CDA MACHTSPARTIJ?

"Marga Klompé was de eerste vrouwelijke minister van Nederland en een van de belangrijkste architecten van de verzorgingsstaat. De Algemene bijstandswet van 1965, die Nederlanders levensonderhoud garandeert, is van haar hand. Bijstand ontvangen werd met deze wet een recht en geen liefdadigheid meer. Hierdoor werd het voor armere Nederlanders gemakkelijker om zelfstandig te leven. Deze wet maakt nog steeds een belangrijk onderdeel uit van ons huidige verzorgingsstaat." (zie website margaklompe.nl) Marga Klompé was van de Katholieke Volks Partij KVP, een van de grondleggers van het CDA.

Ook gerenommeerde media framen het CDA als een machtspartij. Dat bekt lekker, wekt de indruk van objectiviteit  en laat toch een vies luchtje van machtsbeluste CDA’ers achter. Is het CDA geen machtspartij dan? Ja, natuurlijk wel zoals elke partij. Er bestaan geen on-machtspartijen. Elke partij probeert door stemmen te vergaren, zoveel mogelijk politiek macht naar zich toe te trekken.

Er zijn nog fatsoenlijke journalisten. Die noemen het CDA een bestuurderspartij. Daar hebben ze gelijk in. Het CDA doet mee aan de politiek om uiteindelijk het land mee te kunnen besturen. Politiek draait om bestuurdersmacht. Sommige partijen zoals ooit D66 en de SP zijn in het leven geroepen als actiepartijen die tot doel hadden het politieke stelsel open te breken of zelfs omver te werpen.

D66 behoorde tot de eerste categorie en dus was haar overstap naar bestuurderspartij niet zo moeilijk. De SP is en blijft een actiepartij voor wie nationale meebesturen nog steeds heel moeilijk ligt. Groen Links met zijn ooit communistische, radicaal christelijke en socialistische achterban heeft ook nog steeds moeite de keuze te maken tussen bestuur en actie. Burgemeester Femke Halsema liet onlangs op de Dam zien dat ze een demonstratie tegen racisme belangrijker vindt dan goed bestuur.

Je kunt het CDA ook een ideële of ideeën partij noemen maar dat zou voor veel journalisten teveel eer zijn voor het CDA. Ten eerste heeft voor de meerderheid van hen het christendom als basis voor maatschappelijke ideeën afgedaan als ouderwets zo niet achterlijk. Dat de fundamenten van de Nederlandse samenleving nog steeds door en door christelijk zijn, ontgaat hen bij gebrek aan historisch inzicht.

Dat het christelijk mens- en maatschappijbeeld aansluit bij het humanisme ontgaat hen eveneens. Dat je dus geen belijdend christen of kerks hoeft te zijn om lid of kiezer te zijn van het CDA beseffen ze ook al niet. Journalisten zijn al lang hun wortels kwijt en rennen daarom wanhopig achter allerlei modieuze verschijnselen aan waarmee ze hun kranten, tijdschriften en praatprogramma’s kunnen vullen. Oppervlakkigheid is troef en trekt gemakkelijk kijkers en leespubliek.

Tot nu toe heeft het CDA deze journalistieke vijandigheid kunnen overleven. Er is nog steeds een achterban van leden en kiezers die meedenkt over hoe Nederland te besturen op basis van christelijke en humanistische beginselen zonder sektarisch of dogmatisch te worden. Het CDA heeft nog draagvlak en wat mij betreft blijft dat voorlopig zo. Het CDA en zijn katholieke en protestantse voorgangers hebben er toe bijgedragen dat we in een sociaal, economisch en politiek fatsoenlijk land leven waarin de burgers elkaar respecteren en accepteren. En dat mijne dames en heren is in een wereld vol polarisatie, conflicten en geweld een hele prestatie.