BELGISCHE REGERING MICHEL IN DE BOKSRING

Links met hoge hoed premier Charles Michel van de Waalse liberale partij MR.
Naast hem de christendemocraat, vice-premier en minister van Werk Kris Peeters (CD&V).
Naast hem staat de Vlaamse liberale minister van Sociale Zaken en Volksgezondheid
Maggie de Block (Open VLD). Onderaan rechts Bart de Wever,
burgemeester van Antwerpen, partijleider van de NV-A.
Bij de totstandkoming van bovenstaande digitaal bewerkte prent
is gebruik gemaakt van een fragment van een schilderij van
James Ensor, De intrige, 1890, Koninklijk Museum voor Schone Kunsten
te Antwerpen

De foto van de Belgische premier Michel van de Belgische federale regering ( België heeft minstens 4 regeringen) als bokser op de voorkant van het weekblad Knack illustreert op treffende wijze dat hij premier is van een vechtkabinet. Tegen wil en dank trouwens. Hij zou wel wat rust in de tent willen, maar ik vrees dat het hem niet gegund zal zijn. Zijn twee coalitiepartners, de Christen Democratische CD&V en de Vlaams nationalistische N-VA, staan op voet van oorlog. Niet alleen programmatisch maar ook persoonlijk.

De christen-democratische Vice Premier en minister van Werk Kris Peeters, ooit de populairste politicus in Vlaanderen, had gehoopt premier te mogen worden. Om allerlei politieke gevoeligheden, waar een buitenstaander weinig van begrijpt, is hij dat niet geworden. Partijleider Bart de Wever van de grootste Vlaamse én Belgische partij heeft er, wellicht eveneens vanwege allerlei politieke gevoeligheden, de voorkeur aan gegeven om burgemeester te blijven van Antwerpen, de grootste en belangrijkste stad van Vlaanderen en eigenlijk van heel België. Vanwege die positie wordt hij wel de schaduwpremier van België genoemd.

Men gaat er vanuit dat hij achter de schermen van de regering Michel aan heel wat touwtjes trekt. Zijn woorden worden in politiek en pers dan ook voortdurend op een goudschaaltje gewogen. De voornamelijke socialistische oppositie probeert ondertussen een wig te drijven in de regeringscoalitie door haar pijlen meer op de NV-A of eigenlijk op partijleider Bart de Wever te richten dan op de regering Michel.

Ondertussen zijn Peeters en de Wever in een politieke strijd op leven en dood gewikkeld. De Wever stuurt oekazes via de media en zijn spreekbuizen in de regering af op Peeters en de regering Michel. Peeters op zijn beurt pareert die aanvallen met al even slimme en precies op tijd geplaatste voorstellen en met succes zo blijkt. Peeters is weer terug in de race om de populairste politicus van Vlaanderen te worden. Hij staat nu tweede, achter de liberale minister Maggie de Block voor migratie die de lijst van populaire politicus van Vlaanderen al een tijdje aanvoert.

Het is een beetje raadselachtig maar ik gok dat zij zo populair is vanwege haar uitstraling van rust, bescheidenheid, kordaatheid maar ook minzaamheid en bedachtzaamheid. Dat ziet de Belgische kiezer graag. Bovendien kleeft aan haar niet de geringste schijn van politieke zakkenvuller en ze is bovendien van beroep huisarts en ook dat geeft veel prestige. Daarmee is deze Vlaamse politica niet alleen de populairste politicus in Vlaanderen, wat al een prestatie op zich is maar ook nog in Wallonië en Brussel. Bart de Wever is  uit de top 3 van de populairste politici verdwenen. Hij staat nu op plaats 4. 

Maar er is meer aan de hand. De centrum rechtse regering Michel wordt opgejaagd door de vakbonden, de christelijke ACV en de socialistische ABVV met in hun kielzog de Liberale vakbond ACLVB, die weinig of niks moeten hebben van de hervormingen die op het lijstje van de regering Michel staan. Het gaat om de bekende hervormingen waarvan het grootste deel in Nederland al lang is doorgevoerd – soms veel te ver – door de regering Rutte en voorgaande regeringen terwijl ze in Frankrijk maar niet van de grond willen komen. Je kunt stellen dat België precies tussen deze twee landen in zit als tussen twee vuren.

De N-VA als grootste Vlaamse partij samen met de kleine Waalse en Vlaamse liberalen, waarbij de eerste ook de premier mocht leveren, maken zich juist sterk voor de hervormingen. De christen-democratische coalitiegenoten vinden ook dat ze nodig zijn, daarom zijn ze uiteindelijk tot ieders verrassing in de regering Michel gestapt, maar het gaat hun meer aan het hart dan de andere coalitiegenoten dat er een einde komt aan de ook mede door hen zo zorgvuldig opgebouwde verzorgingsstaat . De Christelijke ACV beseft dat en wakkert de onlustgevoelens bij CD&V over de hervormingen aan en vooral dan bij vice-premier Kris Peeters.

Het ACV kan daar tot nu toe zijn gang gaan mede dankzij de socialistische ABVV die met heilige verontwaardiging te vuur en te zwaard wil vasthouden aan de huidige verzorgingsstaat. Het ABVV zit daarbij, in tegenstelling tot het ACV in de gunstige positie dat verzet tegen de hervormingen tevens steun betekent aan de socialistische oppositie van de Waalse en Vlaamse socialistische partijen. Geen wonder dat ABVV voorzitter Rudy de Leeuw het vlees geworden jan-met-de-pet verzet is geworden tegen elke hervorming. En zoals gebruikelijk bij de socialistische vakbeweging wordt het stakings- en demonstratiewapen daarbij veelvuldig ingezet. Dat kan op den duur bot worden maar dat is nog lang niet het geval.

Of het ACV net als het ABVV de val van de regering Michel op zijn agenda heeft staan, is niet duidelijk. In ieder geval houden ze het CD&V zwaar onder vuur en aangezien Kris Peeters overeind blijft tegenover Bart de Wever en het N-VA, zal de regering Michel voorlopig nog wel kunnen door regeren. Ondanks alles is België dus stabieler dan je zo op het eerste gezicht zou denken. Kwestie is hoever de vakbonden willen gaan en dan vooral de ACV want ook in die vakcentrale zitten verschillende vleugels. Maar ook de socialistische ABVV moet uitkijken. Het publiek kan vakbondsmoe worden en de prijs daarvoor wordt dan betaald door de Waalse en Vlaamse socialistische partijen bij de volgende verkiezingen.