 |
| Het zou toch normaal moeten zijn in een democratisch land dat deze vier partijleiders het voordeel van de twijfel krijgen al was het alleen maar vanwege het evenwicht man-vrouw. De twee vrouwen zijn bovendien een bewijs van emancipatie en vasthoudendheid. De mannen zijn ervaren politici. |
"Wie het roer van het schip van staat hanteert, moet slechts het algemeen belang en niet zichzelf dienen." (Erasmus, Lof der Zotheid, 1511)
Dat er een groot ongeloof rondwaart in progressieve kringen over de aanstaande rechtse, radicaal rechtse, extreem rechtse of uiterst rechtse regering - je verzint het maar - kan ik billijken. Zeker als je jezelf jaren hebt wijs gemaakt dat Wilders het allergrootste kwaad op aarde is.
Maar dat er openlijk zoveel cynisme zou worden geëtaleerd en persoonlijke aanvallen gelanceerd is verrassend. Natuurlijk, Wilders heeft zelf met die bal gekaatst en kan hem dus terug verwachten, maar dat men zich ter linker zijde zo zou laten gaan, valt me tegen.
Vorige regeringscoalities konden het in de ogen van economen natuurlijk ook nooit goed doen maar deze rechts-conservatieve coalitie bakt er volgens onze nationale kruideniers helemaal niks van. Het motto ‘hoop, lef en trots’, wat doet denken aan de drie katholieke deugden hoop, geloof en liefde, wordt tot een lachertje gemaakt.
Maar was het motto “Omzien naar elkaar, vooruitkijken naar de toekomst” van Rutte IV zoveel beter? De vorming van dat kabinet duurde maar liefst 299 dagen (bijna 10 maanden) terwijl het slechts een voortzetting van Rutte III was. Dan valt 6 maanden onderhandelen door deze coalitie best mee.
En wat te denken van het motto van het meest linkse kabinet dat Nederland ooit heeft gehad, dat van het eerste kabinet den Uyl (1973-1977): “spreiding van kennis, macht en inkomen”. Dat motto houdt progressief Nederland tot op de dag van vandaag in zijn ideologische greep.
De spreiding van kennis is ondanks de “wetenschappelijk verantwoorde aanpak” uitgemond in gebrekkige taal en rekenvaardigheden. De spreiding van macht is uitgedraaid op een versplintering van de Tweede Kamer, handig voor de regeringsvorming. De spreiding van inkomen is uitgedraaid op een woud aan toeslagen waarin burgers de weg kwijt raken met als gevolg o.a. de beruchte toeslagenaffaire.
De kritiek op het coalitieakkoord bevat een heel hoog “het kan niet’ gehalte. De ingeplande 1,6 miljard minder bijdrage aan Europa kunnen ze wel op hun buik schrijven. Een meevaller van 1 miljard vanwege strenger asielbeleid kunnen ze ook wel vergeten. Een vijfde van het ambtenarenapparaat ontslaan kost geld en is eerder ook niet gelukt. De woningbouwplannen van deze malle coalitie gaan mislukken want de vorige regering lukte het ook niet. Hetzelfde geldt voor de 4 kerncentrales.
Wat al helemaal niet deugt zijn lekkere populistische maatregelen zoals het afschaffen van de verplichting een warmtepomp te kopen, terugkeer van de goedkope rode diesel, halvering van het eigen risico bedrag enz.
Maar zo vraag ik me af, is het niet het proberen waard? Waarom mogen rechtse partijen niet eens proberen maatschappelijke problemen op te lossen? Dat veronderstellen gaat velen blijkbaar veel te ver. Eigenlijk mogen zij helemaal niet aan de macht komen, zoals een gastmeisje aan een TV praattafel zei. Ze had helemaal niet door dat de nieuwe coalitie een ruime meerderheid in Nederland vertegenwoordigt. Dat nu vind ik héél erg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten