38. AMERICA LATINA. HET SPAANSE STRAND

 

Zo ziet verveling van twee jonge mannen in het binnenland van Spanje eruit.

Ik weet niet of dit het moment is om me verder te bezinnen op de plaats van Spanje in de wereld maar het land neemt nog steeds een onbelangrijke plaats in de wereld in. Generaal Franco, die met hulp van Hitler en andere fascistische krachten de burgeroorlog tegen de Republikeinen in 1939 met de val van Barcelona heeft gewonnen, is nog altijd aan de macht. 

Vergeleken met het Europa van boven de Pyreneeën is Spanje bevroren in de tijd. Natuurlijk, er rijden auto’s rond, er is telefoon en radio maar de sociale, politieke en economische verhoudingen zijn gestold in de tijd van voor de Tweede Wereldoorlog. De Roomse kerk is er nog machtig. Behalve het toerisme. Dat verandert de badplaatsen tot kleine enclaves van pseudo-modern Europees leven. 

Ik heb dat gemerkt tijdens onze eerste vlieg-kampeervakantie in 1968  naar Calella, een klein dorpje aan de kust onder Barcelona. Het was de goedkoopste strandvakantie die we konden vinden. Tijdens die twee weken ontdekten we dat strandvakanties niks voor ons zijn. Het is sowieso slecht voor mijn gevoelige blanke huid. Ik verbrand bij het kleinste straaltje zon. Insmeren helpt maar even. Maar het is ook geestdodend. Je ligt daar maar nutteloos in het zand als een stuk vlees te roosteren in de zon.

Hoe zo een dag door te komen? In de ochtend gaan we zwemmen met daarna zonnen onder een badlaken tot aan de koffie in de strandbar om ongeveer half elf. Na de koffie nog even zwemmen en drogen op het strand.  Dan terug naar de camping om bij de tent, een zogenaamde shelter, te eten. Onderweg doen we in het dorp inkopen.

Na het eten in de schaduw van de bomen op de camping lezen en nog eens lezen tot het heetst van de dag voorbij is. Dan terug naar het strand om even te zwemmen, te drogen en een biertje te drinken aan de dezelfde strandbar. Tegen zonsondergang gaan we terug naar de tent om ons klaar te maken voor het avondeten in een van de kleine, bescheiden en goedkope restaurantjes in het dorp. 

Om de saaie strandweek te breken, boeken we bij een reisbureau een uitstap naar Barcelona met als hoogtepunt een potje stierenvechten. We wilden ook dat wel eens zien. Daar zaten we dan helemaal boven aan in de immens grote arena naar kleine poppetjes te kijken die een schouwspel opvoerden waar we, zo ontdekten we, niks mee hebben.

De terugreis werd verknald door een gids die aan de lopende band onbenullige wetenswaardigheden met jaartallen opsierde. Allemaal bedoeld om de verveling te verdrijven. Ik had net zo lief in stilte naar buiten gestaard.

Daarna besloten we eens een kijkje te gaan nemen in het binnenland.  We namen de trein naar een willekeurig stadje Sils geheten. Het ligt niet al te ver van de kust, zodat we in een dag op en neer kunnen. Dat werd een faliekante mislukking. We kwamen op het uur van de siësta aan. Het hele stadje lag plat. Er zat niets anders op dan na even rond gelopen te hebben, in de schaduw te schuilen voor de hitte tot de trein ons terug zou brengen. Dit was onze eerste en laatste strandvakantie.