MEXICAANSE VERTELLINGEN 38. ROSA VERLAAT HAAR ZOON

Maria melkt samen met haar zus Isabelle 's morgens de enige koe die het gezin heeft.

Diego gaat op zoek naar twee paarden in het dorp, een voor hem en een voor Sara. Gelukkig zijn er genoeg paarden in het dorp. Rosa kan bij hem voorop zitten net als toen bij Efraïm met dit verschil dat ze  toen van huis wegliep en nu terugkomt. Op aanwijzing van Rosa volgen ze de soms heel smalle en gevaarlijke steile bergpaden. Na twee uur rijden, komen ze bij de hut van de vrouw waar Rosa haar kleine Adam aan heeft toevertrouwd. 

De vrouw staat in de deuropening als worden ze verwacht. Ze heeft ze aan horen komen. Ze gaat de rokerige hut binnen en haalt het kind gewikkeld in lappen en dekentjes en geeft het aan Rosa. Na een korte groet rijden ze verder naar de verlaten hut van Rosa. Alleen al de aanblik van de verlaten en vervallen hut doet het hart van Diego bloeden. Wat hebben Efraïm en Rosa zich in hun onstuimige liefde aangedaan? 

Geholpen door Sara, die van haar paard is gesprongen, stapt ze met haar kind van het paard. Sara neemt voorzichtig en teder het kind van haar over. Rosa gaat naar binnen om wat povere spullen bij elkaar te zoeken. Zo rijden ze terug naar het dorp, elk verzonken in zijn eigen gedachten.

Zoals verwacht zijn hun ouders stomverbaasd als ze het gezelschap het erf op zien rijden. Voorop bij Diego zien ze Rosa met een kind in haar armen en daarachter een voor hen nog onbekende vrouw. Wat de komst van het gezelschap ook mag betekenen, de vreugde bij het weerzien van Rosa is groot. Doña Maria neemt meteen het kind van Rosa over en vraagt hoe het heet. Ze verandert in een oogwenk van een blijde moeder in een bezorgde oma. 

Er volgen geen verwijten, precies zoals Diego al gedacht had. Waarom ook, je bent altijd blij je eigen vlees en bloed terug te zien. Al die tijd hebben ze de angst gehad hun dochter nooit meer terug te zien. Nu ze terug is, zijn ze blij ook al heeft ze ondoordacht en dom gehandeld. 

Ze hopen dat ze niet al teveel geleden heeft, Niet alleen fysiek, ze ziet er slecht uit, maar vooral haar hart en ziel. Die zullen veel geleden hebben onder het onstuimige liefdesavontuur. De vraag is of het nog ooit weer goed zal komen. Maar dat is voor later. Nu moeten eerst wat zaken geregeld worden. Alles op zijn tijd. 

Ze vragen aan Diego hoe hij Rosa heeft gevonden? Hij heeft haar niet gevonden. Rosa heeft hem als bij toeval gevonden. Dat is een groot geluk geweest. Hij heeft Rosa kunnen overtuigen terug naar huis te komen. Dat was moeilijk want Rosa schaamt zich voor haar gedrag, over haar mislukte liefde en haar zoon Adam. 

Bij het horen van het hele verhaal verzucht Doña Maria herhaaldelijk waarom Rosa haar niet verteld heeft over de zwangerschap. Ze is altijd een strenge maar liefdevolle moeder voor haar geweest. Ze zou Adam hebben gekregen in een liefdevolle omgeving in plaats een van door God en alleman verlaten hut daarginder ver in de bergen.  Maar Doña Maria beseft maar al te goed dat het geen zin heeft om daar lang bij stil te staan. Het leven gaat zoals het gaat en daar helpt geen lieve moedertje aan. 

Rosa is met haar zoon Adam meer dan welkom is. Ze kan blijven zolang ze wil, wat hen betreft voor altijd.  De ontvangst doet Rosa goed. Ze lijkt zelfs een beetje opgelucht. Maar dan blijkt de volgende dag dat Rosa het huis verlaten heeft. Adam heeft ze achtergelaten.  Die ligt in alle onschuld nog te slapen in het grote bed alsof er niks gebeurd is. Hij heeft geen weet van het drama, dat zijn moeder hem verlaten heeft.

25. MEXICAANSE VERTELLINGEN. DIEGO TREFT ROSA

 

Doña Maria staat elke morgen vroeg op om de enige koe die het gezin heeft, te melken.

Maar nog voordat hij zijn geweer kan pakken, zegt een zachte stem, een vrouwenstem, dat hij niks te vrezen heeft. Hij herkent de stem van zijn zus. Haar gezicht doemt op uit de duisternis. Ze glimlacht verlegen naar hem. Hij staat op en begroet haar met een kus en een knuffel. Ze drukt zich heel even tegen hem aan alsof ze bescherming zoekt maar dan is ze weer op zichzelf. Hij vraagt of ze bij hem komt zitten zodat ze zich kan warmen aan het vuur.

Ze heeft een poncho tegen de nachtelijke kou. Hij kijkt haar aan en vraagt of ze in orde is. Ze knikt zwijgend met een mengeling van verdriet en geluk op haar gezicht. Of is dat de speling van het schijnsel van het vuur dat alles nog dramatischer maakt dan het al is?

Zeg moeder dat alles in orde is en dat ze zich geen zorgen maakt. Ik zal proberen af en toe langs te komen zodat ze met eigen ogen kan zien dat het goed met mij gaat. Diego vraagt indringend of ze er zeker van is bij Efraim in de bergen te blijven. Ik heb beloofd met hem mee te gaan en daar hou ik me aan. Wat de toekomst brengt? Dat weet ik niet. Voorlopig zijn we bij elkaar en dat is het belangrijkste.

Rosa lacht voorzichtig naar hem, staat op en kust hem vluchtig op zijn wang. Diego beseft dat haar besluit vast staat. Hoewel ze eigenlijk nog een kind is, een meisje van vijftien, is ze ook al vrouw, een vrouw die haar eigen lot bepaalt. Daar wil hij geen afbreuk aan doen. 

Hij verzekert haar dat ze altijd terug naar huis kan als ze dat wil. Moeder Maria heeft dat zo tegen hem gezegd. Er zullen geen verwijten gemaakt worden. Ook Efraim is welkom. Er is altijd wel een plaatsje voor hen beiden te vinden. Ziet hij nu een zekere ontroering op het gezicht van Rosa? Heeft ze diep in haar hart dan toch spijt of is er meer aan de hand? Hij kijkt haar vragend aan. Ze draait zich bruusk om en zonder verder afscheid te nemen verdwijnt ze in de donkerte van de struiken.

Even aarzelt Diego maar dan laat hij haar gaan. Hij kan niet anders. Als ze de weg maar terug vindt in het donker. Staat Efraïm een eind verder haar op te wachten? Hij hoopt het maar. Dat ze zo helemaal alleen door het bos moet lopen, wie weet hoe ver, vindt hij maar niks.

MEXICAANSE VERTELLINGEN 23. DE ONTVOERING VAN ROSA

Diego is nog maar een paar dagen terug in het dorp bij zijn ouders of zijn jongere zus Rosa gaat er 's nachts vandoor met haar vrijer. Zo maar ineens, op een morgen is ze er niet meer. Wat hij niet weet en ook zijn ouders niet, maar het hele dorp wel is dat Rosa al een poos verliefd is op de onstuimige wildebras  Efraim. Het is goed mogelijk dat de twee die nacht de bergen ingevlucht zijn. Dat zou niet de eerste keer zijn voor Efraim.

Dat Rosa zich door haar liefde zo ver heeft laten meeslepen, verbaast Diego en met hem zijn ouders en het hele dorp. Rosa had geen klagen over het gezinsleven. Haar ouders zijn niet overdreven streng, eerder zorgzaam en toegewijd. Het gezin is even arm als de rest van het dorp. 

Haar moeder, Doña Maria staat elke morgen heel vroeg op om hout in de oven te doen voor het vuur waarop de tortilla’s voor het ontbijt worden gebakken. Ze zorgt dat er melk van hun enige koe op tafel staat. Als ze het in huis hebben, zet ze koffie. Don Ramon vertrekt meteen na het ontbijt naar het land of naar zijn timmerplaats naast het huis.

Het gezin van Efraim is minder hecht. Het ontbreekt er aan regelmaat en orde. Met de opgroeiende Efraim is het er niet beter op geworden. Hij wil niet naar school en ook niet mee met zijn vader om op het land te werken. Efraim heeft een onrustige ziel en dat is er met de jaren niet minder op geworden. 

Een tijdje geleden is hij voor het eerst te paard de bergen in getrokken. Hij had het paard gestolen van Hector, een getrouwde broer van Rosa, jonger dan Diego. Een paar dagen later zag iemand uit het dorp hem samen met het paard bij een afgraving in de bergen. Daarop is Hector samen met de plaatselijke politieman en enkele vrienden op zoek naar zijn paard gegaan. Ze troffen Efraim niet ver van de afgraving volledig uitgeput aan. 

Terug in het dorp wordt Efraim opgesloten in de plaatselijke gevangenis. Per slot van rekening is een paard stelen niet zo maar iets. Paarden zijn nodig voor werk op het land en als vervoermiddel. Voor Hector is een paard een kostbaar bezit. Efraim weet dat donders goed. Daarom, zo vindt men in het dorp, moet hij boeten voor de diefstal.

Tot verbazing van het hele dorp is hij de volgende dag al ontsnapt uit de gevangenis. Is de politieman omgekocht door de vader van Efraim of is het nalatigheid? Wist de politieman niet wat hij met de jongen aan moest? Voelde de politieman zich bedreigd? Niemand die het weet, ook de vader niet. Die betreurt de daden van zijn zoon. Het maakt het leven van zijn gezin in het dorp niet gemakkelijker op.

Nu zijn Rosa en Efraim er samen vandoor als een verliefd stel uit een avontuurlijk en romantisch verhaal, een Mexicaanse versie van Romeo en Julia. Diego vraagt zich met zijn broer Hector, zijn ouders en de rest van het dorp af of die twee een leven in de bergen wel aan kunnen. De uitgeputte Efraim bij de afgraving doet het ergste vrezen. Diego besluit de bergen in te trekken om te kijken of hij nog wat kan doen.