 |
| De inmiddels opgeheven Stichting Kinderactie Colombia heeft tientallen jaren weeskinderen als gevolg van het geweld op het platteland mee helpen opvangen in steden als Bogota en Villavicencio. De stichting werkte daartoe samen met de Nederlandse NOVIB, UNESCO en akties als bijvoorbeeld Wilde Ganzen. |
Zoals ik al voorspelde gebruikt de FARC de
vredesonderhandelingen met de Colombiaanse regering in Havana om zijn imago van
terroristen en drugsorganisatie op te poetsen tot dat van een romantische
revolutionaire guerrilla organisatie van arme boeren die strijden tegen
uitbuiting, onderdrukking en voor sociale rechtvaardigheid.(zie de blog 'FARC' van 19 oktober j.l.)
Misschien was dat 50 jaar geleden met de oprichting van de
FARC als de gewapende arm van de communistische partij ook wel de bedoeling.Intussen heeft de val van de muur het communisme ontmaskert
als dwingelandij gebaseerd op een onwerkelijk mensbeeld. Alleen nog de FARC en
Havana geloven in het communisme en de revolutie.
Dat de FARC nog steeds gelooft in dit armoedige
revolutionaire erfgoed stemt droevig. Ten eerste omdat de fundamenten ervan
niet deugen en ten tweede omdat Colombia intussen een ander land is geworden.
Colombia is in de loop der jaren verstedelijkt en behoort nu zelfs tot de
snelste economische groeiers van Latijns Amerika.
 |
| Colombiaanse kinderen in een krottenwijk. |
Dat er nog steeds armoede is op het platteland is mede te
wijten aan het optreden van de FARC. Als gevolg van de voortdurende
onveiligheid op het platteland zijn de afgelopen 50 jaar naar schatting 2,5
miljoen Colombianen naar stedelijke gebieden gevlucht. Een aantal dat op wereldschaal
alleen nog maar overtroffen wordt door de burgeroorlog in Sudan. De gewapende
strijd heeft het leven op het platteland bovendien volledig ontwricht met
als gevolg tienduizenden gebroken gezinnen en even veel weeskinderen.
Als reactie op de gewapende strijd van de FARC hebben
indertijd veel grootgrondbezitters eigen legertjes opgericht. Eerst bedoeld om
zich gewapenderhand te beschermen tegen overvallen van de FARC later ontaardt
in criminele doodseskaders die iedereen vermoorden waarvan ook maar in de
geringste mate vermoed wordt samen te werken met de FARC.
Zou ‘onze Tanja’ dit allemaal niet beseffen? Denkt zij
werkelijk dat ze ook maar iets heeft bijgedragen aan de ontwikkeling van
Colombia tot een meer sociaal rechtvaardig en welvarend land? Het is te
hopen dat haar verblijf op Cuba haar enig besef brengt van de hopeloze
dictatuur en armoede waar de Cubanen zelf in verzeild zijn geraakt dank zij hun
revolutie. Cuba is op Haiti en Honduras na zo ongeveer het armste land van
Latijns Amerika waar elke creatieve geestelijke ontwikkeling al sinds het jaar
van de revolutie 1959 zo goed als stilstaat.
