SYP WYNIA EN DE VROUWEN

De klassieke indeling bij veel gezinnen.
De man maait het gras, de vrouw zorgt voor de kinderen.

Ik lees niet vaak Elseviers Weekblad maar als ik het lees, sla ik de column van Syp Wynia nooit over. Ik ben het  niet altijd met hem eens maar zijn overwegingen zetten je op scherp. 

Soms is hij trendy, soms drammerig. Zo laat hij geen gelegenheid voorbij gaan om ons te waarschuwen voor Brussel. Nederland geeft teveel macht uit handen aan Europa zodat we niet meer goed voor onszelf kunnen zorgen. 

Op zich een juiste vraagstelling maar de vraag of we buiten de Europese Unie wel goed genoeg voor onszelf kunnen zorgen, blijft buiten beschouwing. Hoe moeten we onze belangen verdedigen in een globaliserende wereld waar grootmachten als de VS, China, Rusland en wie weet straks ook India en Brazilië de hoofdviool spelen? 

Hoe kunnen we economisch, financieel, (geo)politiek en mogelijk zelfs militair voor ons zelf zorgen in zo een wereld? De wereld wordt groter en Nederland dus kleiner, zo eenvoudig is dat. Vroeger waren Frankrijk, Engeland of Duitsland onze mogelijke tegenstanders of zelfs vijanden nu zijn dat mogelijk VS, China, Rusland of andere opkomende (nucleaire) machten. 

In normale omstandigheden zorgen gezin en familie voor geborgenheid, materieel en geestelijk.
Een goed gezin of familieleven is een rijkdom die je beter door het leven
kan loodsen dan veel geld.

Ik denk dat er niks anders op zit dan net als Monaco een ministaatje te worden in de Grote Wereld met helder afgebakende soevereiniteit. Daar moeten we ons op concentreren. Waar liggen onze soevereine grenzen? Binnen die grenzen en dank zij ons plekje aan tafel van de EU moeten we leren voor onszelf te zorgen. Er zit niks anders op.

Ik heb nog een ander klein appeltje te schillen met Syp. In zijn column “Hoe Nederland doe-het-zelfland werd” (Elseviers Weekblad 8/16 juli 2017)schildert hij met enkele rake pennestreken een aantal ontwikkelingen in het naoorlogse Nederland. Losjes stelt hij daarin vast dat ons na de Tweede Wereldoorlog "een doorwoekerende huisvrouwentraditie" parten speelde.

Dat is waar. Nederland was een braaf gezinsland in een overwegend Christelijk land. Zo gek was dat dus niet. Dat vrouweninkomen een volwaardig inkomen kan zijn is daarom nog steeds niet vanzelfsprekend. “Daarbij hebben Nederlandse vrouwen nog altijd de overerfde reflex dat alles rond het huishouden eigenlijk hun unieke verantwoordelijkheid is. Het huishouden (en eventueel ook de kinderen) uit handen geven, zit niet in de genen.”

Natuurlijk kan de man ook voor kinderen zorgen.

Het gevolg laat zich raden. Stagnerende vrouwencarières en vrouwen thuis werk doen dat 15 Euro per uur waard is, terwijl ze pakweg 50 kunnen verdienen- en wie weet wel 100 als ze het huishouden niet belangrijker vonden.

Tot zover Syp over (huis)vrouw, gezin en kinderen. Het komt niet bij Syp op dat hij hier aan de grenzen van het liberalisme zit waarin elk individu dezelfde menselijke kwaliteiten krijgt toebedeeld. Maar zou het kunnen dat vrouwen met kinderen hun huishouden niet (helemaal) uit handen geven? 

Kinderen dragen en baren is nog altijd iets unieks voor vrouwen waar mannen geen gelijke in kunnen zijn, ook al zouden ze dat nog zo graag willen. Bij dat moederschap hoort zorg voor wat eens een deel van je is geweest. Dat is zo gek nog niet. Al snap ik wel dat er ook vrouwen zijn die dat zo niet voelen. 

Bij de vele vrouwen die ik ontmoet heb, voelde het wel zo. Zij gaven hun gezin met kinderen prioriteit. Kijk eens naar landen en of samenlevingen waar de man het helemaal laat afweten en zich er niet voor schaamt om zich ergens anders te nestelen zoals nogal een gebeurd op de Antillen of in Suriname, om een paar voorbeelden dicht bij huis te noemen.

De meeste van deze verlaten vrouwen zetten met de grootste moeite een een-vrouw huishouden op om hun kinderen op verantwoorde wijze te kunnen opvoeden en beschermen. Mannen doen dat niet zo gauw. 

Typisch liberaal of  kapitalistisch is het ook om de waarde van de vrouw die zorgt voor haar kinderen om te zetten in Euro's. Maar er zijn zaken die zich niet in geld laten uitdrukken? Syp moet dat toch ook weten? Geld is ook niet alles. 

Let wel, ik bedoel dus niet dat vrouwen daarom maar minder zouden moeten verdienen. Wat ik bedoel is dat vrouwen het recht hebben dat ze hun kinderen zwaarder laten wegen dan geld en/of carrière. Dat lijkt me heel legitiem en menselijk en waar zou een samenleving niet kunnen besluiten dit te waarderen of misschien wel extra te waarderen? Dat is toch een zaak van die samenleving zelf die kan besluiten wat wel en geen waarde heeft?

Het doorgedreven economische liberalisme waar Syp voor pleit heeft zijn grenzen.