Diego gaat te rade bij David. Die gelooft ook niet meer in de revolutie. Ze is ontaard in een geesteloze strijd om de macht tussen een stelletje narcistische, machtsbeluste generaals met hun aanhang. Hier of daar lopen er nog idealisten rond maar die kunnen hun goede bedoelingen nog maar net boven het bloedige geweld uithouden.
Naar het zich laat aanzien, is generaal Emiliano Zapata zo iemand. Geen echte revolutionair met grootse ideeën over een nieuwe maatschappij met een nieuwe mens maar eerder een retro-revolutionair die de kleine boeren wil teruggeven wat de grote, rijke boeren - de haciendado’s - hen ontnomen hebben. Hij wil de dorpsgemeenschap terug door de haciënda’s te onteigenen en de dorpen opnieuw het collectieve eigendom op het omringende land te geven. Zij banier is de Maagd van Guadeloupe, de moeder van Mexico en de kerk. Kan het traditioneler dan dat?
David vraagt aan Diego of hij nog vertrouwen heeft in hun generaal? Diego denkt lang na, uiteindelijk nog wel als militair maar niet als politiek leider. Als man van en uit het volk zou hij aan de goede kant moeten staan maar door zijn overwinningen is hij net als al die andere generaals bevangen door de roes van de macht.
David stelt voor hun teleurstelling in de revolutie met drank en vrouwen te verdrijven. David heeft dat al vaker gedaan, voor Diego is het nieuw. Tot nu toe was hij een gedisciplineerd soldaat die er voor zorgde dat zijn gevechtskledij, uniform kun je het nauwelijks noemen, schoon en in orde is, net als zijn wapens en zijn paard.
Na het gesprek met David voelt hij zich minder soldaat. Hij neemt zich voor de generaal niet langer meer te volgen als het weer op een veldslag aankomt. Het is mooi geweest. Hij wil wat anders. Wat weet hij nog niet. Misschien dat David hem kan helpen? Voorlopig delen ze lief en leed in de kroeg. Op zo een moment is het leven van een revolutionair zo slecht nog niet.
Als echte stadsjongen weet David hoe hij vrouwen moet versieren. Voor hem is liefde oorlog voeren. Hij bedelt niet om de gunsten van een vrouw maar verovert haar met zijn fysieke charmes en zijn gevatheid. Zijn uniform en geld zijn daarbij behulpzaam.
Vrouwen beseffen dat maar al te goed, desalniettemin laten zij zich dat welgevallen. Dat is het deel wat Diego niet snapt. Vanwaar die toegeeflijkheid van die vrouwen? Is het geld, lust of nog iets anders wat hij niet kent?
In zijn dorp zijn de meisjes terughoudend en bedeesd. Ze laten zich niet zomaar door enige branie of praatjes verleiden. Ze kijken wel uit. Voordat je het weet ben je je reputatie kwijt en misschien wel voor je het goed en wel weet zwanger. Daarom moet je wel weten waar je aan toe bent voordat je je waagt te geven aan een man want het blijft een waagstuk.
Diego zelf is al net zo bedeesd als de meisjes in zijn dorp. Hij is doordrongen van het besef dat je verplichtingen hebt zodra je een meisje verleidt met je te slapen. Hij weet niet of hij die verplichtingen wel aankan en dus kijkt hij wel uit om een vrouw aan zich te binden.
Meisjes en vrouwen in het algemeen staan bij Diego altijd op een voetstuk. Het zijn aardse engelen, wezens die het geheim van het voortbestaan van de mensen en het universum in zich dragen, een geheim dat hij als man nooit zal kennen laat staan doorgronden. Dat maakt dat hij als van nature eerbied heeft voor elke vrouw, jong of oud.
Wat hem wel eens verontrust zijn de ontwakende lustgevoelens in zijn lichaam die het verlangen naar een vrouw zo sterk maakt dat hij geneigd is om ze van hun voetstuk te halen en mee te nemen naar zijn bed of wat dan ook, om in ene roes van lust de liefde te bedrijven. Tot nu toe heeft hij die grens niet overschreden en hij hoopt dat ook nooit te doen, tenzij het wederzijds is en dat nu weet je nooit. Daar is meer voor nodig dan wat glazen tequila en sentimentele mariachi's.
Diego daarentegen wordt in zijn omgang met vrouwen nergens door geremd. Die neemt ze zoals ze zijn. Als ze niet met hem willen drinken, zingen en mee naar bed gaan, ook goed. Vrouwen genoeg is zijn adagio. En daar heeft hij gelijk in. Er zijn er genoeg. Ze komen als motten af op het licht in de kroegen op zoek naar vertier, vergetelheid en als het even kan ook nog wat geld. Een vrouw moet tenslotte ook nog leven en dat kun je niet van de wind en zelfs niet van de liefde.
Diego beseft dat voor hem liefde tevens een schuilplaats is waar hij zich veilig en geborgen voelt, beschermd zoals thuis in zijn dorp. Hij mag dan zijn dorp verlaten hebben, dat gevoel is tot nu toe altijd en overal met hem meegereisd. Hij weet diep in zijn hart dat hij dat nooit kwijt zal raken.
Soms doet een vrouw pogingen om hem mee te krijgen. Dat raakt hem en maakt hem wantrouwig. Wat zoekt ze bij hem? Gedreven door nieuwsgierigheid naar het geheim van vrouwen beweegt hij mee in de hoop dat hij dichter bij het geheim komt. Maar hij waakt ervoor niet de laatste stap te zetten bang dat hij is in een leegte te vallen in plaats van het geheim te ontdekken, het geheim van de liefde.
Grote zelfbeheersing heeft Diego.
BeantwoordenVerwijderen