Je kunt geen krant openslaan of geen TV programma kijken of er wordt je angst aangejaagd met kans op kanker vanwege een of andere bedreigende stof in de lucht, in kippeneieren of tuingroente. De schuldigen is de industrie want die maken onnatuurlijke stoffen en wat onnatuurlijk is, is gevaarlijk.
Gekker nog, wat natuurlijk is, zoals bijvoorbeeld CO2 (koolstof dioxide), wordt tegenwoordig vervuilend genoemd terwijl dit een onmisbaar gas is voor alle leven op aarde. Tuinders gebruiken het om hun kassen planten vlugger te laten groeien. Maar omdat het ook een broeikasgas is, wat effect zou hebben op ons klimaat, zijn er onverlaten die het gas vervuilend noemen.
Hoe belangrijk CO2 is, blijkt uit een onderzoek van de NASA dat de aarde sinds 1982 groener is geworden ( Carbon Dioxide Fertilization Greening Earth, Study Finds). Sinds de hoeveelheid CO2 toeneemt en dat is nog steeds het geval ondanks al het gedoe over de energietransitie, wordt de aarde alleen maar meer groener. Het broeikasgas werkt dus als het gaat om het leven op aarde te vergroenen.
We zullen moeten kiezen wat het beste is voor de aarde. Verdere vergroening toelaten door CO2 uitstoot of klimaatverandering tegen te gaan door CO2 uit de atmosfeer te halen. Wat mij betreft het eerste. Het tweede verband dat tussen CO2 uitstoot en klimaatverandering is nog niet geheel uitgeklaard.
Door de zeer nauwkeurige metingen in combinatie met kansberekening worden door wetenschappers steeds meer bedreigende stoffen gevonden die oorzaak zouden kunnen zijn van een of andere ziekte.
Eigenlijk is het de bedoeling dat die kennis je geruster maakt, maar dat is al lang niet meer het geval meer. Kennis verontrust meer en meer. Wetenschapsjournalist en chemicus Simon Rozendaal geeft daar aardige voorbeelden van.
Het eerste voorbeeld gaat over PFAS ,de veel genoemde stof die wel eens kanker zou kunnen veroorzaken. Maar er zit bijna geen PFAS in het milieu. Het gaat om een zo kleine percentage , zeven nullen achter de komma en dat is dus zo goed als nul.
“Dit is het niemandsland tussen iets en niets, waar spoken dwalen. Weldenkende mesen horen daar hun schouders over op te halen, maar omdat we het kunnen meten (tot wel eendeeltje per triljoen, dat is een cijfer mer 12 nullen achter de komma), menen we dat het een ernstig probleem is. Dat is niet zo. PFAS is nauwelijks toxisch en er zijn belangrijkere problemen in de samenleving.”
Een mooi voorbeeld is actrice Carice van Houten, de activiste die op het wegdek van de A12 gaat zitten om ons van fossiel af te krijgen. “Zij heeft haar plasje naar een laboratorium gestuurd om te kijken hoeveel er van het ‘landbouwgif’ glyfosaat in zat, voor de actie ‘Nationale Piskijker’. Er zat 1,08 nanogram glyfosaat in een liter van Houten-urine. Dat is 0,000 000 000 1 procent van deze eveneens niet erg toxische substantie.” ( Simon Roozendaal, ‘De revolutie in het meten maakt ons doodsbang’, in EW van 6 april 2024, blz. 77)
Ik ben bang dat zijn verhaal de mensen niet zal gerust stellen. Kranten en TV brengen liever de sensatie van het gevaar en zijn bereid om daarvoor te overdrijven. Veel mensen kunnen het probleem niet vatten en redeneren waar rook is, is vuur en worden doodsbang. We gaan nog veel bange tijden tegemoet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten