56. HET BELOOFDE LAND. VERVELING

 

Roberto zit op z'n dooie gemak een sigaretje te roken.

De volgende dag staan we weer met de zon op. Dat moet wel want zodra de zon boven de horizon klimt, wordt het te warm in de tent. Ook nu wassen we ons in natuurwater, in dezelfde beek als waar Oscar en ik gisteren water uit hebben gehaald. Het snel stromende water is fris en helder genoeg om je erin te wassen en je tanden mee te poetsen maar meer ook niet. Je weet niet wat er in dit natuurwater zit. Stroomafwaarts staan er wat koeien in te dabberen. Misschien is dat stroomopwaarts ook wel het geval. Je moet het water eerst koken voor je het kunt drinken.

Vandaag hebben we de luxe dat we binnen aan tafel kunnen ontbijten met  brood en beleg. In plaats van de hele morgen bezig te zijn met hout zoeken en vuur maken wat zijn charme heeft, hoeven we nu niet veel te doen behalve de afwas. Dat is wel het minste waar we onze gastvrouw mee van dienst kunnen zijn. Verder hebben we geen plannen. Rond de boerderij valt weinig te beleven bovendien is het daar te heet voor. Het huis ligt midden in de zon te branden. Geen boom om in zijn schaduw te gaan zitten.

Helena en Carlos hebben zo hun eigen besognes. We zien ze de hele dag niet. Zijn ze met de koeien bezig, het land op? Wij rommelen maar wat aan in huis of op de veranda die gelukkig met horgaas is afgesloten anders zou je het begeven onder de zancudos. Er is tijd om bij te praten maar veel is het niet. Daar is het nog teveel dag voor. Oscar en Roberto wisselen elkaar af met tokkelen op de gitaar. 

We hangen de hele tijd maar wat rond in huis. We zijn tijd aan het doden met niks doen. De teamgeest wordt ingeruild voor verveling en dat verandert ons groepje. Cielo praat minder met Dora en keert in zichzelf. De verveling werkt Oscar op z'n zenuwen. Ik hoor hem Cielo bevelend en bazig toespreken. Is dit de oude Latijnse macho in Oscar, iets waarvan ik dacht dat hij daar niet aan leed.

Tot overmaat van ramp begint Humberto, die meestal ligt te dutten in een schommelstoel op de veranda, opdringerig flauwe moppen te tappen. Misschien vindt hij dat dit zijn kans is om ook eens van zich te laten horen. Roberto blijft de kalme zichzelf, hij hangt op een stoel of niets hem nog tot bewegen kan brengen behalve een sigaret opsteken, zo af en toe. Niettemin kan ik met hem nog wel een praatje maken over Colombia, zijn studie of zo. Roberto waagt zich niet aan een gesprek dat ergens over gaat. Alles is hem gelijk, niets verstoort de trage loop van zijn tijd, nu ook onze tijd.

(wordt vervolgd)