ANDRE RIEU IN MAASTRICHT

Het beeld van André Rieu valt samen met het cliché beeld van de dirigent met artistiek
lang haar en een viool onder zijn kin. 
Het verrassende is dat André Rieu dat beeld op een authentieke en geloofwaardige
wijze weet uit te dragen.

André Rieu had ik al wel op TV gezien maar niet in het echt. Zijn concert leek me een versie van het Oostenrijkse Nieuwjaarsconcert en daar heb ik jaren geleden afscheid van genomen. Te voorspelbaar en teveel heimwee naar een verleden zonder heden.

Zoals tegenwoordig alles is ook dit soort heimwee gedemocratiseerd en gecommercialiseerd. Toch wilde ik het wel eens meemaken. Je kunt er natuurlijk niet over meepraten als je er niet geweest bent.

Het Vrijthof in Maastricht, de thuisstad van André Rieu, is op een zomerse avond in juli een heel geschikte plek voor zo’n concert. André heeft dat goed gezien en het is een jaarlijkse traditie geworden dat hij elk jaar 10 concerten op het Vrijthof geeft met elke avond plaats voor ongeveer 9000 concertgangers. De concerten zijn een jaar van tevoren uitverkocht.

Het publiek is van middelbare leeftijd en hoger, met de smaak van de generatie waartoe ook André zelf min of meer toe behoort, een mengeling van voornamelijk licht klassieke muziek met een knipoog en wat gekkigheid, aangevuld met zijn grote enthousiasme, inzet en geloof in eigen kunnen.

Bij de klanken van een Italiaans lied gezongen door 3 tenoren en zo'n achtergrond
waan je je even op vakantie. 

Gaandeweg de avond merk ik dat hij eigenlijk een feestje bouwt zoals ik dat ken van bruiloften en partijen uit mijn jeugd. Het begint allemaal wat bedaagd, een mengeling van levensernst en vreugde. Na de pauze gaat dit nog even voort tot hij een lange slotperiode aankondigt. Dan blijkt van alles te kunnen zoals een rock en roll nummer, een Elvis Presley cover en een samba versie van Marina van Rocco Granata.

De aankleding wordt plots ook gewaagder. André heeft de kunst afgekeken bij popfestivals met kanonnen die confetti en slingers het publiek in blazen, vlammenwerpers op de namaak muziek tempel waar het orkest speelt, belichting op maat van de muziek en tot slot vuurwerk.

André Rieu is zo populair dat zijn fans hoe dan ook met hem op de foto willen.

Rond het middernachtelijk uur heeft hij zijn publiek bijna uitgeput met zijn verrassingen en enthousiasme. Het is tijd om naar huis te gaan en onder de klanken van “Adieu mein Kleine Garde Offizier, Vergess mich nicht” vertrekt het publiek langzamerhand.

Het was een feestje op zijn Maastrichts, gezellig, recht toe recht aan, vrolijk en bijna carnavalesk. Maar hoe kan het ook anders in de Bourgondische Carnavalsstad Maastricht? Voor even vergeet je alle zorgen en geniet je van de muzikale show van André en zijn Johan Strauss orkest.