekt als een eerste jaars student. Hij wordt in de media zelfs afgeschilderd als het bewijs dat ook de Belgische droom bestaat: van Italiaanse migrantenzoon tot eerste minister van het land. Elio di Rupo als een mini Barack Obama, de eerste zwarte presidente van de VS. Maar men vergeet dan wel dat Obama de taal van de meerderheid perfect spreekt.

Wat ik nog meer bewonder is de vasthoudendheid waarmee de Franstalige partijen hebben onderhandeld over hun deelname aan de regering. Dank zij drie klassieke Vlaamse braverikken waaronder twee zonen van vooraanstaande Vlaamse politici (Tobback en de Croo), heeft de Franstalige  minderheid in de regering Di Rupo een groter politiek gewicht dan de Vlaamse meerderheid. Het politieke gewicht van het Vlaamse regeringsdeel verhoudt zich tot het Franstalige als 8,5 tot 9,5 terwijl gerekend naar inwoneraantal het omgekeerde het geval zou moeten zijn, namelijk 10,8 tot  7,2.

Om zoiets tot stand te brengen moet je lef hebben en dat heeft de Franstalige minderheid zo hebben ze de afgelopen jaren bewezen. Hoe haal je het anders in je hoofd om als Franstalige minderheid je internationale beklag te doen over schending van Franstalige mensenrechten in de Vlaamse randgemeenten van Brussel terwijl juist in deze gemeenten de Vlamingen indertijd belangrijke toegevingen hebben gedaan op taalgebied aan de Franstaligen? Met deze aanval op de aan de Franstalige minderheid verleende faciliteiten straften ze schaamteloos de Vlaamse politieke lankmoedigheid tegenover de Franstalige minderheid af. Zij wensen geen faciliteiten maar rechten om het Frans onbelemmerd te mogen hanteren, tot in de Vlaamse gemeenteraad toe. Het omgekeerde, dat een Vlaamse minderheid datzelfde recht voor de Nederlandse taal zou opeisen, is ondenkbaar.

Wat mij ook heeft verbaasd is het gemak waarmee de Christen Democraten de grootste politieke partij van Vlaanderen én hun voormalige politieke bondgenoot NV-A onder leiding van Bart de Wever zonder enige schaamte hebben laten vallen waardoor de meerderheid van de Vlamingen niet vertegenwoordigd is in deze regering. Je moet als politieke braverik maar durven. In een normaal democratisch land is dat onmogelijk. Op deze manier dreigen de democratische spelregels bedoeld ter bescherming van de Franstalige minderheid een pervers karakter te krijgen voor de Vlaamse meerderheid. Dat zou zich in de toekomst wel eens kunnen wreken.