KUNST KIJKEN IN KRÖLLER MÜLLER MUSEUM ,1-02-2024

 

FOTOBLOG KRÖLLER MÜLLER MUSEUM II

Venus (Hans Baldung Grien, Venus en Amor, 1524-1525) ontmoet toeschouwster.

Het is ook gezellig in het museum

Metalen industriële stoel van Rietveld.

Deel van onze nationale identiteit (Andreas Schelfhout, Schaatsers bij een Hollandse Stad 1857)

Kunst kijken maakt hongerig.

Voor het eerst dat ik de Drieëenheid God de Vader, God de Zoon en de Heilige Geest zie afgebeeld als drie koningen.

Schaduwen in de gang met een rood accentje aan het einde.

De Danseres van Oscar Jespers staat zo maar langs het pad te wachten op wat of wie?

De achterkant van het monumentale blok van Armando 'Melancholie' (2006).

Helaas geen publiek vandaag.

Grote Kachelpijp (Zuil is de officiële naam) van André Volten, 1968

De voorstelling met de bowlingbal moet nog beginnen. (Battery for Five Fingers' van Jan van Munster, 1995)

Dit zou een model voor een muur van Trump kunnen zijn maar het werk heet 'Palissade' van Evert Strobos (1973-199).

DUTCH-LAND 60 (KRÖLLER MÜLLER MUSEUM)

Brutale Jongensfontein van de Belgische kunstenaar Jan Faber,
Köller Müller augustus 2011

De vrouw, Grosse Stehende van Wilhelm Lehmbruck (1911),
Köller Müller Museum, November 2009

Leo gestel, Liggend Naakt,
Köller Müller Museum, november 2009

Piet Mondriaan, compositie in lijn , tweede staat 1916-1917,
Köller Müller Museum, november 2009 

Piet  Mondriaan, Compositie met rood, geel en blauw 1927,
Krämer Müller Museum, november  2009

Buiten Bewaking Kröller Müller Museum,
augustus 2011

DUTCH-LAND 50

Groninger Museum, augustus 2009

Volgens de trend van het einde van de vorige eeuw is het Groninger Museum een voor Nederlandse begrippen spectaculair gebouw, een postmodernistisch kunstwerk waarin veel architecten de hand hebben gehad onder leiding van de Italiaanse hoofdarchitect Alessandro Medini. Het oude museum, gebouwd in de stijl van het Rijksmuseum, kloosters, kerken en andere grote gebouwen van de 19e eeuw, voldeed niet meer. De Nederlandse Gas Unie, die nu verguisd wordt vanwege de aardbevingen als gevolg van de aardgaswinning in Groningen, betaalde mee aan het gebouw. 

Groninger Museum, augustus 2009  

Naar mijn smaak is het Groninger museum teveel een kunstwerk op zichzelf geworden waardoor het te weinig ruimte overlaat aan de kunstwerken die er in tentoongesteld worden. Het museum met zijn interieur dringt zich zelf op als kunstwerk. Het zou daarom beter een bestemming krijgen als theater, concerthal of bioscoop.  Het Kröller Müller Museum en het Gemeente Museum den Haag zijn voorbeelden van kunsttempels die vanwege hun eenvoudige en strakke architectuur meer ruimte geven aan de tentoongestelde kunstwerken. Het Groninger Museum is op zichzelf dan weer meer een publiekstrekker terwijl de 2 genoemde musea het dan weer meer moeten hebben van hun tentoonstellingen.

Groninger Museum, augustus 2009 

Groninger Museum, augustus 2009

Kröller Müller Museum, november 2009

Kröller Müller Museum, november 2009

Kröller Müller Museum, november 2009

Köller Müller Museum, november 2009

EXTASE VAN RUITER EN PAARD

Marino Marini (1901-1980), Paard en Ruiter (Cavallo e Cavaliere) 1951-1955, hout en verf, Museum Kröller Müller, aankoop 1958.

Ik herinner me dit paard met ruiter al sinds ik in het Kröller Müller Museum kom en dat is al heel wat jaren geleden. Bij elk bezoek aan het museum moet ik even stil staan bij dit beeld omdat het alles heeft wat ik belangrijk vind aan kunst: ontroering, vreugde, gevoel en schoonheid. Alles klopt, vorm, kleur en materiaal horen bij elkaar alsof het nooit anders is geweest. Beelden van dergelijke paarden horen van hout te zijn. Brons is te hard en te scherp. Koningen, keizers en admiraals zitten strak en stijf op bronzen paarden om samen een formeel monument te vormen. Daar komen geen gevoelens bij kijken. Kinderen en gewone mensen zitten daarentegen op houten paarden.

De extase en de opwinding die het beeld uitstraalt is fantastisch. De achteloos aangebrachte kleuren op het houten paard accenturen tegelijk de emotie en de vorm. Eerlijk gezegd verdenk ik paard en ruiter ervan dat ze een wat men gewoonlijk orgasme noemt, hebben.

Paard en Ruiter van Marino Marina van achteren gefotografeerd in het Kröller Müller Museum.

De officiële museumtekst bij het beeld is een stuk afstandelijker. "Ruiterbeelden zijn het centrale thema in het werk van Marini. Hierbij sluit hij aan bij de Italiaanse kunstgeschiedenis, waarin ruiterstandbeelden van heersers een belangrijke rol spelen. Maar hij zet zich ook af tegen fascistische kunst met haar sterke nadruk op macht en heerschappij. Hij maakt zijn ruiterbeelden in brons of hout, vaak met kleur om de expressie te versterken. Er zijn beelden waarbij de ruiter ontspannen rechtop zit en ook beelden van een steigerend paard zonder ruiter. In dit werk steekt de ruiter zijn armen in paniek in de lucht. Het paard gooit zijn hoofd in de nek en lijkt de man af te willen werpen. Marini ziet deze verschillende versies als uitdrukkingen van respectievelijk eenheid, machteloosheid en verstoord evenwicht."

Met de in vet afgedrukte zinnen ben ik het niet eens. Ik zie geen paniek maar vreugde.  Ik zie geen paard dat de ruiter probeert af te werpen. Dit paard steekt zijn hoofd en nek in de hoogte als uiting van vreugde die grenst aan extase. De ruiter spreidt zijn armen eveneens van levensvreugde en blijdschap terwijl hij in evenwicht blijft op het paard. Een evenwicht dat het paard niet verstoort met bokken of steigeren wat paarden gewoonlijk doen als ze hun ruiter willen afwerpen. Integendeel, als je het beeld van achteren bekijkt dan zie je dat het paard zijn benen achter spreidt als om nog steviger te staan in zijn vreugde. Paard en ruiter genieten samen ten volle van het leven en hun eenheid. Zo zou ik ook willen paard rijden.

Paard en Ruiter van Marino Marina zijaanzicht, Kröller Müller Museum